Check in

Έχω ταξιδέψει πολύ. Σε πόλεις, χώρες, ηπείρους. Τα τελευταία χρόνια λόγω δουλειάς τα ταξίδια μου είναι όλο και πιο συχνά. Τον περασμένο Μάρτιο, μέτρησα 10 πτήσεις. Συνηθίζεις. Μαθαίνεις να κινείσαι στα αεροδρόμια, στους ελέγχους, ξέρεις τι να πάρεις μαζί σου στο αεροπλάνο, φορτιστές, κινητά, βιβλία κλπ. Ξέρεις που είναι οι καλές θέσεις. Και σίγουρα βαριέσαι να πιάνεις κουβέντα τους διπλανούς. Το έκανα τώρα ως φοιτήτρια. Τώρα άντε να χαμογελάσω. Ως εκεί.
Εκείνο που δεν θα συνηθίσω ποτέ και μάλλον είναι νέο φρούτο, είναι η μικρή δυσφορία που νιώθω, την προηγούμενη μέρα. Νιώθω κάτι σαν αγωνία. Ακινητοποιούμαι. Είναι δυσάρεστο. Τον Ιούλιο, αναγκάστηκα να πάρω τηλέφωνο ένα κολλητό μου, να με βοηθήσει με step by step οδηγίες να μην το κάνω πιο "τέρας" το θέμα.

Αύριο ταξιδεύω. Τώρα γράφω εδώ για να διαχειριστώ αυτό το τέρας. Κάπως σαν αναπνοές.
Πόσο μ' αρέσει να γράφω εδώ. Πραγματικά.

Σκεφτόμουν πριν κάποιες μέρες πως τα τελευταία χρόνια , όταν έγραφα εδώ, γκρίνιαζα.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που διαχωρίζει την γκρίνια από την εξομολόγηση ενός συγκεκριμένου point of view. Αλλά νομίζω πως γκρίνιαζα.
Δεν θέλω πια, ούτε να γκρινιάζω, ούτε να βλέπω αρνητικά τα πράγματα.
Τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν φάσεις που τραβάω μεγάλο ζόρι. Δουλεύω πάρα πολύ, κλείνομαι σπίτι εξαιτίας αυτού ( καλή ώρα απόψε που θα ήθελα να βγω, αλλά..δουλειά), στον ορίζοντα κανένα γκομενικό ( εσύ υπέροχε τύπε που έχουμε εκατόν κοινά και κάτι μας ενώνει κάτι ανεξήγητο που το παραδεχθήκαμε και οι δύο...είσαι παντρεμένος, τι να κάνουμε).

Αυτό που επίσης σκέφτομαι σήμερα, είναι ότι τις προάλλες μια συνάδελφος που την ξέρω 3-4 χρόνια, έβλεπε τις φωτογραφίες μου από το μακρινό ταξίδι που έκανα στην Ασία πριν οκτώ καλοκαίρια. Γυρίζει και μου λέει " είναι απίστευτο. Χαμογελάς στις φωτό. Έχει πολύ καιρό να σε δω να χαμογελάς σε οποιαδήποτε φωτό".
Χμμ...φίλε/φίλη. Το σκέφτομαι. Έχασα την χαρά; Είναι που μεγαλώνω;

Πάω να κάνω τη λίστα της βαλίτσας.  Θα τα πούμε σύντομα *** βαθιές αναπνοές ***


Υ.Γ Χρωστάω επισκέψεις σε πολλά blog. Μου δώσετε μεγάλη χαρά όσοι εμφανιστήκατε να το ξέρετε. Αν αλλάξατε www του blog  σας, ενημερώστε με.

Καλοκαίρι εις τη Χώρα

Όσο εσείς γυρίζατε στις παραλίες, ποστάρατε φωτογραφίες από ΟΛΑ τα ελληνικά νησία - μέχρι και το δικό μου το μυστικό, με τρόμο είδα πως το ανακαλύψανε 6-7 παρέες - αλλά και από παραλίες με το φραπέ και την μπύρα ανά χείρας, η τουλίπα βρισκόταν εις την Λευκωσία.
Το σχέδιο για το οποίο έγραψα στο προηγούμενο ποστ, πέτυχε στο μισό.
Δυστυχώς έβλεπα social media. Μερικές φορές σκεφτόμουν " τι σκατά κανω λάθος και εγώ δουλεύω συνέχεια " αλλά μετά μου πέρναγε, γιατί βαριέμαι να έχω ανασφάλειες.
Στις διακοπές μου, εκτός από πάρα πολύ ύπνο, οργανώθηκα. Προβλέπεται άγρια χρονιά.

Από την άδεια Λευκωσία έχω να αναφέρω
- Είναι ΤΕΛΕΙΟ. Είδικα την μερα του 15γουστου που ήμουν εγώ και ακόμα 5 αυτοκίνητα.
- Η τέλεια φάση να δεις Netflix. Άρχισε και η δεύτερη σεζόν του Mindhunter
- παρκίγκ παντου.
- Μένουν λίγοι φίλοι στην πόλη, οπότε αυτό σημαίνει ότι μπορεις να κλειστείς σπίτι σου με την ησυχία σου χωρίς να νιώθεις άσχημα ότι εξαφανίστηκες. Όσοι απομένουν, έχουν τέλειες βεράντες.
- Διαβάζεις βιβλία.
- Κοιμάσαι
- Κοιμάσαι
- Τρως καλά και υγιεινά γιατί είναι όλα κλειστά οπότε μαγειρεύεις και τρως φρούτα.

