Thursday, October 30, 2008

The F Word

Το περασμένο Σάββατο, καθόμουν σε cafe με ένα φίλο και laptop. "Θα νομίζουν ότι είμαστε σνομπ ή geeks" μου λέει σε κάποια φάση. Όμως ξέρεις, δεν είχα διάθεση απλά να καθίσω σε ένα cafe, απλά να πιω ένα καφέ και απλά να μιλώ για όλα και για τίποτα. Και έτσι του είπα να πάμε με τα laptop μας και να σερφάρουμε παρέα.
Λοιπόν, μεταξύ μας, ποτέ δεν κατάλαβα εκείνους που ξημεροβραδιάζονται στα cafe με την ίδια παρέα. Τι λένε; Μεταξύ μας, ποτέ δεν κατάλαβα την ιδέα των "κολλητών". Η ιδέα του να είμαι με το ίδιο άτομο ή παρέα σχεδόν κάθε μέρα ή να ανταλλάζουμε χίλια μηνύματα τη μέρα του στυλ "τι έφαγες σήμερα" ή " τι θα κάνεις απόψε" απλά για την αναφορά, δεν την καταλαβαίνω.
Από την άλλη, καταλαβαίνω την ιδέα του ενός ατόμου που ξέρει τα πάντα για σένα, που μπορεί με το που βρεθείτε, χωρίς να μιλήσεις να καταλάβει σε τι φάση είσαι, που όταν ανταλλάζετε βλέμματα γίνεται κάτι μαγικό, που στη φάση που είσαι έτοιμη να παραδώσεις τα όπλα σου λέει μια ατάκα και όλα παίρνουν το δρόμο τους, μαγικά. Αυτούς τους φίλους δεν είναι ανάγκη να τους βλέπεις κάθε μέρα. Έτσι και αλλιώς δεν είναι η ποσότητα σε αυτή την περίπτωση. Είναι κάτι ανεξήγητο και μαγικό.
Είναι όμως και οι φίλοι που θα στείλεις ένα μήνυμα, θα πεις μια μπούρδα και θα αρχίσουν οι ατάκες να πέφτουν. Χωρίς να πρέπει να πεις κάτι βαθυστόχαστο ή σημαντικό. Αυτοί είναι οι φίλοι που θα πας μαζί τους σε μπαράκια και κλαμπ και θα περάσεις καλά γιατί τη μιζέρια τη ξέρουν μόνο ξώφαλτσα.
Και μετά είναι οι άλλοι. Οι παιδικοί. Που τους ξέρεις από τότε που έβγαζες δόντια, που παίζατε με τις ώρες στα δωμάτια σας, που καθόσαστε στο ίδιο γραφείο στο γυμνάσιο. Αυτούς τους κρατάς, όχι γιατί είναι μέρος της καθημερινότητάς σου ή γιατί έχετε πολλά κοινά, αλλά γιατί είναι η μνήμη σου. Γιατί σε αγαπούν όπως είσαι και όχι όπως προσποιείσαι πως είσαι στην καθημερινότητά σου.
Όσο μεγαλώνεις αποκτάς και φίλους από τη δουλειά. Όταν είσαι πανεπιστήμιο, αυτοί είναι οι συμφοιτητές σου ( αν είσαι φοιτητής/ρια, σόρι που θα στο πω αλλά όταν αποφοιτήσεις με το 90% από αυτών απλά χάνεσαι).
Μαζί τους περνάς καλά, άμα λάχει πάτε και για ποτά μετά τη δουλειά και με μερικούς από αυτούς κάνετε και καλή παρέα εκτός. Το κλου της υπόθεσης είναι όμως πως σε κάποια φάση όταν είναι στενοί συνεργάτες και εσύ δεν μπορείς τα πολλά πολλά στενά ( π.χ. εγώ) αρχίζεις να τα παίζεις όταν τους βλέπεις συχνά και εκτός δουλειάς. Οπότε εκεί αναγκάζεσαι να κρατήσεις τις ισορροπίες. Γιατί το να είσαι με κάποιο 12 ώρες τη μέρα, είναι κάπως ασφυκτικό ( για να το θέσω πιο κομψά).
Και τέλος είναι οι φίλοι που είναι φίλοι σου γιατί όπως ήλθαν τα πράγματα, δεν μπορούν να είναι κάτι άλλο. Εκεί προσπαθείς να φανείς "σωστή", να σεβαστείς τα θέλω τους και να είσαι μια καλή φίλη. Ότι και αν σημαίνει αυτό. Αυτή είναι η πιο δύσκολη φιλία. Όμως την προσπαθείς γιατί υπάρχει η αγάπη.


