About last night

Τις φοβόμουν αυτές τις γιορτές. Και όταν δεν το ένιωθα αυτό, το έπαιζα αδιάφορη. Δεν στόλισα, άλλαζα κανάλι όταν στην τιβί είχε χριστουγεννιάτικες ταινείες, δεν άκουγα για πάνω από λίγα δευτερόλεπτα ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι.

Λογικό. Αυτά που έγιναν το φθινόπωρο, με διέλυσαν κυριολεκτικά. Εδώ και δυο μήνες, μαζεύω κομματάκια, για να μου πέσουν, για να τα μαζέψω, για να μου ξαναπέσουν και τούμπαλιν.

Χθες το βράδι είχα ένα πάρτι. Σκεφτόμουν να μην πάω. Να μείνω στον καναπέ. Τι θα έχανα εξάλλου; Θα ήταν ο ίδιος κόσμος, θα χορεύαμε το ίδιο, θα πίναμε τα ίδια ποτά. Όλα θα ήταν τα ίδια.

Τελικά όμως πήγα. Απλά για να μην το μετανιώσω που δεν προσπάθησα.

Και ήταν απρόσμενα....υπέροχα!

 Είδα φίλους παλιούς, ξαναβρέθηκα με μερικά άτομα που με τα τελευταία γεγονότα είχαμε ένα παράξενο κλίμα μεταξύ μας και αγκαλιαστήκαμε σφικτά. Μίλησα με κόσμο με τον οποίο δεν περίμενα να κάνω τέτοιες κουβέντες. Μου ψιθύρησαν φίλοι στο αυτί, ατάκες αγαπησιάρικες που ούτε αυτές τις περίμενα.

Ναι, δεν περίμενα γενικά πως θα έβλεπα μια τόσο φωτεινή ηλιαχτίδα χαράς στη μουντάδα της ζωής μου των τελευταίων μηνών.

Ήταν το καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο έβερ.

Καλές γιορτές να ΄χεις. Αγάπη πολλή.

Υ.Γ Αθήνα μου. Νομίζω είμαι έτοιμη για σένα. Χ

Ένα μεγάλο ουφ

Δεν στόλισα. Δεν θα στολίσω.

Δεν κατεβαίνω παλιά Λευκωσία. Δεν με ενδιαφέρουν οι γιορτές και τα παζαράκια τα γιορτινά.

Βαριέμαι. Όχι τα Χριστούγεννα γενικά ως ιδέα, αλλά τα Χριστούγεννα εδώ.

Τα λεφτά που πετάγονται σε διακόσμηση. Σε άσκοπα δώρα. Έχει κόσμο που δεν έχει να φάει και αυτή η φράση στην Κύπρο, πλέον δεν είναι μεταφορική.

Πήγα σε καμιά δεκαριά πάρτι δουλειάς και πάρτι γενικά. Πέρασα πολύ ωραία. Είδα και φίλους. Μου αρέσαν και στα πετακτά 2-3 ( γκέι και μικρούληδες - έλεος δηλαδή).

Πέρασα και μέτρια αρκετές φορές. Αλλά αυτό προσπαθώ να μην το αναλύω γιατί δεν έχω την καλύτερη ψυχολογία αυτές τις μέρες.

Μετρώ τις μέρες για να πάω Αθήνα. Προσπαθώ να μην εναποθέτω όλες μου τις ελπίδες σε αυτό το ταξίδι. Να μην περιμένεις πολλά για να μην απογοητευτείς πολύ. Φράση που σιχαίνομαι αλλά σε αυτή την περίπτωση, ισχύει.

Σκέφτομαι το μέλλον μου. Και το παρόν μου. Προσπαθώ, όχι πολύ το παρελθόν. Μετά από κάτι σημαντικό που έχει συμβεί στη ζωή σου, είναι μια καλή ευκαιρία να δεις που στέκεις. Δεν μου αρέσει εδώ που στέκομαι.

Θέλω έναν έρωτα ωραίο. Εκείνον που δεν προσπαθείς πολύ. Εκείνον που σε ελκύει ο άλλος ( ναι, καταντήσαμε να μην το θεωρούμε, πολύ απαραίτητο - γελοίο δεν είναι;). Που παρατηρείς πως συμπεριφέρεται στη ζωή του και νιώθεις σεβασμό. Όμως, εκτός από το να είσαι ανοικτός, τι άλλο μπορείς να κάνεις; Να είσαι καθαρός, σίγουρα. Κάτι άλλο;

Θέλω και παιδάκι. Χμ δεν ξέρω. 

Ουφ.

Σκέψεις βροχή

Σήμερα, αφορμή έψαχνα και είπα να μείνω σπίτι μέχρι το μεσημέρι να τελειώσω κάτι δουλειές του γραφείου που θέλουν συγκέντρωση.

Βρέχει κιόλας και είναι ωραία. Κάθομαι με πιτζάμες, καφέ, γατί μπροστά από θέρμανση.

Το ότι ακόμα δεν άρχισα να δουλεύω, αλλά γράφω εδώ, το αγνοώ.

Απολαμβάνω το σπίτι μου δεν λέω, όμως τον τελευταίο καιρό μένω όλο και πιο μέσα.

Από τη μια, έχω πολλά πάρτι δουλειάς, οπότε τις άλλες μέρες λιποθυμώ στον καναπέ και βλέπω το ταβάνι ( αλήθεια) και από την άλλη, για τους γνωστούς ευνόητους, αποφεύγω την παλιά Λευκωσία.

Δεν είμαι και σε χριστουγεννιάτικη διάθεση...οπότε τα λαμπάκια της πόλης με μάραναν.

Τι έγινε ρε παιδιά; Έχει ασχημύνει η Λευκωσία, ή είναι απλά η διάθεση μου.

Έχω βαρεθεί αυτό το τοπίο. 

Καλά, για την παλιά πόλη δεν το συζητώ. Πόσή πουρόπετρα να αντέξει ο άνθρωπος. Πόση άσχημη Ονασαγόρου, πήκτρα πλατεία Φανερωμένης, δρομάκια που δεν βρίσκεις να παρκάρεις να δεχτείς;

Τελικά, εμείς που πηγαίναμε παλιά Λευκωσία από τη δεκαετία του '90 ( Καλά Καθούμενα, Οκτάνα, Plato's), φύγαμε και ήλθαν οι "ορκισμένοι" εχθροί της "βρωμισμένης" παλιάς πόλης.

΄Τώρα πάω στη "νέα " Λευκωσία. Silverstar, Lost and Found, Vinocultura. Μου ταιριάζει πιο πολύ το αστικό τοπίο των άσχημων πολυκατοικιών του '80 και οι λίγες εξαιρέσεις, τα κτίρια του Νεοπτόλεμου Μιχαηλίδη.

Το μόνο που δεν μπορώ να καταλάβω αν τα κάνω όλα αυτά ( ανάγκη για νέες εικόνες, νέα στέκια, νέο κόσμο) γιατί πραγματικά θέλω να είμαι καλά και να κάνω καινούρια αρχή ή απλά από αντίδραση, για να αποφύγω εικόνες και κόσμο. Θα ήθελα να είναι το πρώτο.

Τώρα που θα πάω Αθήνα, ανυπομονώ να περπατήσω πολύ. Από κέντρο μέχρι Πλάκα, Αναφιώτικα, να ανέβω Κολωνάκι, να κατηγορίσω τη Σόλωνος, να πάω Λυκαβητό, να κάθομαι σε cafe και να κοιτώ τον κόσμο που περνάει. Δεν θέλω να σκέφτομαι, δεν θέλω να αγχώνομαι για το παρόν και για το μέλλον μου.

Ο anonymous των σχολίων του τελευταίο ποστ, είπε μια αλήθεια. Έχω πραγματικούς στόχους;

Δεν ξέρω anonymous. Και αν θύμωσα που μου το είπες, είναι γιατί στα 37 μου δεν έχω κάτι χειροπιαστό.

Ο anti-Christos λεει στο τελευταίο ποστ του ότι θέλει να γίνει πατέρας, μου είπε και μια φίλη μου Αθηναια στο τηλέφωνο ότι θέλει να κάνει παιδί. Μου το είπε και ένας φίλος μου γκέι.

Και γω, αορίστως, θέλω να γίνω μάνα. Αλλά σίγουρα θέλω να γίνω μάνα , από έρωτα. Δεν μπορώ να δεχθώ τον συμβιβασμό.  Πιστεύεις ότι έχει κόσμο που θεωρεί "παράλογο" το γεγονός ότι θέλω να είμαι με κάποιο που θα είμαι ερωτευμένη και μαζί του να κάνω οικογένεια; " Να τα ξεχωρίσεις αυτά τα δύο, τουλίπα, δεν γίνεται αλλιώς", μου πε μια φίλη τις προάλλες και τσαντίστηκα.

Οπότε anonymous, αν έχω ένα στόχο, είναι να ζήσω τη ζωή μου χωρίς σκόντο.

Μας κάνει;

Η πορεία

Η πιο μεγάλη αλήθεια είναι πως όταν είσαι συναισθηματικά φορτισμένος, δεν μπορείς να δεις τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις.

Ενω έχω πλήρη συνείδηση ότι είναι αυτό ακριβώς που μου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό και ενώ ξέρω ότι δεν θα είναι για πάντα, εντούτοις πολλές φορές δεν μπορώ να το σταματήσω.

Για παράδειγμα. Αποφεύγω τη παλιά Λευκωσία. Για ευνόητους λόγους. Επίσης αποφεύγω διάφορα πάρτι και event και εννοείται τρέμω τις γιορτές.
Το να νιώθεις ότι πρέπει να κρύβεσαι στην ίδια σου την ( μικρή) πόλη δεν είναι ότι ευχάριστο.
Πόσο καιρό θα πάει αυτό;
Γιατί ακόμα νιώθω έτσι;
Κάθε μέρα έχω απορίες, κάθε μέρα έχω παράπονο γιατί δεν μπορώ να το χειριστώ.
Κάθε μέρα μου λένε φίλοι, ότι είναι λογικό, να μην φοβάμαι και πάω καλά και ότι δεν υπάρχει σωστό ή λάθος στο πότε θα είμαι σε καλύτερη κατάσταση.

