Το Μετά.

Τα πράγματα στον έρωτα πρέπει να είναι τσακ-μπαμ.

Ούτε "να το σκεφτώ", ούτε "δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος/η".

Το θες πολύ; Κάντο. Αν το θες λίγο, μην το κάνεις. Ποτέ δεν πίστευα τη φράση "τρώγοντας έρχεται η όρεξη". Είναι, για μένα, το στιγμιαίο. Το κλικ. Εκείνο το δευτερόλεπτο που οι φερορμόνες θα πάρουν τον πρώτο λόγο.

Και μετά;

Το πολύ πολύ να φας τα μούτρα σου - να αποκτήσουν το εφέ παρμεζάνας στον τρίφτη.

Θα είσαι στα πατώματα για λίγο καιρό, θα εμπεδώσεις το παρκέ, θα θες κάθε μέρα να πεθάνεις, θα παίρνεις τους φίλους σου συνέχεια τηλέφωνο και θα τους πρήζεις, θα περπατάς στο δρόμο και θα αναπολείς εκείνες τις "βαρετές μέρες" που τουλάχιστον όμως δεν είχες Αυτό να σε βαραίνει.

Αλλά μετά...

...θα περάσει ο καιρός, θα αρχίσεις σιγά σιγά να παίρνεις τα πάνω σου. Είτε βρίσκοντας κάποιον/α άλλη να ασχολείσαι ή κάνοντας μανιωδώς μαθήματα ζωγραφικής/μαγειρικής/φωτογραφίας/ισπανικών.

Και μετά:

Θα μαζέψεις δυνάμεις. Θα μάθεις να είσαι εσύ για σένα. Για κανέναν άλλο. Από την άλλη, θα καταλάβεις πως όλη αυτή η διαδικασία σε κάνει πιο δυνατό.Και για σένα αλλά και για τον επόμενο άνθρωπο που θα μπει στη ζωή σου.

Ε, και μετά!

Θα έρθει. Εκεί που δεν το περιμένεις. Σίγουρα έτσι. Στο άσχετο. Και ξανά απ' την αρχή.