Thursday, December 31, 2009
Countdown?
Tuesday, December 29, 2009
Plant
Saturday, December 26, 2009
Just be
Monday, December 21, 2009
Xmas Spirit Vs sprits
Καταρχάς, βαριέμαι την καταναλωτική μανία. Που "πρέπει" να αγοράσω καινούρια ρούχα - έχω και ένα θέμα με τα ψώνια-, που πρέπει να ειναι αστραφτερά, με παγιέτες, βελούδινα και τα σχετικά ώστε αν τύχει και πάω σε κανά πάρτι - τα δύο που γίνονταν κάθε χρόνο, ακυρώθηκαν- να "λάμψω".
Επίσης, βαριέμαι να πάρω δώρα. Η μάνα μου, παράγγειλε καφετιέρα οπότε θα πάρω μια Philips και θα τελειώσω. Η αδελφή μου, δεν έχω ιδέα τι θέλει, η βαφτιστήρα ειναι στον πλανήτη ΄εφηβεία΄ και όταν δεν φωνάζει, γελά και επίσης δεν λέει τι θέλει, ο γκόμενος δήλωσε πως δεν θέλει δώρα - αλλά θα του πάρω κάτι- και πάει λέγοντας.
Βαριέμαι και αυτό το άγχος που με κατατρώει ολόκληρο το χρόνο. Με ποιους θα βγω, πως θα το κανονίσω. Προέκυψαν κάτι προτάσεις, μου ριξε και μια φιλη σπόντα για ρεβεγιον και ας πούμε η "ηλίθια" τάση μου να σκέφτομαι μπούρδες επί του θέματος, έχει μετριαστεί. Άσε που ψες που έμεινα σπίτι και ακύρωσα ποτό γιατί είχα το στομάχι μου, το απόλαυσα, έτσι όπως καθόμουν με τις φόρμες και το δεντράκι μου το φωτισμένο και έβλεπα Private Practice.
Συνειδητοποίησα επίσης ότι είμαι παλαβή και ηλίθια και κάνω το μικρό, τεράστιο. Φυσικά αν δεν ήμουν έτσι δεν θα υπήρχε αυτό το blog. Δεν θέλω διλήμματα, δεν θέλω να σκέφτομαι, δεν θέλω να νιώθω ότι κάνω κάτι λάθος. Στην τελική...πόσο παράξενη είμαι και γω πια;
Τέλοσπάντων, το point μου το έκανα.
Βαριέμαι τα Χριστούγεννα.
Υ.Γ1 Είναι πολύ μεγάλη μαγκιά να είσαι ο εαυτός σου και να μην σε ενδιαφέρει τι θα πουν οι άλλοι για σένα. Και αν θες να είσαι σπίτι όλες τις διακοπές και απλά να βλέπεις σειρές να το κάνεις χωρίς να σε νοιάζει πραγματικά τι θα πουν οι άλλοι . ( Μπορείς να το κάνεις;)
Υ.Γ2 Φέτος θα ήθελα να ήμουν διακοπές σε μια εξωτική παραλία. Μ΄ακούς Άη Βασίλη; Ποτά, μαγιώ, ξάπλα και πολύ σεξ. Έτσι θα ήμουν πολύ Merry πίστεψε με.
Wednesday, December 16, 2009
"Athens needs love"
Το σκέφτομουνα τα τελευταία δυο βράδια καθώς βλαστούσα στον καναπέ.
Μήπως να έγραφα για το Γκάζι και την Κωνσταντινουπόλεως που είναι έτσι και αλλιώς η μόνη περιοχή που συχνάζω τα βράδια; Που αφήνουμε την πλατεία, παίρνουμε την Τριπτολέμου και καταλήγουμε στις ράγες;
Ή να το προσπαθήσω λίγο περισσότερο και να θυμηθώ σε ποια σημεία της Αθήνας, πρωτοερωτεύτηκα την πόλη; Όμως πριν από δέκα χρόνια η Αθήνα ήταν πολύ διαφορετική.
Monday, December 14, 2009
Small is Beautiful
Saturday, December 05, 2009
Black & White
Wednesday, December 02, 2009
Christmas Mojito
Είμαι παιδί του καλοκαιριού. Αυτό σημαίνει πως αν μπορούσα να κυκλοφορώ με μαγιώ και havaianas ολόκληρο το χρόνο θα το έκανα.
Αλλά με αυτό τον καιρό ούτε θάλασσα μπορώ να πάω, ούτε ρούχα να βγάλω, ούτε Mojito να πιω.
Επίσης, δεν μπορώ να φορέσω τα χοντρά μου πλεκτά, να πάρω τη κουβέρτα μόνιμα στον καναπέ, να ανάψω το τζάκι ( αν είχα) ή να κοιτάζω από το παράθυρο μου τη βροχή.
