Έτσι οι μέρες περνούν

Έχει περάσει ένας μήνας και σχεδόν μια βδομάδα.

Ο εγκλεισμός είναι σαν μια νέα κανονικότητα. Υπάρχει μια ροή στην καθημερινότητα.

Ξυπνάω το πρωί, ακόμα χαρούμενη που δεν πρέπει να πάω γραφείο  αυτό που δεν μου κάθεται η δουλειά μου, πρέπει να το διαχειριστώ μέσα στο 2020), ντύνομαι, κάνω πρόγευμα, κάθομαι pc και δουλεύω. Μερικές φορές κωλοβαράω δηλαδή μιλώ στα τηλ ή σε κάμερα με 1-2 φίλους ή χαζεύω στο ipad ή γενικά χαζεύω. Ενοχικά πάντα ας μην το ξεχνάμε.

Το μεσημέρι θα φτιάξω κάτι να φάω. Σε αυτή την καραντίνα διαπίστωσα ότι βαριέμαι να μαγειρεύω. Έχω ψιλοκόψει το κρέας, είμαι και ότι νά ναι με συνταγές (δεν τις ακολουθώ, λες και πρέπει να είμαι αντιδραστική και εδώ) και γενικά δεν με ενθουσιάζει η ιδέα της μαγειρικής δημιουργίας. 

Το απόγευμα θα συνεχίσω να δουλεύω ή να διαβάζω. Κατά τις 4 θα κάνω ένα εσπρεσάκι.

Στις 6 θα στείλω μήνυμα, θα βγω έξω και θα περπατήσω στην γειτονιά μου περίπου 3-4 χιλιόμετρα. Δεν έχω αφήσει γωνιά που να μην την έχω περπατήσει, μέσα στα όρια των 950 μέτρων ακτίνας. Άρχισα να βαριέμαι λίγο.

Κατά τις 7 θα μπω σπίτι. Θα κάνω μπάνιο. Θα σκεφτώ τι θα φάω πάλι, θα πεθυμήσω πουράκια Παπαδοπούλου, θα αντισταθώ, θα φάω σάντουιτς. Ίσως πιω ένα ποτήρι κρασί.

Μετά μπορεί να κάνω ένα video call με φίλους, μπορεί και όχι. Άρχισα να το βαριέμαι.

Στις 820 θα δω ειδήσεις, αλλά πολλές φορές ξεχνάω. Δεν αλλάζει και κάτι. Πάλι υπάρχει η απορία του πότε θα τελειώσει όλο αυτό.

Ακολούθως, δεν θα καταφέρω να πειθαρχήσω να δω σοβαρή ταινεία η σοβαρή σειρά οπότε πάλι θα τη βγάλω με Big Bang Theory. Τελικά ειμαι ο Sheldon, διαπιστώνω. 

Καθώς θα παίζει η σειρά στην τιβι και γω θα γελάω δυνατά - σκέφτηκα χθες το βράδι ότι είχε πολύ καιρό να γελάσω δυνατά - , θα αρπάξω το ipad και θα διαβάσω το light βιβλίο μου. Επιμένω: light. Σαν φτερό. Δεν θέλω να πιεστώ.

Αυτή ειναι η καθημερινότητά μου, κάθε μέρα εδώ και 1 μήνα και 1 βδομάδα. Με ελάχιστες διακυμάνσεις π.χ. να δω γονείς και όντως να φάω πουράκια Παπαδοπούλου.

Το πιο ενδιαφέρον όμως που μου συμβαίνει - αν και επιμένω ότι μου φαίνεται πολύ ωραία η φάση αυτή - είναι ότι άρχισα να σκέφτομαι πολλά και διάφορα.  Όχι πως δεν σκεφτόμουν παλιά. Άλλά τώρα είναι αλλιώς. Σαν να καθάρισε το μυαλό μου και τολμάει και κάνει όνειρα. Και μάλιστα σκέφτεται πως να τα πραγματοποιήσει. Επίσης, ξεκαθαρίζω κόσμο. Συμπεριφορές κακές ειδικά αυτήν την περίοδο, μπαίνουν στο μικροσκόπιο. Το ίδιο και οι καλές. Έτσι γίνονται τα ξεκαθαρίσματα και συνειδητοποιείς τι και ποιους έχεις γύρω σου. 

