Tuesday, June 25, 2013

Σκέψεις κάτω από μια ομπρέλα. Ή αλλιώς , τι σου κάνει ο πολύς ήλιος

  • Εκείνοι που γράφουν σε φόρουμ ( καλή ώρα στο Cosmic Telegram του Πανόπουλου), για τους γκόμενους που δεν τους κάθονται. Χρυσή μου, άμα κάτι δεν κάθεται τώρα, δεν θα κάτσει μετά. Ή άντε και μετά από χίλιες ταλαιπώριες, σου έκατσε. Νιώθεις καλά που προσπάθησες τόσο πολύ και δεν ήρθε απλά από μόνος του;

  • Στην παραλία διαβάζουμε μόνο λάητ βιβλία. Πιο βαθυστόχαστα, στην βεράντα, κάτω από σκιά και μόνοι μας για να καταλαβαίνουμε και τι διαβάζουμε.

  • Δεν είναι κακό να παίρνεις σάντουιτς και χυμούς, μπίρες κλπ στην παραλία. Κακό είναι να στρώνεις ένα είδος εστιατορίου/σαλονιού – με τραπεζάκια, παγωνιέρες, καρέκλες, ποτήρια και τα συναφή. Δεν μπορείς να ξεβολευτείς μια φορά; Να δω σούσι σε τάπερ και τι στον κόσμο.

  • Όλοι μα όλοι είναι στον κόσμο τους. Και όσο πιο γρήγορα το εμπεδώσεις, τόσο το καλύτερο. Η αναλογία είναι, 10 στην κοσμάρα τους και ένας που τους τρέχει ( αν διαβάζεις και κουνάς καταφατικά το κεφάλι σου, είσαι ο ένας)

  • Ο καθένας έχει τα δικά του. Τα ξαφνικά ξεσπάσματα προς το πρόσωπο σου, σπανιώς έχουν να κάνουν με σένα. Άρα τι κάνεις; Χαμογελάς και μένεις μακριά. Στο δικό τους κόσμοι εκείνοι; Στο δικό σου και εσύ. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να ζεις σύμφωνα με διαθέσεις και τα «θέλω» των άλλων.

  • Δεν είναι ανάγκη να πηγαίνουμε όλοι στην hot παραλία της περιοχής. Ούτε είναι ανάγκη να είμαστε όλοι εναλλακτικοί. Όπου σ΄αρέσει. Όσο πιο γρήγορα σταματήσεις να βάζεις ταμπέλες σε σένα και σε καταστάσεις, τόσο πιο γρήγορα θα απελευθερωθείς. Το ξέρω, είναι Κύπρος και έτσι μεγαλώσαμε. Αλλά και πάλι, πόσο βαρετό είναι να σκέφτεσαι μέσα σε κουτιά.

  • Όταν είσαι αγχωμένος μην τρως. Δεν το απολαμβάνεις, τρως ποσότητα, δεν καταλαβαίνεις γεύση και το μόνο που χρειάζεσαι είναι νερό!

  • Η πλειοψηφία του κόσμου έχει θράσος και δεν έχει πολύ IQ. Δείξε κατανόηση. Χαμογέλα και από μέσα σου μπορείς να φαντασιώνεσαι ότι τους σκοτώνεις με μια μπαζούκα όλους. Απλά μην κάνεις σε κανένα τη χάρη να δείξεις ότι είσαι έξαλλος. Δεν είναι ωραίο να φαίνεσαι ο σχιζοφρενής της υπόθεσης, ακόμα και αν έχεις δίκαιο.

Wednesday, June 19, 2013

Πες μου τα νέα σου.


Τους τελευταίους μήνες, νομίζω δεν έχω να σου πω νέα. Πόσο μισώ αυτή την ερωτο-δήλωση. Να σου πω τα νέα μου. Τι να σου πω; Αφού ότι γυρίζει μέσα στο μυαλό μου δυσκολεύομαι να το βγάλω προς τα έξω. Πάω να ανοίξω το στόμα μου να βγάλω τα σώψυχά μου και βγαίνουν όλες οι λάθος λέξεις, και το χειρότερο, με τον πιο παλαβό και αμήχανο τόνο φωνής.

Μερικοί άνθρωποι είναι καλύτερα να μιλούν και κάποιοι άλλοι να γράφουν.
Πλέον είμαι σίγουρη πως ανήκω στην δεύτερη κατηγορία. Νομίζω γράφω καλύτερα και πιο ειλικρινά παρά όταν μιλάω.