Αλλά έχει στιγμές που πέφτω. Που απορώ γιατί μου έτυχε τέτοια βλακεία στη ζωή μου.
Τώρα σκέφτομαι ότι δεν θα τελείωσει ποτέ, ότι δεν θα είμαι καλά.
Κάνω πράγματα συνέχεια, βγαίνω έξω, δουλεύω πολύ, μιλώ με φίλους μου. Και πάλι νιώθω τόσο , άδεια.
Έρχονται και Χριστούγεννα....δυσκολεύομαι.
Σκέφτομαι την Αθήνα και χαίρομαι που πρώτο θα δω τους φίλους μου, δεύτερο θα αλλάξω περιβάλλον και τρίτο θα κυκλοφορώ στην πόλη ΑΝΕΤΑ.
Και μετά σκέφτομαι ότι θα έλθω πίσω, στα ίδια σκατά.
Αν είσαι μάγκας, δώσε μου μια αισιόδοξη συμβουλή.

Πότε κλείνουν οι κύκλοι;

Αυτό που είσαι ακόμα θυμωμένος με τη συμπεριφορά του άλλου, ενάμιση μήνα μετά.

Που δεν συνειδητοποιείς τι έγινε, που εισαι μεταξύ νεύρων και λύπης.

Που δεν διανοείσαι ότι σου έκανε τέτοιο πράγμα.

Που πίστευες ότι ήταν πιο "πολύς" αλλά διαπιστώνεις πως ήταν πάντα πιο "λίγος".
Που καταρρέουν μέρα με τη μέρα όλα όσα πίστευες για αυτόν.

Πότε τελειώνει;

Και αν δεν θες καν να μπεις στη διαδικασία να τους πεις πόσο σε διέλυσαν; Γιατί αυτό σημαίνει ότι θα επικοινωνήσεις, κάτι που δεν θες με τίποτα.

Όταν έχεις ανάγκη να τους σβήσεις από τη ζωή σου και να το νιώθεις έντονα ενάμιση μήνα μετά.

Πότε έρχεται το closure;

Δύο

Και μετά είναι εκείνες οι μέρες που τα μόνα μέρη που θες να συχνάζεις είναι το σπίτι σου και άλλες χώρες.

Για να είσαι ο εαυτός σου, για να σε "δεις", για να δεις άλλα.

Υ.Γ Συνειδητοποίησα χθες κάτι πολύ σημαντικό. Ίσως, δεν έχω ερωτευτεί ποτέ.

Μια ηλιακτίδα

Είναι εκείνες οι μέρες, που ξυπνάς και δεν σκέφτεσαι αμέσως τα κακά της φάσης σου. Ή αν τα σκεφτείς, διαρκούν τόσο, όσο η διαδρομή από το κρεβάτι στην κουζίνα για τον πρώτο καφέ της μέρας.

Είναι οι μέρες, που βλέπεις να ξεπροβάλλει μια μικρή ηλιακτίδα. Τόσο μικρή, αλλά αρκετή για να σε φωτίσει.

Ναι, θες να συγχωρέσεις. Να στείλεις εκείνο το μήνυμα. Αλλά δεν θα το κάνεις. Γιατί κατά βάθος ξέρεις πως αυτή η ηλιακτίδα, μπορεί ανά πάσα στιγμή να κρυφτεί πίσω από γκρι σύννεφα.

Υπομονή. Ναι, αυτό θα κάνεις. Ώσπου να αυξηθούν οι ηλιακτίδες. Ώσπου ο ουρανός σου να γίνει γαλάζιος. Κάθε μέρα όλο και περισσότερο.

Και που ξέρεις. Μια μέρα, θα βγεις έξω και θα είναι όλα τόσο φωτεινά που οι σκοτεινές λεπτομέρειες θα εξαφανιστούν πίσω από ένα κάτασπρο ορίζοντα.

Just ( hoping) to be clear

Στις μεταβατικές περιόδους της ζωής μας, τα πράγματα και οι καταστάσεις είναι όλα τόσο αλλοιωμένα που δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα.

Δεν ξέρουμε τι να νιώσουμε, η κρίση μας είναι επηρεασμένη από ένα συναισθηματικό ρόλερκοαστερ.

Τώρα, αυτό που γράφω, δεν είναι κουβέντες του αέρα. Το ζω εδώ και ένα μήνα.

Το blog με βοηθά να επιστρέφω στις σκέψεις μου στα διάφορα στάδια που έχω περάσει αυτή την περίοδο. Όταν ήμουν θυμωμένη, όταν ήμουν απελπισμένη, όταν ήμουν πολύ λυπημένη, όταν ήμουν ήρεμη, όταν ήμουν αισιόδοξη.

Όμως ξέρω, πως τίποτα από όλα αυτά που νιώθω όλες αυτές τις μέρες, είναι πραγματικά εγώ.

Είμαι εκτός εαυτού, μερικές φορές είμαι και εκτός σώματος, όσο μεταφυσικό και αν ακούγεται αυτό.

Το Σάββατο ένιωσα πως αυτό που ζω με αυτό που ζούσα ως πριν ένα μήνα, ήταν ένα παράλληλο σύμπαν.

Τι σκέφτομαι να κάνω; Όχι πολλά.

Θα κάνω υπομονή. Όπως μου έλεγε πάντα η φίλη μου, και πάντα απορούσα με το νόημα αυτής την ατάκας, "κάνω υπομονή, σημαίνει έχω πίστη στη ζωή ότι θα μου δείξει το δρόμο".

Αν διαβάσει κάποιος από τους φίλους μου αυτά που γράφω, θα με πει μελοδραματική.

Για έναν παράξενο λόγο, ελάχιστοι καταλαβαίνουν το μέγεθος του σοκ που έχω πάθει.

Οι 2-3 που καταλαβαίνουν όμως, είναι δίπλα μου και αυτό είναι αρκετό.

Είμαι περίεργη να δω πως θα είμαι σε έναν μήνα, σε δύο μήνες, σε τρεις μήνες, το καλοκαίρι, σε έναν χρόνο.

Θα γίνει όπως στις ταινείες; Θα είναι όλα μια ανάμνηση, εγώ θα είμαι δυνατή και θα ανοίγω νέα κεφάλαια στη ζωή μου ,καθαρή και ξεκάθαρη;

Μακάρι.

Είμαι αυστηρή σε μερικά πράγματα. Όπως αυτό: Δεν παίρνω ποτέ τον εύκολο δρόμο. Αρνούμαι να αγνοήσω τα συναισθήματα μου, να αρνηθώ να περάσω μια περίοδο θλίψης, μόνο και μόνο για να έχω την ψευδαίσθηση πως "αν δεν το ζήσω, δεν υπάρχει". Και κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να λειτουργήσει ως υποκατάστατο μου. Όσο σέβεσαι τον εαυτό σου, οφείλεις να σεβαστείς και τον άλλο απέναντι σου.

Τα πράγματα ήταν πάντα ξεκάθαρα. 

Τα όνειρα

Είδα το Σάββατο το Eat, Pray, Love ξανά.

Πόσο θα ήθελα να κάνω κάτι παρόμοιο.

Να βάλω μια τεράστια παύση στη ζωή μου εδώ, να πάρω μια βαλίτσα και να φύγω.

Να πάω σε μια όμορφη ευρωπαϊκή πόλη, που δεν θα ξέρω κανέναν, δεν θα με ξέρει κανείς, τα νέα άτομα που θα γνωρίσω δεν θα έχουμε κάτι να μας δένει από το παρελθόν. Θα είναι μια νέα αρχή, με καθαρή σελίδα.

Και μετά θέλω να πάω στην Ινδία, ξανά. Αυτό το σοκ που έπαθα την πρώτη φορά που την επισκέφθηκα και που κράτησε τρεις ολόκληρους μήνες, θέλω να το ξαναπάθω.  Μια χώρα που δεν μπορείς να την κατανοήσεις γιατί όλα είναι διαφορετικά. Ο κόσμος, η συμπεριφορά του, οι συνήθειες του. Το φαγητό, οι μυρωδιές οι γεύσεις. Οι εικόνες, τα χρώματα που είναι αλλιώτικα. Όλα διαφορετικά. Να μπεις μέσα σε κάτι τόσο εκτός από σένα που να αναγκαστείς να παραδεχθείς ότι δεν είσαι ένα πράγμα, είσαι πολλά και αρκετά από αυτά δεν τα ξέρεις.

Μετά θέλω να καταλήξω σε μια χώρα με πάρα πολύ πράσινο, πολλή φύση. Χαλαρά σε μια αιώρα. Να κολυμπώ. Να πλέκω καλάθια στο Μπαλί. Να κάνω τα βασικά. Να ζω βασικά. Και να είναι ουσιαστικά.

Όνειρα....:)

Η φυγή;

Έχω να ξεκολλήσω από το νησί, από το καλοκαίρι.

Αλλά τώρα δεν με χωράνε οι τόποι. Έτσι αποφάσισα να περάσω τη Πρωτοχρονιά μου στην Αθήνα.

Από τη μια, έχω λόγο να μην είμαι εδώ και από την άλλη, εχω λόγο να είμαι εκεί.

Εδώ έχω βαρεθεί. Τα ίδια, τους ίδιους. Και φέτος με ανάμεικτα αισθήματα και ένα αίσθημα μοναξιάς, όλα στο μυαλό μου έχουν διογκωθεί. Μπορεί και να περνούσα καλά εδώ. Ίσως και πολύ καλύτερα απ' ότι θα περίμενα. Αλλά μπορεί και να γίνονταν τα πράγματα χάλια. Πάντως όσο σκέφτομαι ότι θα δω ανεπιθύμητα άτομα,  καθώς βολτάρω στην πόλη, με πιάνει αμόκ. Πρέπει να φύγω.

Άρα θα φύγω. Θα αλλάξω παραστάσεις. Θα δω φίλους καλούς, αγαπημένους. Θα πιω άπειρους καφέδες, θα κάνω κουβέντες, θα δω νέα πρόσωπα με τα οποία δεν θα έχω να συζητήσω προβληματικές καταστάσεις. Θα είναι όλα φρέσκα. Άρα λογικά θα είμαι μια χαρά στην αγαπημένη μου Αθήνα.

Από την άλλη σκέφτομαι, μήπως όλο αυτό είναι μια δειλή φυγή. Ή μια φοβία.

Χμ, δεν μου αρέσει να τρέχω να φύγω. Αλλά γιατί να το παίξω "γενναία" και μείνω να υποστώ τις φοβίες μου; Γιατί να μην αλλάξω παραστάσεις; 

Θα πάω. Απλά κολώνω να κόψω τα εισιτήρια. Φτάνω λίγο πριν την επιβεβαίωση και κλείνω το παραθυράκι. Έχει τρεις μέρες τώρα.