Φυσικά όλα αυτά είναι απλά μια ωραία  ανάμνηση γιατί τώρα δουλεύω σαν να μην υπάρχει αύριο.
Οκ. Το χω ( παρηγοριά στον άρρωστο).

Επιστρέφω στη δουλειά,

Γυναίκα Καριέρας.

Του Αυγούστου τα μπλουζ

Οι φετινές διακοπές ήρθαν κάπως νωρίς, αρχές του Ιούλη.
Έτσι έτρεχα όλο τον Ιούνη να κλείσω όσες πιο πολλές εκκρεμότητες μπορούσα. Αρχές Ιούλη, ο δρόμος με οδήγησε στην αγαπημένη μου - αλλα καυτή κυριολεκτικά - Αθήνα για 2-3 μέρες και μετά για 5 μέρες στο αγαπημένο μου ελληνικό νησί. Πέρασα σούπερ, ξεκουράστηκα, είδα άλλες εικόνες, ήμουν εντελώς ανέμελη, οι άνθρωποι μου ήταν μια υπέροχη παρέα. Αλλά ήταν λίγο. Γιατί μέχρι να συνηθίσει το σώμα σου σε άλλους ρυθμούς, επιστρέφεις. Θες 2 βδομάδες συνεχόμενες για να αλλάξουν οι ρυθμοί σου.
Επέστρεψα πίσω όπου πάλι είχα δουλειά - τι στο καλό συμβαίνει;.
Πήρα ακόμα 3 μέρες άδεια και έκανα 6ήμερες διακοπές στις οποίες όμως κατάφερα τη μια μέρα να τρέχω για τα γενέθλια μου, την άλλη να δουλεύω και τις άλλες δύο να είμαι εκνευρισμένη στον Πρωταρά με το πόσο πηγμένα είναι τα κρεβατάκια και πόσο αγενείς είμαστε ως λαός. Είχα και ένα μεγάλο οικογενειακό τραπέζι, οπότε ουσιαστικά μηδέν ψυχική ηρεμία.

Φτάνουμε αισίως 5 Αυγούστου με μηδέν μέρες διακοπές για το υπόλοιπο καλοκαίρι. Με αυτό ως δεδομένο και με δεύτερο δεδομένο ότι έχω άπειρη δουλεια έχω αποφασίσει να περάσω τον Αύγουστό μου ως εξής:
1) Θα κλειστώ στο κλιματιστικό. Κυκλοφορεί πολλή ιδρωτίλα εκεί έξω.
2) Θα δουλεύω εντατικά, συστηματικά ΚΑΙ δημιουργικά. Άρα αναμένετε περισσότερα ποστ.
3) Θα τελειώσω 1 βιβλίο και θα αρχίσω ακόμα 1.
4) Θα βγαίνω εντελώς επιλεκτικά σε πολύ χαλαρά μέρη πχ στον Πλάτανο, στο θερινό σινεμά. Κωνστάντια, σε καμιά αυλή, σε κανένα Il Bacaro μέσα στο κλιματιστικό.
5) Θα αδειάσω όλο το bar των ποτών που έχω σπίτι με την βοήθεια του Άγιου Gin, του Όσιου Tonic και των φίλων μου. "With a little help from my friends" που λέει και το γνωστό αγαπημένο τραγούδι.
6) Θα δώ όλα όσα έχω σημειώσει στο Netflix ( καλά όχι όλα, αλλά αρκετά).
7) Δεν θα κάνω δίαιτα. Αλλά θα τρώω πολύ καρπούζι ανάμεσα στα πουράκια Παπαδοπούλου που βάζω στην κατάψυξη και είναι σαν παγωτίνια.
8) Θα προσπαθήσω να μην νευριάζω τόσο πολύ εύκολα με κόσμο. Άρα θα απομονωθώ. Η υπομονή μου δεν υπάρχει πια. Νομίζω είναι μόνιμο state of mind.
9) Θα βγαίνω μόνο με κόσμο που αγαπώ ή έστω συμπαθώ. Για να μην προκαλείται το σημείο 8.
10) Θα αποφύγω το Instagram για να μην γίνει ο Αύγουστος ένα τεράστιο FOMO.

Εσύ τι θα κάνεις αυτόν τον Αύγουστο;

UT.

Μια και μοναδική ανάσα

Πριν από τρεις βδομάδες σκέφτηκα οτι αφού κάνουν όλοι τατουάζ στην Κύπρο μήπως να κάνω και εγώ ένα. Έστω και σε "αυτή την ηλικία". Σκεφτόμουν και τελικά κατέληξα ότι θα ήθελα να κάνω...εμένα. Μια μαύρη τουλίπα. Αύτο το οποίο για τόσα χρόνια ήταν μέρος της ζωής μου. Και μετά σκέφτηκα πως "αν το δει κάποιος και καρφωθώ; Δεν γουστάρω". Τελικά αποφάσισα να μην κάνω. Όχι για αυτό τον λόγο, αλλά γιατί σκέφτηκα να κάνω ένα άλλο τατουαζ: Να ξαναρχίσω να γράφω εδώ, μετά από ένα χρόνο.

Δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα τον τελευταίο χρόνο. Τουλάχιστον τα επιφανειακά, αυτά που βλέπει ο κόσμος. Δεν έχω αλλάξει, δεν έχω κάνει κοσμογονικές αλλαγές, δεν έχω παιδιά, δεν έχω παντρευτεί, δεν άλλαξα χώρα.
Όμως το μέσα μου άλλαξε πάρα πολύ. Μπορεί να είναι το "40". Αυτή η αλλαγή στην ηλικία.
Μπορεί να ζυμώνονταν όλα τόσο καιρό και τώρα να βλέπω εγώ τις αλλαγές.
Το ένιωσες ποτέ σε κομβικό ηλικιακό σημείο;

Βλέπω πιο ήρεμα πολλά πράγματα. Έχω αποδεχθεί πολλά και κυρίως βαρέθηκα να πολεμάω με ανεμόμυλους. Κυρίως αυτό.
Έχω κερδίσει μάχες; Τον τελευταίο καιρό και ναι και όχι. Κατά βάση όμως δεν πολεμώ, τουλάχιστον σε κάποιους τομείς, άρα πως να χάσω; Ή πως να κερδίσω;

Αυτό το καλοκαίρι, που δεν θα κάνω μεγάλες και γκράντε διακοπές στο εξωτερικό, προσπαθώ να θυμηθώ παλιά καλοκαίρι, που ήμουν πιο ελαφριά στο μυαλό.
Διαβάζω λογοτεχνία.
Ακούω μουσική - πολλές φορές ξαπλώνω στο κρεβάτι, ανοίγω παράθυρα και ακούω τα νέα του Spotify.
Επικοινωνώ με φίλους, ρωτώ τα νέα τους. Έχω σταματήσει τους μονολόγους. Δεν έχω κάτι να πω. Ή μάλλον έχω, αλλά από τη στιγμή που ψάχνω λύσεις και δεν βρίσκω, δεν θέλω να μιλάω. Αλλά ακούω. Μου αρέσει.
Γνωρίζω νέο κόσμο. Εκείνοι που με ενδιαφέρουν, μιλάμε. Άπειρα. Τι υπέροχο πράγμα.
Ψάχνω τον έρωτα; Δεν ξέρω. Καμιά φορά σκέφτομαι πως ότι ειναι να ΄ρθει με ένα μαγικό τρόπο θα συμβεί. Ρομαντικιά ή ηλίθια;
Από την άλλη μπήκα και γω στο tinder. Αχ παναγιά μου - βιβλίο θα γράψω γι αυτό. Ένα μεγάλο όχι, και ας μια φίλη βρήκε έναν σούπερ σύντροφο έτσι.
Είναι και αυτός ο χρόνος που περνάει και ο ρομαντισμός κινδυνεύει να γίνει "πρακτική ανάγκη". Αλλά αυτό μια άλλη φορά.

Πεθύμησα να ζήσω αμπιάνς σαν την ταινεία "Ήσυχες Μέρες του Αυγούστου".
Αν καταφέρω να το ζήσω, θα επιστρέψω στην τουλίπα όπως ήταν 10 χρόνια πριν.
Που ήταν νέα, ωραία, ατυχής αλλά...

UT.

Υ.Γ Το κείμενο αυτό γράφτηκε με μια και μοναδική ανάσα.

Big Cities Lights

Αυτή την ώρα, σε μια βδομάδα ακριβώς θα βρίσκομαι στο αεροπλάνο για τον καλοκαιρινό μου προορισμό. Δεν το συνειδητοποιώ. Έχει καιρό να κάνω τόσο μεγάλο ταξίδι.

Με έπιασε μια μανία να βρω tips και να σημειώνω που θα πάω, τι θα δω. Νέες πόλεις βλέπεις. Και από την άλλη σκέφτομαι, ότι το αυθόρμητο είναι το πιο ωραίο και απλά θα βασικά. Να πάω σε κάτι μουσεία και γκαλερί που θέλω, να δω κάποια αξιοθέατα, να δώ κανα live, να παω σε 3-4 εστιατόρια και μπαράκια που σημείωσα και φτάνει. Και μετά αυθόρμητα.
14 μέρες, άλλος αέρας. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο έχω πεθυμήσει αυτόν τον άλλο αέρα.

Πέρασα το περισσότερο μέρος του 2017 και του 2018 να βαριέμαι αφόρητα. Την καθημερινότητα μου, τις συνήθειες μου, τον κόσμο γύρω μου. Βαρέθηκα εμένα πάρα πολύ.

Εδώ και 2 μήνες περίπου κάπως άλλαξε αυτό. Δεν ξέρω τι έγινε και το σύμπαν αποφάσισε να με αφήσει να ηρεμήσω. Απλά όλα είναι κάπως καλύτερα.
Βαριέμαι; Ναι. Έχω θλίψη; Ναι, αλλά όχι κάθε μέρα. Κάτι είναι και αυτό.

Άρα αυτό το ταξίδι, αγαπητέ/ή φίλε/η ίσως, λέω ίσως, να με κάνει να δω κάποια πράγματα αλλιώς, να αναθεωρήσω, να τολμήσω.
Συνήθως έτσι παθαίνω σε μεγάλα ταξίδια ή σε ταξίδια στα οποία πάω όταν θέλω να ξεκαθαρίσω καταστάσεις. Μου δίνουν ένα "σπρώξιμο" αλλά και εικόνες.

Ανυπομονώ για αυτό το αίσθημα/αποτέλσμα, περισσότερο ίσως απ' ότι για το ίδιο το ταξίδι.
΄
Ξέρεις, όσο μεγαλώνω, συνηθίζω την καθημερινότητά μου και "κολλάω". Ίσως είναι θέμα ηλικίας, ίσως είναι επειδή μεγαλώνοντας έχουμε περισσότερες εκκρεμότητες και ευθύνες. Δεν ξέρω. Αλλά δεν μου αρέσει που το βρίσκω πιο δύσκολο να ξεσηκωθώ. Βόλεμα, γαμώτο.