Υ.Γ1 Άρχισε να με απασχολεί το θέμα των φίλων, όταν παρεξηγήθηκα πριν από κάτι χρόνια με μια πολύ στενή μου φίλη. Ξαναβρεθήκαμε 2 χρόνια μετά και η φιλία μας βρίσκεται σε καλύτερες βάσεις.
Υ.Γ2 Βασανίζω τους φίλους μου. Θα ήθελα να ξέρουν ότι, όπως λέει και μια φίλη μου, "I have too many on my plate" αυτές τις μέρες και γι αυτό χάνομαι. Και θα ήθελα να τους πω, να έχουν λίγο την έγνοια μου.
Υ.Γ3 Το cd player του αυτοκινήτου παίζει ένα compilation trance, το οποίο είχα αγοράσει από το Virgin στην Times Square. Άρχισε το στερητικό σύνδρομο...

Monday, October 27, 2008

Περί Ανέμων...

fancy washing machine Pictures, Images and Photos

Λοιπόν, σήμερα ήμουν αποφασισμένη να γράψω και να γκρινιάξω. Για τη δουλειά, για τη μοναξιά του single, για τη βαρεμάρα, για τη ρουτίνα. Αλλά μετά έγιναν διάφορα παλαβά και σκατά στη δουλειά οπότε ξεθύμανα εκεί. Έτσι το μόνο που θα σου πω είναι οτι έχω ένα και μοναδικό καλό νέο: επιτέλους θα βάλω πλυντήριο στο σπίτι! Το οποίο φίλε/η αν έχεις σπίτι με καταλαβαίνεις απόλυτα. Γιατί άλλο να τα πας στη μάνα σου, να στα πλένει, να σου χάνει πάντα τη μια κάλτσα από το αγαπημένο σου ζευγάρι, να παίρνει κατα λάθος η αδελφή σου τα αγαπημένα σου εσώρουχα και μετά να μην στα δίνει και άλλο να βάζεις πλυντήριο και να μην έχεις καμία από τις πιο πάνω απώλειες. Αμ το άλλο; Που θα μυρίζει ολόκληρο το σπίτι, εκείνη την υπέροχη μυρωδιά από το μαλακτικό; Τέλειο!

Δεν έχω άλλα νέα. Αποφάσισα ότι δεν θα πιέζω καταστάσεις. Ότι θέλει ας τύχει, οποιος θέλει και με θέλει ας κάνει κίνηση και αν δεν γουστάρω να είμαι "single girl in the city" δεν θα το κάνω. Μάλιστα. Άσε που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και με πιάνουν και κάτι κρισάρες ΝΑ!
Επίσης είδα ένα όνειρο ψες. Ότι και καλά έλαβα ένα μήνυμα από ένα άτομο που μου έγραφε "Σε θέλω". Ξύπνησα και σκέφτηκα "ωωωωωω τι ωραίο". Είδες; Τι να σχολιάσεις και εσύ...
Λοιπόν επειδή δεν με βλέπω να έχω κάτι συνταρακτικό να σου αφηγηθώ για τα επόμενα 50 χρόνια, αν θες να επισκέπτεσαι το photo-blog μου. Εκεί έχω πράγματα να πω.
Σε φιλώ. Επιστρέφω στα κάτεργα.

(10 λεπτά μετά) Έκανα βόλτα στο blog της she και είδα ότι με κάλεσε σε blogπαιχνίδι. Λοιπόν ορίστε 7 αλήθειες για μένα.

1. Είμαι εθισμένη στον καφέ. Αν δεν πιω το πρωί μπορώ να μαλώσω με τους πάντες ως το μεσημέρι. Και να πιστεύω ότι έχω δίκιο.

2. Δένομαι συναισθηματικά με πράγματα και ανθρώπους πολύ εύκολα. Γι αυτό και αποφεύγω να το κάνω για να μην έχουμε αίματα μετά.

3. Παλιά είχα μανία με το σεξ. Να το κάνω, να το συζητώ και να το σκέφτομαι. Το όνειρό μου ήταν να γράφω ιστορίες στο playboy. Το ότι δεν μιλάω για σεξ στο blog είναι σημάδι ή ότι ντρέπομαι ή ότι δεν είναι προτεραιότητα πια. Όμως υποπτεύομαι πως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.

4. Λατρεύω τα παιδάκια. Κάποτε θα ήθελα να έχω 2. Όμως αν είχα να διαλέξω μεταξύ οικογένειας και μιας σχέσης ζωής αλλά χωρίς παιδιά, θα ήταν το δεύτερο.

5. Δεν γίνεται να συμπαθώ απλά κάτι. Λειτουργώ μόνο με το πάθος. Ή όλα ή τίποτα. Αλλιώς βαριέμαι.