Σήμερα στο γραφείο μιλούσαμε για τα ρεβεγιόν των γιορτών. Δεν μου κάνει κέφι να το σκεφτώ με τέτοιο καιρό. Μου φαίνεται μακρινό ενώ τα Χριστούγεννα είναι μονο 3 βδομάδες μακριά. Πως θα μπούμε σε εορταστικό mood από τη στιγμή που τα Χριστούγεννα που βλέπουμε σε ταινίες, ακούμε σε τραγούδια και φαντασιωνόμαστε στα όνειρα μας, έχουν χιόνι, καλτσούλες πλεκτές, τζάκι, Αη Βασίλη να βγαίνει από την καμινάδα κλπ ενώ επί της ουσίας, τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει εδώ;
On another note, τον τελευταίο καιρό είμαι (ανησυχητικά;) ήρεμη. Σαν να έκανα 10 απανωτά session yoga. Η καθημερινότητα μου από την άλλη, καμία σχέση. Σχολνάω στις 9, πνίγομαι στη δουλειά, ξεχνάω ονόματα και πράγματα, έχω χεσμένα τα τηλέφωνα που πρέπει να κάνω σε φίλους που έχουν "χαθεί" ( άντε μην αρχίσω πάλι), αν δεν βγω είμαι happy, βλέπω ταινίες, ακούω μουσική και ώρες ώρες απολαμβάνω όλα αυτά να τα κάνω μόνη μου ή με επιλεγμένη παρέα του ενός ατόμου.
Monday, November 30, 2009
Blood (y) Days
Saturday, November 28, 2009
"Going deep inside my mind"
Wednesday, November 25, 2009
The Da Filoi Code
Monday, November 23, 2009
Το κράνμπερι κάνει θαύματα
Friday, November 20, 2009
Τα ίδια και τα ίδια ( τελείως κυριολεκτικά )
Wednesday, November 18, 2009
Acrobat
Saturday, November 14, 2009
On a sunny day downtown ( Σάββατο 7 Νοεμβρίου)
Ποιοι μένουν εδώ; Αυτό το σπίτι δεν έχει μια απίστευτη προοπτική; Τα καλύτερα σπίτια της πόλης είναι εντός των τειχών και όχι εκείνα τα τάχαμου design που μπαίνουν στα περιοδικά.
Και εκεί που έβγαζα μόνο κτίρια και είχα τη κάμερα στραμμένη προς τα πάνω, κατέβασα το βλέμμα μου και είδα αυτό. Κόσμος σε ποδήλατα, σαν σκηνή από τη δεκαετία μου φαίνεται. Πρόσεξε τη λεπτομέρεια στο κάτω μέρος της μπλούζας του δεύτερου!
Wednesday, November 11, 2009
post στα πετακτά
Thursday, November 05, 2009
Shine like a star
Monday, November 02, 2009
Naked
Το καταλαβαίνεις όταν, για να τους γνωρίζεις συμβαίνουν διάφορα τυχαία γεγονότα, τα οποία όμως, όταν τα σκέφτεσαι εκ των υστέρων, διαπιστώνεις πως έγιναν με μαθηματική ακρίβεια για να συναντηθεί ο δρόμος σου με τη ζωή αυτού του ανθρώπου.
Το καταλαβαίνεις επίσης, όταν σου λένε μια λέξη ή και καμία και απλά σε κοιτάνε και συ αμέσως τους «πιάνεις». Δηλαδή δεν κρύβεστε πίσω από λέξεις και από προσχήματα.
Ένας από αυτούς τους ανθρώπους που έχω στη ζωή μου – δεν είναι και πολλοί, ούτε στα δάχτυλα του μισού χεριού δεν μετριούνται- είναι αυτή η φίλη μου , που κατά καιρούς γράφω γι’ αυτή. Αυτή που ρίχνει «Κοελικές» ατάκες και τις καταγράφω.
Αυτή λοιπόν, δεν είναι μέρος της καθημερινότητας μου. Δεν δουλεύουμε μαζί, οι δουλειές μας δεν έχουν καμία σχέση. Όταν όμως συναντηθούμε, ίσως μια φορά το μήνα, καταλαβαίνω πως δεν είναι τυχαία η συνάντηση. Πως έπρεπε να γίνει εκείνη την περίοδο και για πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Αυτό από τη δική μου πλευρά. Από τη δική της, μου αρκεί μόνο η ατάκα που μου πέταξε πριν κάτι μήνες και με αφόπλισε. «Εσύ με βλέπεις γυμνή».
Σε αυτήν έχω πει τα πάντα και εκείνη μου λέει πολλά που δεν έχει πει ποτέ στις κολλητές της. Άρα μεταξύ μας συμφωνούμε πως είμαστε απόλυτα ειλικρινείς γιατί πολύ απλά δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Μόνο να κερδίσουμε.
