Tuesday, November 27, 2007

The Art of Life ή The Life of Art

Για να μην παρεξηγούμαι, δεν είμαι φανατική της τέχνης. Η σχέση μου μαζί της αρχίζει και σταματά στο ότι μ’ αρέσει αυτό που βλέπω επειδή μου κάνει ένα κλικ και όχι επειδή είναι επώνυμο ή «ψαγμένο». Όμως η αλήθεια είναι ότι μ’ αρέσει πολύ η ιδέα των μουσείων και των γκαλερί. Την βρίσκω πολύ urban. Πολύ θα ήθελα να είχαμε περισσότερους τέτοιους χώρους και στην Κύπρο. Μεγάλα κτίρια, πολυχώρους, που θα έχουν μέσα και εκθέσεις, και βιβλιοπωλείο, και café.

Όποτε λοιπόν ετοιμάζομαι για ταξίδι, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να μπω online και να βρω τις εκθέσεις που θα υπάρχουν εκείνη την περίοδο. Είμαι το ίδιο ευτυχισμένη με το να κάθομαι σε ένα café και να χαζεύω τον κόσμο και με το να περπατώ στις αίθουσες του μουσείου, να διαβάζω τις λεπτομέρειες στο χαρτονάκι δίπλα από κάθε έργο και να κάθομαι στο παγκάκι μπροστά από ένα πίνακα που μου αρέσει. Και αν με ρωτήσεις για τις αναμνήσεις μου από πόλεις, σίγουρα μερικές από αυτές περιλαμβάνουν στιγμές όπως αυτές που σου περιέγραψα. Πολλές φορές συσχετίζω ταξίδια όχι με εκείνους που ταξίδευα μαζί, αλλά με τις εκθέσεις που επισκέπτομαι.(πάνω, Jackson Pollock στο MoMA. Οκτ. 2006)

Λονδίνο 1999 Είμαι ακόμα φοιτήτρια. Είναι Πάσχα και εγώ βρίσκομαι στο Piccadilly Circus λίγες ώρες πριν πάω σπίτι, να ετοιμάσω βαλίτσα και να έλθω για διακοπές. Τελευταία στιγμή θυμάμαι πως στο Royal Academy of Arts υπάρχει έκθεση του Monet. Δεν είμαι και πολύ του ιμπρεσιονισμού αλλά είπα να πάω και να χαζέψω για κανά μισάωρο. Έμεινα εκεί 2 ώρες. Την περισσότερη ώρα την πέρασα καθισμένη στο παγκάκι μπροστά από ένα τεράστιο πίνακα να ταξιδεύω σε μια λίμνη από νούφαρα. (Claude Monet, White Water Lillies)


Λονδίνο 2004
. Επιστρέφω στη
ν φοιτητική μου πόλη, αυτή τη φορά για δουλειά. Διαβάζω πως για πρώτη φορά μετά από 35 χρόνια ήλθε στη χώρα μεγάλη έκθεση του αγαπημένου μου ζωγράφου, του Edward Hopper. Εννοείται πως δεν χάνω ούτε λεπτό. Παίρνω underground και κατευθύνομαι προς Tate Modern (έχεις πάει ποτέ στο café της; - θα δεις την πιο τέλεια θέα προς τον Τάμεση). Υπάρχει ένας συγκεκριμένος πίνακας του Hopper που δεν ξέρω γιατί αλλά με συγκινεί. Ονομάζεται TheMorning Sun. Απεικονίζει ένα δωμάτιο, σε ένα διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη. Στο κέντρο ένα κρεβάτι όπου πάνω κάθεται μια γυναίκα, φορώντας ένα νυχτικό. Μόλις έχει ξυπνήσει και κοιτάζει με ένα μελαγχολικό ύφος έξω από το παράθυρο. Πίσω στην Tate Modern. Ανεβαίνω στον δεύτερο όροφο. Περπατώ, παρατηρώ τους πίνακες (τους ήξερα ήδη από τα βιβλία) και βρίσκομαι σε κατάσταση νιρβάνας. Ξαφνικά όλα παγώνουν. Σε μια γωνιά, στα αριστερά ενός δωματίου, o πίνακας μου, The Μorning Sun. (Edward Hopper, The Morning Sun)