6. Φαίνομαι σοβαρή, καλή και ήσυχη. Τα φαινόμενα απατούν. Αλλά δεν χρειάζεται να το ξέρουν πολλοί.

7. Αν είχα επιλογή, θα έμενα 6 μήνες στο βόρειο ημισφαίριο και 6 μήνες στο νότιο. Μόνο και μόνο για να κυκλοφορώ all year round με ένα μαγιό, μαύρισμα και mojito στο χέρι.

Προσκαλώ με τη σειρά μου τους: kostask, one of the people, queen elisabeth, mpiskotaki και τσαρτελλούι να εκτεθούν με 7 αλήθειες. Μερσί.


Υ.Γ1 Το post γράφτηκε χωρίς μουσική υπόκρουση. Αναζητούνται νέες πορώσεις.
Υ.Γ2 Μεγάλη μαλακία να μην έχεις "κλικ" στη ζωή σου.

Monday, October 20, 2008

Happiness

"There's no way to happiness. Happiness is the way". Αυτό μου είπε σήμερα αγαπημένη φίλη. Έκατσα και της είπα όλα όσα σκέφτομαι και συμβαίνουν αυτό τον καιρό. Δεν ήθελε και πολλά να καταλάβει τι γίνεται. Της μίλαγα και βούρκωνα. "Δεν βρίσκω λύση", της έλεγα και μου είπε αυτό. Θα μου φέρει, λέει, ένα βιβλίο να διαβάσω. Ενός σοφού που είπε αυτή την φράση. Όταν το πάρω στα χέρια μου θα σου πω.
Σήμερα το απόγευμα, έστειλα ένα e-mail και αποφάσισα να δοκιμάσω να ακολουθήσω το ένστικτό μου. Θα δείξει. Ποτέ δεν ήμουν σκληρός άνθρωπος και δεν θέλω να αλλάξω.

Σήμερα το απόγευμα όμως ένιωσα και την ανάγκη να κάνω κάτι που πάντα μου δίνει χαρά και ευτυχισμένες στιγμές. Αυτό συμβαίνει όταν πηγαίνω σε βιβλιοπωλεία και παίρνω βιβλία από εκδόσεις Taschen και τα αγαπημένα μου μολύβια της Faber Castell ή όταν πάω σε ντελί και αγοράζω καφέ.
Έτσι σήμερα, σχόλασα νωρίς και πήγα στο Il Paesano, ένα πανέμορφο deli που σερβίρει επίσης υπέροχο φαγητό. Καθώς σκεφτόμουν αν θα έπαιρνα  brazilian santos ή Kenya AA, πιάσαμε κουβέντα με τον ιδιοκτήτη του, τον Κίμωνα. Για τις επόμενες 2 ώρες καθόμασταν σε ένα τραπέζι και μιλούσαμε για ταξίδια στην Ισπανία, την Ιταλία, για προσίουτο, για καφέδες διαμαντάκια (δοκίμασε Ινδονησίας) και γιατί οι νεόπλουτοι δεν πατάνε σε τέτοια μαγαζιά.
Γέμισε η ψυχή μου φίλη/ε. Κουβέντες για όμορφα πράγματα, με ανθρώπους που έχουν τα μάτια ανοικτά και κάνουν το πάθος τους επάγγελμα. Ξέχασα για λίγο τα δικά μου και κόλλησα με τις γεύσεις και τις μυρωδιές του κόσμου.
Happiness is the way, ακόμα και σε ένα  ντελί ανάμεσα σε χοιρομέρια και ελαιόλαδα.

Υ.Γ1 Το cd player παίζει τα τραγούδια που προτείνει ο kostasK. Κάνε μια επίσκεψη από το blog του φίλου.
Υ.Γ2 Αποφάσισα να δω τον κόσμο με άλλο μάτι. Η ματιά μου αποτυπώνεται στο www.utpointofview.blogspot.com. Κάνε κλικ στο link δίπλα.
Υ.Γ3 Στο Il Paesano κάνουν μαθήματα για γεύσεις του κόσμου αυτές τις μέρες. Ψάξε το.
Υ.Γ4 Τι συμβαίνει σε εκείνους που έχουν μαλακή καρδιά;