Είναι σαν να υπάρχουν δύο άτομα. Προτιμώ αυτό που γράφει. Το άλλο είναι αμήχανο, για πολλούς σνομπ και κυνικό.

Και στο γράψιμο δεν είμαι κυνική. Γιατί να είμαι άλλωστε. Ο κυνισμός είναι συγκαλυμμένη αδυναμία και μια φοβία να πεις την αλήθεια και το τι αισθάνεσαι. Και γω, όταν γράφω, λέω ακριβώς ότι υπάρχει στο μυαλό μου. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Και αυτό με κάνει καλά.

Έτσι αν με ρωτήσεις να σου πω τα νέα μου, θα στα πω γραπτώς.
Είμαι οκ. Κάποιες μέρες σκέφτομαι λιγότερο και αυτό μ’ αρέσει. Μεγάλη ευτυχία να μην σκέφτεσαι. Πόσο τους ζηλεύω εκείνους που το καταφέρνουν.

Κατά τα άλλα, ξέρω πως δεν έχω στόχους. Ξέρω πως πολλές φορές η ζωή μου σπαταλιέται ανούσια. Αλλά δεν μπορώ να βρω την άκρη.
Φοβάμαι να ενηλικιωθώ. Μάλιστα, αυτό είναι. Σκέφτομαι πως αν κάνω οικογένεια, θα τελειώσει το παραμύθι της νεότητας. Δεν θα έχω άλλοθι πλέον να είμαι young at heart.

Κολλήματα.

Άλλα νέα; Χμ θέλω να πάω διακοπές. Νομίζω θα καταλήξω ελληνικά νησιά. Δεν πεθαίνω κιόλας. Λεφτά φύλαξα οπότε δεν θα απολογηθώ κιόλας, ότι μπορώ να ταξιδέψω φέτος. Θα ήθελα όμως κάτι πάρα πολύ μακρινό.

Τώρα ας πούμε θα ήθελα να ήμουν Μπαλί. Να μάθω να πλέκω καλάθια, να περπατώ σε μικρά χωριά, να φωτογραφίζω, να μην μιλάω πολύ.
Βασικά αυτό. Θέλω να μην μιλάω πολύ, μόνο να γράφω.

Γιατί έτσι είμαι πιο αληθινή.

Αυτά είναι τα νέα μου :)

Monday, June 17, 2013

Dream on

Εδώ και ένα χρόνο περίπου, βλέπω ένα συγκεκριμένο όνειρο. Ναι, είμαι από εκείνους που τα θυμούνται και το πρωί.

Βλέπω ότι αλλάζω σπίτι. Μετακομίζω σε καινούριο και αφήνω το υφιστάμενο μου διαμέρισμα πίσω.

Το νέο σπίτι ήταν μια φορά ένα κατάλευκο διαμέρισμα, μια άλλη φορά στην ίδια περιοχή με το δικό μου, αλλά με πιο μεγάλο μπαλκόνι και διαφορετική διαρύθμιση. 
Χθες το βράδι, το καινούριο σπίτι, ήταν ένα seventies διαμέρισμα, στη Λευκωσία, στην πολυκατοικία μετά το Vinyl πάνω από το κατάστημα με τα οπτικά. Ήταν μεγάλο, με μεγάλο μπαλκόνι, δεξιά και μπροστά. Ο χώρος μέσα ήταν κάπως σκονισμένος, ήθελε καθάρισμα. Είχε και λίγα ζωύφια. Γειτόνισσες μου δύο γιαγιάδες που έμεναν στο διπλανό διαμέρισμα, αλλά βρέθηκαν να κάθονται στο δικό μου μπαλκόνι, που ενωνόταν με το δικό τους.

Το συναίσθημα μου κάθε φορά είναι διαφορετικό.
Μερικές φορές νιώθω μια ανακούφιση που μετακομίζω. 
Άλλες, μια περιέργεια και μια συνειδητοποίηση ότι αλλάζω ρουτίνα. 
Χθες, σκεφτόμουν αν έκανα καλά και ξανάρχιζα από την αρχή με ένα διαμέρισμα, που είχε τόση δουλειά αν και είχε πολύ χαρακτήρα.

Τι να σημαίνει άραγε;


Thursday, June 13, 2013

Ο φόβος

Ο φόβος του να μην μιλήσεις γιατί αν το κάνεις, σε κάποια φάση όταν θα ψάχνεις δουλειά, θα μάθουν από την κυβέρνηση κάτι που είπες και μετά δεν σε σώζει ούτε και ένα «μέσον».

