"Δώστε μας νέους, γενναίους έρωτες"

Γράφει ο Πανόπουλος στο doc.tv " Κάψτε όλες αυτές τις δυσλειτουργικές, κάζουαλ και ημι-κακομοίρικες ερωτικές σχέσεις. Δώστε μας νέους, γενναίους έρωτες".

Αν εφαρμόζαμε την πιο πάνω ατάκα, οι μισές ιστορίες γκομενικών δεν θα υπήρχαν. Τουλάχιστον όχι τόσο πολύ ή όσο έχουμε εμείς επιτρέψει να τραβήξουν.

Οι πιο πολλές σχέσεις βασίζονται πάνω στη δυσλειτουργία, τα προσωπικά απωθημένα και ανασφάλειες.

Κάποτε ήμουν με έναν τύπο 6 μήνες. Δεν είχαμε κάτι να πούμε, τον θεωρούσα μέχρι και χαζό. Όμως το σεξ ήταν τέλειο και ο ίδιος με αποθέωνε. Έτσι εκεί που θα έφευγα στις 6 μέρες, έκατσα 6 μήνες. Περήφανη δεν είμαι γιατί επί της ουσίας τον άφησα να θρέφει τις τότε ανασφάλειές μου. Εγώ έφταιγα, όχι αυτός.

Όταν χωρίσαμε, ήμουν μετά για τρία χρόνια single. Γιατί σκεφτόμουν πως πια δεν ήθελα κάτι που να μην άρχιζε με καλούς όρους και που να μην μου έκανε κλικ, πρώτα απ' όλα στον εγκέφαλο.

Σε κάποια φάση άρχισε μια άλλη ιστορία. Που μου έκανε εκείνο το πολυπόθητο κλικ στον εγκέφαλο. Μια ιστορία, που είχε και αυτή τα δικά της καλά και κακά.

Όταν χώρισα, διαπίστωσα το εξής: Δεν φοβόμουν πια να είμαι σε σχέση.

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο πολύ καλλιεργείται μέσα μου η ιδέα του τι είναι τελικά σχέση. Είναι κάτι πολύ πιο απλό απ' ότι φανταζόμουν. Και πολύ πιο υγιές από ότι νόμιζα και είχα μάθει μέχρι τώρα.

Υγιές: Δύο άνθρωποι αποφασίζουν να περνάνε λίγο περισσότερο χρόνο μαζί.

Και αυτό το τόσο απλό, τους κάνει ευτυχισμένους και ονομάζεται σχέση.

Και είναι το αποτέλεσμα ενός "γενναίου έρωτα".

Αυτά. Μελομακάρονο κανείς;

Spirit (s)

Δεν έχω στολίσει δέντρο. Δεν έχω φέρει τα στολίδια από την αποθήκη.

Μήπως να αρχίσω να ανησυχώ ότι έχω χάσει το χριστουγεννιάτικο πνεύμα;

Χθες το βράδι οδηγούσα στους δρόμους, έβλεπα δεξιά και αριστερά τα φωτισμένα με μπλε, δέντρα της Μακαρίου, τα διακοσμητικά της λεωφόρου Αγλαντζιάς, τα στολισμένα roundabout της Λεμεσού και δεν μου έκανε κάτι κλικ. Η απάθεια σε όλο της το μεγαλείο.

Τώρα θα μου πεις, σιγά δεν είναι και ότι βρέθηκα στην Πέμπτη Λεωφόρο και δεν μου έκανε κλικ το στολισμένο δέντρο στο Rockefeller Centre ή η βιτρίνα του Hamleys στο Λονδίνο.

Αλλά και πάλι...τίποτα; Μα τίποτα;

Τα εστιατόρια και τα μπαράκια που πάω αυτές τις μέρες έχουν ελάχιστη ως καθόλου διακόσμηση, καλύτερα να μην βάζανε δηλαδή.

Ο κόσμος γύρω μου δεν μιλάει για δώρα. Εγώ μόλις χθες ρώτησα τη βαφτιστήρα μου τι δώρο θέλει για τα Χριστούγεννα. Γενικά δεν με απασχολεί το θέμα "κατεβαίνω κέντρο για να πάρω δώρα". Ούτε με ενδιαφέρει να κάνω, ούτε να μου κάνουν.

Αυτές τις μέρες που θα κάθομαι σπίτι με άδεια, ίσως και να μπω (λέμε) στο πνεύμα. Ίσως με τις βόλτες και τους καφέδες κάτω στην Μακαρίου και την παλιά Λευκωσία, να νιώσω κάτι. Αμφιβάλλω όμως.

Ο μόνος στόχος που έχω για την επόμενη βδομάδα είναι να βγαίνω, να πίνω πολύ και να βλέπω φίλους. Ούτε "ποιοτικό χρόνο" με οικογένεια με ενδιαφέρει να έχω.

Δεν ξέρω τι έπαθα.

Μπήκε μέσα μου το "κακό πνεύμα" των Χριστουγέννων;

Και αυτό το κρυολόγημα....πως να πίνεις και να καπνίζεις με βουλωμένη μύτη και αυτιά;

Στη μπαρα

1730. Στο γραφείο. Το τέλος μιας αδιάφορης μέρας. Προσπαθώ να μαζέψω τις σκέψεις μου. Το εκνευριστικό έντονο φως, με προσγειώνει στην πραγματικότητα.

Στο ipod High Notional και England.

Οι τελευταίες μέρες κυλήσανε παράξενα. Κουβέντες πολλές με φίλους. Που όμως όλοι είχανε ένα κοινό θέμα: Η αγάπη, οι σχέσεις, ο έρωτας, ο αριθμός δύο.

Μερικές ερωτήσεις δεν πρόκειται να έχουν απάντηση.

Θα με αγαπάς για πάντα;

Τι θες από εμένα;

Γιατί σ' αρέσω;

Και μετά;

Τότε γιατί τις κάνουμε;

Και γιατί μπαίνουμε καν στη διαδικασία να τις σκεφτούμε;

Αφού δεν ξέρουμε.

Τον τελευταίο καιρό, πιπιλάω συνέχεια ένα «δεν ξέρω».

Δεν έχω ιδέα αν κάνω καλά ή όχι.

Νιώθω πως δεν με παίρνει να έχω απάντηση.

Από τις λίγες φορές στη ζωή μου που δεν βιάζομαι.

Τα πράγματα τυχαίνουν πολλές φορές ερήμην μας και χωρίς πολλά πολλά.

Έτσι για το σπάσιμο της υπόθεσης. Σκέφτεσαι, κάνεις στρατηγικές; Φοβάσαι, κολώνεις, κάνεις πίσω, λες δέκα λέξεις και μετανιώνεις για τις εννιά;

Δεν έχει σημασία. Ότι είναι να γίνει , θα γίνει. Η δύναμη του τυχαίου.

Μιλάω αφηρημένα γιατί έτσι νιώθω πως είναι η ζωή μου αυτό τον καιρό. Μια αφηρημένη έννοια. Ο καθένας έρχεται, βάζει τις «πινελιές» του και φεύγει. Εγώ από την άλλη δεν έχω καμιά διάθεση να τις ερμηνεύω. Έτσι κάθομαι σε μια μπάρα, πίνω το gin ‘n’n tonic μου και παρακολουθώ.

Για πόσο; Για όσο.

Ακόμα ένα post χωρίς νόημα.

Μιλώντας για αντιθέσεις ως "bipolar" και "μανιοκαταθλιπτική" που έχω χαρακτηριστεί σε προηγούμενο Post.

Λίγο πριν να πατήσω φρένο - γιατί θα το πατήσω - θα πέσω με τα μούτρα στον τοίχο.

Όχι γιατί είμαι αυτοκαταστροφική, ούτε γιατί γουστάρω να πονέσω.

Απλά γιατί έτσι όπως "οδηγώ" μερικά πράγματα δεν έχω άλλη επιλογή από το να επιταχύνω.

Και σκέψου...δεν είμαι καν 20. Δεν έχω καν το άλλοθι της νεαρής ηλικίας. Ούτε το άλλο, της "sex, drugs & rock n roll " τύπισσας. I 'm just an ordinary girl, που έλεγε και η Τζούλια Ρόμπερτς στο Noting Hill.

Μόνο που εγώ, δεν κάνω ερωτική εξομολόγηση σε κανένα. Ούτε αυτό δεν προλαβαίνω να κάνω. Και δεν με παίρνει κιόλας τελικά. Έτσι κι αλλιώς, για ακόμα μια φορά, δεν είμαι καλή στα λόγια. Ίσως λίγο στα γραπτά, όταν δεν είναι και αυτά παρορμητικά.