Sunday, October 19, 2008

Over and beyond

Είμαι σίγουρη ότι τουλάχιστον μια φορά θα έχεις ξεστομίσει το "Έφτασα στα όριά μου".
Σκέφτηκες ποτέ όμως πως αντιδρά το σώμα σου σε όλο αυτό; Γιατί μετά που έχεις περάσει αυτά τα όρια αλλεπάλληλες φορές, αντιδρά ολόκληρος ο οργανισμός. Σαν reminder στο κινητό.
Το ένιωσα την Πέμπτη που μας πέρασε. Δεν έγινε κάτι τραγικά συνταρακτικό. Πολλή πίεση στη δουλειά, μια καθημερινή ρουτίνα που πλέον δεν αντέχεται και ένα τηλεφώνημα.
Δεν θέλει και πολύ το σώμα να διαμαρτυρηθεί για τις σκέψεις που το βαράνε άγρια σαν σφυρί.
Κτυπάει καμπανάκι. Την Πέμπτη αυτό μεταφράστηκε σε πίεση στο στήθος, πόνους στους μυς του στόματος απο΄το σφίξιμο των δοντιών και πολύ πολύ μούδιασμα στα χέρια και στο πίσω μέρος του κρανίου. Πίεση. 
Δεν ξέρω πόσο άλλο θα αντέξω να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Ποια είμαι εγώ να το λέω; Που το ξέρω; Ίσως τελικά αυτό να είναι η ζωή μου από δω και μπρός.
Μια δουλειά που μόνο μέσα από την ποσότητα φαίνεται κάπως, ο ίδιος κοινωνικός κύκλος που όσο περνά ο καιρός λιγοστεύουν τα κλικ και ένας τεράστιος φόβος. Ναι, φόβος. Δεν κωλώνω να το πω. Φοβάμαι ότι άφησα έναν άνθρωπο πίσω, φοβάμαι να μην πάθει κάτι. Φοβάμαι από την άλλη πως αυτό ήταν, θα μείνω πάντα μόνη. Ακόμα και όταν επιμένει μια σοφή συνάδελφός μου που εκτιμάω τη γνώμη της, πως είμαι πολύ τρυφερή και δοτική για να μείνω μόνη. Όμως φοβάμαι. Πολύ. Δεν μου φαίνεται, μην νομίζεις. Μου είπανε πως είμαι πια πιο δεκτική και ανοικτή, πως δεν δείχνω υψωμένες άμυνες. Μπορεί. Δεν μου έφταιξε κανείς σε κάτι για να τον μπλοκάρω. Μόνο αν και όταν πλησιάσει επικίνδυνα. Οι παλιές συνήθειες έτσι και αλλιώς δεν ξεχνιούνται.

Την Πέμπτη, στις 4:23 ένιωσα τα όριά μου να μου υπενθυμίζουν, μέσα από μουδιάσματα και πόνους, πως δεν έχω άλλο περιθώριο να πιέζομαι. Λες να γίνει ένα μπαμ μια μέρα και βρεθώ τέζα;

Εκείνα που θέλω δεν τα έχω και εκείνα που δεν θέλω είναι παντού και πάντοτε. Τσεκαρισμένο.
Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, τι θα ήταν; Τον εγκέφαλό μου. Θα τον ήθελα πιο συμμαζεμένο, πιο light με μινιμάλ γραμμές.
Κάθομαι τώρα, χαράματα Κυριακής και μιλάω με ένα αγαπημένο φίλο στο msn. Διερωτούμαστε και οι δύο... "πόσο δόσιμο"; 
Πόσο αντέχεις να δώσεις, πόσο πολύ μπορείς και πόσο θέλεις;  
Άμα βρω την απάντηση θα στην πω.

Υ.Γ

Έλα… δεν αντέχω έξω να ‘μαι πάλι
Έλα… δεν περνάω καλά με φίλους βράδυ
Έλα… ήταν λάθος μου πως με κουράζεις
Έλα… και μισώ τη τόση ελευθερία

Έλα… και σιχάθηκα να διασκεδάζω
Έλα… δεν μ’ αρέσει άλλους να κοιτάζω
Έλα… δεν με παίρνει άλλο πια να πίνω
Έλα… τα ‘χω παίξει και βαρέθηκα να ζω

Σου είπαν οι φίλοι πως με είδαν ωραία και κεφάτη
Να χορεύω με έναν τύπο που έχω κάτι
Που να ξέρουν, πως δεν έχεις κλείσει μάτι
Με τα ρούχα πέφτεις μόνη στο κρεββάτι

Έλα… μου ‘χει λείψει η ζεστή αγκαλιά σου
Έλα… να ξεχάσω πάνω στη καρδιά σου
Έλα… δε μπορώ κι αυτούς που ‘χω μαζέψει
Έλα… και νυστάζω, έλα σβήσε μου το φως

