Η διαδικασία

Περνάνε οι μέρες και τα συναισθήματα μου αλλάζουν διαρκώς χρώματα. Τη μια είναι σκουρόχρωμα, μπλε σκούρο, πολύ μαύρο, πολύ γκρι ( ουτε καν το γκρι που μου αρέσει). Ύστερα, με μια σκέψη, ανοίγουν λίγο. Ειδικά όταν δω το γάτο μου ή τους φίλους μου. Μου αποδεικνύουν με τη στάση και τη συμπαράστασή τους γιατί βρίσκονται στη ζωή μου τόσα χρόνια. Τότε οι σκέψεις μου γίνονται λίγο ανοικτόχρωμες.

Δεν τρέφω ελπίδες ότι ξαφνικά θα γίνουν όλα ξαφνικά ή πολύ σύντομα, κόκκινα, κίτρινα, πορτοκαλί, γαλάζια. 

Υποτίθεται πρέπει να περάσω μια περίοδο πένθους.

Και την περνώ αυτή την περίοδο. Μόνη μου, με λίγους φίλους. Συζητάμε, αμα παρανοώ με φέρνουν στα ίσια μου. Μου επιβεβαιώνουν ότι θα περάσει. Ακούνε υπομονετικά, όταν με πιάνουν τα νεύρα και με πνίγει το άδικο. 

Απλά αυτό το σκούρο χρώμα, δεν λέει να φύγει. 

Προσπαθώ να κάνω πράγματα, της δουλειάς, με φίλους. Περπατώ πολύ, μου κάνει καλό.
Επίσης προσπαθώ να είμαι καλά στο σπίτι μου.  Χθες το βράδυ άνοιξα ένα πολύ ωραίο κόκκινο κρασί, μαγείρεψα μακαρόνια με φασκόμηλο, τα έφαγα, ενιωσα προς στιγμής, μια στιγμιαία χαρά.

Ειπα οχι σε πρόταση για έξω - δεν έχω τη δύναμη για αυθόρμητα, αυτή την περίοδο.

Μετά ξάπλωσα στον καναπέ, έβαλα κουβέρτα, ήλθε το γατί μου πάνω μου, ξάπλωσε και είδα τρία επεισόδια The Good Wife. Ήταν καλά.

Αλλά πάλι κοιμήθηκα από τις 1030. Δεν αντέχω περισσότερο τη μέρα.

Νιώθω πως δεν μου αξίζει όλο αυτό που ζω. Αλλά θα αλλάξει κάτι αν μου επιβεβαιώσεις και εσύ και όλο το σύμπαν, πως όντως δεν μου αξίζει;

Όχι. Θα πρέπει να περάσω τη διαδικασία πανικός-πενθος- θυμός και τούμπαλιν.

Ώσπου να έλθει η αποδοχή. Και η αποδοχή για μένα θα είναι η πλήρης και η πραγματική αδιαφορία προς τους ανθρώπους που μου προκάλεσαν όλο αυτό το κακό.

Ομως πονάω πολύ. Δεν με χωράνει οι τόποι. Δεν μου αξίζει.

Ειναι μέρος της διαδικασίας και αυτό όμως, ε;