Ο φόβος του να μην πεις την αλήθεια για το τι νιώθεις, γιατί αυτό θα στραφεί εναντίον σου, την λάθος στιγμή.

Ο φόβος του να πας σε διαδήλωση και να σε δείξει η τηλεόραση φάτσα-κάρτα. Και μετά τι θα πεις στον μπαμπά σου, που είναι φίλος του τάδε μέλους το κόμματος. Πως θα σε «βοηθήσουν» να βρεις δουλειά στην κυβέρνηση;

Ο φόβος του να εκφράσεις την ειλικρινή σου άποψη για ένα προϊόν, αν και είσαι στο μάρκετιγκ της εταιρείας. Δεν πρέπει να το μάθει ο πελάτης! Δεν έχει σημασία, αν είναι σωστή και αν θα διορθώσει την κατάσταση. Η αλήθεια δεν αρέσει στον πελάτη.

Ο φόβος του να πεις « Δεν σας ξαναψηφίζω ρε!» .  Γιατί μετά, αν τους χρειαστείς; Έτσι σε μάθανε οι γονείς σου. ΄Ότι σε κάποια φάση θα χρειαστείς τον γνωστό, του γνωστού που έχει ένα φίλο διευθυντή , που είναι και στέλεχος κομματικό.

Ο φόβος του να παραιτηθείς. Από μια δουλειά που δεν σε γεμίζει, που σου προκαλεί κατάθλιψη, που σε αδικούν κάθε μέρα, που δεν σε σέβονται. Που θα πας μετά ε; Δεν φοβάσαι ότι δεν θα ξαναβρεις δουλειά; Και όχι, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να πιστεύεις στις δυνάμεις σου!

Ο φόβος του να πεις, ότι δεν θα ακολουθήσεις το «Cyprus Dream”. Ασφαλή δουλειά – οικογένεια – 2 παιδιά. Αυτοκαταστροφικό! Δεν φοβάσαι να ρισκάρεις; Θα ‘πρεπε!

Ο φόβος του να ανοίξεις το στόμα σου. Στάδιο πρώτο του φασισμού.


Wednesday, June 12, 2013

Είναι η ιδέα μου ή το σύμπαν καταρρέει;


Στην ΕΡΤ χιλιάδες κόσμος είναι κάτω και διαδηλώνει από χθες.
Στην Ταξίμ συνεχίζουν την επανάσταση.
Στη Πόλη Χρυσοχούς, οι μεγαλοκαρχαρίες καταστρέφουν την περιοχή.
Ο Ρίκκος, βοηθός εισαγγελέας σου λένε...όσο και να μην ασχολούμαι με πολιτικά, αυτό δεν μου φαίνεται και πολύ της προκοπής. Κοίτα τον στα μάτια και θα καταλάβεις.
Στη δουλειά τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο - φαντάζομαι ισχύει για το 80% από εσάς που διαβάζετε.

Είναι καιρός για επανάσταση.
Βασικά είναι καιρός να καταλάβουμε πόσο δειλοί και φοβιτσιάρηδες είμαστε ως λαός.
Και γω το παραδέχομαι πρώτη, ότι έχω μουχλιάσει από την αδράνεια και η δειλία μου είναι επική.

Θέλω να βγω έξω στους δρόμους τώρα.
Να κλείσουμε δρόμους, να σταματήσουμε ότι καταστροφικό γίνεται. Μπορούμε; Δεν ξέρω, αλλά καμιά επανάσταση δεν έγινε με εγγύηση την επιτυχία.

Τι χρειάζεται άλλο να γίνει;

Θεέ μου που φτάσαμε!

Monday, June 10, 2013

Χαμηλό σε λιπαρά

Να σου πω τι θέλω να κάνω όλη μέρα;

Να ξαπλώνω στον καναπέ μου, με ένα Ben 'n' Jerry's ανά χείρας και να βλέπω Sex & the City ( για 100η φορά). Να είναι ανοικτά τα παράθυρα, να είναι δροσερά.
Το τηλέφωνο να μην κτυπάει και να μην σκέφτομαι ενοχικά, τι δουλειές έχω να κάνω.

Βασικά άρχισα να το ψιλοκάνω το πιο πάνω σενάριο, αν εξαιρέσεις το παγωτό.

Τι άλλο θέλω να κάνω;
Τίποτα.