Wednesday, October 15, 2008

Miles Away, 2 gin 'n' tonic και μια ληστεία - Part 3



Κυριακή πρωί. 9 ώρες περίπου μετά από την συναυλία της βασίλισσας. Ξυπνάω έχοντας το τικ τακ του "4 minutes" στο μυαλό.
Ήταν η τελευταία μέρα στην Αθήνα και ήθελα να βρεθώ με τους φίλους μου, για ένα τελευταίο ποτό και καφέ. Έτσι και αλλιώς είχα όλη τη μέρα μπροστά μου, ταξίδευα στις 1, ξημερώματα Δευτέρας. Κάνω ένα πρόγραμμα, όπου με αριστοτεχνικό και μελετημένο προγραμματισμό θα κατάφερνα να δω 4 φίλους και να τους χορτάσω (σχετικό πάντα αυτό).
Αρχίζουμε στις 12, με γεύμα στην Πιπεριά στο Ψυχικό. Είναι τα γενέθλια της κολλητής. Πήγαμε σε ένα όμορφο χώρο, φάγαμε ωραίο ψαράκι, υπέροχα γλυκά και λιαστήκαμε στις τζαμαρίες.
Μετά με παίρνει στο Χαλάνδρι - εγώ κουβαλώ και βαλίτσα και τσάντα και φωτογραφική, ούτε Γιαπωνέζος τουρίστας να ήμουν- όπου συναντώ φίλη καλή, που ζει Αγγλία και έχω να τη δω δέκα χρόνια. Πάμε προς την πλατεία και χωνόμαστε (στην κυριολεκτικά) σε ένα από τα cafe που έχει στη σειρά. Μου θύμισε cafe σε πλατείες τα Χριστούγεννα. Εν τω μεταξύ αρχίζει να βρέχει και σκέφτομαι πως στο καλό θα καταφέρω να εκτελέσω το προγραμμα, χωρίς να γίνει το μαλλί μου σαν βρεμένο σπαγγέτι. Τις σκέψεις μου διέκοψε ο 25χρονος ξαδέλφος της φίλης, που με το χαίρω πολύ με ρωτάει "πόσο χρονών είσαι;". Εκεί διαπίστωσα πως το 31 δεν μπορώ να το πολυπροφέρω. Ευτυχώς σχεδόν κάθε φορά μου απαντάνε πως φαίνομαι 26-27 και χαίρομαι.
Στις 6 παρά 3 λεπτά, φεύγω και απο εκεί. Ξαναπάω στην πλατεία όπου με περιμένει ο One για να πάμε για καφέ και τσιγάρα (δεν καπνίζω). Καταλήγουμε κάπου στην Κηφισιά ( την οποία όσο περνάει ο καιρός την συμπαθώ όλο και περισσότερο - ακόμα όμως είμαι fan του κέντρου). Κάναμε μια απόπειρα για ποτό στο Semiramis, αλλά είχε βαφτίσια (για design μωρό) και φύγαμε. Ο διωγμός των single. Καθώς οδηγούσε, κοιτάω ένα όμορφο νεοκλασσικό μπροστά μου. "Εδώ θα πάμε, είναι το ντελικατέσεν, ο Στεφανίδης". Θες λίγο ο μουντός ο καιρός, λίγο μια ρομαντική διάθεση, εκείνη την ώρα ήθελα κάτι όμορφο, να νιώσω όπως παλιά που την έβρισκα με ένα καλό φλιτζάνι καφέ σε όμορφο αισθητικά περιβάλλον. Μπήκαμε μέσα. Τι ωραία! Καθίσαμε στο βάθος, στην τζαμαρία μέσα στον κήπο. Παραγγείλαμε τσάι. Ήλθε το γκαρσόνι. "Εσείς να αφήσετε 2 λεπτά το φακελάκι στο νερό", μου λέει καθώς μου σερβίρει το πράσινο τσάι. Γυρίζει στον One, "και εσείς 3 λεπτά" και του βάζει μπροστά του το φακελάκι με το Earl Grey. Είδες τι διαφορά κάνει το ένα λεπτό; Με ενθουσιάζουν τέτοιες λεπτομέρειες. Βασικά με ενθουσιάζουν γενικά οι λεπτομέρειες. Αλλιώς βαριέμαι. Και το πράσινο τσάι για να ξέρεις, αν μείνει περισσότερα λεπτά χάνει το αρωμά του και γίνεται πικρό.
Καθίσαμε και μιλήσαμε για εκείνα που μας συνέβηκαν από το καλοκαίρι και μετά. Άρχισα ένα μονόλογο, για όλα όσα με έπνιγαν. Ο Οne με καταλάβαινε. Με κοίταζε με ένα βλέμμα και ήξερα ότι έβλεπε πέρα από τις λέξεις. Δεν ήθελα να κάνω το μονόλογο, αλλά ξέρεις, καμιά φορά δεν είναι κακό, ειδικά με τους καλούς φίλους. Τελείωσα. Με κοίταξε. Και είπε "Πρέπει να έλθεις εδώ ξέρεις, σου πάει περισσότερο". Τι να έλεγα φίλε/η; Τόσα χρόνια η ίδια κουβέντα και η ίδια δειλία. "Θα το ήθελα αλλά όσο μεγαλώνω νιώθω πως με κρατάνε περισσότερα πράγματα πίσω. Σκέφτομαι λάθος το ξέρω αλλά..." Δεν προλάβαμε να τελείωσουμε τη κουβέντα και κατάφθασε ο άλλος φίλος, με εκείνον είχα το τελευταίο 3ωρο της ημέρας ( προγραμματισμός, όχι αστεία). Ήπιε εσπρεσσακι, τα είπαμε οι τρείς μας. Βγάλαμε και φωτό, με πόζες (τι ρεζίλι να αναβοσβήνουν τα φλας, στο αμπιάντ περιβάλλον και δίπλα μας κυρίες της Κηφισίας να μας κοιτάζουν κάπως).
Κατά τις 9, άφησα τον One - συγκινημένη - και ξεκίνησα με φίλο για ποτάκι. "Θέλω κάπου να απλώσω, να πιω ελαφρύ αλκοολ, να τσιμπήσω κάτι, να δω κόσμο και να αράξω 3 ώρες". "Άρα δεν θες TGI Friday's". Αν και κάνει σούπερ μαργαρίτες, βαριόμουνα να παω σε αλυσίδα. Και τελικά, μετά από ένα γύρω, γύρω όλοι, καταλήξαμε στο μπαρ του ξενοδοχείου twentyone στο Κεφαλάρι. Και ναι, είχε όλα όσα ήθελα. Κατεβάζαμε τα gin 'n' tonic, τσιμπάγαμε finger food και μιλούσαμε για μουσική. Σημείωσε εκείνος τα αγαπημένα μου της εποχής ( monika και amy macdonald) και του υποσχέθηκα να ακούσω το "Ελα" της Ελεονώρας Ζουγανέλη. Στις 11, φύγαμε ( εγώ με βαριά καρδιά) για αερδρόμιο. Μπήκα μέσα, βρήκα φίλη, πήρα περιοδικά, γκρίνιαξα γιατί τσιρίζανε οι άλλοι επιβάτες και συμπεριφέρονταν σαν να τους άνηκε ολόκληρο το αερδρόμια και στις 4 φτάσαμε Λάρνακα. And the rest is history. I adore Athens.


