Η φυγή;

Έχω να ξεκολλήσω από το νησί, από το καλοκαίρι.

Αλλά τώρα δεν με χωράνε οι τόποι. Έτσι αποφάσισα να περάσω τη Πρωτοχρονιά μου στην Αθήνα.

Από τη μια, έχω λόγο να μην είμαι εδώ και από την άλλη, εχω λόγο να είμαι εκεί.

Εδώ έχω βαρεθεί. Τα ίδια, τους ίδιους. Και φέτος με ανάμεικτα αισθήματα και ένα αίσθημα μοναξιάς, όλα στο μυαλό μου έχουν διογκωθεί. Μπορεί και να περνούσα καλά εδώ. Ίσως και πολύ καλύτερα απ' ότι θα περίμενα. Αλλά μπορεί και να γίνονταν τα πράγματα χάλια. Πάντως όσο σκέφτομαι ότι θα δω ανεπιθύμητα άτομα,  καθώς βολτάρω στην πόλη, με πιάνει αμόκ. Πρέπει να φύγω.

Άρα θα φύγω. Θα αλλάξω παραστάσεις. Θα δω φίλους καλούς, αγαπημένους. Θα πιω άπειρους καφέδες, θα κάνω κουβέντες, θα δω νέα πρόσωπα με τα οποία δεν θα έχω να συζητήσω προβληματικές καταστάσεις. Θα είναι όλα φρέσκα. Άρα λογικά θα είμαι μια χαρά στην αγαπημένη μου Αθήνα.

Από την άλλη σκέφτομαι, μήπως όλο αυτό είναι μια δειλή φυγή. Ή μια φοβία.

Χμ, δεν μου αρέσει να τρέχω να φύγω. Αλλά γιατί να το παίξω "γενναία" και μείνω να υποστώ τις φοβίες μου; Γιατί να μην αλλάξω παραστάσεις; 

Θα πάω. Απλά κολώνω να κόψω τα εισιτήρια. Φτάνω λίγο πριν την επιβεβαίωση και κλείνω το παραθυράκι. Έχει τρεις μέρες τώρα.

Και δεν ξέρω γιατί.