Μόνο εκεί προφανώς εκμεταλλεύομαι το παρορμητικό του χαρακτήρα μου. Κατά τα άλλα, νιώθω μερικές φορές πως δεν κάνω παιχνίδι, πως τα παίρνω όλα στα σοβαρά.

Λες και η ίδια η ζωή είναι σοβαρή. Λες και όλοι εννοούν 100% αυτά που λένε.

Εγώ σου λέω πως αν δεν δεις, μην πιστέψεις.

Για ακόμα μια φορά, καταλήγω πως ο χρόνος φροντίζει να στα δείξει όλα, αργά η γρήγορα.

Για το μόνο που είμαι σίγουρη πως μου δείχνει είναι πως πρέπει να παίξω αυτό το παιχνίδι, τώρα, όχι πιο αργά.

Για φαντάσου!

Σήμερα μου ήρθε μια έντονη επιθυμία να ταξιδέψω.

Να αλλάξω παραστάσεις, να γνωρίσω καινούριο κόσμο, να δω καινούρια μάτια, να αφεθώ σε νέες κουλτούρες, να νιώσω το δέος μιας καινούριας πόλης, να μάθω να ζω με άλλες συνήθειες, να ξεκολλήσω απο την καθημερινότητά μου, να υποχωρήσω, άρα να ξε-βολευτώ, να ταλαιπωρηθώ σε καράβια και τρένα, να νιώσω εκείνο το φούσκωμα στο στήθος, το συναίσθημα της απέραντης ευτυχίας.

Θέλω να ταξιδέψω. Σε μια μόνο χώρα. Που δεν θα είναι στην "πολιτισμένη" Ευρώπη. Θέλω να ζήσω για πολλές μέρες, κάτι εντελώς διαφορετικό από μένα.

Έτσι όπως έκανα το φετινό καλοκαίρι που και πάλι οι οκτώ μέρες δεν ήταν αρκετές.

Αυτά έλεγα σε μια φίλη μου σήμερα. Αλλά μου βγήκαν εντελώς λάθος. Ακούστηκε ότι ήθελα να φύγω για χάρη της φυγής. Δεν είμαι καλή στον προφορικό λόγο. Ακούστηκαν όλα όσα είπα επιπόλαια. Ότι ήθελα να φύγω για να γίνει καλύτερη η ζωή μου.

Αλλά όχι. Θέλω να πάω αλλού, όχι να φύγω. Θέλω να ειμαι τόσο χαρούμενη όσο ήμουν το καλοκαίρι. Να έχω την πολυτέλεια να κάτσω σε ένα δρομάκι και να παρακολουθώ την καθημερινότητα των άλλων με τις ώρες, χωρίς να "πρέπει" να πάω αλλού. Χωρίς να έχω deadlines.

Απλά θέλω εκείνο το χαμόγελο που είχα στις φωτογραφίες του φετινού καλοκαιριού. Που καμιά κρέμα ημέρας και κανένας 8ωρος ύπνος δεν μπορούν να αντικαταστήσουν.

Γίνεται;

All my world is a stage

Έχω ένα χαρακτηριστικό. Παλιά το θεωρούσα χάρισμα, αυτές τις μέρες μάλλον ελάττωμα.

Λοιπόν, είμαι των άκρων. Δηλαδή, ή μαύρο ή άσπρο. Που σημαίνει πως:

1. Ή όλα είναι τέλεια ή όλα είναι χάλια.

2. Ή θα γκρεμιστεί το σύμπαν, δεν θα τα καταφέρω να τελειώσω το project στη δουλειά ή όλα κυλάνε ρολόι.

3. Ή κάποιος μ' αρέσει πολύ, μα πάρα πολύ ή τρέχω να φύγω σαν τρελλή.

4. Ή βγαίνω όλη μέρα και όλη νύκτα και πίνω τα πάντα ή φυτεύομαι στον καναπέ μου για μέρες.

5. Ή είμαι hyper ή θέλω να πεθάνω και σκέφτομαι πως μετά από 2-3 μέρες θα με ψάξουν.

6. Ή τρώω τα πάντα ή μου κόβεται η όρεξη.

Αυτό σημαίνει πως:

1. Έχω αλλεργία στο μέτριο.

2. Σπανίως υπάρχει μια κανονική μέρα στη δουλειά.

3. Δεν είχα ποτέ σχέση με κάποιον επειδή είναι απλά "καλό παιδί και καλός χαρακτήρας και ειναι οκ που δεν είμαι πολύ ερωτευμένη"

4. Οι φίλοι μου δεν μπορούν να καταλάβουν πότε είμαι κοινωνική και πότε όχι.

5. Τα επίπεδα σεροτονίνης μου είναι χάλια.

6. Είμαι πάντα σε φάση δίαιτας και ενοχής ΚΑΙ κάνω τρελλές γουρουνιές τα σαββατοκύριακα.

Το παραδέχομαι. Είμαι drama queen και υπερβολική. Σε όλα.

Είναι και λίγο του ζωδίου νομίζω. Δώσε σε ένα Λέοντα τη σκηνή και θα δεις τι ωραίο μονόλογο θα σου κάνει και τι ωραία θα το σκηνοθετήσει.

Τώρα γιατί με πειράζει.

Γιατί αυτές τις μέρες περνάω αντικειμενικά σκατά μέρες στη δουλειά.

Και χθες, δεν άντεξα και πλάνταξα στο κλάμα. Σήμερα ξύπνησα και ένιωθα πως δεν μπορώ πλέον αυτή την καθημερινότητα- Kinder Egg.

Τώρα είμαι καλά. Αλλά, τι πείραζε απλά να ήμουν cool επί του θέματος;

Τί να πω πλέον...

Με έχουν διαλύσει οι ανάδρομοι, οι πλανήτες, οι αμαρτίες της περασμένης μου ζωής, η ξεροκεφαλιά μου...ουφ!

Καιρός για νέες εικόνες!

Νέο header, νέο look στο blog. Για ακόμα μια φορά ευχαριστίες στον unshaved bastard μου!

Όταν ανέβασα το header, σκέφτηκα πως και εγώ θα πρέπει να γράψω ένα νέο post για να το εγκαινιάσω.

Σκεφτόμουν, αλλά καμιά ιδέα. Ο unshaved μου πρότεινε να φτιάξω μια λίστα στόχων/resolution για τη νέα χρονιά.

Θα μπορούσα να το κάνω. Όμως ειδικά φέτος έμαθα το εξής: Αξίζει να βάζεις στόχους όταν στο μυαλό σου έχεις ένα πλάνο και θέλεις πολύ να τους πραγματοποιήσεις.

Για παράδειγμα, όλο λέω - ειδικά όταν νευριάζω στη δουλειά - πως θέλω να γίνω γκαρσόνα στην Κούβα. Αν το ήθελα ΤΟΣΟ πολύ, δεν θα το έκανα; Δεν θα παραιτούμουν, θα έπαιρνα τις οικονομίες μου και απλά θα πήγαινα; Οικογένεια δεν έχω, πολλά δάνεια πάλι όχι, ε θα έβρισκα τρόπο. Σιγά, δεν λέω πως θέλω να πάω στο φεγγάρι.

Οπότε για το 2012 θα ήθελα τα εξής δύο:

1. Έρωτα.

2. Η δουλειά που κάνω, ή η υπάρχουσα ή αν εμφανιστεί κάτι άλλο, να συμβαδίζει με την φιλοσοφία μου για τη ζωή. Η οποία είναι πως, θέλω πάντα να δίνω κάτι πίσω. Αυτό που κάνω να προσφέρει κάτι. Χαρά, έστω στιγμιαία, σκέψη, μια όμορφη στιγμή. Αυτό.

Έμαθα επίσης φέτος πως τα πράγματα παίρνουν την πορεία τους χωρίς ιδιαίτερο σπρώξιμο.

Βάζεις το δακτυλάκι σου, γίνεσαι δεκτικός και τότε σιγά, σιγά, ανοίγει ένας δρόμος. Τον παίρνεις, δεν βιάζεσαι, απολαμβάνεις την διαδρομή, δεν προκαθορίζεις τι θα δεις στην πορεία ούτε πως θες να είναι το τέλος του. Πολλά πράγματα δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε.

Εδώ ξαπλώνεις να κοιμηθείς το βράδι και δεν ξέρεις τι όνειρο θα δεις και με ποιο τρόπο θα επιλέξει το υποσυνείδητό σου να σου περάσει μηνύματα.

Άντε παιδιά, ας τελειώσουμε τη χρονιά θεαματικά και με φόρα!

Το Μετά.

Τα πράγματα στον έρωτα πρέπει να είναι τσακ-μπαμ.

Ούτε "να το σκεφτώ", ούτε "δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος/η".