Υ.Γ Το post γράφτηκε με το "Let's start a band", της Amy McDonald.
Υ.Γ2 Με εκνευρίζει η δουλειά μου.

Friday, October 10, 2008

Μ' ένα σμπάρο...

...δυό τριγώνια.

Σμπάρος = Έκτακτο επαγγελματικό ταξίδι.

Τριγώνι Α΄ = Ταξιδάκι ξανά. Ευρώπη, νέα χώρα, καινούριες εικόνες (μην ρωτάς το που ,δεν έχει σημασία). Να χορτάσει το μάτι και η φαντασία. Με συναδέλφους που με τους μισούς σίγουρα δεν θα πολυασχοληθώ. Βόλτες στην πόλη, πολλά κλικ με την καινούρια κάμερα. Να θυμηθώ να βάλω γάντια και σάρπες. Άσε που θα δοκιμάσω καινούρια αερογραμμή (βίτσιο) και θα επισκεφτώ νέο αεροδρόμιο (θύμησε με να σου πω μια φορά για τα βίτσια μου για τα αεροδρόμια).

Τριγώνι Β' = "Δυστυχώς" θα χάσω γάμο οικογενειακό. Κρίμα και ήθελα να παω, στην εκκλησία, στη χαιρετούρα και στο ντινέ μετά. Κρίμα που θα χάσω την ευκαιρία να μου πούνε "και στα δικά σου" και πολύ κρίμα που δεν θα έχω τη μάνα μου να με πρήζει "για τα παιδιά των άλλων κτίσανε τη ζωή τους και γιατί εσύ ακόμα δεν το σκέφτεσαι. Μα γιατί; Δεν υπάρχουν άντρες; Και σταμάτα να μου λες ότι γέμισε ο τόπος γκει και ότι δεν έχεις καμιά όρεξη να νταντεύεις τους φλώρους με τα ροζ lacoste μπλουζάκια". Κρίμα που δεν θα πρέπει να σηκωθώ και εγώ να αρπάξω την ανθοδέσμη και "κατά λάθος" να κρυφτώ πίσω από μια κολώνα.
Τι κρίμα....ω ,ναι!
(2 down, 2 more to go).


Υ.Γ1To post γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το "Flying so high" της Jem. Το οποίο ακολούθησε το "Alice in Wonderland" της Jewel. Το τελευταίο, βρες το και δώσε βάση στο ρεφραίν, στην κάθε λέξη και φράση.
Υ.Γ2. Δεν ξέχασα το τρίτο μέρος, του τριημέρου της Αθήνας. Θα είναι το αμέσως επόμενο ποστ.

