Τώρα έχω ένα σπίτι...

Αρχές του Ιούλη του 2004 μπήκα στο νέο μου σπίτι, το διαμέρισμα μου.

Το βρήκαμε, μετά από μήνες ψαξίματος σε διάφορες περιοχές της Λευκωσίας. Αν ψάχνεις τώρα σπίτι, η περιοχή είναι πολύ σημαντική. Πρέπει να νιώθεις ότι κάθε μέρα που θα φτάνεις σπίτι μετά από τη δουλειά και θα μπαίνεις στη γειτονιά σου, ότι είναι "δική" σου.

Το σπίτι μου, βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Δεν θα μπορούσα να ζήσω κάπου άλλού.

Ίσως, παλιά Λευκωσία, περιοχή Πύλης Αμμοχώστου. Πολλές φορές, περπατώ μέχρι την παλιά πόλη, είναι μόνο είκοσι λεπτά μακριά με τα πόδια και δέκα με το ποδήλατο.

Είναι ένα διαμέρισμα, δύο υπνοδωματίων - μικρών - αλλά γενικά ευρύχωρο με μεγάλο καθιστικό και τζάμια παντού. Τα τζάμια με έσωσαν πολλές φορές, που ξάπλωνα στον καναπέ και σκεφτόμουν διάφορα. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να χειριστώ τέσσερις τοίχους.

Το καθιστικό είναι διακοσμημένο με τις αναμνήσεις μου. Από ταξίδια, από εκδρομές, από συναυλίες, από αντικείμενα της οικογένειας μου.

Το ένα δωμάτιο, το έκανα υπνοδωμάτιο. Μετά από χρόνια, κατέληξα στο στιλ του. Έχει πλεκτή μπεζ κουρτίνα για να μπαίνει ωραία το φως μέσα στο χειμώνα, έχει ένα τύπου μαροκινό πορτοκαλί φωτιστικό, κόκκινα και πορτοκαλί αυτοκόλλητα βινυλίου στον ένα τοίχο και στον άλλο, μια μαυρόασπρη φωτογραφία του Grand Central Station της Νέας Υόρκης. Κατά καιρούς έχει φιλοξενήσει φίλους και μη. Κάποιες φορές το έχω μετανιώσει.

Το άλλο δωμάτιο, το έκανα γραφείο. Ίσως στο μέλλον γίνει υπνοδωμάτιο. Προς το παρόν φιλοξενεί δεκάδες βιβλία δεξιά και αριστερά στις αυτοσχέδιες βιβλιοθήκες. Στο κέντρο του δωματίου, βρίσκεται ένα τεράστιο γραφείο, με πορτοκαλί γυαλί για βάση. Σε ένα άλλο σημείο βρίσκονται δύο πύργοι με CD. Αν δεν άρχισα να κατεβάζω ή να ακούω Spotify, μάλλον οι πύργοι θα γίνονταν τέσσερις. 

Οι δύο τουαλέτες είναι ντυμένες με μπλε ψηφίδες. Μου αρέσουν τα μπάνια σε χρώματα της θάλασσας. Το δικό μου, που έχει και μπανιέρα - θα προτιμούσα ντουζ - έχει και ένα μεγάλο καθρέφτη, μακρόστενο. Η άλλη τουαλέτα, των ξένων, λειτουργεί και ως τουαλέτα του κατοικίδιου. Ευτυχώς είναι καθαρός, οπότε κάνω μόνο ένα σκούπισμα τη μέρα και ένα σφουγγάρισμα κάθε δυο μέρες.

Η κουζίνα μου είναι μικρή και επικοινωνεί με το καθιστικό. Έχει ελάχιστους πάγκους, που είναι γεμάτοι με όλων των ειδών καφιετιέρες , καφέδες και τσάγια. Προφανώς δεν μαγειρεύω πολύ. 

Το ψυγείο μου έχει περισσότερα κρασιά και μπύρες από φαγώσιμα. Ίσως αν κάνω οικογένεια, να γεμίσει και με άλλα, πιο υγιεινά πράγματα.

Η βεράντα μου είναι η χαρά μου. Από τη πρώτη στιγμή που μπήκα μέσα, φρόντισα να την φυτέψω. Έχω μίνι ελιές, μινι ροδιά, μια στεφανωτή που είναι ανθισμένη τώρα, καλαμάκια ( πολύ καλή λύση , τα πλατιά φύλλα σε κρύβουν αρκετά), λίγα κακτάκια. Από κάθε γλάστρα κρέμεται και ένα αναμνηστικό από ταξίδια. Μπλε φαναράκι από την Πάρο, ξύλινο καραβάκι από τη Φολέγανδρο, πήλινο δοχείο από την Ινδία. Στο κέντρο της βεράντας βρίσκεται ένα μεγάλο τραπέζι. Εκεί έχουν ειπωθεί πολλές κουβέντες. Σχεδόν όλες σημαντικές.

Το σπίτι αυτό, είναι δέκα χρόνια μετά, το σπιτικό μου, η ζωή μου, ο εαυτός μου.

Και γι' αυτό, μπαίνουν μέσα, μόνο όσοι αγαπώ.