Και δεν ξέρω γιατί.

Οι γέφυρες

Όταν περνάς, λοιπόν , τη διαδικασία να μείνεις μακρυά και να δεις, όχι μόνο τα γεγονότα  μιας κατάστασης, αλλά τα θετικά και τα αρνητικά του αποτελέσματος, η πορεία αυτή έχει τα πάνω και τα κάτω της.

Θα λυπηθείς, θα κλάψεις, μετά θα νιώσεις ότι ναι, έτσι έπρεπε να γίνει, θα είσαι καλά και τούμπαλιν. Ολα θα εναλλάσονται με γρήγορους ρυθμούς. Θα είναι κουραστικό. Θα εξαντλείσαι από τις εναλλαγές συναισθημάτων.

Με τον καιρό, οι εναλλαγές, θα είναι πιο αργές. Μπορεί να λυπάσαι για μεγαλύτερη χρονική περίοδο, αλλά μπορεί να νιώθεις ότι πατάς στα πόδια σου, περισσότερο.

Ίσως θα είναι αργές, γιατί τα πολύ κάτω, θα ανεβαίνουν σιγά σιγά. Γιατί θα κυριαρχεί η σκέψη του ότι όλα γίνονται για να σε πάρουν ένα βήμα παραπέρα.

Θα μάθεις δηλαδή να αποδέχεσαι ότι υπάρχουν γέφυρες στη ζωή. Κάποιες θα τις διασχίζεις με ευκολία, κάποιες με μεγάλη δυσκολίες και πολλές φορές στην πορεία θα πονάς.

Αλλά οι γέφυρες αυτές είναι σημαντικές. 

Είναι σημαντικές γιατί θα σε πάρουν πιο κοντά στον στόχο σου, εκεί που πρέπει να είσαι.

Η διαδικασία

Περνάνε οι μέρες και τα συναισθήματα μου αλλάζουν διαρκώς χρώματα. Τη μια είναι σκουρόχρωμα, μπλε σκούρο, πολύ μαύρο, πολύ γκρι ( ουτε καν το γκρι που μου αρέσει). Ύστερα, με μια σκέψη, ανοίγουν λίγο. Ειδικά όταν δω το γάτο μου ή τους φίλους μου. Μου αποδεικνύουν με τη στάση και τη συμπαράστασή τους γιατί βρίσκονται στη ζωή μου τόσα χρόνια. Τότε οι σκέψεις μου γίνονται λίγο ανοικτόχρωμες.

Δεν τρέφω ελπίδες ότι ξαφνικά θα γίνουν όλα ξαφνικά ή πολύ σύντομα, κόκκινα, κίτρινα, πορτοκαλί, γαλάζια. 

Υποτίθεται πρέπει να περάσω μια περίοδο πένθους.

Και την περνώ αυτή την περίοδο. Μόνη μου, με λίγους φίλους. Συζητάμε, αμα παρανοώ με φέρνουν στα ίσια μου. Μου επιβεβαιώνουν ότι θα περάσει. Ακούνε υπομονετικά, όταν με πιάνουν τα νεύρα και με πνίγει το άδικο. 

Απλά αυτό το σκούρο χρώμα, δεν λέει να φύγει. 

Προσπαθώ να κάνω πράγματα, της δουλειάς, με φίλους. Περπατώ πολύ, μου κάνει καλό.
Επίσης προσπαθώ να είμαι καλά στο σπίτι μου.  Χθες το βράδυ άνοιξα ένα πολύ ωραίο κόκκινο κρασί, μαγείρεψα μακαρόνια με φασκόμηλο, τα έφαγα, ενιωσα προς στιγμής, μια στιγμιαία χαρά.

Ειπα οχι σε πρόταση για έξω - δεν έχω τη δύναμη για αυθόρμητα, αυτή την περίοδο.

Μετά ξάπλωσα στον καναπέ, έβαλα κουβέρτα, ήλθε το γατί μου πάνω μου, ξάπλωσε και είδα τρία επεισόδια The Good Wife. Ήταν καλά.

Αλλά πάλι κοιμήθηκα από τις 1030. Δεν αντέχω περισσότερο τη μέρα.

Νιώθω πως δεν μου αξίζει όλο αυτό που ζω. Αλλά θα αλλάξει κάτι αν μου επιβεβαιώσεις και εσύ και όλο το σύμπαν, πως όντως δεν μου αξίζει;

Όχι. Θα πρέπει να περάσω τη διαδικασία πανικός-πενθος- θυμός και τούμπαλιν.

Ώσπου να έλθει η αποδοχή. Και η αποδοχή για μένα θα είναι η πλήρης και η πραγματική αδιαφορία προς τους ανθρώπους που μου προκάλεσαν όλο αυτό το κακό.

Ομως πονάω πολύ. Δεν με χωράνει οι τόποι. Δεν μου αξίζει.

Ειναι μέρος της διαδικασίας και αυτό όμως, ε;

Η φούσκα

Ξέρεις, μετά από μια ηλικία και μετά , ή ας το θέσω καλύτερα, μετά από μια σειρά εμπειριών και μετά, από τις οποίες θεωρείς ότι έχεις μάθεις, πιστεύεις ότι ξέρεις πέντε πράγματα.

Πιο συγκεκριμένα, έχεις μάθει περίπου να καταλαβαίνεις το χαρακτήρα του αλλουνού. Το γεγονός, ότι σίγά σιγά ακονίζεις ταυτόχρονα το ένστικτό σου, σε κάνει να πιστεύεις ότι δύσκολα θα πέσεις έξω.

Έτσι νόμιζα. Αλλά ξαφνικά όλα ανατράπηκαν. Ένας άνθρωπος που σεβόμουν, που θεωρούσα ότι είχε ένα ήθος, που δεν ήταν ανεύθυνος, που δεν ήταν παρτάκιας, που θα σκεφτόταν πάντα πριν πράξει, αποδείχθηκε το αντίθετο.

Νιώθω απογοητευμένη, προδομένη. Το χειρότερο είναι ότι θα δυσκολεύομαι στο μέλλον να εμπιστεύομαι κόσμο και το ένστικτο μου.

Σκέψου. Να πιστεύεις ότι ο άλλος, δεν υπάρχει περίπτωση να σου κάνει κακό. Ηθελημένα ή άθελα. Και ξαφνικά, με ένα μήνυμα, να σε διαλύει. Να σου δείχνει ότι δεν τον νοιάζει πως θα νιώσεις μετά από αυτό το μήνυμα. Απλά θέλει να "ξεφορτώσει" κάτι πάνω σου. Και εσύ στην άλλη πλευρά, να έχεις χάσει τα πόδια σου. 

Απογοητεύτηκα, θύμωσα, έκλαψα, ξανάθύμωσα. Και μετά προβληματίστηκα.

Δεν έκρινα σωστά; Κακώς, είχα εμπιστευτεί; Έτσι είναι η ζωή; Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι ο άλλος δεν θα σου κάνει κακό;

Δεν ξέρω πότε θα βρω απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα.

Προς το παρόν το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να εξαφανιστώ από τη ζωή του. Όχι για λόγους εκδίκησης, αλλά αξιοπρέπειας. 

Ένα άλλο πράγμα που έμαθα, όλα αυτά τα χρόνια , είναι ότι πρέπει να δημιουργείς γύρω σου δικλείδες ασφαλειές, ειδικά όταν νιώθεις πως έχεις παραβιαστεί.

Έτσι είναι. Σπάζοντας τη φούσκα, βλέπεις την πραγματικότητα. Αλλά για να την ανεκτείς, δημιουργείς μια άλλη, μεγάλη φούσκα και μπαίνεις μέσα για να προστατευτείς.

Πάρε βαθια αναπνοή

Δεν τελειώνει αυτός ο Οκτώβρης. Μέχρι την τελευταία στιγμή, θα μου βγάλει τη ψυχή.

Να δεις που τελικά όλο αυτό σε κάποια φάση θα βγει σε καλό.

Ένα καλό που προς το παρόν μου φαντάζει απίθανο να συμβεί. 

Μου τέλειωσε και η πίστη αυτές τις μέρες...

Μια αλλαγή. Αυτό θέλω. Αλλά σε όλα.

Στη δουλεια, στην καθημερινοτητα, στις σχεσεις. Σε όλα. Να γινει η σελιδα μου λευκη.

Να διαλεξω το στυλο που θελω να γραψω. Να ειμαι σιγουρη για το καθε φωνηεν και το καθε συμφωνο που θα γράψω.

Πάντως το μάθημα μου το έμαθα. Όταν δεν είσαι καλά κάπου, κάνεις το άλμα. Δεν φεύγεις επειδή δειλιάζεις ή σκέφτεσαι τις επιπτώσεις. Φεύγεις. Παίρνεις μια βαθιά αναπνοή και βουτάς. Ακόμα και αν δεν προλάβεις να βάλεις μάσκα. Δεν πειράζει. Εδώ πνίγεσαι καθημερινά, τη μια φορά, τη μεγάλη να κινδυνέψεις λίγο, δεν χάθηκε ο κόσμος.

Δειλία. Ναι υπήρξα δειλή τη φετινή χρονιά. Σε όλα. Και να πεις, δεν είχα τα σημάδια;

Μα τα έβλεπα, τα αντίκρυζα κιόλας. Αλλά τα αγνοούσα. Φοβόμουν την αλλαγή.

Και ξέρεις τι τελικά έγινε;

Ήλθε η αλλαγή μόνη της και με βρήκε πολύ απροετοίμαστη. Νιώθω ότι τιμωρήθηκα γι αυτό.

Γι' αυτό σου λέω. 

Πάρε μια βαθιά, γενναία αναπνοή και βούτα.

Wake me up when October ends

Ο Σεπτέμβρης δεν είναι ο πιο αγαπητός μήνας. Ίσως επειδή είναι ο μήνας τον αλλαγών. Και πόσοι από εμάς μπορούν να χειριστούν καλά τις αλλαγές; Οποιεσδήποτε κι αν είναι αυτες. Καλές ή κακές.

Μεγάλη παγίδα, η "φούσκα της ασφάλειας", ακόμα και αν είσαι σε κακή φάση. Που να ξεβολεύεσαι τώρα...

Εκεί που λες, οκ ήλθε η 30 του Σεπτέμβρη και τελειώνουν οι ανακατατάξεις, οι αλλαγές, τα κλεισίματα και τα ανοίγματα, συνειδητοποιείς, ότι ούτε και ο Οκτώβρης θα στη χαρίσει.