Πάλι μιλάω σκόρπια. Όπως και στα τελευταία εκατόν ποστ. Έτσι ειναι το μυαλό μου τα τελευταία 4-5 χρόνια. Σκόρπιο. Σίγουρα πιο ήρεμο και πιο κατασταλαγμένο σε πολλά πράγματα αλλά γενικά "αλλου".

Ίσως αυτό το ταξίδι να με "μαζέψει" λίγο.
Πολύ θα το ήθελα.

Καλό καλοκαίρι παιδιά,
X,
Ut

Φως.

Εισιτήρια κλειστά.
Αίτηση για visa, check.
Tips από φίλους, μια τεράστια λίστα, check.

Και τώρα...
Διάβασμα λογοτεχνικών βιβλίων με βάση τον προορισμό,  μελέτη για όλα όσα θα γίνουν το καλοκαίρι εκεί, μουσικές που του πάνε..

Χαραμάδα φως , πολύχρωμη, πανέμορφη.

“You have to be a romantic to invest yourself, your money, and your time in cheese.”- Anthony Bourdain

Την περασμένη βδομάδα, ο μοναδικός άνθρωπος που θα μπορούσα να αποκαλέσω "είδωλο" - εαν χρησιμοποιούσα αυτή τη λέξη δηλαδή - ο Anthony Bourdain αυτοκτόνησε.

Ήταν Παρασκευή μεσημέρι, Ήμουν σε ένα γεύμα δουλειάς. Έπεσε το πρώτο μήνυμα στο messenger, μετά το δεύτερο, το τρίτο. Φίλοι που ήξεραν πόσο τον θαύμαζα. Σοκ.
Μα αυτός; Που δεν του έλειπε κάτι;
"Τι ήθελες δηλαδή για να είσαι ευτυχισμένος Tony;", σκεφτόμουν συνέχεια εκείνη τη μέρα, φρικαρισμένη και ταυτόχρονα νευριασμένη.
Πήγα σπίτι, ήμουν εκτός εαυτού. Ήταν σαν να είχε πεθάνει δικός μου άνθρωπος.
Έτσι τον ένιωθα όμως, ένα φίλο. Το ίδιο και χιλιάδες κόσμος σε όλο τον κόσμο.
Ονειρευόμουν πως μια μέρα θα βρισκόμασταν εκείνος και εγώ, σε ένα σκοτεινό μπαρ, στη Νέα Υορκη να πινουμε μπίρες, σε pint και να μιλάμε για τα πάντα. Για τους Rolling Stones, για την πολιτική, για το πρόσφατό του ταξίδι, για τα πιάτα που θα θέλαμε να δοκιμάσουμε την τελευταία μέρα πάνω στη γή.

Τις επόμενες μέρες διάβαζα συνέχεια ειδήσεις από τα site που παρακολουθώ. Τα ταξιδιωτικά, της γαστρονομίας, τους New York Times.
Γράφανε πως είχε κατάθλιψη. Δεν είχα ιδέα.
Ναι, είχε γράψει στο Medium Raw - απίθανο βιβλίο- ότι είχε σκεφτεί πολλές φορές να αυτοκτονήσει, ειδικά σε εκείνο το ταξίδι στην Καραϊβική. Αλλά δεν πέρασε το μυαλό μου ότι ήταν κάτι πιο σοβαρό από το "sex, drugs & rock 'n' roll".
Και πόσοι λέμε συχνά ότι έχουμε βαρεθεί τη ζωή μας; Πόσοι δεν περάσαμε στιγμές βαθιάς θλίψης;

Αυτός όμως είχε κουραστεί. Πέντε μέρες μετά ίσως καταλαβαίνω το γιατί. Όλοι λένε πως είχε την τέλεια δουλειά, έκανε ότι ήθελε, έκανε ένα παιδί, είχε μια σχέση καλή, είχε φίλους. Το ίδιο έλεγε και εκείνος. Όμως η κατάθλιψη αυτά τα επισκιάζει με ένα ολόμαυρο πέπλο. Χωρίς καμία εξήγηση και λογική.
Απλά δεν μπορούσε άλλο να συνεχίσει.
Λυπάμαι πολύ. Όχι μόνο που η γαστρονομία αλλά και ολόκληρη ανθρωπότητα έχασε έναν σπουδαίο άνθρωπο, αλλά γιατί πέρασε τόσο δύσκολα. Δεν του άξιζε αυτό. Καθόλου.
Κρίμα Tony...ίσως σε κάποια άλλη ζωή, ίσως συναντηθούμε.
Σε εκείνο το μπαράκι, με τα κόκκινα τουβλάκια στον τοίχο, να καθόμαστε στο μπαρ, από τα ηχεία ή ακόμα καλύτερα από τη σκηνή να τραγουδάει live ο Leonard Cohen και εμείς να πίνουμε μπίρες. Και να μου λες ιστορίες. Ίσως και εγώ να έχω ιστορίες να σου πω, φαντάστηκες;

 “Maybe that’s enlightenment enough: to know that there is no final resting place of the mind; no moment of smug clarity. Perhaps wisdom...is realizing how small I am, and unwise, and how far I have yet to go." -Anthony Bourdain” 

Αναπνοή- Εκπνοή και ξανά.