Νέα Υόρκη 2006. Σε μια πάροδο της 5ης λεωφόρου, στεκόμαστε ουρά για να μπούμε στο MoMA. Ένα θα σου πω. Μέσα σε τρεις ώρες είδα ότι μπορούσα να φανταστώ σε μοντέρνα τέχνη. Πίνακες του καρτουν pop καλλιτέχνη Lichtenstein και του βασιλιά της pop art Warhol, την εκπληκτική «κιθάρα»-γλυπτό του Picasso, το διάσημο πίνακα του Dali με τα λιωμένα ρολόγια (από κοντά είναι πολύ πιο εντυπωσιακός) αλλά και φωτογραφίες της Nan Goldin και της Diane Arbus. Και μετά καθίσαμε στον εσωτερικό κήπο του MoMA και σκεφτόμασταν τι ήταν όλο αυτό που μόλις ζήσαμε… (το MoMA ή μάλλον η θέα από το MoMA προς τα έξω...αχ)

Μαδρίτη 2006. Μαθαίνω πως στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Reina Sofia υπάρχει τεράστια συλλογή από Dali και Picasso. «Πρέπει οπωσδήποτε να πας στον δεύτερο όροφο», μου λέει φίλος Ισπανός. Όταν βρέθηκα εκεί, κατάλαβα γιατί επέμενε. H Guernica, είναι ότι πιο εντυπωσιακό έχω δει σε πίνακα. Τεράστια, επιβλητική, συγκινητική, με ψυχή. Ο φρουρός με κοίταζε που έμεινα με το στόμα ανοικτό. Χαμογέλασε. (η είσοδος του Reina Sofia, Μάης 2007).



(Το Thyssen Bornemisza στη Μαδρίτη. Κάπως συντηρητική συλλογή - αν και τα έχει όλα, ακόμα και τον αγαπημένο μου Lichtenstein- αλλά το κτίριο είναι σούπερ)


(η "Κιθάρα" του Πικασσό στο MoMA - δεν είμαι λάτρης του κυρίου Πάμπλο, αλλά μια συγκίνηση την έπαθα - ο φωτισμός δεν αναδεικνύει τις τρισδιάστατες γωνιές)

Εσύ θυμάσαι κάποιες στιγμές γεμάτες τέχνη;


Υ.Γ1 Το κείμενο παρουσιάστηκε στο Υστερόγραφο στις 18/11. Θέμα η ανάγκη για ύπαρξη μουσείου μοντέρνας τέχνης στην Κύπρο. Μακάρι να μην μείνει το θέμα στα υστερόγραφα και στα λόγια. Όχι τίποτα άλλο, αλλά μια βόλτα σε ένα μουσείο όπου έστω και λίγο μπαίνεις σε ένα άλλο μαγικό κόσμο, κάνει μεγάλη διαφορά στην καθημερινότητά σου.

Υ.Γ2 Στην Αθήνα, το αγαπημένο μου μουσείο, είναι το Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης στην πλατεία Ασωμάτων. Όχι μόνο για τα εκθέματά του, αλλά και για την αίσθηση που σου δίνει ο χώρος - πολιτισμός, ελευθερία, ευφορία. Α, και το κτίριο είναι υπέροχο.

Sunday, November 18, 2007

Μια συνηθισμένη Κυριακή

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Κυριακή πρωί. Ξύπνησα, άνοιξα παράθυρα, έβαλα να γίνεται καφές (άρχισα να πίνω πιο λίγο, σήμερα το παρατήρησα), άνοιξα pc και να 'μαι μπροστά στην οθόνη. Ακούω το καινούριο cd της Ευσταθίας....μμμ έχει κάποια καλά κομμάτια, άκουσε το. Σε λίγο θα ντυθώ ( το σύνδρομο φόρμας επανήλθε) και θα πάω στο πατρικό μου να φάω. Μετά θα κάτσω με τους γονείς μου να διαβάσουμε εφημερίδες. Νωρίς το απόγευμα θα βιαστώ να έλθω πίσω, να δουλέψω και να γράψω το κείμενο για το υ.γ της ερχόμενης Κυριακής. Ύστερα ίσως πάω για καφέ με μια φίλη μου και το βράδι θα έλθει από δω η κολλητή μου να αράξουμε στον καναπέ και να αναλύσουμε τις ζωές μας.

Ακόμα μια συνηθισμένη Κυριακή. Εκτός από κάτι: κατά φάσεις θα μου έρχονται εικόνες από κάποιες άλλες Κυριακές τότε που τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά, γιατί εγώ - έτσι για αλλαγή - δεν ήμουν single. Και ξέρω πως θα τις σκέφτομαι και πως κατά φάσεις θα κλαίω σαν ηλίθια.