Το θες πολύ; Κάντο. Αν το θες λίγο, μην το κάνεις. Ποτέ δεν πίστευα τη φράση "τρώγοντας έρχεται η όρεξη". Είναι, για μένα, το στιγμιαίο. Το κλικ. Εκείνο το δευτερόλεπτο που οι φερορμόνες θα πάρουν τον πρώτο λόγο.

Και μετά;

Το πολύ πολύ να φας τα μούτρα σου - να αποκτήσουν το εφέ παρμεζάνας στον τρίφτη.

Θα είσαι στα πατώματα για λίγο καιρό, θα εμπεδώσεις το παρκέ, θα θες κάθε μέρα να πεθάνεις, θα παίρνεις τους φίλους σου συνέχεια τηλέφωνο και θα τους πρήζεις, θα περπατάς στο δρόμο και θα αναπολείς εκείνες τις "βαρετές μέρες" που τουλάχιστον όμως δεν είχες Αυτό να σε βαραίνει.

Αλλά μετά...

...θα περάσει ο καιρός, θα αρχίσεις σιγά σιγά να παίρνεις τα πάνω σου. Είτε βρίσκοντας κάποιον/α άλλη να ασχολείσαι ή κάνοντας μανιωδώς μαθήματα ζωγραφικής/μαγειρικής/φωτογραφίας/ισπανικών.

Και μετά:

Θα μαζέψεις δυνάμεις. Θα μάθεις να είσαι εσύ για σένα. Για κανέναν άλλο. Από την άλλη, θα καταλάβεις πως όλη αυτή η διαδικασία σε κάνει πιο δυνατό.Και για σένα αλλά και για τον επόμενο άνθρωπο που θα μπει στη ζωή σου.

Ε, και μετά!

Θα έρθει. Εκεί που δεν το περιμένεις. Σίγουρα έτσι. Στο άσχετο. Και ξανά απ' την αρχή.

Lights up!

Την Παρασκευή πέρασα από τη Μακαρίου.

Θέλω να μου πεις τι συμβολίζουν τα στολίδια-μπάνερ.

Δεν το πίστευα πως θα έφτανε η στιγμή που θα έλεγα ότι προτιμώ τις περσινές, προπέρσινες και αντιπροπέρσινες μπάλες/γαλαξίες που αιωρούνταν κάπου στο διάστημα.

Γενικά φέτος, αν και φωτισμένα όλα κλπ, επικρατεί ένα παράξενο demi κλίμα. Σαν να είναι απλά φωτάκια παντού και όχι μια γιορτινή ατμόσφαιρα. Δεν ξέρω, μπορεί απλά να είναι νωρίς ακόμα για να μπω σε xmas mode. Λέω αύριο, μεθαύριο να στολίσω και το σπίτι μπας και γίνει κάτι.

Σήμερα έκλεισα και το καθιερωμένο ταξιδάκι στην Αθήνα. Είμαι απένταρη, έχω καταχρεώσει την πιστωτική μου, αλλά εγώ ένα ολόκληρο Δεκέμβρη δεν μένω Κύπρο. Ειδικά μετά από την πίεση που ζω από το Σεπτέμβρη στη δουλειά. Άσε που θα μείνω και Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά εδώ.

Θα πάω θέατρο, συναυλία, εστιατόρια. Αχ πεθύμησα.

Ότι και να μου λες , εγώ την Αθήνα μου την αγαπώ βαθιά.

Κατά τα άλλα, ηρεμία, τάξις και ασφάλεια.

Τα ποτά και τα ξενύχτια του καλοκαιριού που διήρκεσαν μέχρι τέλη Σεπτεμβρίου είναι μια μακριά ανάμνηση. Το ίδιο και η παρέα εκείνης της περιόδου. Καμιά φορά, άμα βλέπω τις άσπρες τρίχες στα μαλλιά μου που αυξάνονται ανησυχητικά σκέφτομαι μήπως και δεν μπορώ να λειτουργώ πια με αυτούς τους ρυθμούς. Από την άλλη, όταν έχω λόγο π.χ. για να "παίξω" και θα πιω και θα βγω σε υπερθετικό βαθμό. Άρα;

Άρα, σκέφτομαι ότι είναι φάση και ότι γεμίζω μπαταρίες για τη χειμερινή σεζόν. Ξέρω και εγώ πια τι συμβαίνει σε αυτό το παράλογο το σύμπαν...

Ποτέ τέτοια Κυριακή!

Μια συμβουλή. Μην διανοηθείς να περάσει μέρα και να μην μιλήσεις με τουλάχιστον ένα φίλο σου, για τουλάχιστον δέκα λεπτά.

Θα πάθεις μαρασμό, θα σε πιάσει κρισάρα και μια τάση παράξενης ανασφάλειας και αν είσαι single θα είσαι έτοιμος να πάρεις τηλέφωνο εκείνον που γουστάρεις να του πεις ότι θες να τον παντρευτείς.

Όλα αυτά τα έκανα και τα έπαθα χθες.

Ξύπνησα ψιλοχάλια Κυριακή πρωί. Το προηγούμενο βράδι, είχα βγει, είχα πιει, με άδειο στομάχι, είχα "παίξει", με λίγα λόγια είχα περάσει σούπερ. Πήγα σπίτι ζαλισμένη, τσάκισα κάτι μπακλαβάδες που μου έφεραν από την Κωνσταντινούπολη ( κακό πράγμα να παίρνεις στον άλλο δώρα και να είναι φαγώσιμα - καλύτερα ένα μαγνητάκι), πέταξα τα ρούχα μου παντού και κοιμήθηκα...χωρίς να πιω νερό. Στον ύπνο μου έβλεπα ότι κατέβαζα δεκάδες μπουκάλες νερού, ξύπνησα και μια δυο φορές αλλά βαριόμουνα να πάω στην κουζίνα. Τελοσπάντων, η Κυριακή πρωί με βρήκε αφυδατωμένη και με δύο κιλά επιπλέον.

Πήγα το μεσημέρι στη γιαγιά μου να φάω - είναι τα γενέθλια της σήμερα, να ζήσεις γιαγιούλα μου καλή - , πέρασα καλά με το σόι ( δεν ήτανε εκεί η μάνα μου να μου ρίχνει μπηκτές) και μετά πήγα σούπερμάρκετ, όπου πήρα τα πάντα εκτός από το απορρυπαντικό πλυντηρίου που ήθελα.

Ήρθα σπίτι, κοιμήθηκα μια ώρα στον καναπέ - γιατί είναι πιο γλυκός ο ύπνος εκεί, απ' ότι στο κρεβάτι; - ξύπνησα , έκανα τσάι χαμομήλι και αποφάσισα να δουλέψω εντατικά.

Αμ δε...

Είδα σειρές, κωλοβάρεσα στο facebook όπου έκανα like ΟΛΑ τα post της Guardian και έπαιξα τα παιχνίδια μου.

Η ώρα περνούσε, βαριόμουνα αλλά από την άλλη δεν μίλησα και με κανένα. Έστειλα ένα μήνυμα σε μια φίλη που ήταν άρρωστη, μίλησα με το ζόρι στο facebook με ένα δυο φίλους και αυτό.

Χθες την Κυριακή, ανθρώπινη επαφή μηδέν.

Κατά τις 11 το βράδι με έπιασε ένα πράγμα....άστα να πάνε.

Σκέφτηκα ότι είμαι single, ότι φλέρτάρω με 3-4 αλλά επί της ουσίας τίποτα. Ότι δεν παλεύεται το "μόνη μου", αλλά από την άλλη δεν μπορώ απλά να είμαι με κάποιον για να έχω οικογένεια. Σκέφτηκα ότι ειμαι 34 και σε 6 χρόνια θα είμαι 40. Ότι, ότι, ότι... Δεν θέλει και πολλά ο άνθρωπος για να φρικάρει.

Το μόνο που έσωσε την κατάσταση είναι η σκέψη πως, φάση ειναι θα περάσει.

Ενδεχομένως να γινει κάτι όμορφο αυτή τη βδομάδα.

Να ακούσω κάτι που θα μου αρέσει απο εκείνον που μου αρέσει.

Να δω τους φίλους μου, να τους χορτάσω.

Να προσέξω τη διατροφή μου, να χάσω κανά γραμμάριο.

Ώσπου να έρθει η ώρα της επόμενης κρίσης.

Αλλά μακριά από τέτοιες Κυριακές!

Εσύ ξέρεις;

Σε παρακαλώ μην με ξαναφήσεις να μιλήσω για πολιτικά,κυβερνήσεις, δημάρχους κλπ.

Μαραίνεται το blog μου και μπουκάρουν και οι ανώνυμοι να κάνουν επίθεση λες και γράφουν στην ιστοσελίδα του Πολίτη και του Sigmalive.

Όποιος θέλει να δείξει το φανατισμό του και το θυμό του σ' άλλο blog. Εγώ αυτά δεν τα σηκώνω. Και που σαι, μην με διαβάζεις αν νομίζεις ότι γράφω τα ίδια και τα ίδια.