Με αυτή τη φίλη, βρέθηκα λοιπόν πριν από λίγες μέρες.
Είμαι σε μια παράξενη φάση. Μια η δουλειά, μια η ανάγκη μου να μην είναι όλα τα ίδια, είμαι γενικά «μουδιασμένη».
Συναντηθήκαμε. Παράγγειλε μαύρη ζαμπούκα με πάγο, άναψε τσιγάρο και με κοίταγε. Ήπια μια γουλιά από το gin ‘n’ tonic μου και έκανα τάχαμου πως κοίταγα τον κόσμο στα διπλανά τραπέζια.
Μου είπε τα δικά της όνειρα, τις σκέψεις της. Καμία σχέση με το άτομο που γνώρισα πριν από έξι περίπου χρόνια.
Και μετά ήρθε η σειρά μου. «Υποσχέσου μου πως θα το κάνεις», μου είπε καθώς την άφηνα σπίτι της.
Το υποσχέθηκα. Σε αυτή και σε μένα. The time is, indeed, right.
Friday, October 30, 2009
The time is right
Εκείνο το φανταστικό, με το έντονο χρώμα, ρολόι που δοκίμασα τις προάλλες.
Tuesday, October 27, 2009
Dream a little bit ( πολύ bit όμως)
Sunday, October 25, 2009
feeling numb
Thursday, October 22, 2009
Πόσα ουφ πλέον;
Οι νύκτες και οι μέρες στην Κύπρο είναι τόσο άδειες που αν βάλω μια φωνή, θα ακουστώ ως την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Κάπως καλύτερα.
Ή μήπως να το πω έτσι: Θέλω χρώμα. Οκ, το βρήκα.
Λέω τα ίδια και τα ίδια, σκέφτομαι δυο πράγματα συνεχώς. Βαρέθηκα.
Σήμερα το πρωί, ξύπνησα και τρόμαξα με την ιδέα ότι αύριο είναι Παρασκευή και μεθαύριο είναι Σάββατο. Φόρεσα το τζιν μου και κάθισα στην άκρη του κρεβατιού. Πω ρε φίλε, δεν αντέχεται τελικά.
Ελάχιστα πράγματα με κάνουν πραγματικά ευτυχισμένη. Αυτά τα πράγματα για να συμβούν, πρέπει να συνωμοτήσει ολόκληρο το σύμπαν. Εγώ από μόνη μου δεν τα καταφέρνω. Κάνω κάτι λάθος; Πιθανόν. Χωρίς να μοιρολογώ, δηλώνω πως αν δεν κάνω εγώ τις κινήσεις, τίποτε δεν θα κανονιστεί. Άρα με μαθηματική ακρίβεια αν δεν προτείνω εγώ, αν δεν πάρω τα τηλέφωνα, μπορεί και να κολλήσω σπίτι Παρασκευή και Σάββατο και όλες τις άλλες μέρες και νύκτες. Όχι απαραίτητα για να βγω – ως και αυτό το έχω σιχαθεί γαμώτο. Αλλά για να γίνει κάτι. Με ένα άτομο, με ένα βλέμμα του, με μια παρέα που έχει χημεία, με ένα φίλο που περνάμε γαμάτα. Αλλά όχι, εμένα η ζωή μου δεν είναι τόσο εύκολη. Μα μόνο σε εμένα τυχαίνει αυτή η μαλακία; Και στα 32 μου; Μήπως τελικά όλοι αυτοί που κάνουν οικογένεια και κάθονται στα σπίτια τους με άλλους φίλους τους ζευγάρια, βρήκαν τη λύση και εγώ είμαι η άκυρη που κάθομαι και τους κατακρίνω;
Διάβασα ένα post σήμερα στο blog μιας αναγνώστριας της Lifo. Πόσο πολύ την καταλαβαίνω. Ένιωσα κάπως καλύτερα. Τελικά υπάρχουν κι άλλοι.
Ξέρω πολύ καλά πως είναι state of mind.
Έχω σκυλοβαρεθεί. Δεν μπορώ να το πω αλλιώς.
Tuesday, October 20, 2009
4
Μετά και από το δεύτερο επεισόδιο του «4» ( χθες κατάλαβα ότι ονομάζεται «Τέσσερις» και όχι «Τέσσερα») μπορώ να κάνω μια εμπεριστατωμένη ανάλυση του νέου αριστουργήματος δια χειρός Παπακαλιάτη.
