Wandering and Wondering.

Σήμερα το πρωί, διάσχισα την παλιά Λευκωσία για να πάω στα γραφεία του Δήμου, να πληρώσω κάτι λογαριασμούς. Στο δρόμο μου, κόσμος να πηγαίνει δουλειά, ξένοι να κάθονται έξω στο πεζοδρόμιο, μαγαζιά με καρέκλες έξω. Το μάτι μου έπιασε το κατάστημα με τους ξηρούς καρπούς του Αθηαινίτη που πάντα έλεγα πως θέλω να μπω μέσα, ένα άλλο μικρό όπου απέξω κρέμονται μπρίκια, εκείνο το γνωστό, απέναντι από το δημοτικό του Αγίου Αντωνίου που πουλάει φουκούδες, παραδοσιακές σκούπες, πλαστικά ποτιστήρια και ότι άλλο φανταστείς, καφενέδες με παππούδες μέσα να παίζουν τάβλι.

Σκεφτόμουνα πως μια μέρα θα ήθελα να πάρω άδεια, να ξυπνήσω νωρίς και με τη φωτογραφική μου να περπατήσω στην παλιά πόλη. Να κάτσω στο Hurricane για καφέ και τυρόπιτα, να περπατήσω, να ανακαλύψω μικρά δρομάκια - δεν γίνεται, κάτι θα μου έχει ξεφύγει όλα αυτά τα χρόνια- , να πάω σε γειτονιές που πάντα περνάω βιαστικά με το αυτοκίνητο, να φωτογραφήσω το νέο σπίτι με το οποίο έχω πάθει εμμονή ( δίπλα από την Αρχιεπισκοπή, έχει την πιο συγκλονιστική ψηλή πόρτα), να, να, να...:)

Ξέρεις πόσο καιρό έχει να κυκλοφορήσω μέρα; Είδικά τις καθημερινές.

Έρχομαι γραφείο στις 830 και φεύγω με πολλή τύχη στις 7. 10-11 ώρες μπροστά από μια γαμημένη οθόνη. Εκεί που μου συνέβαινε 4-5 μέρες του μήνα, έχουν γίνει 15. Μας πιπιλάνε τη μαλακία "υπάρχει κρίση, είσαι τυχερή που έχεις αυτή τη δουλειά" και αναγκαζόμαστε σκάμε. Και βιογραφικό να φτιάξω, που να το στείλω; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα...

Εδώ και δυο βδομάδες δεν έχω όρεξη να βγαίνω και τα βράδια καταλήγω σπίτι μου στον καναπέ ή σε σπίτια φίλων. Δεν έχω διάθεση.

Πριν λίγο διάβαζα το τελευταίο κείμενο της pax. Έγραφε αυτό που λέμε όλοι και που προσπαθούμε να εμπεδώσουμε: Όλα θέλουν προσπάθεια, ακόμα και το να περνάς καλά.

Απλά η Pax λέει και κάτι άλλο. Καμιά φορά είναι πολύ δύσκολο να προσπαθείς να φτιαχτείς μόνος σου. Πόσο σωστό. Αυτές τις μέρες δεν θέλω να το φιλοσοφήσω το θέμα ή να σκέφτομαι "εγώ θα κάνω πράγματα για μένα".

Δεν θέλω! Είμαι κουρασμένη. Θέλω να κάνω ΤΙΠΟΤΑ.

Ναι ξέρω τις επιπτώσεις. Αμα δεν προσπαθείς, δεν γίνεται κάτι.

Το "όλα θα έρθουν στην ώρα τους και από μόνα τους" όντως δεν ισχύει γιατί προϋποθέτει εσύ να είσαι ΕΚΕΙ. 100% παρόν, χαλαρή και ο εαυτός σου. Και θέλει προσπάθεια και αυτό.

Εγώ που δεν είμαι σε mood όμως;

Ντάξει, η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να ήμουν Αθήνα τώρα.

Να κάνω το αγαπημένο μου ΤΙΠΟΤΑ.

Να γυρίζω άσκοπα με φίλους.

Να φλερτάρω.

Να γελάω με ατάκες έξυπνες.

Το παραδέχομαι.

Υ.Γ Το post που γράφτηκε πέρσι, αυτή τη μέρα εκφράζει αυτά ακριβώς που αισθάνομαι σήμερα, 12 μήνες μετά. Πολύ ανησυχητικό...