Tik Tok

Η μάνα μου χθες μου έριξε την εξής - εμπνευσμένη- ατάκα:

"Κοίτα να δεις. Εμένα και του μπαμπά σου, κτύπησε το βιολογικό μας ρολόι.

Θέλουμε να γίνουμε παππούδες".

Την κοίταξα, προσπαθώντας να διατηρήσω ένα ήρεμο ύφος.

Το κατάφερα.

Μέσα μου όμως ζούσα την ΑΠΟΛΥΤΗ φρίκη.

Πάλι ρε παιδί μου;

Πάλι πίεση;

Οι Κύπριοι γονείς. Προορισμός τους στη ζωή να γίνουν παππούδες.

Η πραγματική ευτυχία των παιδιών τους - αδιάφορος παράγοντας.

Δεν μπορούν απλά να περνάνε καλά με τους φίλους τους και να ταξιδεύουν;

Πρέπει όλοι στη ζωή να έχουμε τον απώτερο σκοπό του γονιού/παππού;

Στην τελική και εγώ περνάω δύσκολα. Εμένα με ρώτησε η μάνα μου αν μπορώ πια να χειριστώ τη ρουτίνα μου και εκείνη τη συνεχή σκέψη πως όλα είναι τόσο περιττά και ίδια;

Και γω θέλω μια τεράστια αλλαγή.

Αν όμως δεν είναι το δίπτυχο καλός άνδρας-ένα παιδί;

Αν με φοβίζει τόσο πολύ να μπω στο γαμημένο καλούπι που βλέπω γύρω μου τα τελευταία 34 χρόνια και φρικάρω;

Αν από την άλλη δεν θέλω ούτε και να το παίζω επαναστάτρια χωρίς αιτία;

Αν εμένα σκοπός μου στη ζωή είναι απλά να είμαι ευτυχισμένη χωρίς επιβαρύνω κανένα;

Αν αυτό είναι για μένα αρκετό;

Μου πρότεινε να μου γνωρίσει τον γιο ενός πρώην συναδέλφου του μπαμπά μου.

" Είναι δάσκαλος". Λες και το επάγγελμα του άλλου είναι καθοριστικό.

Θέλουν να μου τον γνωρίσουν. Προξενιό ένα πράγμα. Δεν θέλω. Όποτε λέω "ναι" σε τέτοιες καταστάσεις, για να μην το παίζω σκύλα, νιώθω σαν γουρούνι στο σακί.

Η τελευταία φορά ήταν πριν από 1-2 χρόνια, ο γιος κάτι κολλητών τους. Έμοιαζε με μικρό ποντίκι ο τύπος.

Μια άλλη φορά, πήγανε να μου συστήσουν ένα μαμόθρεφτο, αδιάφορο, άσχημο τύπο. Ξέρεις τι έκανα; Φλέρταρα με τον μπαμπά του που ήταν πολύ πιο σέξι. Ο μπαμπάς μου το καταδιασκέδασε, η μάνα μου φρίκαρε.

Αυτές τις μέρες παίζουν και δεν παίζουν δυο φάσεις.

Ο ένας που μ' αρέσει πολύ, μου "απαγόρευσε" να τον ερωτευτώ. Οκ ρε φίλε, το πήρα το μηνυματάκι. Σε γουστάρω, με γουστάρεις, αλλά με αποφεύγεις. Ξέρω γιατί το κάνεις. Αλλά δεν θα σου κάνω ψυχανάλυση. Νομίζω ξέρουμε και οι δύο τους μηχανισμούς μας. Η μόνη διαφορά είναι ότι εγώ ξέρω τους όρους σου, αλλά εσύ δεν ξέρεις τους δικούς μου.

Όπως και να έχει, δεν έχω αποθέματα να το/σε κυνηγήσω. Όποιος θέλει ας με κερδίσει.

Ο άλλος...χμ δεν ξέρω. Ομορφούλης, αλλά δεν κόβομαι. Μπορεί να δώσω ευκαιρία. Δεν είμαι σίγουρη. Βρεθήκαμε μια φορά με κοινή παρέα, κάναμε ένα κλικ και βρεθήκαμε μια άλλη φορά μόνοι μας όπου νομίζω έβλεπε λίγο υπερβολικά το κενό. Μα το κενό; Τέλοσπάντων. Αν υπάρξει τρίτη φορά, θα βλέπω και εγω το κενό. Να δούμε πόσο θα αντέξει ο καθένας.

Όπως και να χει, η σούμα από όλα αυτά είναι ένα ωραιότατο - συναισθηματικό - μηδενικό.

Στο τέλος της μέρας, ερωτευμένη δεν είμαι, οι τόποι δεν με χωράνε, τα μπαρ μου φαίνονται τα ίδια, τα σαββατοκύριακα είναι ένα βάσανο και τίποτα και κανείς δεν μου κάνει "κλικ".

Όσο για το βιολογικό μου ρολόι;

Μου φωνάζει "άλλαξε τη ζωή σου, ρίσκαρε". Αυτό μόνο.