Η μόνη περίπτωση να γράφω κάθε ποστ και κάτι διαφορετικό είναι να ζω σε μια διαφορετική γειτονιά, πόλη, χώρα κάθε βδομάδα. Ή να έχω μια δουλειά π.χ κασκαντέρ που να προσφέρει "συγκινήσεις και δράση". Ή να δουλεύω λίγο και όλη μέρα να γυρίζω, να γνωρίζω κόσμο και τα βράδια να συναναστρέφομαι με παιδιά της νύκτας.

Προς το παρόν είμαι εγώ που ήμουν και πριν πέντε χρόνια.

Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Πεθύμησα ένα ταξίδι. Όχι όμως Ευρώπη. Κάπου πιο πολύχρωμα. Το θέμα είναι η παρέα. Κάτσε τώρα να βρεις κόσμο που να θέλει να γυρίζει μέσα στις αγορές, να τρώει φαί του δρόμου, να περπατάει συνέχεια και να κινείται χωρίς πρόγραμμα.

Άλλο τώρα.

Ένας άνδρας που κάνει κίνηση και παίρνει τηλέφωνα είναι πάντα ευπρόσδεκτος. Σε ξεκουράζει.

Ένας άνδρας όμως που δεν μπορεί να αντιπροτείνει ιδέα για έξω, αφού έχει απορρίψει την δική σου κάθετα λες και του σκότωσες τη μάνα, είναι κουραστικός. Ειδικά όταν εσύ αποφάσισες πως δεν σηκώνεις - πια- πολλά πολλά. Δίνει ή δεν δίνεις δεύτερη ευκαιρία;

Οι μανάδες έχουν την τάση να σε πρήζουν μονίμως και για όλα. Ότι και να κάνεις, όσα και αν έχεις πετύχει. Πάντα θέλουνε κι' άλλο κι' άλλο. Και αν τους πεις " μα, το να κάνω αυτά τα δέκα που θέλω ή το να μην κάνω αυτά τα πέντε που θες, είναι για μένα ευτυχία", σε κοιτάνε λες και προσγειώθηκες από άλλο πλανήτη.

Από πότε η ευτυχία μετριέται σε πέντε δεδομένα; Σε ένα γάμο, στα ιδανικά κιλά, σε παιδιά, σε δουλειά 730-230, στις "σωστές" συναναστροφές;

Τέλοσπαντων, 34 χρόνια τα ίδια και τα ίδια.

Είναι κουραστικό να αγωνίζεσαι να βρεις τις ιδιαιτερότητες του εαυτού σου σε μια μικρή κοινωνία που κινείται με πέντε συγκεκριμένες νόρμες.

Και ακόμα πιο κουραστικό να τις αποδεχθείς εσύ πρώτα και μετά οι άλλοι.

Κάποτε σκεφτόμουν πως είμαι ιδιότροπη. Τώρα απλά σκέφτομαι πως ξέρω τι θέλω.

Μες της πόλης τα στενά

Σήμερα διαβασα στο Φιλελευθερο ότι ένας άγνωστος επιτέθηκε χθες στις έντεκα παρα εικοσι το βράδι, σε μια γυναικα κάτω στην Τάφρο για να της πάρει την τσάντα.

Τρόμαξα. Θα μπορούσε να ήμουν εγώ, εσύ, οποιοσδήποτε από μας μας.

Αργά δεν ήταν. Δηλαδή θα μπορούσε να ήταν η ώρα που θα πάρκαρα για να πάω, για παράδειγμα στην Plato's.

Σε λίγες βδομάδες είναι οι εκλογές για το νέο δήμαρχο της πόλης. Πέτυχα μια μέρα τον Κωνσταντίνο Γιωρκάτζη σε ένα σπίτι και τον ρώτησα ή μάλλον του δήλωσα πως έχουμε κουραστεί όλοι με την πόλη που είναι γεμάτη σημάνσεις για Οδικά Έργα και με τα κτίρια που είναι έτοιμα να πέσουν πάνω μας.

Το οδήγημα στους δρόμους της εντός των τειχών πόλης έχει καταντήσει σαν τη διαδρομή Παρίσι- Ντακάρ. Εκεί που προσπαθείς να αποφύγεις μια λακούβα, πετάγεται ένα στραβωμένο σήμα τροχαίας. Πας να το προσπεράσεις και τσουπ βρίσκεσαι σε αδιέξοδο. Κάνεις όπισθεν και σχεδόν πας να πατήσεις κόσμο που προσπαθεί να περπατήσει στη μέση του δρόμου για να μην βρεθεί μέσα σε καμιά τρύπα με παλιοσίδερα.

Άσε που η φράση "κάνω πεζοδρόμιο", εδικά στη Λευκωσία δεν υπάρχει - μόνο μεταφορικά!

Κάντε δρόμους και πεζοδρόμια της προκοπής! Πόσο δύσκολο είναι;

Η δικαιολογία "μα υπάρχουν αρχαία" στέκει ως ένα σημείο. Ως το σημείο που δεν παρεμβαίνει η κωλυσυεργία του Τμήματος Αρχαιοτήτων , που ως κυβερνητικό τμήμα, κινείται με ρυθμούς χελώνας με πατερίτσες.

Το θέμα είναι πως η Κύπρος θα αναλάβει την προεδρία της ΕΕ σε λίγους μήνες και δεν έχει να δείξει μια πρωτεύουσα της προκοπής.

Ούτε μια πλατεία.

Τέλεια;

Πόσο τριτοκοσμικοί είμαστε;

Μόνο Cayenne και CLK έχουμε να δείξουμε πια.

Όσο περνάνε τα χρόνια και ζω και αναπνέω στη Λευκωσία, με ενδιαφέρει όλο και περισσότερο.

Αγαπώ την παλιά πόλη, θέλω να κυκλοφορώ με άνεση και ασφάλεια εκεί.

Γουστάρω να αναλάβουμε δράση.

Γουστάρεις;

Show me the way to the next whiskey bar

Βγήκα από τη μαύρη τρύπα.

Είμαι καλά - καλύτερα από τις προηγούμενες μέρες.

Χωρίς να γίνει κάτι το συνταρακτικό, απλά αφέθηκα στο ιδανικότερο φάρμακο: ατέλειωτες ποσότητες με αλκοόλ και πολλές πολλές ώρες με φίλους. Έτσι ήταν το τριήμερο μου.

Το σπίτι μου δεν με είδε καθόλου, μόνο εκείνες τις χάλια στιγμές του hangover που καθόμουν σαν βρεγμένη γάτα στον καναπέ παρέα με ένα τεράστιο φλιτζάνι μαύρο καφέ και την ημικρανία να κάνει πάρτι στο κεφάλι μου.

Έχει πολύ καιρό να αφεθώ τόσο. Και δεν ήταν μόνο λόγω του ποτού.

Απλά, ξεκόλλησα από τη μαυρίλα που με περιέβαλλε από τις αρχές του Σεπτέμβρη.

Εννοείται πως παραμένω αλλού γι αλλού - όπως φρόντισε να μου υπενθυμίσει ο κολλητός μου τις προάλλες.

Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι΄ αυτό. Ούτε μπορώ να το εξηγήσω. Είμαι απλά αλλού.

Δεν με χαλάει. Απλά τώρα, σήμερα, νιώθω πιο focused σε πράγματα της δουλειάς. Θα αλλάξω ότι μπορώ. Θα δω αν μου κάνει και μετά θα γκρινιάξω. Και μετά θα αλλάξω.

Κάνω υπομονή.

Μια φράση που με εκνεύριζε ώσπου μια φίλη μου μου την εξήγησε.

"Κάνω υπομονή" σημαίνει πως έχω πίστη.

Πίστη πως τα πράγματα μου θα πάρουν το δρόμο τους.

Στην υγειά σου! χικ

silence

Την Τρίτη ξύπνησα κανονικά στις 7. Άφησα το ξυπνητήρι να κτυπάει σαν μανιασμένο. Δεν συγκινήθηκα. Πήγε 8 παρά. Ήθελα καφέ. Δεν κινήθηκα. Έμεινα να κοιτάζω το ταβάνι. Στις 9 ξανακοίταξα την ώρα. Είχα ήδη αργήσει. Έπρεπε να κάνω μπάνιο, να ντυθώ, να μπω στο αυτοκίνητο, να οδηγήσω 6 λεπτά ακριβώς, να παρκάρω, να κτυπήσω κάρτα, να μπω στο ασανσέρ, να πάω στο γραφείο μου, να ανοίξω pc, να δω τα mail μου, να δω τι παίζει στο wall του facebook, να κανονίσω 2-3 συναντήσεις με συναδέλφους, να ζητήσω συνάντηση με διευθυντή, να,να,να...