Monday, October 06, 2008

Miles Away, 2 gin 'n' tonic και μια ληστεία - Part 2

Η μεγάλη μέρα έχει φτάσει. Σάββατο πρωί, λίγες ώρες πριν από την συναυλία της Βασίλισσας. Ξυπνάω πολύ αργά, στις 12 ( μα τι έχω πάθει;). Αράζουμε με φίλη στον καναπέ και κοπροσκυλιάζουμε με καφέ και φρυγανιές βλέποντας ντοκιμαντέρ για τη ζωή της Madonna. Έπρεπε να δεις το κλιπάκι που τραγουδάει το Holiday σε ένα gig πριν από χίλια χρόνια. Κουστούμι και βάτες! Η θέα! Τελοσπάντων, δεν φημιζόταν και ποτέ για τις στιλιστικές της επιλογές ( όπως λένε και στα περιοδικά). Στα δε ελληνικά κανάλια οι ρεπόρτερ οργίαζαν στην κυριολεξία, για το που θα μείνει, αν θα προσγειωθεί με ελικόπτερο, αν είχε παράλογες απαιτήσεις. Επειδή όμως η Maddie είναι γάτα και δεν έχει καμία σχέση με τις εγχώριες γλάστρες τους ξεγέλασε κανονικά αφού είπε ότι δεν θα έμενε αλλά μια χαρά κυκλοφορούσε στο St. George με μπουρνούζι και ο Guy πήρε τα τέκνα για βόλτα στην Ερμού. Αυτά φυσικά μαθεύτηκαν μια βδομάδα μετά. Μουα χα χα!

Που λες, η ώρα περνούσε. Κατά τις 5 αποφασίζουμε να οργανωθούμε. Στις 6 έρχεται μας παίρνει η αδελφή της φίλης, πάμε προς βόρεια και παρκάρουμε άνετα σε ένα δρομάκι. Πολύ άνετα όμως, όχι όπως στην Kylie που παρολίγο να αφήσουμε το αυτοκίνητο στη Λαμία. Αφού εντοπίσαμε το ΟΑΚΑ ( έχει δύο στάδια, ιδίου μεγέθους - που να ξέραμε ποιο ήταν), συναντηθήκαμε με ένα φίλο και κατευθυνθήκαμε για μέσα. Και πάνω που σκεφτόμουνα "πολύ χαλαρά βρε παιδάκι μου, λες η συναυλία να είναι αύριο;", το βλέπω πρός μου να κινείται παράλληλα με εμένα. Το μπουλούκι! Σαν ακολουθία επιτάφιου ήταν. Εκατοντάδες. Φτάνουμε λίγο πιο έξω, ο χαμός. Βλέπουμε γνωστούς, συναντάμε άλλους φίλους και κατά τις 7 λέμε να μπούμε μέσα. Στο δρόμο ξανασυναντάμε γνωστούς και φίλους και τελικά γινόμαστε μια παρέα 15 ατόμων.

Πάμε προς αρένα Α και διαπιστώνω ότι οι VIP θέσεις και οι κερκίδες γενικά είναι μια βλακεία αφού ήταν 50 μέτρα μακριά από τη σκηνή και και στην αρένα Β, ήταν χειρότερα αφού ήταν σαν σαρδέλες. Καθόμαστε χαλαρά χάμω με μπύρες και πατατάκια και περιμένουμε. Και περιμένουμε. Ώσπου ξεπηδάει από τη σκηνή (ξέχασα να σου πω, δεξιά και αριστερά υπήρχαν τεράστια πανό με ένα εξίσου τεράστιο M πάνω), μια ξανθιά σαν κοκόρι. Η οποία ήταν κάτι μεταξύ Madonna στο στυλ και Cindy Lauper στη φωνή. Η Robyn. Μην βιαστείς να πεις "ποια είναι αυτή η άσημη;", σε πληροφορώ ότι στο τελευταίο Now 70 έχει δικό της hit. Μας λέει καμιά δεκαριά τραγούδια, χορεύουμε για να ξεμουδιάσουμε και μετά φεύγει. Και περιμένουμε. Και περιμένουμε. Εν τω μεταξύ έχουμε και ωραίο σημείο, καμιά δεκαριά μέτρα μακριά. Μια χαρά. Πίσω μας το απόλυτο χάος.

