Η πορεία

Η πιο μεγάλη αλήθεια είναι πως όταν είσαι συναισθηματικά φορτισμένος, δεν μπορείς να δεις τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις.

Ενω έχω πλήρη συνείδηση ότι είναι αυτό ακριβώς που μου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό και ενώ ξέρω ότι δεν θα είναι για πάντα, εντούτοις πολλές φορές δεν μπορώ να το σταματήσω.

Για παράδειγμα. Αποφεύγω τη παλιά Λευκωσία. Για ευνόητους λόγους. Επίσης αποφεύγω διάφορα πάρτι και event και εννοείται τρέμω τις γιορτές.
Το να νιώθεις ότι πρέπει να κρύβεσαι στην ίδια σου την ( μικρή) πόλη δεν είναι ότι ευχάριστο.
Πόσο καιρό θα πάει αυτό;
Γιατί ακόμα νιώθω έτσι;
Κάθε μέρα έχω απορίες, κάθε μέρα έχω παράπονο γιατί δεν μπορώ να το χειριστώ.
Κάθε μέρα μου λένε φίλοι, ότι είναι λογικό, να μην φοβάμαι και πάω καλά και ότι δεν υπάρχει σωστό ή λάθος στο πότε θα είμαι σε καλύτερη κατάσταση.

Αλλά έχει στιγμές που πέφτω. Που απορώ γιατί μου έτυχε τέτοια βλακεία στη ζωή μου.
Τώρα σκέφτομαι ότι δεν θα τελείωσει ποτέ, ότι δεν θα είμαι καλά.
Κάνω πράγματα συνέχεια, βγαίνω έξω, δουλεύω πολύ, μιλώ με φίλους μου. Και πάλι νιώθω τόσο , άδεια.
Έρχονται και Χριστούγεννα....δυσκολεύομαι.
Σκέφτομαι την Αθήνα και χαίρομαι που πρώτο θα δω τους φίλους μου, δεύτερο θα αλλάξω περιβάλλον και τρίτο θα κυκλοφορώ στην πόλη ΑΝΕΤΑ.
Και μετά σκέφτομαι ότι θα έλθω πίσω, στα ίδια σκατά.
Αν είσαι μάγκας, δώσε μου μια αισιόδοξη συμβουλή.