Μέχρι το τέλος του, υπολογίζεται η περίδος της "νέας σεζόν και των αλλαγών". 

Έχουμε 21 Οκτωβρίου. Χθες έγινε μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Μακροπρόθεσμα θα είναι για καλό το ξέρω. Τώρα θρηνώ. Όχι, την ίδια την αλλαγή - αυτή μια μέρα, θα τη συνειδητοποιήσω και θα διαλυθώ -, αλλά την ιδέα της. Που θα πρέπει να ξαναλλάξω τη ζωή μου. Την καθημερινότητα μου, τις σκέψεις μου, τα σχέδια μου ( που δεν τολμώ πια να κάνω , αφού με έναν μαγικό τρόπο, ανατρέπονται όλα). 

Σε κάποια φάση υποθέτω θα είμαι εντάξει. Θα επιστρέψω στα παλιά; Στις παλιές συνήθειες, τις παλιές σκέψεις, την παλιά νοοτρόπία; Δεν ξέρω. Δεν νομίζω.

Θα ήταν και κρίμα να μην αλλάζεις μετά από κάθε εμπειρία.

Δεν ξέρω αν έχω γίνει καλύτερη. Σίγουρα έχω μάθει κάποια πράγματα. Μην με ρωτήσεις, τώρα δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει κιόλας.

Είμαι πολύ απασχολημένη να προσπαθώ να αποβάλλω το look της χαμένης από το βλέμμα μου.

Κάτι μου λέει, ότι θα ξανάλθω εδώ. Να γράφω ώσπου να γίνω πάλι καλά.

Υ.Γ. Μιλώ με γρίφους. Εμ τι να κάνω, η ανωνυμία μας άφησε χρόνους εδώ και καιρό.

Η νέα σχολική σεζόν

Τι νέα;

Εκτός από ένα ταξίδι εκτός, τα ίδια. Δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό. Αλλά αν θυμηθώ τον περσινό Σεπτέμβρη, που μετά από ένα υπέροχο καλοκαίρι, έτυχαν όλα τα κακά του κόσμου, εύχομαι ο φετινός Σεπτέμβρης να είναι μια από τα ίδια και βαρετός. Δεν αντέχω άλλες συγκινήσεις.

Σκέφτομαι να βάλω στόχους, αλλά όχι μεγαλεπήβολους π.χ. πότε θα γίνω μάνα, πότε θα παντρευτώ, γιατί θα με πιάσει η κρίση πανικού και δεν έχω λεφτά για ψυχανάλυση.

Άρα μικρούς στόχους και όπως λέει και η μάνα μου - και ελπίζω να έχει δίκιο - όλα παίρνουν το δρόμο τους. Και μακάρι να μην χρειάζεται και πολύ σπρώξιμο, έχω και τη μέση μου.

Στόχος πρώτος, γυμναστήριο. Ναι , το λέω κάθε χρόνο, αλλά πηγαινω ή έστω καταβάλλω προσπάθεια. Αλλά φέτος θα κτυπάω κάρτα τακτικά. Παρατηρώ πως όσο μεγαλώνουμε, το σώμα μας αλλάζει. Και εσύ που είσαι στα 20 κάτι σου, δεν το καταλαβαίνεις αλλά βαριέμαι να στο εξηγήσω. Οι 35 + ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ.

Στόχος δεύτερος, να γνωρίσω κι άλλο κόσμο από άλλους κύκλους. Αυτό πάει μαζί με τον στόχο τρία, να μην βαριέμαι να βγαίνω έξω και να μην βαριέμαι να μιλάω με νέα άτομα. Τα τελευταία δύο χρόνια, έχω πάθει αυχενικό, από το "γυρνάω από την άλλη, για να αποφύγω το βλέμμα σου και αναγκαστώ να έλθω να σου μιλήσω". Σίγουρα, κάπου εκεί έξω, υπάρχετε άτομα που κάνουμε κλικ.

Στόχος τέσσερα, να αρχίζω να ανάβω κεριά. Να μην μου στέλνουν προξένια, να μην τσακωθώ με τη μάνα μου, να μην ακούω συγγενείς να λένε ότι έμεινα στο ράφι, να μην νευριάζω όταν με βλέπουν με ένα ύφος λύπησης οι υπόλοιπες γυναίκες "έχω-οικογένεια - είμαι - πετυχημένη - στο - τρίβω - στα - μούτρα". Ελπίζω να μην πάρω φωτιά.

Στόχος πέντε, πιο πολλή τέχνη. Την παράτησα εδώ και λίγα χρόνια. Άρα πιο πολύ σινεμά, πιο πολλές συναυλίες, πιο πολύ θέατρο και πολύ πιο πολλά βιβλία. Λες να τα καταφέρω;

Στόχος έξι, καλύτερο time management στη δουλειά. Γιατί τελικά, δεν έχουν νόημα όλες αυτές οι ώρες πίσω από ένα γραφείο. Και τι κατάλαβα τόσα χρόνια;

Στόχος επτά, reunion με φίλους που χαθήκαμε. Που οκ, εκείνοι έχουν οικογένεια, αλλά ούτε και εγώ έκανα προσπάθεια αρκετή. Ξέρω και γω; Μπορεί όταν βρεθώ στη θέση τους, να θέλω και εγώ κάποιο να μην βαριέται να με τσιγκλάει.

Στόχος οκτώ, λιγότερα νεύρα. Ναι, καλά. Αλλά ας προσπαθήσω.

Στόχος εννιά, πιο πολλά ταξίδια. Μου φαίνεται θα αρχίσω να παίζω κιθάρα στους δρόμους. Ή θα πω στην Αλεξίου να κάνει και για μένα μια συναυλία. Αλλά, ναι ταξίδια. Οξυγόνο.

Στόχος δέκα, αγάπη ρε.

Το πρώτο ( και μάλλον τελευταίο) σκασιαρχείο του καλοκαιριού

Σήμερα πάλι δεν άκουσα το ξυπνητήρι. Είναι η δεύτερη συνεχόμενη μέρα. Συνήθως ξυπνάω στις 7.

Ξύπνησα που λες, στις 8 και αμέσως σκέφτηκα να μείνω ως το μεσημέρι σπίτι να τελειώσω κάτι που απλά θέλει συγκέντρωση και δεν πρέπει να είμαι γραφείο και μετά να πάω δουλειά.

Η ώρα είναι 1530, είμαι ακόμα σπίτι, πίνω το δεύτερο καφέ, ακούω non-stop Μαραβέγια στο Spotify, έχω κάνει το 1/3 της δουλειάς που έπρεπε, χαζολογάω στα πιο παλαβά πράγματα στο facebook και αποφάσισα ότι δεν θα πάω καν γραφείο.

Αυτό αγαπητοί μου είναι το απόλυτο καλοκαιρινό mood. Να κωλοβαράς, να μην έχεις αίσθηση του χρόνου, να μην σε ενδιαφέρει το βουνό που έχεις να κάνεις στο γραφείο, να είσαι με λίγα λόγια στην καρακοσμάρα σου.

Παίζει να είναι και η πιο καλοκαιρινή στιγμή που έζησα φέτος. 

Προσπαθώ πολύ να είμαι καλά. Να σταματήσω να γκρινιάζω, να ανέβω ψυχολογικά, να είμαι εκείνο που ήμουν κάποτε που όταν γκρίνιαζα, ήταν, αν μη τι άλλο, χαριτωμένο.

Το υπόλοιπο πρόγραμμα σήμερα περιλαμβάνει επίσκεψη στον κτηνίατρο (το κατοικίδιο, έχει ξεραθεί στον ύπνο), λίγη δουλειά για δικά μου πρότζεκτ και ένα υπέροχο δείπνο με φίλους σε βεράντα και πολλά κρασιά. Εαν βρω ώρα, θα δω και μια ταινεία που κατέβασα.

Τι ωραία να ήμουν πάντα, έτσι. Όπως παλιά δηλαδή.

Αχ, μεγαλώνω...

Οκ, πάω να τελειώσω δουλειά για να κάνω τα άλλα , τα πιο ουσιαστικά.

Το καλοκαίρι ανάποδα

Για χρόνια δήλωνα πως το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μου εποχή. Μου άρεσε η ζέστη, να φοράω παντού και συνέχεια φλιπ-φλοπ, τα μοχίτο, οι αυλές και οι βεράντες της πόλης, η απογευματινή ραστώνη, οι νυκτερινές βόλτες, οι ανεμιστήρες οροφής, το ερωτικό στοιχείο του αστικού τοπίου που σιγά σιγά εγκαταλείπεται από τους μόνιμους κατοίκους της που πάνε διακοπές, οι γρίλιες, ο ήχος των ειδήσεων από το απέναντι μπαλκόνι, τα καλοκαιρινά playlist, οι παγωμένοι καφέδες, τα μαγιώ που απλώνονται στο μπαλκόνι για να στεγνώσουν.

Αυτό το καλοκαίρι είναι κάπως διαφορετικό. Όχι, δεν έγινε κάτι κοσμογονικό γεγονός. Δεν ήταν εξάλλου αρκετά επεισοδιακή η χρονιά;

Αλλά ναι, αυτό το καλοκαίρι είναι ...κάπως. Οι εικόνες που κάποτε με ενθουσίαζαν δεν μου κάνουν πια κλικ.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ίσως μεγαλώνω και γίνομαι βαρετή...τι να πω.

Ίσως φταίει ότι με διέλυσε το κλιματιστικό στο γραφείο και είμαι συνέχεια άρρωστη. Ίσως φταίει ότι έχω πήξει στη δουλειά και σπανίως ανασαίνω. Ίσως να είναι και η γενικότερη φάση μου, που νιώθω πολύ ταλαιπωρημένη ψυχολογικά. Η σκέψη η πολλή σε κάποια φάση σε διαλύει και σωματικά.

Άσε που συνολικά 4 φορές πήγα θάλασσα από την αρχή του καλοκαιριού, κολύμπησα σύνολο 15 λεπτά, έκανα ηλιοθεραπεία σύνολο 2 ώρες. Είμαι δηλαδή απλά, μπεζ. 

Δεν πήγα μια συναυλία, από αυτές τις καλοκαιρινές. Μόνο ένα θέατρο και αυτό σε έναν κλειστοφοβικό χώρο χωρίς οξυγόνο.