Όσο περισσότερο σκεφτόμουν αυτό το σκηνικό, τόσο ήθελα απλά να μείνω στο κρεβάτι και να κάνω τίποτα.

Άρπαξα το τηλέφωνο από δίπλα μου, σχημάτισα τον αριθμό της γραμματέας. "Ελένη μου, δεν θα έρθω σήμερα. Θα μείνω να δουλέψω από σπίτι. Αν με ζητήσει ο διευθυντής, μπορεί να περάσω το απόγευμα".

Δεν ήταν δύσκολο.

Σηκώθηκα. Πήγα στην κουζίνα, έφτιαξα μπόλικο καφέ. Άνοιξα λαπτοπ. Προσπάθησα να μην κωλοβαρέσω πολλή ώρα στο facebook. Άρχισα να δουλεύω. Χρειάστηκε πολλή ώρα και προσπάθεια ώστε να συγκεντρωθώ. Παλιά δεν ήταν έτσι. Τώρα δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που με είχε πραγματικά απορροφήσει - να μην πω, πωρώσει - η δουλειά μου. Κατάφερα να δουλέψω μια ώρα.

Σταμάτησα.

Το υπόλοιπο της μέρας και της νύκτας, ήμουν στον καναπέ και έβλεπα Grey's Anatomy.

Την Τετάρτη πήγα κανονικά δουλειά. Φορώντας τη μάσκα της "χαρούμενης". Ούτε την Τετάρτη ήθελα να πάω δουλειά, έτσι άργησα πάλι να πάω. Σήμερα το ίδιο σκηνικό. Με το ζόρι ήρθα στις 1030.

Είναι όλα μια άμορφη μάζα.

Τα ίδια, η ρουτίνα η ίδια.

Με τρόμο διαπιστώνω πως δεν κάνω όνειρα, πως δεν έχω φιλοδοξίες.

Ακόμα χειρότερα, έχω ενοχές όταν στις σπάνιες στιγμές καταφέρνω να εντοπίσω τα θέλω μου. Μου φαίνονται κάτι που δεν θα γίνει ποτέ, που μάλλον είναι βλακείες δικές μου και ανέφικτα.

Πρέπει να σκάσω;

Να συμβιβαστώ;

Να είμαι ευγνώμον που έχω μια δουλειά;

Που έχω μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου;

Πρέπει να σκάσω και να δω the bigger picture;

Ποιο είναι αυτό το picture όμως;

Νομίζω, πως όσο δεν το παραδέχομαι δεν θα το δω καθαρά.

Προς το παρόν, κάθε πρωί δεν θέλω να πηγαίνω γραφείο.

Κοντά στα κύματα, θα χτίσω το παλάτι μου

θα βάλω πόρτες μ' αλυσίδες και παγώνια

Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου...

Tik Tok

Η μάνα μου χθες μου έριξε την εξής - εμπνευσμένη- ατάκα:

"Κοίτα να δεις. Εμένα και του μπαμπά σου, κτύπησε το βιολογικό μας ρολόι.

Θέλουμε να γίνουμε παππούδες".

Την κοίταξα, προσπαθώντας να διατηρήσω ένα ήρεμο ύφος.

Το κατάφερα.

Μέσα μου όμως ζούσα την ΑΠΟΛΥΤΗ φρίκη.

Πάλι ρε παιδί μου;

Πάλι πίεση;

Οι Κύπριοι γονείς. Προορισμός τους στη ζωή να γίνουν παππούδες.

Η πραγματική ευτυχία των παιδιών τους - αδιάφορος παράγοντας.

Δεν μπορούν απλά να περνάνε καλά με τους φίλους τους και να ταξιδεύουν;

Πρέπει όλοι στη ζωή να έχουμε τον απώτερο σκοπό του γονιού/παππού;

Στην τελική και εγώ περνάω δύσκολα. Εμένα με ρώτησε η μάνα μου αν μπορώ πια να χειριστώ τη ρουτίνα μου και εκείνη τη συνεχή σκέψη πως όλα είναι τόσο περιττά και ίδια;

Και γω θέλω μια τεράστια αλλαγή.

Αν όμως δεν είναι το δίπτυχο καλός άνδρας-ένα παιδί;

Αν με φοβίζει τόσο πολύ να μπω στο γαμημένο καλούπι που βλέπω γύρω μου τα τελευταία 34 χρόνια και φρικάρω;

Αν από την άλλη δεν θέλω ούτε και να το παίζω επαναστάτρια χωρίς αιτία;

Αν εμένα σκοπός μου στη ζωή είναι απλά να είμαι ευτυχισμένη χωρίς επιβαρύνω κανένα;

Αν αυτό είναι για μένα αρκετό;

Μου πρότεινε να μου γνωρίσει τον γιο ενός πρώην συναδέλφου του μπαμπά μου.

" Είναι δάσκαλος". Λες και το επάγγελμα του άλλου είναι καθοριστικό.

Θέλουν να μου τον γνωρίσουν. Προξενιό ένα πράγμα. Δεν θέλω. Όποτε λέω "ναι" σε τέτοιες καταστάσεις, για να μην το παίζω σκύλα, νιώθω σαν γουρούνι στο σακί.

Η τελευταία φορά ήταν πριν από 1-2 χρόνια, ο γιος κάτι κολλητών τους. Έμοιαζε με μικρό ποντίκι ο τύπος.

Μια άλλη φορά, πήγανε να μου συστήσουν ένα μαμόθρεφτο, αδιάφορο, άσχημο τύπο. Ξέρεις τι έκανα; Φλέρταρα με τον μπαμπά του που ήταν πολύ πιο σέξι. Ο μπαμπάς μου το καταδιασκέδασε, η μάνα μου φρίκαρε.

Αυτές τις μέρες παίζουν και δεν παίζουν δυο φάσεις.

Ο ένας που μ' αρέσει πολύ, μου "απαγόρευσε" να τον ερωτευτώ. Οκ ρε φίλε, το πήρα το μηνυματάκι. Σε γουστάρω, με γουστάρεις, αλλά με αποφεύγεις. Ξέρω γιατί το κάνεις. Αλλά δεν θα σου κάνω ψυχανάλυση. Νομίζω ξέρουμε και οι δύο τους μηχανισμούς μας. Η μόνη διαφορά είναι ότι εγώ ξέρω τους όρους σου, αλλά εσύ δεν ξέρεις τους δικούς μου.

Όπως και να έχει, δεν έχω αποθέματα να το/σε κυνηγήσω. Όποιος θέλει ας με κερδίσει.

Ο άλλος...χμ δεν ξέρω. Ομορφούλης, αλλά δεν κόβομαι. Μπορεί να δώσω ευκαιρία. Δεν είμαι σίγουρη. Βρεθήκαμε μια φορά με κοινή παρέα, κάναμε ένα κλικ και βρεθήκαμε μια άλλη φορά μόνοι μας όπου νομίζω έβλεπε λίγο υπερβολικά το κενό. Μα το κενό; Τέλοσπάντων. Αν υπάρξει τρίτη φορά, θα βλέπω και εγω το κενό. Να δούμε πόσο θα αντέξει ο καθένας.

Όπως και να χει, η σούμα από όλα αυτά είναι ένα ωραιότατο - συναισθηματικό - μηδενικό.

Στο τέλος της μέρας, ερωτευμένη δεν είμαι, οι τόποι δεν με χωράνε, τα μπαρ μου φαίνονται τα ίδια, τα σαββατοκύριακα είναι ένα βάσανο και τίποτα και κανείς δεν μου κάνει "κλικ".

Όσο για το βιολογικό μου ρολόι;

Μου φωνάζει "άλλαξε τη ζωή σου, ρίσκαρε". Αυτό μόνο.

Euro-pean(ut)s.

Αυτές τις μέρες που γίνεται ο χαμός στο κέντρο της Αθήνας, διερωτώμαι τι κάνουμε εμείς εδώ.

Νιώθω ότι μας έχει αγγίξει και εμάς η κρίση. Όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό, αλλά τίποτε δεν θυμίζει τη ζωή μου πριν από πέντε ή δέκα χρόνια.

Ξόδευα αλόγιστα, ρούχα, βιβλία, ήμουν κάθε δυο μήνες Αθήνα, έβγαινα για καφέδες και ποτά σχεδόν κάθε μέρα.

Τώρα το σκηνικό έχει αλλάξει.

Είναι και λίγο ψυχολογικό όλο αυτό που ζούμε.

Μπορεί να μην έχει παίξει αύξηση τα τελευταία πέντε χρόνια, μπορεί να ζούμε σε μια πανάκριβη χώρα αλλά επαναλαμβάνω, Ελλάδα δεν είμαστε.