Έχει φορές που γράφω εδώ και αμέσως το μετανιώνω που εκφράζομαι τόσο άνετα.
Βέβαια, αυτός ήταν και ο σκοπός του blog όταν το έκανα πριν από 12 ολόκληρα χρόνια, εκείνο το βράδι του Μάη. Να μάθω να εκφράζομαι, να γράφω καλύτερα.
Αλλά τώρα δεν είναι ώρα για ανασκόπηση του blog - όσοι το διαβάζουν από τότε,  ξέρουν την πορεία του. Και την ηλεκτρονική και την έντυπη σε Ελλάδα και Κύπρο ( ας παινευτώ λιγάκι, δεν πειράζει).

Αυτό που σκέφτομαι είναι πως υπάρχει κόσμος που γνωρίζει ποια είμαι. Κόσμος που ξέρω, που τους είπα καιρό πριν ποια είμαι για να διαβάζουν τις σκέψεις μου χωρίς να πρέπει να τις λέω κάθε φορά και  κόσμος που ξέρω αλλά δεν ξέρω ότι ξέρουν την Τουλίπα.
Τέλοσπαντων.
Και γράφω αυτόν τον καιρό, όλα όσα σκέφτομαι που δεν είναι ιδιαίτερα καλά, γιατί η αλήθεια είναι αγαπητέ μου φίλε αναγνώστη, τα πράγματα δεν έχουν καλύτερέψει. Απλά είναι σε καταστολή.
Και τα διαβάζουν και ανησυχουν και στέλνουν μηνύματα. Δεν θέλω να στενοχωρώ κανένα. Εαν κάποιος θέλει να βοηθήσει φυσικά μπορεί:
1. Να μου βρει γκόμενο της προκοπής. Η έμφαση στο "της προκοπής".
2. Να μου κάνει career management. Δηλαδη υπάρχει λόγος τώρα να ανατινάξω τη ζωή μου εδώ και να φύγω σε μια άλλη πόλη σε μια άλλη χώρα; Μπορεί όχι, μπορεί ναι. Δεν ξέρω.
3. Να κάνει πλύση εγκεφάλου στην οικογένεια μου και να με αφήσει ήσυχη να ζήσω τη ζωή μου, να κάνω τις επιλογές μου ( που σίγα τις επιλογές και την επανάσταση - λίγη πίστη στην τουλίπα δεν θα έβλαπτε αγαπητό σόι).
4. Να σταματήσει το χρόνο - τόσο απλό - μέχρι να σκεφτώ.
Γίνεται;

Στα άλλα νέα, δεν έχω. Κυκλοφορώ, όπως όλοι. Γκρινιάζω λιγότερο  ( δεν ξέρω γιατί) και η θλίψη μου ειναι εκεί ριζωμένη να με κοιτάει κατάματα.
Δεν με ενδιαφέρουν τα τριήμερα, τα σαββατοκύριακα.
Αυτοκαταπιέζομαι να βγαίνω έξω τα βράδια. Όχι γιατί δεν θέλω να βλέπω τους φίλους μου, ίσα ίσα τους πεθυμώ πάντα. Απλά γιατί "έξω υπάρχουν γκόμενοι". Δεν ξέρω, δεν βρήκα ποτέ γκόμενο από έξω. Και βλέπω το έξω ως "δουλεια που πρέπει να κάνω γιατί ο καιρός περνάει".

Αναπνέω αγαπητέ αναγνώστη. Αυτό κάνω. Βλέπω τον ουρανό, κλεινω τα μάτια και παίρνω βαθιά αναπνοή. Εκπνέω. Και ξανά.

Sleepwalking

Δεν ξέρω αν φταίνε τα χρόνια που περνούν και εγώ είδα και έζησα αρκετά, δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει ότι αρχισα να κουράζομαι και δεν ξέρω εαν τα παίρνω όλα τόσο τοις μετρητοίς και δεν πρέπει.

Όμως. Πόση καταπίεση;
Από την κοινωνία, από τον κόσμο γύρω, από την οικογένεια.
Αυτά τα "πρέπει" της κυπριακής κοινωνίας, είναι σαν θηλιά που άρχισε να στενεύει επικίνδυνα. Ναι, δεν θα έπρεπε να με επηρεάζουν σε αυτή την ηλικία. Όμως η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν παράγοντες που με κάνουν να μένω ακίνητη. Σε μια γωνιά.

Δεν αναπνέω πια. Και αυτό με επηρεάζει πάρα πολύ. Μου προκαλεί μια λύπη, τόσο μεγάλη που είναι σαν να έχει αποκτήσει οντότητα. Ειναι σκούρα γκρι, ειναι ψηλή, και αναπνέει στο σβέρκο μου, μόλις κάνω να κινηθώ.

Πιέζομαι. Να είμαι κάτι "αποδεκτό στην κοινωνία". Δηλαδή να έχω μια "κανονική" δουλειά με εξασφαλισμένο μισθό. Να έχω οικογένεια - "άργησες, δεν μετράς πια"-, να είμαι με κάποιον που είναι "καλό παιδί και σιγά τι είναι ο έρωτας".
Να βγαίνω έξω και να μιλάμε όχι για ιδέες, όχι για όμορφα πράγματα αλλά για τους άλλους. Τι κάνουν, που πάνε. Γιατί έτσι...εμείς οι "φυσιολογικοί" μιλάμε για ανθρώπους και είναι οκ.