Δεν είναι πολύ παράξενο αίσθημα; Αυτό το "πένθος" μιας σχέσης που έχει τελειώσει; Έστω και αν ξέρεις πως έτσι έπρεπε να γίνει και πως τέλειωσε για να είστε και οι δύο καλύτερα (έστω και αν σημαίνει πως για να γίνει αυτό πρέπει να μην είστε μαζί). Πως τα καταφέρνεις να μην ζεις μια παράλληλη καθημερινότητα μαζί του; Δεν ξέρω ειλικρινά.

Ψες βγήκα. Ως το εστιατόριο κατάφερα να επιβιώσω. Δεν πήγα στο club όπως είχαμε προγραμματίσει. Δεν βαριέσαι,θα ένιωθα η ξενέρωτη ανάμεσα στο πλήθος.

Δεν ξέρω πως να αντιδράσω σε όλο αυτό που μου συμβαίνει αυτές τις μέρες. Μου έτυχε ακόμα μια φορά και τότε έκανα τρία χρόνια για να συνέλθω ( καλά ήταν ο πρώτος έρωτας και το δικαιολογώ). Αλλά τώρα; Τριαντάρα πια; Που νιώθω πως πλέον δεν θέλω ξεπέτες και έρωτες που να διαρκούν μόνο τα καλοκαίρια; Δεν θέλω να είμαι σκόρπια αυτό τον καιρό. Θέλω πολύ να είμαι ευτυχισμένη. Και αυτό να γίνει σύντομα και να διαρκέσει. Ζητάω πολλά; Θα τα καταφέρω λες;




Υ.Γ1 Συγχώρεσε με για τη μαυρίλα των τελευταίων βδομάδων.
Θα βρω ξανά το φωτεινό μου, στο υπόσχομαι.

Tuesday, November 13, 2007

Για την Εντίθ

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket


Non Je Ne Regrette Rien

Non, Rien De Rien, Non, Je Ne Regrette Rien

Ni Le Bien Qu`on M`a Fait, Ni Le Mal

Tout Ca M`est Bien Egal

Non, Rien De Rien, Non, Je Ne Regrette Rien

C`est Paye, Balaye, Oublie, Je Me Fous Du Passe


Avec Mes Souvenirs J`ai Allume Le Feu

Mes Shagrins, Mes Plaisirs,

Je N`ai Plus Besoin D`eux

Balaye Les Amours Avec Leurs Tremolos

Balaye Pour Toujours

Je Reparas A Zero


Non, Rien De Rien, Non, Je Ne Regrette Rien

Ni Le Bien Qu`on M`a Fait, Ni Le Mal

Tout Ca M`est Bien Egal

Non, Rien De Rien, Non, Je Ne Regrette Rien

Car Ma Vie, Car Me Joies

Aujourd`hui Ca Commence Avec Toi


Υ.Γ1 Πριν από δύο περίπου χρόνια έγινε το αγαπημένο μου τραγούδι. Θες οι στίχοι, θες η μουσική...

Υ.Γ2 Αφορμή που το πόσταρα εδώ, είναι ότι είδα το La Mome, δύο φορές την περασμένη βδομάδα. Υπέροχο, το χεις δει;

Friday, November 09, 2007

Τέλος Εποχής

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Ε ναι...πόσο να διαρκούσε; Άμα δεν επενδύεις σε μια σχέση για διάφορους λόγους ( μερικοί ίσως και να ήταν κατανοητοί- δεν είμαι απόλυτη, ούτε μηδενίζω), γιατί να υπάρχει;
Είναι σαν να νοικιάζεις ένα διαμέρισμα. Επειδή στο μυαλό σου, ξέρεις ότι δεν θα μείνεις πολύ, δεν το επιπλώνεις όπως ιδανικά θες, δεν "σπαταλάς" την ώρα σου να το διακοσμείς. Αφού είναι προσωρινό. Ζεις μέσα αλλά σε κάποια φάση στη δίνει η διακόσμηση. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα ε;
Φυσικά για κάποιους άλλους είναι διαφορετικά. Θα επίπλωναν το διαμέρισμα, θα "σπαταλούσαν" ώρα να το κάνουν ξεχωριστό - για όσο καιρό έμεναν εκεί και όχι μόνο στην αρχή. Και ας μην ήταν για πάντα. Δεν θα επέτρεπαν με λίγα λόγια στο υπσυνείδητο τους να τους καταστρέψει τη στιγμή.

Έτσι είναι οι σχέσεις. Ποτέ δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσουν. Ούτε πως θα καταλήξουν. Όμως όσο καιρό είσαι εκεί, ΜΕΝΕΙΣ εκεί 100%. Μόλις αρχίσεις να νιώθεις πως το ποσοστό μειώνεται, φεύγεις. Για να μην χάνεις ούτε το δικό σου χρόνο, ούτε και του άλλου φυσικά.