Το προσπαθώ όμως. Να, τώρα που γράφω αυτό το ποστ, ακούω στο Spotify τη λίστα "Early Morning Rise", με χαλαρωτικά τραγούδια. Προχθές, στο σπίτι, έβαλα στη διαπασών μια λίστα με λάτιν , μπας και μπω σε mood. Έχω εξοπλιστεί με τα σωστά αντηλιακά, μάλιστα πήρα και το νέο shower gel του Korres το "Santorini Vines" ( υπέροχο). Έχω βάλει στο πρόγραμμα, πολλή θάλασσα, προσπαθώ να βλέπω κόσμο έξω σε open air χώρους. Αλήθεια προσπαθώ.

Αλλά φευ. Τίποτα. 

Είμαι μια μαραμένη τουλίπα που θέλει πότισμα. 

Αλλά υποψιάζομαι ότι το πότισμα , είναι καθαρά δική μου υπόθεση.

Τώρα έχω ένα σπίτι...

Αρχές του Ιούλη του 2004 μπήκα στο νέο μου σπίτι, το διαμέρισμα μου.

Το βρήκαμε, μετά από μήνες ψαξίματος σε διάφορες περιοχές της Λευκωσίας. Αν ψάχνεις τώρα σπίτι, η περιοχή είναι πολύ σημαντική. Πρέπει να νιώθεις ότι κάθε μέρα που θα φτάνεις σπίτι μετά από τη δουλειά και θα μπαίνεις στη γειτονιά σου, ότι είναι "δική" σου.

Το σπίτι μου, βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Δεν θα μπορούσα να ζήσω κάπου άλλού.

Ίσως, παλιά Λευκωσία, περιοχή Πύλης Αμμοχώστου. Πολλές φορές, περπατώ μέχρι την παλιά πόλη, είναι μόνο είκοσι λεπτά μακριά με τα πόδια και δέκα με το ποδήλατο.

Είναι ένα διαμέρισμα, δύο υπνοδωματίων - μικρών - αλλά γενικά ευρύχωρο με μεγάλο καθιστικό και τζάμια παντού. Τα τζάμια με έσωσαν πολλές φορές, που ξάπλωνα στον καναπέ και σκεφτόμουν διάφορα. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να χειριστώ τέσσερις τοίχους.

Το καθιστικό είναι διακοσμημένο με τις αναμνήσεις μου. Από ταξίδια, από εκδρομές, από συναυλίες, από αντικείμενα της οικογένειας μου.

Το ένα δωμάτιο, το έκανα υπνοδωμάτιο. Μετά από χρόνια, κατέληξα στο στιλ του. Έχει πλεκτή μπεζ κουρτίνα για να μπαίνει ωραία το φως μέσα στο χειμώνα, έχει ένα τύπου μαροκινό πορτοκαλί φωτιστικό, κόκκινα και πορτοκαλί αυτοκόλλητα βινυλίου στον ένα τοίχο και στον άλλο, μια μαυρόασπρη φωτογραφία του Grand Central Station της Νέας Υόρκης. Κατά καιρούς έχει φιλοξενήσει φίλους και μη. Κάποιες φορές το έχω μετανιώσει.

Το άλλο δωμάτιο, το έκανα γραφείο. Ίσως στο μέλλον γίνει υπνοδωμάτιο. Προς το παρόν φιλοξενεί δεκάδες βιβλία δεξιά και αριστερά στις αυτοσχέδιες βιβλιοθήκες. Στο κέντρο του δωματίου, βρίσκεται ένα τεράστιο γραφείο, με πορτοκαλί γυαλί για βάση. Σε ένα άλλο σημείο βρίσκονται δύο πύργοι με CD. Αν δεν άρχισα να κατεβάζω ή να ακούω Spotify, μάλλον οι πύργοι θα γίνονταν τέσσερις. 

Οι δύο τουαλέτες είναι ντυμένες με μπλε ψηφίδες. Μου αρέσουν τα μπάνια σε χρώματα της θάλασσας. Το δικό μου, που έχει και μπανιέρα - θα προτιμούσα ντουζ - έχει και ένα μεγάλο καθρέφτη, μακρόστενο. Η άλλη τουαλέτα, των ξένων, λειτουργεί και ως τουαλέτα του κατοικίδιου. Ευτυχώς είναι καθαρός, οπότε κάνω μόνο ένα σκούπισμα τη μέρα και ένα σφουγγάρισμα κάθε δυο μέρες.

Η κουζίνα μου είναι μικρή και επικοινωνεί με το καθιστικό. Έχει ελάχιστους πάγκους, που είναι γεμάτοι με όλων των ειδών καφιετιέρες , καφέδες και τσάγια. Προφανώς δεν μαγειρεύω πολύ. 

Το ψυγείο μου έχει περισσότερα κρασιά και μπύρες από φαγώσιμα. Ίσως αν κάνω οικογένεια, να γεμίσει και με άλλα, πιο υγιεινά πράγματα.

Η βεράντα μου είναι η χαρά μου. Από τη πρώτη στιγμή που μπήκα μέσα, φρόντισα να την φυτέψω. Έχω μίνι ελιές, μινι ροδιά, μια στεφανωτή που είναι ανθισμένη τώρα, καλαμάκια ( πολύ καλή λύση , τα πλατιά φύλλα σε κρύβουν αρκετά), λίγα κακτάκια. Από κάθε γλάστρα κρέμεται και ένα αναμνηστικό από ταξίδια. Μπλε φαναράκι από την Πάρο, ξύλινο καραβάκι από τη Φολέγανδρο, πήλινο δοχείο από την Ινδία. Στο κέντρο της βεράντας βρίσκεται ένα μεγάλο τραπέζι. Εκεί έχουν ειπωθεί πολλές κουβέντες. Σχεδόν όλες σημαντικές.

Το σπίτι αυτό, είναι δέκα χρόνια μετά, το σπιτικό μου, η ζωή μου, ο εαυτός μου.

Και γι' αυτό, μπαίνουν μέσα, μόνο όσοι αγαπώ.

Προσοχή: Ακολουθεί προσωπικός απολογισμός της σχολικής χρονιάς 2013-14

Τι μουντός καιρός! Τι λέγαμε στο προηγούμενο ποστ; Άκυρο. Δεν το βλέπω το τριήμερο στην παραλία. 

Γενικά είναι παράξενες οι μέρες εδώ και πολύ πολύ καιρό. 

Όποτε φθάνει το καλοκαίρι, νιώθω ότι τελειώνει η σεζόν και κάνω πάντα ενα απολογισμό. Από τον Σεπτέμβρη μέχρι το τέλος Μαϊου. Το καλοκαίρι αποτελεί την τελεία αυτής της περιοδού αλλά πολλές φορές και έναν καθρέφτη. Αν είναι χάλια η χρονιά, συνήθως είναι χάλια και το καλοκαίρι που ακολουθεί. Αν είναι παράξενη και όμορφη, το ίδιο και το καλοκαίρι και πάει λέγοντας.

Οπότε αυτή η χρονιά. Ήταν πολύ δύσκολη, πολύ ζόρικη, πολύ παράξενη.

Σε μεγάλο βαθμό, ήταν το θέμα με τη δουλειά. Τα πράγματα όσο περνάει ο καιρός χειροτερεύουν και επείγει να βρω το Plan B μου ( και θάρρος) για να αλλάξω παραστάσεις. Προέκυψε τώρα επιπλέον δουλειά στο γραφείο και τσαντίζομαι. Δεν είναι καιρός για καριέρες, ούτε για 15ωρα στη δουλειά. Αυτά είναι παραμύθια που πλέον μας έκαναν να μην τα πιστεύουμε.

Μετά ήταν τα οικογενειακά. Αποχή από την οικογένεια για τρεις μήνες, ακολούθησαν κάποιοι μήνες ΟΚ, η ελπίδα τους ότι θα κάνω οικογένεια τους έκανε να είναι καλοί μαζί μου. Αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ, μιας και σκοτωθήκαμε τις προάλλες και πριν λίγο με πήρε τηλέφωνο η μάνα μου για να μου κάνει μια απίστευτη επίθεση που δείχνει πόσο θυμό έχει μέσα της μαζί του.  Δεν είναι ότι έχω γίνει χάλια, αλλά να...όσο περνούν τα χρόνια, θες να βλέπεις τους δικούς σου, να είσαι δίπλα τους καθώς μεγαλώνουν και ας μην τους έχεις κάνεις παππούδες. Σίγουρα δεν θες να αναποδογυρίζονται οι σχέσεις τόσο πολύ συχνά και τόσο έντονα.

Βλέπω συχνά αυτό το σκίτσο που ποστάρουν στο facebook, που δείχνει τη μαμά να κρατάει το παιδί της ως βρέφος, μετά να το κρατάει από το χέρι όσο περνά ο καιρός και μετά το παιδί να κρατάει τη μάνα του, όταν αυτή έχει γεράσει. Δεν είναι έτσι τα πράγματα τελικά; Δεν πρέπει να είναι έτσι; Ή μόνο όταν κάνεις τη ζωή που θέλουν, σε αφήνουν να είσαι το παιδί τους;

Μετά ήταν τα προσωπικά. Δύσκολο να έχεις σύντροφο, ειδικά όταν δεν σας δένει ένας γάμος και ένα παιδί. Θέλει δουλειά, θέλει υπομονή, θέλει τόλμη. Οκ, αυτό δεν το έχω λύσει ακόμα, οπότε θα επανέλθω σε κάποια αλλη φάση. 36 χρονών γαϊδούρα και δεν λέω να τα βρω με αυτό το θέμα.

Αλλά είχε και ένα θετικό η χρονιά. Λες και έγινε κάτι στο χώρο που κινούμαι επαγγελματικά και έπεσε πολλή και καλή δικτύωση. Διερωτούμαι γιατί αυτό δεν συνέβαινε ένα χρόνο πιο πριν. Δεν είχα τα μάτια μου ανοικτά εγώ; Δεν ήταν το timing σωστό για ευκαιρίες; Δεν ξέρω. Όμως τώρα είναι καλό και τώρα τρέχω να το δυναμώνω μέρα με τη μέρα. Ίσως τελικά και να είμαι κορίτσι καριέρας!

Και αυτός είναι ένας μίνι απολογισμός μια από τις πιο παράξενες και όχι και τόσο εύκολες χρονιές της ζωής μου!

