Στη μπαρα

1730. Στο γραφείο. Το τέλος μιας αδιάφορης μέρας. Προσπαθώ να μαζέψω τις σκέψεις μου. Το εκνευριστικό έντονο φως, με προσγειώνει στην πραγματικότητα.

Στο ipod High Notional και England.

Οι τελευταίες μέρες κυλήσανε παράξενα. Κουβέντες πολλές με φίλους. Που όμως όλοι είχανε ένα κοινό θέμα: Η αγάπη, οι σχέσεις, ο έρωτας, ο αριθμός δύο.

Μερικές ερωτήσεις δεν πρόκειται να έχουν απάντηση.

Θα με αγαπάς για πάντα;

Τι θες από εμένα;

Γιατί σ' αρέσω;

Και μετά;

Τότε γιατί τις κάνουμε;

Και γιατί μπαίνουμε καν στη διαδικασία να τις σκεφτούμε;

Αφού δεν ξέρουμε.

Τον τελευταίο καιρό, πιπιλάω συνέχεια ένα «δεν ξέρω».

Δεν έχω ιδέα αν κάνω καλά ή όχι.

Νιώθω πως δεν με παίρνει να έχω απάντηση.

Από τις λίγες φορές στη ζωή μου που δεν βιάζομαι.

Τα πράγματα τυχαίνουν πολλές φορές ερήμην μας και χωρίς πολλά πολλά.

Έτσι για το σπάσιμο της υπόθεσης. Σκέφτεσαι, κάνεις στρατηγικές; Φοβάσαι, κολώνεις, κάνεις πίσω, λες δέκα λέξεις και μετανιώνεις για τις εννιά;

Δεν έχει σημασία. Ότι είναι να γίνει , θα γίνει. Η δύναμη του τυχαίου.

Μιλάω αφηρημένα γιατί έτσι νιώθω πως είναι η ζωή μου αυτό τον καιρό. Μια αφηρημένη έννοια. Ο καθένας έρχεται, βάζει τις «πινελιές» του και φεύγει. Εγώ από την άλλη δεν έχω καμιά διάθεση να τις ερμηνεύω. Έτσι κάθομαι σε μια μπάρα, πίνω το gin ‘n’n tonic μου και παρακολουθώ.

Για πόσο; Για όσο.