About last night

Τις φοβόμουν αυτές τις γιορτές. Και όταν δεν το ένιωθα αυτό, το έπαιζα αδιάφορη. Δεν στόλισα, άλλαζα κανάλι όταν στην τιβί είχε χριστουγεννιάτικες ταινείες, δεν άκουγα για πάνω από λίγα δευτερόλεπτα ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι.

Λογικό. Αυτά που έγιναν το φθινόπωρο, με διέλυσαν κυριολεκτικά. Εδώ και δυο μήνες, μαζεύω κομματάκια, για να μου πέσουν, για να τα μαζέψω, για να μου ξαναπέσουν και τούμπαλιν.

Χθες το βράδι είχα ένα πάρτι. Σκεφτόμουν να μην πάω. Να μείνω στον καναπέ. Τι θα έχανα εξάλλου; Θα ήταν ο ίδιος κόσμος, θα χορεύαμε το ίδιο, θα πίναμε τα ίδια ποτά. Όλα θα ήταν τα ίδια.

Τελικά όμως πήγα. Απλά για να μην το μετανιώσω που δεν προσπάθησα.

Και ήταν απρόσμενα....υπέροχα!

 Είδα φίλους παλιούς, ξαναβρέθηκα με μερικά άτομα που με τα τελευταία γεγονότα είχαμε ένα παράξενο κλίμα μεταξύ μας και αγκαλιαστήκαμε σφικτά. Μίλησα με κόσμο με τον οποίο δεν περίμενα να κάνω τέτοιες κουβέντες. Μου ψιθύρησαν φίλοι στο αυτί, ατάκες αγαπησιάρικες που ούτε αυτές τις περίμενα.

Ναι, δεν περίμενα γενικά πως θα έβλεπα μια τόσο φωτεινή ηλιαχτίδα χαράς στη μουντάδα της ζωής μου των τελευταίων μηνών.

Ήταν το καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο έβερ.

Καλές γιορτές να ΄χεις. Αγάπη πολλή.

Υ.Γ Αθήνα μου. Νομίζω είμαι έτοιμη για σένα. Χ