Γιατί δεν ανυπομονώ για το τριήμερο

• Όπου εκατοστό και πετσέτα. Ενίοτε και χωρίς καν να υπάρχει αυτό το ένα εκατοστό. Οι δήμοι όπου βλέπουν τετραγωνικό μέτρο άδειο, φυτρώνουν ομπρέλα και δύο ξαπλώστρες με αποτέλεσμα το χρώμα της άμμου να έχει εξαφανιστεί. Σε παραλίες που δεν είναι οργανωμένες, όλοι κάθονται πάνω σου. Συνήθως οι ομάδες ανθρώπων που δεν θες ( στη δική μου περίπτωση "αππωμένοι").
• Όλα τα εστιατόρια και τα μπαρ ξεχειλίζουν. Πρέπει τώρα εσύ καλοκαιριάτικα να μπεις στο τριπάκι να κάνεις κράτηση για να πάς στο "χαλαρό, παραθαλάσσιο στέκι". 
• Δεν τρως καλό φαγητό. Δες πιο πάνω. Τώρα θα με πεις και ιδιότροπη που δεν αντέχω το πλαστικό καλαμαράκι και στην άγευστη τσιπούρα.
• Οι αυτοκινητόδρομοι μετατρέπονται σε σκηνικό από ταινεία τρόμου. Βασικά ζεις μέσα στο αυτοκίνητο.
• Δεν μπορείς να πας να βρεις τους φίλους σου σε άλλη παραλία. Πρώτον, που να ξεπαρκάρεις τώρα, δεύτερον που να βρεις να ξαναπαρκάρεις.
•  Αν πας Πρωταρά και Αγία Νάπα, οι πεζόδρομοι είναι τίγκα στα καροτσάκια μωρών. 
•  Αν πας Λεμεσό, ούτε για αστείο δεν θα βρεις χώρο να αράξεις σε beach bar.
•  Επειδή μάλλον είναι η πρώτη φορά φέτος που φοράς μαγιώ, παθαίνεις ένα σοκ που διαπιστώνεις ότι για άλλη μια χρονιά δεν είσαι γυμνασμένη/ος ενώ το 90% των γύρω σου είναι οι άνδρες φετωμένοι και οι γυναίκες σαν Τουίγκι.
•  Υπάρχει κόσμος που έχει σεταρισμένη την πετσέτα, την τσάντα, το μαγιό. Τόση τελειότητα στις κυπριακές παραλίες δεν αντέχεται!

"Θέλω τη ψυχή μου να βιάζεται"

Λίγο πριν φύγω για το ταξίδι μου, ήμουν έξαλλη με όλα όσα συμβαίνουν στη δουλειά αλλά και με μένα που δεν τολμάω να πάρω βαθιά αναπνοή και να βγω έξω από τη φούσκα της εικονικής ασφάλειας.

Η κολλητή μου - σαφώς πιο σοφή από μένα - με έβλεπε που νευριάζα, που έκανα ακραίες δηλώσεις και μια μέρα γύρισε και μου είπε "φύγε, πήγαινε το ταξίδι σου, άλλαξε παραστάσεις και τότε σκέψου και κάνε ότι θες. Δεν διαφωνώ με τίποτα από όσα λες, αλλά ότι είναι να κάνεις, κάνε το αφού το αποφασίσεις ήρεμα".

Έτσι και έκανα.  Θα έσκαγα και όταν θα βρισκόμουν στη Μονεμβασιά και θα αντίκριζα τη θάλασσα θα σκεφτόμουν.

Τη δεύτερη μέρα του ταξιδιού, παρκάραμε έξω από το Κάστρο της υπέροχης Μονεμβασιάς. Ανηφορίσαμε το δρόμο, μπήκαμε από την πύλη, περπατήσαμε στα στενά πετρόκτιστα σοκάκια, πιάσαμε κουβέντα με ντόπιους και σε κάποια φάση άφησα τους άλλους για να βρω τη θάλασσα.

Άρχισα να κατεβαίνω προς τα κάτω, να διασχίζω επίπεδα με ξενώνες, σπίτια για να βρεθώ μετά από 5 λεπτά, σε έναν ανοικτό χώρο όπου μπροστά μου βρισκόταν μόνο το μπλε της θάλασσας.

Η ώρα είχε πάει 6 και ο ήλιος άρχισε να κατεβαίνει δίνοντας ένα πιο σκούρο χρώμα στη θάλασσα.

Στάθηκα μπροστά από το τοιχαράκι. Ήταν η στιγμή που περιμένα ένα μήνα. Να αποφασίσω. Μα μπορείς να προ-αποφασίσεις πότε θα αποφασίσεις; Μέσα μου όμως ήξερα πως δεν είχα να πάρω μια μεγάλη απόφαση. Τα πράγματα ήταν απλά.

Όταν είδα μπροστά μου το μπλε, πίσω μου είχα το βουνό, ήμουν μόνη, το μόνο που άκουγα ήταν την αναπνοή μου, το μόνο που μύριζα ήταν τα λουλούδια, ήξερα.

Η ζωή είναι απλή. Είναι όμορφη. Είναι μόνο μία.

Το να επιδιώκεις την ευτυχία είναι κάτι που επιβάλλεται να κάνεις. 

Η ευτυχία έρχεται όταν νιώθεις ελεύθερος.

Η ελευθερία έρχεται όταν βλέπεις καθαρά.

Και έτσι αποφάσισα.

Τίποτε από ότι κάνω πλέον δεν θα είναι τυχαίο. Στο μυαλό μου έχω ξεκάθαρο πλάνο.

Και η ευτυχία θα είναι ο στόχος.

Στείλε θετική ενέργεια, αυτό μόνο χρειάζομαι.

Υ.Γ : Διαβάζω στο doctv.gr το κείμενο του Marlo de Andrade με τίτλο " Ο Χρόνος των Ώριμων Ανθρώπων". Λέει σε ένα σημείο: " Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω τη ψυχή μου να βιάζεται".

Zero Tolerance

Να είναι Παρασκευή, να μην έχεις πάει ακόμα δουλειά αλλά να φαντασιώνεσαι ήδη τη στιγμή που θα επιστρέψεις το απόγευμα, θα βάλεις το κλειδί στην πόρτα και επιτέλους θα μπεις σπίτι σου.

Έτσι μας έχουν καταντήσει.  Να πάμε δουλειά λες και πάμε σχολείο και πάμε να κάνουμε διαγώνισμα φυσικής.
Θα τελειώσει όλο αυτό; Δεν νομίζω. Τώρα έχει φανεί ο ερασιτεχνισμός των κυπριακών εταιρειών. Άλλο η κρίση και άλλο η κακή διαχείριση των υπαλλήλων.
Οι κακές συμπεριφορές θα υπάρχουν και μετά.
Είναι δυνατόν εν έτει 2014 να ουρλιάζεις στους υπαλλήλους  - ειδικά όταν δουλεύουν ευσυνείδητα - ;
Πραγματικά...
Δεν ξέρω γιατί τα προηγούμενα χρόνια ανεχόμουν τέτοιες συμπεριφορές.
Ήλθε η ώρα και "χόρτασα" φωνές και δεν αντέχω άλλο;
Είναι επειδή ξέρω πως ειδικά τώρα με μειωμένους μισθούς κλπ, δεν λέει;
Μεγάλωσα και δεν είμαι πλέον 25, 28, 30 να το δέχομαι;


Χμ, δεν ξέρω. Αλλά όσοι φωνάζουν μου φαίνονται καρικατούρες.

squat, κοιλιακοί και άλλες ιστορίες για αγρίους

Πρέπει να πάω γυμναστήριο σε λίγο και το αναβάλλω. Και τώρα γράφω και ποστ.

Βαριέμαι να ντυθώ ( έχω αποδυτηριο-φοβία, δεν θέλω να το συζητήσω), βαριέμαι ξαφνικά να αρχίσω να ιδρώνω και να κοκκινίζω. Και να βλέπω και αστεράκια και να χάνω και το στιλ μου ( γιατί το χω στο στιλ - και τα hi tech παπούτσια και τις ειδικές φόρμες, βέβαια). 

Σκέφτομαι το μοναδικό καλό πράγμα, που είναι να δω καμιά σειρά στο ipad. Ισως με αυτό πειστώ τελικά.

Φυσικά το πιο μεγάλο επιχείρημα είναι: Πως θα εμφανιστώ εις τας παραλίας;;;;;

Δεν φτάνει που ασπρούλιασα, έκοψα και το pilates, αύξησα τα κοκτέιλ και ξανά όλα από την αρχή.

Εσύ που διαβάζεις τώρα και είσαι κάτω των 30, μάθε αυτό: Όλα παίρνουν την κατηφόρα μόλις πατήσεις τα 30. Ο μεταβολισμός, η αντοχή. Το μόνο που αυξάνεται είναι η κυτταρίτιδα και η ευκολία με την οποία βάζεις κιλά. Πέφτεις, πέφτεις εις την μαύρη τρύπα της κρίσης ηλικίας. Άστα.

Στις ταινείες, οι ηρωίδες φοράνε τα τέλεια ρούχα, είναι σε ένα τέλειο γυμναστήριο με γκόμενους δεξιά και αριστερά, έχουν θέα είτε τα κτίρια του Μανχάταν είτε τον ωκεανό. Εγώ σήμερα θα βλέπω...τσίγκους.

Τέλοσπαντων. Τα κλείνω και θα πάω. Θα μιζεριάσω αν δεν το κάνω. ipad ipad ipad.

Some little foolish things...

Η ώρα έχει πάει 11, στα ηχεία μου η Nina τραγουδάει στο repeat, το "Don't Let me be misunderstood".

Πίνω πράσινο τσάι, αλλά έχε χάρη που δουλεύω πάλι, αλλιώς θα άνοιγα μια μπουκάλα κρασί.

Έγινε και το αλκοόλ, η μεγαλύτερη μου φαντασίωση ( οποία κατάντια...!).

Θέλω με όλη μου την καρδιά να ξεκολλήσω από αυτή την στάσιμη κατάσταση.

Π.χ. να με απολύσουν, να ηρεμήσω.

Να γίνει κάτι μαγικό και να μην βαριέμαι κάθε μέρα.

Να με εμπνεύσει κάτι.

Να έχω μικρούς, ανόητους λόγους να θέλω να πάω κάπου, να επιδιώξω κάτι.

Έλεγα σε μια φίλη της προάλλες, πως δεν ξέρω αν ισχύει το "ότι είναι να γίνει, θα γίνει".

Και αν πρέπει να το σπρώξω;

Αν η πιο πάνω φράση είναι απλά μια εύκολη και παθητική στάση για να μην ξεβολευτούμε να ρισκάρουμε ή έστω να προσπαθήσουμε;

Και πες ότι θα κάνεις εσύ κάτι.