Οχι, δεν δικαιούμαι να έχω φίλους που δεν ειναι "καλά παιδιά". Όχι φυσικά, δεν πρέπει να έχω φίλους γκέι γιατί, "ο κόσμος μιλάει και λέει οτι εισαι και συ γκει". Ωραία...το ξεκαθαρίσαμε και αυτό. Κάτω οι γκέι, κάτω οι single, κάτω οι αλλόθρησκοι, οι αλλο..., κάτω οι ενδιαφέροντες πραγματικά, κάτω όσοι έχουν άποψη. Κάτω, πολύ κάτω όμως.

ΣΣΣ.....κάνε ησυχία. Ο πραγματικός μου εαυτός κοιμάται.  Και ξυπνάει εύκολα. Αλλά μην ανησυχείς θα του αυξήσουμε τη δόση του αναισθητικού. Ναι καλέ, θα είναι οπως τον θες.
Ένα ζόμπι. Τέλειο. Θα το κάνεις ότι πραγματικά θες.

Tell me lies, tell me sweet little lies...

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει μια "λογοτεχνική", "κινηματογραφική" χροιά στο να είσαι single.
Τουτέστιν, ζεις τη ζωή σου μόνο για σένα,  κάνεις ότι θες στο σπίτι σου, επιστρέφεις από τη δουλειά και πάλι κάνεις ότι σου βιδώσει. Πας στο γυμναστήριο, στους καφέδες σου τις ώρες που θες. Τα βράδια μπορείς να πας όπου θες για σουβλάκι, ποτό, φαγητό με τις τις παρέες σου. Μπορεί επίσης να μείνεις μέσα, να φας το φαγητό που γουστάρεις, να δεις τη σειρά που σε πορώνει χωρίς να πρέπει να εξηγείς το γιατί.

Είναι μια ροή τελοσπάντων στην οποία είσαι the master of your faith, the captain of your soul.


Όλα τα πιο πάνω μπορούν να ανατραπούν όταν:
1. Πρέπει να πας σε γάμο φίλης που έχεις να τη δεις 100 χρόνια και για να λέμε την αλήθεια δεν έχεις και τίποτε να πεις ή να μοιραστείς.
2. Ο αδελφικός σου φίλος σε καλεί στην θεατρική σχολική παράσταση του 8χρονου γιου του.
3. Γίνεται μόδα το baby shower πάρτι στην Κύπρο και πρέπει, εκεί στο άσχετο , να βρεθείς σε ένα από τα στέκια σου, όχι κρατώντας ένα negroni, όχι κάνοντας PR από εκεί και απο δώ, αλλά αυτή τη φορά με πολλά μπαλόνια, γύρω σου, πάνες τυλιγμένες ως δώρα και μια έγγυο με την κοιλιά στο στόμα.

Κανένα από τα πιο πάνω δεν είναι μέρος της ζωής σου.
Νιώθεις ενοχές που βαριέσαι να ασχοληθείς. Η έμφαση στο "βαριέσαι".
Τελικά για να τα αποφύγεις λες δικαιολογίες π.χ. " αχ έχω ένα σημαντικό ταξίδι δουλειάς" ή "έχω πήξει και θα μείνω γραφέιο ως αργά".
Λευκά ψέματα ή απλά ψέματα;

(Ξε) καθαρίσματα

Μένω σε ένα διαμέρισμα. Αρκετά μεγάλο και ευρύχωρο. Φωτεινό.
Αυτό το διαμέρισμα το έχω σχεδόν 14 χρόνια (πως περνάει ο καιρός).
Όλα αυτά τα χρόνια, μαζεύω πράγματα. Από περιοδικά, βιβλία, μέχρι σουβενίρ από ταξίδια και ρούχα ( τα περισσότερα ανήκουν στην κατηγορία "μπορεί να μην τα ξαναφορέσω, αλλά έχω τόσες αναμνήσεις"). Α και να μην ξεχνάω, τα τάπερ ( ποτέ δεν είναι αρκετά). Πολλά τάπερ.

Το αποτέλεσμα ειναι ότι το σπίτι σε κάποια φάση, το ένιωθα να με "πνίγει". Πράγματα παντού, ντουλάπες γεμάτες.

Έτσι άρχισα να πετάω, να ανακυκλώνω, να χαρίζω. Να καθαρίζω ντουλάπια. Να σπαταλάω σαββατοκύριακα , να συγυρίζω μετά μανίας.

Άρχισα να νιώθω καλύτερα. Σαν να ήταν μια συμβολική κίνηση. Σαν να ξεκαθάριζα τη ζωή μου.

Έχουν περάσει 6 μήνες από αυτή τη διαδικασία. Το σπίτι, έχει αλλάξει ή τουλάχιστον εχώ έτσι το νιώθω. Είναι πιο...αεράτο!

Άρχισα να προσέχω τη διατροφή μου. Τρώω καθαρές γεύσεις , μαγειρεύω περισσότερο. Ψωνίζω φρέσκα φρούτα και λαχανικά, δεν βάζω πολύ λάδι στο φαγητό μου, παίζω με τα μπαχαρικά.
Σήμερα ξύπνησα, καλά. Χωρίς να με πονάει το στομάχι μου.

Φύτεψαμε τον κήπο με τον μπαμπά.
"Θέλω πρασινάδες μπαμπά και απλά λουλούδι. Γεράνια να μου βάλεις, ωραία φωτεινά. Και καλαμάκια , αυτά με τα μεγάλα πράσινα φύλλα".
Ποτίζω τον κήπο. Βλέπω τα φυτά και τα λουλούδια μου να μεγαλώνουν. Οι μέρες της βεράντας πλησιάζουν.

