Το πρώτο ( και μάλλον τελευταίο) σκασιαρχείο του καλοκαιριού

Σήμερα πάλι δεν άκουσα το ξυπνητήρι. Είναι η δεύτερη συνεχόμενη μέρα. Συνήθως ξυπνάω στις 7.

Ξύπνησα που λες, στις 8 και αμέσως σκέφτηκα να μείνω ως το μεσημέρι σπίτι να τελειώσω κάτι που απλά θέλει συγκέντρωση και δεν πρέπει να είμαι γραφείο και μετά να πάω δουλειά.

Η ώρα είναι 1530, είμαι ακόμα σπίτι, πίνω το δεύτερο καφέ, ακούω non-stop Μαραβέγια στο Spotify, έχω κάνει το 1/3 της δουλειάς που έπρεπε, χαζολογάω στα πιο παλαβά πράγματα στο facebook και αποφάσισα ότι δεν θα πάω καν γραφείο.

Αυτό αγαπητοί μου είναι το απόλυτο καλοκαιρινό mood. Να κωλοβαράς, να μην έχεις αίσθηση του χρόνου, να μην σε ενδιαφέρει το βουνό που έχεις να κάνεις στο γραφείο, να είσαι με λίγα λόγια στην καρακοσμάρα σου.

Παίζει να είναι και η πιο καλοκαιρινή στιγμή που έζησα φέτος. 

Προσπαθώ πολύ να είμαι καλά. Να σταματήσω να γκρινιάζω, να ανέβω ψυχολογικά, να είμαι εκείνο που ήμουν κάποτε που όταν γκρίνιαζα, ήταν, αν μη τι άλλο, χαριτωμένο.

Το υπόλοιπο πρόγραμμα σήμερα περιλαμβάνει επίσκεψη στον κτηνίατρο (το κατοικίδιο, έχει ξεραθεί στον ύπνο), λίγη δουλειά για δικά μου πρότζεκτ και ένα υπέροχο δείπνο με φίλους σε βεράντα και πολλά κρασιά. Εαν βρω ώρα, θα δω και μια ταινεία που κατέβασα.

Τι ωραία να ήμουν πάντα, έτσι. Όπως παλιά δηλαδή.

Αχ, μεγαλώνω...

Οκ, πάω να τελειώσω δουλειά για να κάνω τα άλλα , τα πιο ουσιαστικά.