Πότε ξέρεις πότε είναι το σωστό timing;

Απλά "ξέρεις"; Έτσι όμως λένε και στις ταινείες;

Δεν είμαι σίγουρη.

Οκ στον έρωτα, βλέπεις τον άλλο και απλά "ξέρεις". Ναι, αυτό είναι μαγικό και ανεξήγητο.

Στα υπόλοιπα όμως;

Πότε ξέρεις πότε να ρισκάρεις; Ή πότε, σου τελείωσε κάτι;

Ή πότε πρέπει να ανεχθείς μια κατάσταση ή απλά να πεις ότι δεν πάει άλλο και να φύγεις;

" Oh Lord please don't let me be misunderstood..."

Για μια χούφτα δολλάρια

Τα λεφτά δεν είναι το παν. Αν είχα όμως ένα καλό μισθό δεν θα έλεγα όχι. Γιατί αυτό θα σήμαινε περισσότερα ταξίδια - και ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι είναι ίσως το ωραιότερο πράγμα σε αυτή τη ζωή - , shopping therapy, αν αρρωστήσω δεν θα αγχώνομαι πως θα πληρώσω το γιατρό και τα χάπια και στην τελική, θα μπορούσα να δώσω κάποια λεφτά σε συγγενείς και φίλους που έχουν ανάγκη.

Αλλά αυτά τα λεφτά δεν τα έχω. Γράφει και η Beatrix ότι μειώθηκε ο μισθός της στο 40-50%, είμαι σίγουρη ότι και σε σένα μειώθηκε. Και ο δικός μου έπεσε, τόσο πολύ, που στα 26 έπαιρνα περισσότερα. Άσε που δουλεύω περισσότερο και όσο πάει χειροτερεύει η κατάσταση.

Το σκέφτομαι και με πιάνει το παράπονο μερικές φορές. Και κάποιες άλλες σκέφτομαι, ότι ευτυχώς  που οι φίλοι μου και οι άνθρωποι μου, δεν αγοράζονται με λεφτά. Είναι δωρεάν.
Όπως έγραψα και στο προηγούμενο ποστ, ένα κρασί των 10 ευρώ μπορεί να κάνει 3-4 ανθρώπους πολύ ευτυχισμένους, όταν μαζευτούν ένα βράδι γύρω από ένα τραπέζι.
Και οκ, ένας καφές των 2 ευρώ, είναι μια έξοδος και μια αφορμή να βρεθείς μια ωραία μέρα να αράζεις στην παλιά πόλη.
Άσε που με 50 ευρώ το μήνα συνδρομή στο ίντερνετ, μπορώ να δω άπειρες ταινίες, φιλμ, καλωδιακή, να ακούσω μουσική και να σερφάρω στα αγαπημένα μου site.

Έτσι τα μετρώ πολλές φορές, για να παρηγοριέμαι, που τόσα χρόνια δούλευα αμέτρητες ώρες με τη σκέψη ότι η συνέπεια στη δουλειά μου, θα μου έφερνε προαγωγή και η προαγωγή θα οδηγούσε σε αύξηση. Και με τη σειρά της η αύξηση θα μεταφραζόταν σε πιο πολλά αεροπορικά ταξίδια.

Ναι οκ, έχει κόσμο σε πιο δυσμενή θέση, που δεν έχει μόνιμη δουλειά και τρέχει να ξετρυπώσει δουλειές ως freelancer. Ναι , αυτό είναι εντελώς διαφορετικό, χρειάζεται μια ηρεμία και μια επιμονή.

Τέλοσπαντων, για να μην αναμασάω τα ίδια και τα ίδια, το point είναι πως είναι Παρασκευή, επιτέλους! Κάνε πολλές βόλτες, είναι δωρεάν!

My House, My Rules

Μακριά από τη βαβούρα της πολιτικής, την εξαθλίωση, την καταπίεση στη δουλειά, υπάρχει πάντα ένα δεδομένο: Ότι και να γίνει, όταν κλείνεις τη πόρτα του σπιτιού σου, είσαι κύριος του εαυτού σου και κάνεις ότι θες.

Με αυτό το σκεπτικό στο μυαλό, προσπαθώ να κάνω τις μέρες και τις νύκτες σπίτι μου, να μετράνε και να με βοηθάνε να ξεχνάω όλα αυτά που μου προκαλούν καθημερινό σοκ.

Αγοράζω βιβλία από το Book Depository, κυρίως hardback που είναι ωραίο και να τα βλέπεις και να τα αγγίζεις και να τα φυλλομετράς.

Ακούω ότι τζαζ μπορείς να φανταστείς, στο Spotify. Αν κατεβάσεις το κανάλι jazzify, οι μουσικές χωρίζονται ανά εποχή, μουσικό όργανο κλπ. Υπάρχει καλύτερο από απογευματινό τσάι Σαββάτου με 30s jazz; Όχι φυσικά.

Βλέπω σειρές και ταινίες. Οκ, σχεδόν τα κατάφερα με τις οσκαρικές, αν και δεν είναι και οι καλύτερες ταινίες που υπάρχουν, αφού τα κλισέ δίνουν και παίρνουν. Αλλά μια εξαίρεση για το Nebraska και το Philomena, θα κάνω που μου είπαν ότι είναι καλές. Το "12 Years a Slave", βαριέμαι να το δω. Και για σειρές, hot hot hot είναι το True Detective που θα αρχίσω αυτές τις μέρες και θα σου πω.

Διαλέγω ωραία κρασιά από κάβες, πηγαίνω στο Bavarian Delicatessen, παίρνω 1-2 καλά τυριά και καλώ κόσμο σπίτι. Και όταν είστε μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι με τυρί και κρασί, πραγματικά δεν θες τίποτα άλλο.

Αυτά που λες κάνω στο σπίτι μου, τον τελευταίο καιρό.

Μούμπλε, μούμπλε

Εντάξει, ξέχασα το password μου και γι αυτό έκανα εκατό χρόνια να μπω. Τι lame δικαιολογία και μακάρι να ήταν ψεύτικη.

Ναι, το ξέχασα. Και το περασμένο καλοκαίρι και το password του instagram μου.

Το επόμενο βήμα είναι να ξεχάσω και αυτό του PC στο σπίτι.

Και μετά να ξεχάσω και που πάρκαρα το αυτοκίνητο και πως να πάω σπίτι.

Και όλα αυτά γιατί σκέφτομαι και σκέφτομαι και σκέφτομαι και σκέφτομαι.

Τι σκέφτομαι; Ένα και μοναδικό πράγμα αυτόν τον καιρό.

Πως θα φύγω από αυτή τη δουλειά και πως δεν θα με τρομοκρατεί η ιδέα ότι ο κόσμος μένει άνεργος και γω παρακαλάω να με διώξουν.

Μου έχει γίνει εμμονή. Σε σημείο που μερικές φορές μένω με με το στόμα ανοικτό και χαζεύω τοίχους, πλακάκια του μπάνιου, ψυγεία ανοικτά, ο γάτος μου που διερωτάται που στο καλό με πέτυχε τέτοια περιπτωσάρα.

Εννοείται πως ξεχνάω να δώσω σημείο ζωής στους φίλους, συγγενείς και λοιπούς ενδιαφερόμενους.

Αλλά θα βρω τη λύση. Γιατί δεν γίνεται ρε παιδί μου να θες να είσαι δημιουργικός και όχι μόνο να μην σου δίνουν σημασία όταν τους το ζητάς, αλλά να στην λένε και από πάνω.

Δηλαδή αν δεν κάνω την γκραντ κίνηση τώρα στα 36, μετά θα κολώσω.

Γι αυτό που λες, ξεχνάω μέχρι και το όνομα μου και κάνω κουλαμάρες. Σκέφτομαι και σκέφτομαι και επεξεργάζομαι. Τι θα κάνω όταν μεγαλώσω ( κι άλλο) μαμά;

Θα δω. Το 2014 θα την κάνω την κίνηση ματ. Και ναι ρε, θα βρω και τη λύση και θα είμαι και happy.

Στην χειρότερη, προειδοποίησα τους γονείς μου. Θέλω ένα πιάτο φαί. Και γω και ο γάτος μου. Και είμαστε οκ.

Πάω να σκεφτώ. Κι άλλο.

Let's Wander

Θέλω ταξίδι.

Θέλω να νιώσω αυτό το συναίσθημα ότι όλα είναι καινούρια. Ότι υπάρχουν άπειρες γειτονιές που με περιμένουν να τις ανακαλύψω, δεκάδες καφέ που το καθένα έχει να μου πει τη δική του ιστορίες, εκατοντάδες μπαράκια και εστιατόρια, χιλιάδες νέες φάτσες και αμέτρητες θέες.

Ένα ταξίδι.

Σε μια πόλη ή έστω επαρχία άγνωστη. Να νιώσω εκείνη την ανασφάλεια του άγνωστου. Που είναι οι πινακίδες; Που είναι ο χάρτης μου; Γιατί με κοιτάζουν έτσι οι ντόπιοι; Πώς πρέπει να τους κοιτάζω εγώ;

Ένα ταξίδι.

Να μην έχω καθημερινότητα. Να μην έχω ωράρια. Να μην έχω μια σταθερή πορεία. Να χάνομαι σε δρόμους, να μην με ενδιαφέρει, να μην έχω κάπου να πάω. Απλά να γυρίζω.

Να δώ αξιοθέατα, μνημεία, να μείνω με το στόμα ανοικτό. Σκέψου, να είσαι τόσο ανοικτός σε εμπειρίες που ακόμα να μένεις έκπληκτος μπροστά στα θαύματα της φύσης και τις δημιουργίες του ανθρώπου.

Σκέφτομαι πολλούς προορισμούς.

Βιετνάμ. Γη του Πυρός. Βόρειο Σέλας. Σαν Φρανσίσκο. Αμάλφι. Καππαδοκία. Πέτρα.

Just Wander.

Πήγα, Είδα, Άκουσα

Λοιπόν, αυτή την περίοδο

Είδα

Το American Hustle. Να το δεις, ένα απόγευμα Κυριακής, με κόκκινο κρασί. Θα πάρει Όσκαρ και θα του αξίζει

Το Rush. Ακόμα και αν δεν είσαι φαν της Formula 1, με αυτό το φιλμάκι που είναι βασισμένο σε μια χρονική περίοδο της ζωής του Nikki Lauda, θα γίνεις. Αδικημένο, αν μη τι άλλο μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ταινείας αλλά και Α' ανδρικού ρόλου έπρεπε να την είχε πάρει.