Από αρχές του Σεπτέμβρη όμως μπήκα σε τριπάκι.

Δεν πολυγουστάρω να βγαίνω για φαγητό ή για ποτό μέσα στη βδομάδα. Σκέφτομαι πως έχω να δώσω 500 ευρώ τον άλλο μήνα για τη θέρμανση και βάζω φρένο σε πολλά. Όσο σκέφτομαι ότι έδωσα την Τρίτη στην Plato's 8 ευρώ για ένα ποτήρι κρασί, φρικάρω.

Προχθές σκεφτόμουν πόσο κοστίζει ένας καφέ φίλτρου των 250γρ. Είναι η μοναδική πολυτέλεια που δεν κόβω με τίποτα.

Του Starbucks, 7,50 ευρώ του περιπτέρου, 5 παρά κάτι. Σήμερα θα πεταχτώ από το Whittard να δω τι παίζει.

Τώρα θα μου πεις, θα σωθείς από δύο ευρώ;

Δύο από εκεί, δέκα από εδώ, μείον 8 ευρώ από ένα ποτήρι gin 'n' tonic μια Πέμπτη...και πάει λέγοντας.

Επίσης το θεωρώ αδιανόητο πια να δίνω 7,50 ευρώ για μια κυριακάτικη ελληνική εφημερίδα. Εκεί που έπαιρνα 2-3 κάθε Κυριακή, τώρα διαβάζω τα νέα online.

Όσο για τις μάρκες, αυτό το είχα απομυθοποιήσει από καιρό. Δεν καταλαβαίνω κάτι φίλες μου, που φυλάνε λεφτά για να πάρουν μια Louis Vuitton, 500 ευρώ. Τί να την κάνεις καταρχάς; Να την μοστράρεις στη Στασικράτους τα απόγεύματα Σαββάτου; Μου κάνει πολύ 90s όλο αυτό. Ή, τι με ενδιαφέρει να φαίνεται το ""G" του Gucci στη ζώνη σου ρε φίλε;

Αν αυτό το "μάζεμα" σημαίνει να μαζευόμαστε σε σπίτια, γουστάρω.

Τον τελευταίο καιρό τη βγάζω όλο και πιο συχνά σε καναπέδες φίλων. Δεν μου λείπει καθόλου το έξω.

Νιώθω ότι έχουμε χάσει την μπάλα σε αυτό το νησί.

Ζούμε από δάνεια και νομίζουμε ότι είμαστε μεγάλοι και τρανοί.

Ο κανονικός κόσμος στην Ευρώπη, σε μεγάλες πόλεις, ζει με πολύ πιο λίγα.

Η ποιότητα ζωής δεν καθορίζεται από το χρήμα.

Αργήσαμε αλλά νομίζω αρχίσαμε να το καταλαβαίνουμε.

The ex files

Μα υπάρχει περίπτωση στην μικρή χώρα που ζούμε να μην τα μαθαίνεις όλα ή σχεδόν όλα σε κάποια φάση;

Δηλαδή υπήρχε περίπτωση να μην το μάθω;

Όχι πως με ενδιαφέρει τώρα πια. Ούτε πριν έξι μήνες θα μου έκανε αίσθηση. Πριν από ένα χρόνο ίσως. Αλλά καθαρά λόγω εγωισμού θα με ενοχλούσε όταν θα μάθαινα με ποιες έκανες φάση.

Τουλάχιστον εγώ το παραδέχομαι. Σε κάποια φάση, μετά από μια επεισοδιακή "ανάρρωση", σε ξε-ερωτεύτηκα. Και το κατάλαβες. Αλλά επέμενες σε δεύτερη ευκαιρία. Όχι πως εσύ ήσουν ερωτευμένος. Αλλά ο γαμημένος σου εγωισμός σε έβαλε στο τριπάκι. Τί κέρδισες; Τίποτα. Τί έχασες; Νομίζω πως τίποτα. Όσο για μένα, έκανα λάθος. Πίστεψα και έδωσα δεύτερη ευκαιρία. Και να δεις που πάντα δήλωνα και δηλώνω πως δεν πιστεύω στα δεύτερα. Είναι άκυρα. Ειδικά όταν έχεις χωρίσει για έναν ουσιαστικό λόγο.

Είναι άδικο το ξέρω , να τα διαβάζεις όλα αυτά από εδώ και συ να μην έχεις ένα blog να γράψεις. Αλλά και πάλι τι να γράψεις; Άσε μας μωρέ.

Τέλοσπάντων, βαριέμαι να ασχοληθώ άλλο. Έχω και γω τα δικά μου που δεν τα λες και εύκολα.

Με σκοτώνουν οι γνωστές αϋπνίες και οι εφιάλτες - τι παράξενη νέα σχολική χρονιά. Να δεις πως όλα τα καλά, κακά και τα άκυρα ειναι σημάδια να ανοίξω άλλες πόρτες.

Άρπα το τραγουδάκι δίπλα. Παλιό και αγαπημένο. Δεν συμφωνώ με όλους τους στίχους, αλλά μερικοί από αυτούς είναι σωστοί. Ξέρεις.

7 things

Αυτο το παιχνιδι γυρίζει την μπλογκόσφαιρα εδώ και αρκετές μέρες.

Η Ina με κάλεσε να παίξω και γω. Ευχαριστώ :)

Ορίστε 7 πραγματα που - όλως παραδόξως - δεν ξέρεις για μένα.

1. Είμαι απροσανατόλιστη και δεν έχω μνήμη. Ο συνδυασμός ήταν σχεδόν θανατηφόρος στο Λονδίνο που σπούδαζα γιατί χανόμουν στις λάθος συνοικίες - μην σου τύχει μεθυσμένος να σε κυνηγάει με ένα σπασμένο μπουκάλι μπίρας. Από την άλλη, όταν πηγαίνω σε μια νέα χώρα και χάνομαι ανακαλύπτω μικρούς θησαυρούς. Επίσης εννοείται πως δεν ξέρω τι κατεύθυνση έχει το σπίτι μου και το υπνοδωμάτιο μου αν είναι βορρά κλπ.

2. Μιλάω γρήγορα. Πολλές φορές τα σύμφωνα ενώνονται και γίνονται ένας ακατανόητος ήχος. Σε αυτό φταίει πρώτο το γονίδιο του μπαμπά μου γιατί κάνει το ίδιο ακριβώς πράγμα και δεύτερο στο γεγονός ότι η αδερφή μου πάντα με διέκοπτε όταν μιλούσα στην μαμά μου για να πει τα δικά της. Οπότε και εγώ βιαζόμουν να τα πω. Ή τελικά απλά σκέφτομαι γρήγορα :)

3. Έχω μια συγκεκριμένη φοβία για την οποία με δουλεύει πολύς κόσμος. Κάτσε καλά. Φοβάμαι...τα πολλά μικρά πράγματα μαζί! Δηλαδή πολλές μπίλιες μαζί, κάτι σαλιγκαράκια που κολλάνε τα καλοκαίρια όλα μαζί στις φοινικιές στον κεντρικό δρόμο στον Πρωταρά. Και μόνο που το γράφω δεν αισθάνομαι καλά.

4. Είμαι φανατική mac-user. Αγαπώ το λευκό macbook μου σε σημείο που πολλές φορές κοιμάμαι μαζί του. Το iphone μου είναι ο νέος μου γκόμενος και μονίμως θα με δεις με τα λευκά ακουστικά του ipod να κρέμονται από τα αυτιά μου. Και όχι δεν θα αγοράσω ipad. Μόνο αν μου το κάνουν δώρο.

5. Το αγαπημένο μου τραγούδι ever είναι η "Συννεφιασμένη Κυριακή". Προτιμώ να το τραγουδάει ο Στελλάρας παρά η Μπέλου αν και γενικά δεν είμαι οπαδός του. Απλά λέει πιο ωραία τα φωνήεντα σε αυτό το τραγούδι. Αυτό το τραγούδι μου το έμαθε ο μπαμπάς μου.

6. Έχω πoλλά πράγματα που θα ήθελα ν γράψω στο blog. Αλλά υπάρχει κόσμος που το διαβάζει, εκτός από εκείνους που τους το είπα, και που ξέρω ποιοι είναι και αυτό με περιορίζει πάρα πολύ. Γι αυτό και εδώ και αρκετούς μήνες γράφω αερολογίες. Νομίζεις πως η ζωή μου είναι μόνο θεωρίες; :P

7. Είμαι πολύ δύσκολος άνθρωπος. Μπορεί να περνιέμαι για κοινωνική, να ξέρω κόσμο, να προσαρμόζομαι εύκολα σε παρέες αλλά το να παραμείνει κάποιος στη ζωή μου είναι δύσκολο. Δεν συγχωράω εύκολα αν και έχω πάντα καλές προθέσεις. Γενικά δεν πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες γιατί απλά ο άνθρωπος δεν αλλάζει.