Καθαρά. Ξεκάθαρα. Ξεκαθαρίσματα.
Οι μέρες του φωτός ειναι εδώ.

Για τα λεφτά τα κάνεις όλα;

Μπορεί τελικά.
Τι μαλακία, να κάνεις δουλειές, και να περνάς το 1/3 - τουλάχιστον - της μέρας σου σε κάτι που "κλωτσά" μέσα σου.
Θα μου πεις "ξέρεις τουλίπα... το παν δεν ειναι η δουλεια".
Όχι δεν είναι. Ομως είναι σημαντική για αυτούς που θέλουν να αγαπούν αυτό που κάνουν και που έχουν επενδύσει χρόνο, χρήμα για να μαθαίνουν διαρκώς.

Από την άλλη, μεγαλώνοντας, θεωρώ πολύτιμο τον ελεύθερο χρόνο. Έχω δώσει τόσες ώρες απο τη ζωή μου στο να δουλεύω, δεν μπορείς να φανταστείς.Και τώρα είμαι θυμωμένη που στη νέα δουλειά μου στερούν σαββατοκύριακα και βράδια. Πολύ θυμωμένη.

Το μετανιώνω τελικά που δούλεψα τόσο πολύ στη ζωή; Λίγο. Η αλήθεια είναι ότι με πήρε κάπου σημαντικά, επαγγελματικά τουλάχιστον. Όμως θα ήθελα κατά βάθος τελικά, να είμαι μια από αυτούς που έχουν σε προτεραιότητα άλλα πράγματα.

Αλήθειες που μόνο αργά το βράδι, όταν όλα έχουν ηρεμήσει, μπορώ να αποδεχθώ και να γράψω κάτω.
Κάτι καίει μέσα μου.
Δεν θέλω να είμαι η δουλειά μου...

Πάω να πιω ουίσκυ. Σπίτι μου. Σκατά.

Υ.Γ. Το post γράφτηκε με το spotify να παίζει το "If I could" των Simon & Garfunkel.

On the Road ή αλλιώς " Μια τρελλή πήρε τους δρόμους"

Τρέχω αυτό τον καιρό. Η νέα μου δουλειά, έχει πολύ οδήγημα (οχι δεν ειμαι πλασιέ) και αυτό έχει τα εξής:
 Πλεονεκτήματα:
1. Βγήκα επιτέλους απο το σπίτι και από τα πλαίσια της γειτονιάς μου, όπου είχα κολλήσει εδώ και αρκετούς μήνες.
2. Ακούω πάρα πολλή μουσική, ενισχύω το spotify μου, ανακαλύπτω τραγούδια και έχω βελτιώσει τις φωνητικές μου ικανότητες. Η Florence and the Machine, έβγαλε νέο τραγούδι, το οποίο πόσταρε χθες το βράδι στις 2 το βράδι, ένας φίλος. Δεν το έχω ακούσει ακόμα, όμως ελπίζω το "Sky Full of Song" να είναι τόσο μαγικό όσο ήταν το "Wish you were here".
3. Γνωρίζω πολύ κόσμο. Δεν είναι πάντα καλό αυτό, γιατί ο κόσμος, και ειδικά ο κυπριακός, είναι τρελλός και ημιμαθής. Αλλά κάποτε, ο ένας στους 50, είναι μια ενδιαφέρουσα γνωριμία.
4. Έχω γίνει πιο alert. Μου είχε λείψει αυτό. Μπορεί να συνεχίσει αυτό το mood και σε άλλους τομείς της ζωής μου.

Μειονεκτήματα:
1. Έχω διαλυθεί σωματικά. Πονάω παντού. Νομίζω όμως πως είναι θέμα γυμναστικής. Κολλητός, μου έταξε σήμερα να με κάνει Wonder Woman. Τη Δευτέρα θα μας δείτε κάπου να τρέχουμε στα λειβάδια της Λευκωσίας. Εγώ με ένα μπουκάλι gin στο χέρι.
2. Είναι μικρή η Κύπρος τελικά.
3. Πόσο βαρετό αυτό το highway Λευκωσία- Λεμεσός.

Υ.Γ. Ξανάδα το Mona Lisa Smile. Στο τέλος, η ηρωίδα λέει "Not all those who wander are lost". Χαμογέλασα.

Σκόρπιες σκέψεις στη βεράντα

Μεγάλη Παρασκευή.
Πήρα άδεια. Και σήμερα και χθες. Είχε πολύ καιρό να το κάνω αυτό, την άδεια. Σε προηγούμενες δουλειές, υπήρχαν χρονιές που δεν είχα επιλογή από το να δουλέψω όλη τη Μεγάλη Βδομαδα, 15αύγουστο κλπ. Όταν δε, ήμουν freelancer, πάντα δούλευα.
Και αυτές τις μέρες θα δουλέψω, αλλά για να κάνω τα δικά μου.
Τα δικά μου είναι λίγο γράψιμο, δημιουργία.
Μου έβαλε την ιδέα μια φίλη, να γράψω ένα σενάριο για ταινεία. Λες;

Δημιουργία. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει σε άλλες χώρες, αλλά στην ασφυκτική Κύπρο, όπου εαν δεν εισαι πια 20 και έχεις ζήσει όλα τα σενάρια ( τα έξω, τους καφέδες, τις εκδρομές), θες να δημιουργείς. Για να μην πεθάνεις από τη βαρεμάρα.