Είμαι σχεδόν στο όριο της αντικοινωνικότητας, αν και βλέπω κόσμο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Άσε που δεν μπορώ να κάτσω κάπου πάνω από 2 ώρες, όσο καλή και να είναι η παρέα. Βαριέμαι.
Θέλω να είμαι σπίτι να βλέπω σειρές ( όχι κατανάγκη μόνη, αλλά να μην μου μιλούν) και να διαβάζω περιοδικά στο ipad.

Βασικά δεν έχω να πω τίποτα σε κανένα. Ούτε φιλοσοφικές συζητήσεις θέλω να κάνω.

Και πραγματικά κάτι που θα ήθελα ΠΑΡΑ πολύ, είναι τα κοκτέιλ να είχαν 10 θερμίδες το ένα.

Αχ!

Wednesday, June 05, 2013

Το παρελθοντικό μέλλον

Πολλές φορές, ανατρέχω σε παλιά ποστ για να δω σε τι φάση ήμουνα και αν κάτι άλλαξε.
Τελικά διαπιστώνω ότι πάντα με προβλημάτιζαν θέματα που τελικά δεν είχαν και τόσο μεγάλη αξία.

Έλεγα πάντα για τους φίλους. Που ήταν, ποιοι είναι κλπ.
Τώρα δεν έχω αυτό το θέμα. Ξέρω ποιοι είναι οι κοντινοί, ποιοι είναι για ένα ποτό, δεν με πειράζει που κάποιοι έφυγαν. Το πρόβλημα τώρα είναι πως δεν έχουμε ώρα να βρεθούμε μεταξύ μας. Μόνο αν αποφασίσει κάποιος να οργανώσει κάτι και πάλι δεν πολυπαίρνουμε πρωτοβουλία. 
Είναι τόσο πολύπλοκη πια η καθημερινότητα που σιγά σιγά αφήνουμε πίσω μας τις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν είναι λυπηρό;

'Ελεγα για την καριέρα και γκρίνιαζα για τις πολλές ώρες που δουλεύω.
Και τώρα τα ίδια λέω, μόνο που τώρα ξέρω πως δεν έχω και πολλές επιλογές γιατί δεν υπάρχουν δουλειές. Ο μισθός μου είναι γελοία μειωμένος, οι υποχρεώσεις μου πιο πολλές και η δουλειά μου, το πιο σημαντικό, έχει γίνει πάρα πολύ άχαρη. 
Άρα μακάρι το μόνο μου πρόβλημα να ήταν, όπως κάποτε, οι ώρες.

Έλεγα για την κοινωνία, πόσο κολλημένοι ήταν. Δεν υπήρχε λόγος να γκρινιάζω.
Η κοινωνία μας, όχι μόνο δεν άλλαξε, αλλά έχει γίνει και χειρότερη, αφού τώρα με τα σκατά που έχουμε φάει, δείχνουμε το χειρότερο μας πρόσωπο καθημερινά. Ούτε τρόποι, ούτε ευγένεια, ούτε έστω μια πολιτισμένη αντίληψη. Και το χειρότερο, είμαι και γω αγενής γιατί δεν μπορώ να επιβιώσω αλλιώς.

Έλεγα για τον έρωτα. Πάλι δεν άλλαξε κάτι. Τίποτα δεν αλλάζει και υποψιάζομαι ότι εσύ πρέπει να το κυνηγήσεις. Νομίζω δεν έρχεται από μόνο του ( αυτό είναι μια γενική σκέψη - δεν με απασχολεί το θέμα αυτή την περίοδο).

Έλεγα για τις διακοπές. Ήταν ένα μόνιμο θέμα. Τελικά πάντα πήγαινα και πάντα περνούσα πάρα πολύ ωραία. Φέτος δεν έχω λεφτά, αλλά θα βρω τον τρόπο να φύγω.

Που θέλω να καταλήξω.
Στο ότι η πολλή σκέψη σκοτώνει την καθημερινότητα. Τα πράγματα κυλάνε έτσι κι αλλιώς.
Ναι, πολλές φορές διερωτούμαι πως θα ήταν αν απλά ζούσα αντί να προβληματίζομαι συνεχώς.
Ακόμα να το εμπεδώσω και ξέρω ότι τα πράγματα αντικειμενικά δυσκολεύουν όσο περνάει ο καιρός.

Αυτό που θέλω είναι χρώμα στη ζωή μου. Κάτι θετικό και αισιόδοξο. Κάτι να πάει καλά.

Θέλω να διαβάσω την πιο πάνω πρόταση του χρόνου, τέτοια μέρα και να σκέφτομαι "τελικά τα κατάφερα".