Σύντομο break για δαφημίσεις

Παίζει και να είναι η πιο μαλακισμένη βδομάδα εδώ και μήνες. Καμία συνεννόηση με συνεργάτες ( που δεν τους αξίζει να τους αποκαλώ και έτσι, αφού οι περισσότεροι δεν συνεργάζονται), ένα δυο πισώπλατες μαχαιριές και η συνειδητοποίηση ότι όλο αυτό είναι κάπως περιττό. Δηλαδή, πρέπει να είμαι το σκυλί που μαντρίζει τα πρόβατα; Αυτό σημαίνει το να είσαι ο υπεύθυνος σε μια ομάδα;

Και αν ναι, τότε γιατί δεν υπάρχει κάτι που να το ισορροπεί;

Ένας τρελός μισθός πχ 3,000 ευρώ, ταξίδια ή έστω η (ψευδ) αίσθηση ότι "the sky is the limit".

Λένε πως η εξουσία είναι σαν ναρκωτικό. Μόλις την πάρεις, μπαίνεις σε ένα τριπάκι όπου ζεις και αναπνέεις για να επιβάλλεσαι, να περνάει το δικό σου και να ελέγχεις τα πάντα.

Πάντα ήμουν επιφυλακτική στο control. Στις φάσεις που νιώθω την ανάγκη να ελέγχω τα πάντα στη ζωή μου, από τη δουλειά μέχρι το πότε θα δω φίλους, με ποιους θα κάνω παρέα ακόμα και το "ποιος τύπος άνδρα μ αρέσει", καταλαβαίνω ότι επί της ουσίας προσπαθώ να ελέγξω τον εαυτό μου. Το control είναι αντανάκλαση μιας προσωπικής ανάγκης.

Αυτές τις μέρες λοιπόν, που γίνεται το έλα να δεις στη δουλειά και που απλά το θέμα δεν τσουλάει, δεν θέλω να ελέγχω κάτι. Ούτε τσιμπάω πια με τις ατάκες από τους πάνω "τουλίπα, είσαι αρχηγός". Αυτά είναι για εκείνους που τα έχουν όλα μυθοποιημένα.

Αυτές τις μέρες κάνω τη δουλειά μου, προσπαθώ με πολλή προσπάθεια να συντονίσω, τσιρίζω σαν ψυχοπαθής γιατί πραγματικά έχω φάει τεράστιο πακέτο και ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΩ ΠΙΑ.

Θέλω να είμαι χαλαρή, λάητ, ευτυχισμένη, κόκκινη και φτωχή

ή

Τσιτωμένη, σκύλα, "χέστηκα για το τι νιώθω", μπλε και πλούσια.

Ένα από τα δύο. Όχι το κακό το συνδυασμό τους. Αει σιχτιρ πια.