Over the walls

Η Παρασκευή ήταν μια ιστορική μέρα.

Γιατί ήταν η μέρα που αποφάσισα να κάνω αποχή από το facebook.

Το σκεπτικό μου ήταν το εξής:

1. Μου τρώει πολλή ώρα και ενέργεια , ιδιαίτερα στη δουλειά.

2. Επειδή δεν έχω πολλή ώρα γενικώς και επειδή τα πράγματα στη δουλειά είναι δύσκολα, μόνο η συναναστροφή με φίλους θα με σώσει. Και αυτό μόνο σε τρισδιάστατο το αποδέχομαι. Άντε και κανά τηλέφωνο με φίλους στην Αθήνα.

3. Όποιος πραγματικά θέλει να με ψάξει, έχει το τηλέφωνο μου και επίσης μπορεί να μου στείλει μήνυμα στο inbox του fb. Το οποίο θα είναι και το μόνο που θα ελέγχω, από το τηλέφωνο μου, χωρίς να βλέπω "τοίχους".

Άρχισα να το εφαρμόζω και έχω να σου πω ότι το σαββατοκύριακο ένιωσα πολύ απελευθερωμένη. Το γεγονός ότι φιλοξενούσα και μια Αμερικανίδα φίλη μου βοήθησε αρκετά. Μεταξύ βουτιών στον Κόννο, εκδρομής στην Κακοπετριά, αμέτρητων βόλτων στην παλιά Λευκωσία και ταβέρνων γιατί να κάτσω να ασχολούμαι με το τι κάνει ο καθένας στον "τοίχο" μου;

Η φίλη φεύγει αύριο. Ελπίζω να κρατήσει η αποχή ακόμα λίγο.

Έτσι και αλλιώς, έχω τόσα πράγματα να κάνω και να σκεφτώ.

Η φίλη αποδείχθηκε εξαιρετική πηγή ενέργειας και ιδεών. Μου θύμισε ότι κάποτε είχα όνειρα και φιλοδοξίες και επίσης με ενθάρρυνε να σπάσω κάποια καλούπια.

Άσε που, αφού ξεπέρασα την πρώτη φρίκη της συγκατοίκησης, άρχισα να την συνηθίζω στο σπίτι και θα μου κακοφανεί όταν φύγει.

Αλλά θα έχω δουλειά, θα έχω όνειρα που θα αρχίσω να κάνω κάτι γι αυτό και θα κυκλοφορώ σε χώρους με πραγματικούς τοίχους :)

Υ.Γ1 Την Κυριακή το πρωί δούλεψα λίγο στα "3 Φανάρια". Ήταν υπέροχα! Και το φραπέ, 2 ωραιότατα ευρώ μόνο!

Υ.Γ2 Η φωτό από το σημείο στην παλιά Λευκωσία ( τέρμα Χρυσαλινιώτισσας) που πάω πάντα εκεί για να σκεφτώ.