Τέλος εποχής. Αρχή μιας άλλης; Για το πρώτο είμαι σίγουρη, για το δεύτερο μακάρι να αρχίσει σύντομα.
Και η αλήθεια είναι πως θέλω πια να διακοσμήσω σπίτι και να μείνω εκεί καιρό. Δεν φοβάμαι πλέον να μείνω.


Για σένα: Είχα μερικές πολύ ωραίες στιγμές μαζί σου και με έκανες πραγματικά ευτυχισμένη για όσο διήρκησε. Κάποτε θα τα ξαναπούμε, ως φίλοι καλοί εύχομαι. Και θέλω να σε ευχαριστήσω γιατί μετά από αυτό που είχαμε νιώθω πως τελικά, ακόμα και εγώ, μπορώ να είμαι με ένα άνθρωπο 100% . Και πως έχω κάθε δικαίωμα να απαιτώ το ίδιο ακριβώς ποσοστό. Άντε Γεια.

Tuesday, November 06, 2007

It's only me

Τον τελευταίο καιρό δεν είμαι και στα καλύτερα μου. Αν έχεις διαβάσει προηγούμενα ποστ, θα το έχεις διαπιστώσει. Φυσικά μπορεί να μην τα διάβαζες ως το τέλος , δεν σε αδικώ. Ούτε και γω θα ήθελα να χαλάω τα λίγα λεπτά που έχω για να σερφάρω στο ίντερνετ, να διαβάζω τα διάφορα απαισιόδοξα του καθενός.
Όταν είχα αρχίσει το blogging είχα πει ότι δεν θα έγραφα post, σε φάση που ήμουν στις μαύρες μου. Αλλά πλέον έχω διαπιστώσει πως από τη στιγμή που δεν έχω που αλλού να μιλήσω θα τα λέω εδώ. Και αν θες τα διαβάζεις....αλλιώς, έχει άλλα πιο χαρούμενα, πιο έξυπνα και πιο όμορφα blog ( δες λίστα δεξιά).

Γιατί δεν είμαι καλά; Υποψιάζομαι, αλλά δεν είμαι ακόμα σε φάση να σου πω τα πάντα. Εγώ νομίζεις καταλαβαίνω γενικά; Τα πιο κάτω δεδομένα πάντως δεν βοηθούν στην εξήγηση.
Έχω μετά από πολύ καιρό, έναν άνθρωπο που παρόλα τα διάφορα που είχαμε τις τελευταίες βδομάδες, είναι (ακόμα) από τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν συμβεί. Δεν ξέρω αν το πιστεύει, δεν έκανα και πολλά τον τελευταίο καιρό για να του το δείξω.
Έχω φίλους που αγαπώ. Το speed dial του τηλεφώνου μου έχει τηλέφωνα που ανά πάσα στιγμή μπορώ να σηκώσω το ακουστικό και να σχηματίσω τον αριθμό. Έχω και μερικούς που μπορεί να είναι μακριά αλλά πολλές φορές λειτουργούν σαν ο "από μηχανής θεός". Είναι και κάποιοι άλλοι που με ξέρουν απέξω και σε αντίθεση με μένα, πιστεύουν ότι έχω περισσότερα καλά παρά κακά.
Έχω μια οικογένεια που με αγαπά παρόλο που δεν ήμουν και η καλύτερη κόρη. Έχω μια αδελφή που είναι ένας άγγελος, ακόμα και αν δεν της το έχω πει ποτέ.
Έχω...έχω...έχω...
Είναι αρκετά.
Θέλω άλλα; Όχι, δεν έχω λίστα με τα 'θέλω΄μου. Ίσως είναι η φάση μου, αλλά δεν θέλω να ονειρεύομαι.
Γι αυτό σου λέω, δεν ξέρω.
Αν μπορούσα να ευχηθώ κάτι όμως, είναι να γίνει το μυαλό μου πιο απλό, να σκέφτομαι λιγότερο, να μην αναλύω, να μην ισοπεδώνω, να μην πνίγομαι. Αυτό θέλω μόνο.


Να σε ρωτήσω κάτι;
Ως ποια ηλικία δικαιούσαι να πεις στον άλλο "να με προσέχεις";

UPDATE: Δεν έχει να κάνει με ηλικία. Είναι κάτι άλλο πιο "βαθύ". Εγώ δεν το έχω ανακαλύψει ακόμα. Ούτε ξέρω αν θα βρεθεί τελικά αυτός που θα με κάνει να νιώσω πως με προσέχει.