The story of M

Ο κόσμος έχει γίνει πολύ μαλάκας.

Και δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στην κρίση ή στο γεγονός ότι είναι η φυσική πορεία των πραγμάτων οι Κύπριοι να γίνονται χειρότεροι με τα χρόνια.

Μπορεί και να οφείλεται στο γεγονός ότι απλά εγώ τώρα το διακρίνω που μεγαλώνω, που έχω ζήσει δέκα πράγματα, που συνάντησα εκατό ανθρώπους.

Η μαλακία πάει σύννεφο. Όπου μαλακία, βλέπε αγένεια.

Το να είσαι απλά άξεστος δεν με πειράζει - θα νευριάσω για κανένα λεπτό, μπορεί να πετάξω και καμιά βρισιά στα μούτρα σου ( ή πίσω σου), αλλά θα μου περάσει. Γιατί ως γνωστό, η γυφτοσύνη είναι ανίκητη. Θα νευριάσω που εν έτει 2014 ακόμα πετάς τη γόπα του τσιγάρου από το παράθυρο, θα απορήσω με τη βλακεία που σε δέρνει όταν παρκάρεις κολλητά μπροστά στην είσοδο ή, ακόμα χειρότερα, σε χώρους αναπήρων. Αλλά πάντα το έκανες - ως λαός, έχουμε ένα touch μεσανατολίτικο των 80s ( όσοι έχετε πάει Αίγυπτο, Συρία, ξέρετε ακριβώς τι εννοώ).

Αλλά η μαλακία, είναι κάτι που δεν μπορώ να τη χειριστώ ακόμα.

Ειδικά στο χώρο εργασίας. Γιατί στην προσωπική σου ζωή, θα κόψεις επαφή, θα κάνεις καυγά, τέλοσπάντων, δική σου είναι η ζωή ότι θες κάνεις με τον κόσμο που έχεις.

Αλλά στη δουλειά, όταν είσαι υποχρεωμένος να συναναστρέφεσαι μαζί τους και άρα τους τρως στη μάπα καθημερινά;

Ε, εκεί το πράγμα αλλάζει.

" Τουλίπα θα σε πάρω τηλέφωνο απόψε να συζητήσουμε την πρόταση που έκανες στον πελάτη"

 ( απόψε; Στο σπίτι μου; Γιατί ξαφνικά η ιδιωτική  μου ζωή είναι δική σου κ. διευθυντά;)

" Τουλίπα, είναι πελάτης, ότι θα σου πει θα κάνεις"

( αν ο πελάτης είναι μαλάκας, η τουλίπα βρίσκεται σε χρόνο dt στα πρόθυρα αυτοκτονίας/παραίτησης).

Με λίγα λόγια, τι αλλάζει ο άλλος είναι μαλάκας;

Θα κάνω καλύτερα τη δουλειά μου; Θα υπακούσω περισσότερο;

Αν είναι ευγενικός, θα τον εκμεταλλευτώ, θα τον κοροϊδέψω, δεν θα του κάνω τη δουλειά που θέλει;

Αυτή είναι η απορία μου.

Γιατί ο κόσμος είναι μαλάκας;