Καταρχάς με το που είδα τον μπαμπά στο πρώτο επεισόδιο έτοιμο να αυτοκτονήσει, υποψιάστηκα πως η σειρά από την οποία αποφάσισε να εμπνευστεί ο σεναριογράφος (καλά, κλέψιμο είναι αλλά επειδή ανέκαθεν το έκανε καλά αυτό, θα του δώσουμε ένα ελαφρυντικό), είναι η αγαπημένη μου Brothers and Sisters. Η οποία, αν δεν την έχεις δει, έχει να κάνει με μια μεγάλη οικογένεια (ανάμεσά τους και η Calista Flockhart) η οποία μαζεύεται ένα βράδι σπίτι για μια επέτειο. Η μαμά είναι η Sally Field (εδώ η Μεντή) και o μπαμπάς ο Τομ Σκέριτ (εδώ ο Μυλωνάς). Σε εκείνο το πρώτο επεισόδιο, ο μπαμπάς παθαίνει καρδιακή ανακοπή, πεθαίνει και εκεί αρχίζουν όλα. Αποκαλύπτεται η ερωμένη πολλών χρόνων (όπως και εδώ) με την οποία μοναδική σχέση έχει ο αδελφός της απατημένης συζύγου (όπως και εδώ). Σε όλο τον πρώτο κύκλο, ο μπαμπάς εμφανίζεται σε σκηνές flashback ενώ στο «4» όπως είδα ψες, μάλλον θα εμφανίζεται ως συνείδηση για να κάνει φανταστικούς διαλόγους με όλους (το «φανταστικό» είναι η νέα αγάπη του Χρ.Π μάλλον).
Τα αδέλφια είναι όλοι ενδιαφέροντες χαρακτήρες που με ένα μαγικό τρόπο τα βρίσκουν μεταξύ τους, τρώνε σοκολατίνα στην κουζίνα, γελάνε όλοι μαζί, τα περνάνε όλοι μαζί, φλερτάρουν όλοι μαζί κλπ. Σαν αμερικάνικη feel good σειρά. Αυτό το στοιχείο, το «είμαστε όλοι μια παρέα» είναι αγαπημένο του Χρ. Π. Από δω υποθέτω πως ο Χρ.Π ή δεν έχει φίλους και κάνει wishful thinking πως έτσι θα ήθελε να είναι η ζωή του ή όντως έτσι είναι με τους φίλους του.
Ο Χρ.Π παίρνει πάντα το ρόλο του «μοιραίου» άνδρα. Σε αυτή τη σειρά ως ο Φθινόπωρος, έχει μια γλυκιά μελαγχολία στο βλέμμα και μια ζωή που αν και φαίνεται ήρεμη, ανατρέπεται με τον πιο «κινηματογραφικό» τρόπο.
Οι γυναίκες είναι πάντα ωραίες και λίγο μοιραίες. Από τη Ζέτα (η οποία ακόμα μόνο στο Παρά Πέντε μ άρεσε) μέχρι τη μικρούλα τη Σκιάδη που αν και ως τώρα με εκνευρίζει θα μας προκύψει μοιραία.
Υπάρχει πάντα ένας πρωταγωνιστής που είναι είτε μπλεγμένος στα ναρκωτικά ή είναι gay. Αλήθεια πως του ξέφυγε του Χρ.Π το gay στοιχείο σε αυτή τη σειρά; Μπορεί να γίνει η Zέτα όταν φάει το κέρατο από τον Χρ.Π.
Η μουσική όπως πάντα είναι σούπερ. Εύγε στον Χρ.Π και στον αδελφό του (είχα ακούσει παλιά πως αυτός επιλέγει αλλά είναι αφανής ήρωας)
Όλα είναι τόσο μα τόσο στιλιζαρισμένα. Ωραία σπίτια, όμορφα γραφεία, τέλεια ρούχα, τέλειες “Kodak moments”. Θέλω και εγώ αυτή τη ζωή.
Ο Χρ.Π λέει όπως πάντα το «γουστάρω» συνέχεια.
Τα ζευγάρια λένε πάντα μεταξύ τους «μωρό μου». Δεν έχει άλλες λέξεις αυτό το παιδί να γράψει;
Μπορεί να περνάνε τα χίλια μύρια, θανάτους, αποκαλύψεις, γράμματα, βαρετοί γάμοι, φανταστικές γκόμενες ΑΛΛΑ πάντα περνάνε καλά, παρεϊστικα και έχουν λεφτά και για ταξίδια.
Πάντα υπάρχουν σκηνές σε μια άλλη χώρα. Στο «Κλείσε τα Μάτια» ήταν το Λονδίνο, στο «Δυο Μέρες μόνο» το Παρίσι. Τώρα θα είναι η Νέα Υόρκη. Και μετά σου λένε, υπάρχει κρίση.
Αυτά. Πάντως εμένα ξέρεις που θα με βρίσκεις ΚΑΘΕ Δευτέρα. Μπροστά από την τιβι να βλέπω «4». Γιατί αν μη τι άλλο, ο Χρ.Π φτιάχνει όμορφα παραμύθια.