Τη σειρά Sherlock Holmes και τη σύγκρινα με την αντίστοιχη αμερικάνικη το Elementary. Το αγγλικό σαφώς ανώτερο. Εκπληκτικές ερμηνείες, τέλειο αγγλικό χιούμορ. Δες και το αμερικάνικο, καλογυρισμένο.

Το Her. Αγαπημένο μου θέμα, η τεχνολογία και η σχέση των ανθρώπων με αυτή. Ο Joakin Phoenix καταπληκτικός όπως πάντα, η Scarlett Johansson απίθανη στον ρόλο-έκπληξη, η εικόνα πανέμορφη, η μουσική φανταστική. Τι ωραία ταινεία!

Είμαι σε οσκαρικό mood, οπότε σκοπεύω να δω τα περισσότερα και θα σου πω. Φυσικά, πολλές από τις ταινείες που αξίζουν, είτε στο σύνολο είτε στις ερμηνείες τους, αδικήθηκαν, οπότε δεν θα περιοριστώ μόνο στις υποψηφιότητες.

Άκουσα

Μόνο Spotify. Κατέβασε την εφαρμογή στον υπολογιστή, το τάμπλετ, το κινητό σου. Οτι μουσική γουστάρεις, από Τσιτσάνη μέχρι Μότζαρτ και 80s όλα εδώ. Το αγαπώ.

Αλλά για άκου London Grammar - ωραίο γκρουπ από τα νέα.

Πήγα

Στο Lost & Found. Επειδή λατρεύω την εποχή της ποταπαγόρευσης, εδώ ήμουν στο στοιχείο μου. Και αν ας αρέσουν τα σωστά κοκτέιλ, this is the place.

Στον καναπέ μου. 

Καλύτερα ξύπνιος!

Όταν βλέπεις όνειρο όλο το ερωτικό σου παρελθόν, this can't be good.
Φύγετε μωρέ...!

Αφιερωμένο στους φίλους μου στην Αθήνα

Ξέρεις τι πεθύμησα πολύ;

Να με πηγαίνεις βόλτα με το αυτοκίνητο. Να ακούμε το αγαπημένο σου τραγούδι της εποχής, στο ραδιόφωνο. Να κατηφορίζουμε την Αλεξάνδρας, να μπαίνουμε στα στενά, να κολλάμε πίσω από ένα σκουπιδιάρικο. Να νευριάζεις, να σκέφτομαι ότι θα μου χαλάσει το άρωμα! Να μας παίρνει ως το κέντρο. Να το αφήνουμε πίσω μας επιτέλους, να οδηγάμε στα στενοσόκακα του κέντρου. Να παρκάρουμε στο γνωστό σημείο. Να διασταυρώνουμε. Να περνάμε απέναντι. Να πηγαίνουμε στο αγαπημένο μας εστιατόριο. Να παραγγέλνουμε τα γνωστά πιάτα, να πίνουμε χύμα ροζέ κρασί. Η νύκτα τώρα αρχίζει.

Να σε βρίσκω στη Σκουφά. Να περπατάμε κάτω από τις νερατζιές. Να σταματάμε στο Φίλιον για γαλατόπιτα και μετά να με παίρνεις σε νέα στέκια που ανακάλυψες. Ακόμα δεν πήγαμε μαζί στο Αλεξανδρινό. Να με παίρνεις βόλτες με τη βέσπα στην Αθήνα. Να χαζεύω τα κτίρια και να νιώθω ότι χάνομαι στην μεγάλη πόλη.

Να σε βρίσκω μετά από ένα χρόνο. Να νιώθω πως δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα. Να αγκαλιαζόμαστε και πραγματικά να σε έχω πεθυμήσει. Να μου λες τα νέα σου. Να σου λέω τα δικά μου. Να λέμε τις ανησυχίες μας. Από το πανεπιστήμιο μέχρι τώρα, πόσα χρόνια μας δένουν φίλη μου αγαπημένη.

Να έρχομαι σπιτι σου. Σε έχω ζήσει σε τρία διαφορετικά σπίτια. Ως single, στο σπιτι με την τέλεια ταράτσα, μετά με τη σχέση σου σε ένα καινούριο σπίτι με την ωραία βεράντα και μετά και με το μικρό αγοράκι σου, σε ένα νέο σπίτι. Πήγαμε οι δυο μας διακοπές στο νησί, μετά ήρθα και βρήκα και τους τρεις σας. Περάσαμε πολλά μαζί. Να το ξέρεις, σε όλα τα σπουδαία της ζωής σου, εγώ θα είμαι εκεί. Ένα εισιτήριο μακριά είμαι.

Με σένα, έχω ζήσει απίθανες στιγμές. Η σύμμαχος μου σε γκομενικά. Φίλη μου τι να πω για σένα. Πεθύμησα τις μπαρότσαρκες μας, τους καφέδες μας. Άντε επιτέλους να έλθω στα πάρτι που οργανώνεις!

Σας αγαπώ, σας πεθυμώ και θα σε ανέβω σύντομα. 

Το ποστ γράφτηκε με αφορμή την είδηση που μόλις διάβασα. H Ryanair αρχίσει πτήσεις από Πάφο για Αθήνα ( στο ελ. βελ.) . Επιτέλους!

The story of M

Ο κόσμος έχει γίνει πολύ μαλάκας.

Και δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στην κρίση ή στο γεγονός ότι είναι η φυσική πορεία των πραγμάτων οι Κύπριοι να γίνονται χειρότεροι με τα χρόνια.

Μπορεί και να οφείλεται στο γεγονός ότι απλά εγώ τώρα το διακρίνω που μεγαλώνω, που έχω ζήσει δέκα πράγματα, που συνάντησα εκατό ανθρώπους.

Η μαλακία πάει σύννεφο. Όπου μαλακία, βλέπε αγένεια.

Το να είσαι απλά άξεστος δεν με πειράζει - θα νευριάσω για κανένα λεπτό, μπορεί να πετάξω και καμιά βρισιά στα μούτρα σου ( ή πίσω σου), αλλά θα μου περάσει. Γιατί ως γνωστό, η γυφτοσύνη είναι ανίκητη. Θα νευριάσω που εν έτει 2014 ακόμα πετάς τη γόπα του τσιγάρου από το παράθυρο, θα απορήσω με τη βλακεία που σε δέρνει όταν παρκάρεις κολλητά μπροστά στην είσοδο ή, ακόμα χειρότερα, σε χώρους αναπήρων. Αλλά πάντα το έκανες - ως λαός, έχουμε ένα touch μεσανατολίτικο των 80s ( όσοι έχετε πάει Αίγυπτο, Συρία, ξέρετε ακριβώς τι εννοώ).

Αλλά η μαλακία, είναι κάτι που δεν μπορώ να τη χειριστώ ακόμα.

Ειδικά στο χώρο εργασίας. Γιατί στην προσωπική σου ζωή, θα κόψεις επαφή, θα κάνεις καυγά, τέλοσπάντων, δική σου είναι η ζωή ότι θες κάνεις με τον κόσμο που έχεις.

Αλλά στη δουλειά, όταν είσαι υποχρεωμένος να συναναστρέφεσαι μαζί τους και άρα τους τρως στη μάπα καθημερινά;

Ε, εκεί το πράγμα αλλάζει.

" Τουλίπα θα σε πάρω τηλέφωνο απόψε να συζητήσουμε την πρόταση που έκανες στον πελάτη"

 ( απόψε; Στο σπίτι μου; Γιατί ξαφνικά η ιδιωτική  μου ζωή είναι δική σου κ. διευθυντά;)

" Τουλίπα, είναι πελάτης, ότι θα σου πει θα κάνεις"

( αν ο πελάτης είναι μαλάκας, η τουλίπα βρίσκεται σε χρόνο dt στα πρόθυρα αυτοκτονίας/παραίτησης).

Με λίγα λόγια, τι αλλάζει ο άλλος είναι μαλάκας;

Θα κάνω καλύτερα τη δουλειά μου; Θα υπακούσω περισσότερο;

Αν είναι ευγενικός, θα τον εκμεταλλευτώ, θα τον κοροϊδέψω, δεν θα του κάνω τη δουλειά που θέλει;

Αυτή είναι η απορία μου.

Γιατί ο κόσμος είναι μαλάκας;

Home Sweet Home

Περνώ φάση σοβαρής αντικοινωνικότητας.

Είναι τόσο σοβαρή, που είμαι σίγουρη ότι έχω περάσει σε νέο στάδιο τρόπου ζωής.

Αυτό το πράγμα μου συμβαίνει εδώ και 1 περίπου χρόνο.

Άρχισε σιγά σιγά, με εκτίμηση της ιδέας του σπιτιού και του να μένεις εντός πάνω από 2 μέρες. Παλιά είχα στην ατζέντα μου σημειωμένο κάτι για κάθε βράδι και φρίκαρα αν είχα ένα κενό ανάμεσα στα 7 βράδια της βδομάδας.

Τώρα, ηδονίζομαι μόνο και μόνο στην ιδέα ότι δεν πρέπει να πάω κάπου και ότι δεν έχω κάτι κανονισμένο.

Μετά προχώρησα σε ένα άλλο στάδιο. Άρχισα να κάνω το σπίτι πιο λειτουργικό. Αγόρασα πιο πολλά μαξιλάρια για τον καναπέ, πήρα νέα τηλεόραση, αγόρασα περισσότερα τσάγια και πήρα κι άλλα κεριά.

Ύστερα, απέκτησα γάτα, ένα θεϊκό αγόρι που μπήκε στη ζωή μου εντελώς τυχαία.

Έτσι θέλω να περνώ πιο πολλές ώρες μαζί του, αφού είναι ακόμα μωρό.

Και μετά έφτασα στο τελικό στάδιο. Σε αυτό το στάδιο, αποδέχομαι ότι πραγματικά βαριέμαι, να γυρίζω. Δεν με ιντριγκάρει κάτι, αν και παραδέχομαι ότι τα νέα μέρη είναι τόσα πολλά που πλέον δεν έχω το επιχείρημα ότι όλα είναι ίδια. Μάλλον τα πράγματα που λέμε στις παρέες, είναι τα ίδια.

Δεν ξέρω βρε παιδί μου, να το πάρω στα σοβαρά; Να μην το πάρω;

Είναι φάση; Έχω ξεπεράσει τα πολλά έξω και είναι φυσιολογικό να κάνω μια παύση; Ή έχω μουχλιάσει; Ή είναι οκ;