Euro-pean(ut)s.

Αυτές τις μέρες που γίνεται ο χαμός στο κέντρο της Αθήνας, διερωτώμαι τι κάνουμε εμείς εδώ.

Νιώθω ότι μας έχει αγγίξει και εμάς η κρίση. Όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό, αλλά τίποτε δεν θυμίζει τη ζωή μου πριν από πέντε ή δέκα χρόνια.

Ξόδευα αλόγιστα, ρούχα, βιβλία, ήμουν κάθε δυο μήνες Αθήνα, έβγαινα για καφέδες και ποτά σχεδόν κάθε μέρα.

Τώρα το σκηνικό έχει αλλάξει.

Είναι και λίγο ψυχολογικό όλο αυτό που ζούμε.

Μπορεί να μην έχει παίξει αύξηση τα τελευταία πέντε χρόνια, μπορεί να ζούμε σε μια πανάκριβη χώρα αλλά επαναλαμβάνω, Ελλάδα δεν είμαστε.

Από αρχές του Σεπτέμβρη όμως μπήκα σε τριπάκι.

Δεν πολυγουστάρω να βγαίνω για φαγητό ή για ποτό μέσα στη βδομάδα. Σκέφτομαι πως έχω να δώσω 500 ευρώ τον άλλο μήνα για τη θέρμανση και βάζω φρένο σε πολλά. Όσο σκέφτομαι ότι έδωσα την Τρίτη στην Plato's 8 ευρώ για ένα ποτήρι κρασί, φρικάρω.

Προχθές σκεφτόμουν πόσο κοστίζει ένας καφέ φίλτρου των 250γρ. Είναι η μοναδική πολυτέλεια που δεν κόβω με τίποτα.

Του Starbucks, 7,50 ευρώ του περιπτέρου, 5 παρά κάτι. Σήμερα θα πεταχτώ από το Whittard να δω τι παίζει.

Τώρα θα μου πεις, θα σωθείς από δύο ευρώ;

Δύο από εκεί, δέκα από εδώ, μείον 8 ευρώ από ένα ποτήρι gin 'n' tonic μια Πέμπτη...και πάει λέγοντας.

Επίσης το θεωρώ αδιανόητο πια να δίνω 7,50 ευρώ για μια κυριακάτικη ελληνική εφημερίδα. Εκεί που έπαιρνα 2-3 κάθε Κυριακή, τώρα διαβάζω τα νέα online.

Όσο για τις μάρκες, αυτό το είχα απομυθοποιήσει από καιρό. Δεν καταλαβαίνω κάτι φίλες μου, που φυλάνε λεφτά για να πάρουν μια Louis Vuitton, 500 ευρώ. Τί να την κάνεις καταρχάς; Να την μοστράρεις στη Στασικράτους τα απόγεύματα Σαββάτου; Μου κάνει πολύ 90s όλο αυτό. Ή, τι με ενδιαφέρει να φαίνεται το ""G" του Gucci στη ζώνη σου ρε φίλε;

Αν αυτό το "μάζεμα" σημαίνει να μαζευόμαστε σε σπίτια, γουστάρω.

Τον τελευταίο καιρό τη βγάζω όλο και πιο συχνά σε καναπέδες φίλων. Δεν μου λείπει καθόλου το έξω.

Νιώθω ότι έχουμε χάσει την μπάλα σε αυτό το νησί.

Ζούμε από δάνεια και νομίζουμε ότι είμαστε μεγάλοι και τρανοί.

Ο κανονικός κόσμος στην Ευρώπη, σε μεγάλες πόλεις, ζει με πολύ πιο λίγα.

Η ποιότητα ζωής δεν καθορίζεται από το χρήμα.

Αργήσαμε αλλά νομίζω αρχίσαμε να το καταλαβαίνουμε.