Ακόμα ένα post χωρίς νόημα.

Μιλώντας για αντιθέσεις ως "bipolar" και "μανιοκαταθλιπτική" που έχω χαρακτηριστεί σε προηγούμενο Post.

Λίγο πριν να πατήσω φρένο - γιατί θα το πατήσω - θα πέσω με τα μούτρα στον τοίχο.

Όχι γιατί είμαι αυτοκαταστροφική, ούτε γιατί γουστάρω να πονέσω.

Απλά γιατί έτσι όπως "οδηγώ" μερικά πράγματα δεν έχω άλλη επιλογή από το να επιταχύνω.

Και σκέψου...δεν είμαι καν 20. Δεν έχω καν το άλλοθι της νεαρής ηλικίας. Ούτε το άλλο, της "sex, drugs & rock n roll " τύπισσας. I 'm just an ordinary girl, που έλεγε και η Τζούλια Ρόμπερτς στο Noting Hill.

Μόνο που εγώ, δεν κάνω ερωτική εξομολόγηση σε κανένα. Ούτε αυτό δεν προλαβαίνω να κάνω. Και δεν με παίρνει κιόλας τελικά. Έτσι κι αλλιώς, για ακόμα μια φορά, δεν είμαι καλή στα λόγια. Ίσως λίγο στα γραπτά, όταν δεν είναι και αυτά παρορμητικά.

Μόνο εκεί προφανώς εκμεταλλεύομαι το παρορμητικό του χαρακτήρα μου. Κατά τα άλλα, νιώθω μερικές φορές πως δεν κάνω παιχνίδι, πως τα παίρνω όλα στα σοβαρά.

Λες και η ίδια η ζωή είναι σοβαρή. Λες και όλοι εννοούν 100% αυτά που λένε.

Εγώ σου λέω πως αν δεν δεις, μην πιστέψεις.

Για ακόμα μια φορά, καταλήγω πως ο χρόνος φροντίζει να στα δείξει όλα, αργά η γρήγορα.

Για το μόνο που είμαι σίγουρη πως μου δείχνει είναι πως πρέπει να παίξω αυτό το παιχνίδι, τώρα, όχι πιο αργά.