Αυτά. Όσοι σχολιάσουν τους καλώ να παίξουν το παιχνίδι.

Γάλα τριαντάφυλλο και λαχματζιούν

Δεν θέλει και πολλά ο άνθρωπος για να είναι καλά.

Μια βόλτα στην Ονασαγόρου μετά τη δουλειά. Δυο λαχματζιούν στο χέρι από τον Άβο ( είμαι και λαίμαργη) αφού στηθείς για δέκα λεπτά στην ουρά με κάθε λογής κόσμο ( ναι έχει και Αρμένιους στην ουρά).

Να δεις την πόλη σου με τα μάτια μιας πολυταξιδεμένης φίλης. "Έχετε μια υπέροχη πόλη. Πρέπει να κάνετε κάτι εσείς οι νέοι για να την ανανεώσετε", μου έλεγε η φίλη χθες το βράδι. Καθώς κοίταγα εκείνο το κτίριο στη Λήδρας που γράφει "ΜΑΡΟΥΛΑ", σκεφτόμουν πως θα ήθελα να είμαι μια από αυτούς που θα κάνει αυτό το κάτι.

Ένα παγωτό με γεύση σκούρα σοκολάτα από το 3Cows. Να αράζεις στις καρέκλες, να χαζεύεις τα παιδιά των Καλών Καθουμένων, να σκέφτεσαι ότι αυτή είναι μια όμορφη κατάληξη μιας δύσκολης Δευτέρας.

Ένα κρασί στον Φώτη, εκεί στα "7 Κλειδιά". Αχ, ας με άκουγε και λίγο και δεν είχε ρεμπέτικα στις δέκα το βράδι. Αυτό το κουτούκι-στιλ πόσο δεν μ' αρέσει. Θα του πάω ένα Χατζιδάκι "πειραγμένο" από Raining Pleasure και Κωνσταντίνο Βήτα και ελπίζω να μην φρικάρει.

Ένα πρωινό Σαββάτου ή Κυριακής, για φραπέ και τυρόπιττα στα "3 Φανάρια" ή πιο κάτω στο "Hurricane". Μ' αρέσουν οι καφενέδες. Μου θυμίζουν τους παππούδες μου. Θα το κάνω πιο συχνά. Με εφημερίδες και βιβλία. Ευτυχώς δεν έχουν wi-fi.

Σου έχω πει ποτέ ότι το γάλα τριαντάφυλλο είναι το comfort ποτό μου; Όποτε δεν είμαι καλά, παραγγέλνω ένα στου Σύμη.

Εκείνα τα βράδια στην αυλή του Αιγαίου. Το γιαούρτι με γλιστρίδα και άνηθο, το ωραίο ροζέ κρασί με το ποτήρι, ο Βάσος να γκρινιάζει για τους κοσμικούς ( ασχέτως αν είναι τίγκα το μαγαζί του μ' αυτούς). Το κόλπο για να μην σου 'ρχεται ο κούκος αηδόνι, είναι να παραγγέλνεις λίγα και καλά.

Δεν χρειαζόμαστε πολλά ε;

Υ.Γ Σκέψου αυτή την πολυκατοικία στη φωτό, εκεί στο προαύλιο της Φανερωμένης, να την ανακαίνιζαν και να μέναμε εκεί. Φανταστικό θα ήταν.

Over the walls

Η Παρασκευή ήταν μια ιστορική μέρα.

Γιατί ήταν η μέρα που αποφάσισα να κάνω αποχή από το facebook.

Το σκεπτικό μου ήταν το εξής:

1. Μου τρώει πολλή ώρα και ενέργεια , ιδιαίτερα στη δουλειά.

2. Επειδή δεν έχω πολλή ώρα γενικώς και επειδή τα πράγματα στη δουλειά είναι δύσκολα, μόνο η συναναστροφή με φίλους θα με σώσει. Και αυτό μόνο σε τρισδιάστατο το αποδέχομαι. Άντε και κανά τηλέφωνο με φίλους στην Αθήνα.

3. Όποιος πραγματικά θέλει να με ψάξει, έχει το τηλέφωνο μου και επίσης μπορεί να μου στείλει μήνυμα στο inbox του fb. Το οποίο θα είναι και το μόνο που θα ελέγχω, από το τηλέφωνο μου, χωρίς να βλέπω "τοίχους".

Άρχισα να το εφαρμόζω και έχω να σου πω ότι το σαββατοκύριακο ένιωσα πολύ απελευθερωμένη. Το γεγονός ότι φιλοξενούσα και μια Αμερικανίδα φίλη μου βοήθησε αρκετά. Μεταξύ βουτιών στον Κόννο, εκδρομής στην Κακοπετριά, αμέτρητων βόλτων στην παλιά Λευκωσία και ταβέρνων γιατί να κάτσω να ασχολούμαι με το τι κάνει ο καθένας στον "τοίχο" μου;

Η φίλη φεύγει αύριο. Ελπίζω να κρατήσει η αποχή ακόμα λίγο.

Έτσι και αλλιώς, έχω τόσα πράγματα να κάνω και να σκεφτώ.

Η φίλη αποδείχθηκε εξαιρετική πηγή ενέργειας και ιδεών. Μου θύμισε ότι κάποτε είχα όνειρα και φιλοδοξίες και επίσης με ενθάρρυνε να σπάσω κάποια καλούπια.

Άσε που, αφού ξεπέρασα την πρώτη φρίκη της συγκατοίκησης, άρχισα να την συνηθίζω στο σπίτι και θα μου κακοφανεί όταν φύγει.

Αλλά θα έχω δουλειά, θα έχω όνειρα που θα αρχίσω να κάνω κάτι γι αυτό και θα κυκλοφορώ σε χώρους με πραγματικούς τοίχους :)

Υ.Γ1 Την Κυριακή το πρωί δούλεψα λίγο στα "3 Φανάρια". Ήταν υπέροχα! Και το φραπέ, 2 ωραιότατα ευρώ μόνο!

Υ.Γ2 Η φωτό από το σημείο στην παλιά Λευκωσία ( τέρμα Χρυσαλινιώτισσας) που πάω πάντα εκεί για να σκεφτώ.

Μούμπλε Μούμπλε...

Οταν είσαι ο εαυτός σου οι άνδρες φοβούνται.

Τέλος.

Ειδικά όταν ο εαυτός σου έμαθε στα δύσκολα και δεν θέλει πλέον να το παίζει "καλή κορούδα" απλά για να πηγαίνει με τα νερά του άλλου.

Τέλος ξανά.

Μην μου πεις τώρα ότι δεν ισχύει.

Οκ ισχύει σε ελάχιστες φορές.

Και αυτές τις φορές, όρμησα με φόρα και ερωτεύτηκα.

Μα πώς δηλαδή να είμαι;

Να κάθομαι φρόνιμη, να πίνω το κρασί μου φρόνιμα, να μην έχω άποψη, να κοιτάζω τον άλλο και να περιμένω να μου μιλήσει;

Να μην ρωτάω, να μην λέω ιστορίες ( που βρίσκουν οι φίλοι μου χαριτωμένες και γελάνε), να μην θέλω με λίγα λόγια να κάνω τον άλλο να χαμογελάσει, να μη καρφώνω στα μάτια, να μην θέλω το παίχνίδι με τις ατάκες;

Ή να ντρέπομαι που ο ιδιοκτήτης του μπαρ μας κερνάει τα ποτά γιατί ξέρει εμένα και όχι εκείνον, τον άνδρα;

Πώς να είμαι ώστε να μην τους φοβίζω και από την άλλη να μην με φοβίζω και μένα όταν συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι εγώ;

Υ.Γ Δες το κλιπάκι δίπλα.

Up in the air

Silence is gold, λέμε στο χωριό μου και από σήμερα λέω να το τηρήσω για τις επόμενες μέρες. Αρχή έκανα σήμερα, όπου έμεινα μακριά από facebook.

Μετά λέω να αρχίσω να διαβάζω βιβλία και να βλέπω ταινίες. Είναι πολύ σπουδαίο πράγμα να θρέφεται το μέσα σου. Μου έχει λείψει. Εκεί μου επιτρέπω να "μαζευτώ" :)

Στα υπόλοιπα...μ' αρέσει που είμαι τόσο χαλαρή ( εκτός δουλειάς).

Τέλοσπάντων, είναι πολύ παράξενες αυτές οι μέρες. Φαινομενικά ζω μια αδράνεια, αλλά κάτι σιγοκαίει, κάτι υπόγειο που βράζει. Θα δείξει.

Αν υπάρχει κάτι που έμαθα - the hard way- τα τελευταία 4-5 χρόνια που τα βρίσκω με τον εαυτό μου - επιτέλους- είναι πως όλα παίρνουν το δρόμο τους, στο χρόνο τους.