...και έτσι οι μέρες περνούν :)

"Τί θα κάνεις όταν τελειώσει ο εγκλεισμός;'

"Θα κόψω ένα αεροπορικό εισιτήριο. Ναι, αυτό θα κάνω", του είπα όταν με ρώτησε.
"Δεν θες να πας μια εκδρομή;", με κοίταξε απορημένα.
Ένιωσα κάποια ενοχή που προτιμούσα άλλες χώρες από την εξοχή της Κύπρου.
Μα δεν μπορούσα να πω ψέματα. Θέλω ένα ταξίδι εκτός.
Γιατί πεθύμησα εμενα, ως ταξιδιώτη.
Αυτό το αίσθημα της ανακάλυψης νέων δρόμων, νέων γειτονιών, νέων χρωμάτων, νέων μυρωδιών.
Την ιδέα του "νέου". Αυτό πεθυμώ. Και ας μην είναι αυτό αποτέλεσμα μόνο του παρόντος εγκλεισμού.
Πεθυμώ εκείνο το συγκεκριμένο λεπτό που νιώθεις συμπυκνωμένα όλα εκείνα μέσα σου, όταν πρωταντικρίζεις το καινούριο. Μια περιέργεια αλλά συνάμα την αναζήτηση της οικειότητας προσπαθώντας υποσυνείδητα να συγκρίνεις αυτό το καινούριο με εκείνα που ήδη ξέρεις.
Πεθυμώ να ακούσω άλλες γλώσσες, άλλες διαλέκτους. Από εκείνες που μπορεί να αρπάξω μια λέξη και να υποθέσω τι με ρωτάει ο σερβιτόρος ή κάποιος στο δρόμο που ίσως θεώρησε ότι είμαι ντόπια.
Πεθυμώ νέες γεύσεις, νέα κρασιά, νέα ποτά, νέες μάρκες νερών, νέα παγωτά, νέα γλυκά. Νέες συνήθειες. Το εσπρέσο στα όρθια σε μια γειτονιά της Ρώμης, την μπίρα την αρτιζανάλ στη χώρα των Βάσκων, τη γεύση της ντομάτας στη Τοσκάνη, τη μυρωδιά του καζάν ντιπί στο μικρό συνοικιακό ζαχαροπλαστείο στην Κωνσταντινούπολη. Είμαι junkie, εθισμένη στις αισθήσεις. Γεύσεις, μυρωδιές, χρώματα, χροιές. Θέλω συνέχεια νέα ερεθίσματα.
Πεθυμώ να ξεβολεύομαι, να χάνομαι σε δρόμους, να μην ξέρω πως να μιλάω στους ντόπιους, να νιώθω άβολα αν κοιτάω στα μάτια στο μετρό και αν παραγγέλνω σωστά τον καφέ μου.
Πεθυμώ τις πλατείες, ξέρεις τις πραγματικές πλατείες. Εκείνες που είναι γεμάτες κόσμο, cafe και πλανόδιους μουσικούς και πολύ κόσμο να κάθεται στα σκαλιά των μουσείων και των κτιρίων.
Πεθυμώ να κάθομαι σε ένα παγκάκι, κουρασμένη από το περπάτημα και να κοιτάω γύρω μου. Και να μην νιώθω ενοχές ότι θα έπρεπε να δουλεύω ή να διαβάζω. Απλά να είμαι παρούσα στη στιγμή.
Πεθυμώ να γεμίσει το μάτι και η ψυχή μου τα χρώματα του κόσμου.