Στις 920, κλείνουν τα φώτα. "αααααααααααα μαντάααααανααααα".
Tik tik tik tik....στο βάθος της σκηνής, εμφανίζεται πάνω σε ένα θρόνο η βασίλισσα. Με ένα χαμόγελο του τύπου "θα σας μαστιγώσω τώρα άτακτα παιδάκια". Θεά! Γίνεται χαμός, όλοι τσιρίζουν, ανάμεσά τους και γω. Άρχισε να χορεύει σαν τρελλή ( ναι gnapp ήταν σουπερ που έκανε σχοινάκι με τακούνια), με απίστευτη ενέργεια. Περιττό να σου πω ότι έχει το πιο γυμνασμένο κορμί. Μινιον με, τεράστιοι μυς δε. Λάτρεψα το στιγμή που τραγούδησε το αγαπημένο Borderline (από τα παλιά) και οκ δεν πέθανα στο Vogue αλλά ποτέ δεν μ' άρεσε το συγκεκριμένο. Λοιπόν, σε κάποια φάση γυρίζω και βλέπω ακριβώς δίπλα μου τη Βανδή. Με καπελάκι, τύπου ιγκόγνιτο. Έβλεπε προσεκτικά τη γιγαντοοθόνη. Σίγουρα σκεφτόταν "χμμμ πως να το αντιγραψω όλο αυτό;". Φυσικά μετά από λίγο χαλάρωσε και κατάλαβε πως ότι και να κάνει αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Επιστροφή στη συναυλία. Η Maddie συνεχίζει να κτυπιέται αλύπητα. Στα μέσα της συναυλίας κάνει το αναμενόμενο. Καθώς τραγουδάει το She's not me (ο ύμνος των απανταχού χωρισμένων), πάει στη μια χορεύτρια που είναι ντυμένη νύφη, της βάζει το τούλι στο πρόσωπο, της το τυλίγει στο λαιμό, την αρπάζει και τη φιλάει. Typical Madonna.
Τότε ακούς ολόκληρο το στάδιο να κάνει Ω ω ω ω, λές και δεν
την ξανάδανε να φιλιέται με άλλες.
H άλλη φάση ήταν εκείνη που μας έβρισε , μας αποκάλεσε motherfuckers. Και καλά μας έκανε. Διάβασε το ποστ του yo!reeka για να καταλάβεις.
Η πιο απίστευτη σκηνή όμως ήταν όταν στη μέση της μακρόστενης σκηνής, υπήρχε ένα πράμα σαν φωτιστικό/μανητάρι με οθόνη πάνω. Σε ένα σημείο κατεβαίνει σιγά σιγά, είναι υπέροχο και δείχνει νερά και κύματα. Από μέσα ξεπροβάλλει σιγά σιγά η βασίλισσα με μια μαύρη κάπα. Τη βγάζει και μένει με ένα φούξια φόρεμα. Τέλειο.
Μετά ήλθαν οι τσιγγάνοι με τις κιθάρες, μας είπε ένα ρουμάνικο τραγούδι και το οποίο το ένωσε με το La Isla Bonita. Ήταν υπέροχη στο Miles Away ( το καλύτερο τραγούδι του δίσκου σύμφωνα με τον Unshaved Bastard).
Το τέταρτο μέρος όμως ήταν το καλύτερο. 4 minutes (sexy), Like a prayer ( oh yeah), Ray of light (το απόλυτο) , Hung up σε ροκ version (wow) και τελειώνει με το αγαπημένο μου, Give it to me. Εν τω μεταξύ εμείς ξεβιδωθήκαμε από το χοροπήδα πάνω κάτω και διαπίστωσα ότι μόνο άμα πίνω και εγώ το Καμπαλόνερο της Maddie θα αντέξω.
Κατά τις 1130 και αφού η θεά μας έδειξε αυτοκίνητα, πλανήτες να αιωρούνται, τον Justin σε video wall, σκηνές από την Evita, παλιές της φωτό κτλ κτλ, μας ρίχνει στα μούτρα ένα τεράστιο GAME OVER και φεύγει. Χωρίς encore, χωρίς τίποτα. Αλλά δεν διαμαρτυρηθήκαμε και κανείς δεν φώναξε "we want moooore". Τρελλοί είμαστε, να βγει με κανά μαστίγιο και να μας την πει;
What a night.

Υ.Γ1 Όποιος λέει "ναι ρε σιγά τη συναυλια", απλά ζηλεύει.
Υ.Γ2 Όποιος δηλώνει "εγώ είμαι άντρας και δεν πάω στην Madonna", απλά δεν βρήκε εισιτήρια.
Υ.Γ3 "I'm alright, don't be sorry, but it's true, When I'm gone you'll realize, That I'm the best thing that happened to you"...Miles Away.
Υ.Γ4 Ακολουθεί μέρος τρίτο, με την Κυριακή στην Αθήνα και τα 2 gin 'n' tonic.