Κρατάω μια απόσταση ασφαλείας από όλα και από όλους. Δεν μου λείπει η ανθρώπινη επαφή, έχω όση πρέπει αυτές τις μέρες. Λίγη και καλή. Tα πράγματα κυλάνε πολύ πιο εύκολα έτσι. Επιτέλους ξεκούραση.

Το ξέρω πως τα τελευταία μου post είναι κάπως κουβέντες του αέρα. Αλλά έτσι είναι η ζωή μου τώρα. Όλα παίζουν και τίποτα δεν είναι δεδομένο :)

Κουβέντες της Δευτέρας

Πήρα χθες τηλέφωνο τη μάνα μου.

Εγώ: Μαμά θέλω να παραιτηθώ. Έχω Χ λεφτά στο λογαριασμό μου. Αν μου δίνεις ταπεράκι με φαγητό μια φορά τη μέρα, πηγαίνω γυμναστήριο που το έχω ήδη πληρώσει και απλά είμαι μια γυμνασμένη άνεργη, πόσο καιρό λες να με πάει αυτό;

Υπό άλλες συνθήκες η μαμά θα απαντούσε το γνωστό να κόψω τις βλακείες, να σοβαρευτώ, να βρω έναν πλούσιο να με συντηρεί, να κάνω αίτηση στην κυβέρνηση και να αλλάξω επιτέλους τις προτεραιότητες μου, με λίγα λόγια να παντρευτώ.

Αλλά όχι, αυτή τη φορά δεν το έκανε. Μετά από μια παύση απαντάει με ένα σοβαρό ύφος.

Μαμά: Χμ....δύο μήνες.

Εγώ ( απογοητευμένη) : Α, δεν με φτάνουν ε; Μαλακία....θα πρέπει να μαζέψω κι άλλα λεφτά και μετά να παραιτηθώ.

Μαμά: Ε, ναι (διατηρώντας το σοβαρό ύφος).

Τι θέλει να μας πει αυτή η στιχομυθία αγαπητοί μου;

Ότι ακόμα και η μάνα μου που συνήθως με έχει στην μπούκα, με ενθαρρύνει να εξανθρωπιστώ και να παραιτηθώ.

Άλλο θέμα τώρα.

Γίνονται πράγματα στη ζωή μου, εξελίξεις που με πανικοβάλλουν και νιώθω ότι δεν μπορώ να ελέγξω. Γνωρίζω συνέχεια κόσμο. Και δεν μιλάω για φίλους. Σκέψου δε, ότι δεν βγαίνω τόσο πολύ.

Α ναι, συνεχίζεται η αποχή από τα έξω. Όσο έβγαινα το καλοκαίρι άλλο τόσο δεν το κάνω τώρα.

Είχα έναν κολλητό γκει το καλοκαίρι που πίναμε μαζί στα μπαράκια της Λευκωσίας. Από το Σεπτέμβρη που δεν πολυκυκλοφορώ, βρήκε άλλη κολλητή και είναι συνέχεια μαζί. Ε βέβαια, αφού εγώ όχι μόνο δεν βγαίνω πολύ, αλλά επίσης ούτε και που μου περνάει από το μυαλό να ξεσηκωθώ στις 2 το πρωί και να πάω Λεμεσό, όπως κάνανε αυτοί τις προάλλες. Λες να έχω γεράσει; Χμ...

Τέλοσπαντων, είπα να μην το κάνω θέμα - είναι πολύ ξενέρωτο να κάνεις σκηνές και σε γκομενικά και σε φίλους.

Δεν βγαίνω λέμε.

Έχω πήξει στη δουλειά - δεν γίνεται πλέον αυτό ρε παιδί μου.

Επίσης, είμαι "αλλού" εδώ και 2-3 μήνες και όπως σου είπα, μπαινοβγαίνει κόσμος και με αποσυντονίζει το θέμα.

Εννοείται πω πιπιλάω συνέχει την ατάκα " όλα είναι ίδια".

Υποθέτω είναι φάση. Όλα είναι φάση. Και οι φάσεις περνάνε.

Υ.Γ1 Είμαι εκνευρισμένη που έχω βάλει 4 κιλά και έχω χάσει το μπικίνι look του καλοκαιριού.

Υ.Γ2 Τελικά όλοι χρειάζονται όρια, οπότε μην ντρέπεσαι να βάζεις. Είναι για το καλό και των δύο. Αυτό αφορά και σχέσεις και φιλίες.

Wandering and Wondering.

Σήμερα το πρωί, διάσχισα την παλιά Λευκωσία για να πάω στα γραφεία του Δήμου, να πληρώσω κάτι λογαριασμούς. Στο δρόμο μου, κόσμος να πηγαίνει δουλειά, ξένοι να κάθονται έξω στο πεζοδρόμιο, μαγαζιά με καρέκλες έξω. Το μάτι μου έπιασε το κατάστημα με τους ξηρούς καρπούς του Αθηαινίτη που πάντα έλεγα πως θέλω να μπω μέσα, ένα άλλο μικρό όπου απέξω κρέμονται μπρίκια, εκείνο το γνωστό, απέναντι από το δημοτικό του Αγίου Αντωνίου που πουλάει φουκούδες, παραδοσιακές σκούπες, πλαστικά ποτιστήρια και ότι άλλο φανταστείς, καφενέδες με παππούδες μέσα να παίζουν τάβλι.

Σκεφτόμουνα πως μια μέρα θα ήθελα να πάρω άδεια, να ξυπνήσω νωρίς και με τη φωτογραφική μου να περπατήσω στην παλιά πόλη. Να κάτσω στο Hurricane για καφέ και τυρόπιτα, να περπατήσω, να ανακαλύψω μικρά δρομάκια - δεν γίνεται, κάτι θα μου έχει ξεφύγει όλα αυτά τα χρόνια- , να πάω σε γειτονιές που πάντα περνάω βιαστικά με το αυτοκίνητο, να φωτογραφήσω το νέο σπίτι με το οποίο έχω πάθει εμμονή ( δίπλα από την Αρχιεπισκοπή, έχει την πιο συγκλονιστική ψηλή πόρτα), να, να, να...:)

Ξέρεις πόσο καιρό έχει να κυκλοφορήσω μέρα; Είδικά τις καθημερινές.

Έρχομαι γραφείο στις 830 και φεύγω με πολλή τύχη στις 7. 10-11 ώρες μπροστά από μια γαμημένη οθόνη. Εκεί που μου συνέβαινε 4-5 μέρες του μήνα, έχουν γίνει 15. Μας πιπιλάνε τη μαλακία "υπάρχει κρίση, είσαι τυχερή που έχεις αυτή τη δουλειά" και αναγκαζόμαστε σκάμε. Και βιογραφικό να φτιάξω, που να το στείλω; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα...

Εδώ και δυο βδομάδες δεν έχω όρεξη να βγαίνω και τα βράδια καταλήγω σπίτι μου στον καναπέ ή σε σπίτια φίλων. Δεν έχω διάθεση.

Πριν λίγο διάβαζα το τελευταίο κείμενο της pax. Έγραφε αυτό που λέμε όλοι και που προσπαθούμε να εμπεδώσουμε: Όλα θέλουν προσπάθεια, ακόμα και το να περνάς καλά.

Απλά η Pax λέει και κάτι άλλο. Καμιά φορά είναι πολύ δύσκολο να προσπαθείς να φτιαχτείς μόνος σου. Πόσο σωστό. Αυτές τις μέρες δεν θέλω να το φιλοσοφήσω το θέμα ή να σκέφτομαι "εγώ θα κάνω πράγματα για μένα".

Δεν θέλω! Είμαι κουρασμένη. Θέλω να κάνω ΤΙΠΟΤΑ.

Ναι ξέρω τις επιπτώσεις. Αμα δεν προσπαθείς, δεν γίνεται κάτι.

Το "όλα θα έρθουν στην ώρα τους και από μόνα τους" όντως δεν ισχύει γιατί προϋποθέτει εσύ να είσαι ΕΚΕΙ. 100% παρόν, χαλαρή και ο εαυτός σου. Και θέλει προσπάθεια και αυτό.

Εγώ που δεν είμαι σε mood όμως;

Ντάξει, η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να ήμουν Αθήνα τώρα.

Να κάνω το αγαπημένο μου ΤΙΠΟΤΑ.

Να γυρίζω άσκοπα με φίλους.

Να φλερτάρω.

Να γελάω με ατάκες έξυπνες.

Το παραδέχομαι.

Υ.Γ Το post που γράφτηκε πέρσι, αυτή τη μέρα εκφράζει αυτά ακριβώς που αισθάνομαι σήμερα, 12 μήνες μετά. Πολύ ανησυχητικό...