Κάθομαι στο μπαλκόνι μου. Μισοφυτεμένο, θέλει ακόμα ο κήπος δουλειά. Ο πατέρας μου δεν με αφήνει να τα κάνω μόνη μου. Θέλει ο ίδιος να τον φτιάξει. Θέλω φέτος, πολλούς φίλους στη βεράντα. Παγωμένο κρασί, gin 'n' tonic, μπίρες παράξενες.

Έκανα το πρώτο παγωμενο καπουτσίνο της σεζόν. Άνοιξα το laptop, και άρχισα να γράφω σε μια φίλη tips για την Μαδρίτη. Πεθυμώ Ισπανία. Πεθυμώ χώρες χαλαρές. Δεν θεωρώ πως η Κύπρος είναι χαλαρή. Πριν κανά μήνα, ήμουν Αθήνα για δουλειά. Ήταν Παρασκευή βράδι, έπινα βότκες με μια φίλη, αργά κατά τις 11. Σε κάποια φάση πρόσεξα πως ο κόσμος γύρω μου ηταν εντελώς χαλαρά ντυμένος. Γυναίκες με αθλητικά παπούτσια, άνδρες με απλά μπλουζάκια. Αυτό το σκηνικό, το urban, μου λείπει πολύ στην καθημερινότητα μου. Μικρό νησί, μικρή κοινωνία, μικρά κολλημένα μυαλά.

Έγινε κάτι στη νέα δουλειά και με χάλασε πολύ. Πάρα πολύ. Δυο μέρες μετά διαπιστώνω ότι είναι μέρος του "αγώνα" μου να μάθω επιτέλους να βάζω όρια στους άλλους. Δεν θέλω να ζω για τη δουλειά μου πια. Ούτε θέλω να μου δώσει κάποιος έξτρα λεφτά για να δουλεύω 15 ώρες. Θέλω τη ζωή μου. Θέλω να έχω την επιλογή να χαλαρώσω.

Είμαι το πιο τσιτωμένο άτομο που γνωρίζω. Έχω γίνει άλλος άνθρωπος. Τις προάλλες διάβαζα παλιά μου post εδώ. Είχα πλάκα. Τώρα θα μου πεις, ήμουν και 10 χρόνια πιο μικρή. Αλλά αν και γκρίνιαζα - πόσο λάθος είχα τελικά - είχα ένα "χρώμα". Τώρα ζω σε μια σοβαρότητα, δεν ειμαι πια cool.
Λέω να αρχίσω γιόγκα.

Αυτές τις μέρες, σκέφτομαι πολύ έντονα πως έκανα μεγάλη βλακεία που δεν έφυγα για εξωτερικό. Γιατί έχω φτάσει σε ένα μεγάλο συναισθηματικό τέλμα που δεν απολαμβάνω τίποτα πια. Όμως...εαν έφευγα, θα έκανα όλους αυτούς τους φίλους, που αγαπώ και είμαι ευγνώμων που είναι στη ζωή μου;

Σκόρπιες σκέψεις...ίσως η αρχή του μυαλού που άρχισε να ξυπνά.

Μονάδα.

Καθώς άρχισα να ξαναγράφω στο blog, άρχισα να διαβάζω τα blog που έχω στη λίστα μου. Χαίρομαι που μαθαίνω τα νέα των άλλων bloggers. Οι πιο πολλοί έχουν παντρευτεί, οπότε διαβάζω για τα παιδιά τους και για την ανάγκη τους για ισορροπία στην καθημερινότητα ή για το πως είναι ο έγγαμος βίος. Σύμφωνα με τα δεδομένα της κοινωνίας, αυτοί έχουν προχωρήσει στη ζωή τους.

Σκέφτομαι όμως αυτές τις μέρες, με αφορμή και κάτι όνειρα που βλέπω, τι σημαίνει "προχωρώ στη ζωή μου".

Η δική μου ζωή είναι αυτή του single.  Η αλήθεια είναι πως δεν γνωρίζω άλλο άτομο πιο single από μένα. Ίσως 1-2 φίλους. Μπορεί και μόνο έναν.

Έχω μπει σε αυτό το τριπάκι δουλειάς τα τελευταία χρόνια. Δουλεύω πολύ, αλλάζω δουλειές, προσπαθώ να κάνω αυτά που μου αρέσουν. Η αλήθεια είναι πως πέρασα από πάρα πολλά στάδια. Αν η καριέρα μου ήταν γκόμενος, θα ήταν ένα πέρασμα από διαζύγιο, μετά από one night stands, μια ιδέα από S&M σχέσεις και τώρα αρραβώνας με τα νέα δεδομένα.
Άρα κάποιος θα πει οτι έχω προχωρήσει. Κι όμως...

Βρίσκω τον εαυτό μου να απολογούμαι για αυτό. Και στους άλλους, αλλά και στον εαυτό μου.
Οι ατάκες του τύπου " δεν το κάνω επίτηδες, να ειμαι single", "δεν μπορώ να είμαι ΑΠΛΑ με κάποιο επειδή δεν ειμαι πια 30αρα ώστε να έχω κάποιες άλφα αντοχές στο ΑΠΛΑ", " δύσκολα βρίσκεις κόσμο στην Κύπρο", είναι καθημερινές πια.

Έχω κουραστεί όμως πολύ με αυτό το θέμα.

Όχι, δεν θέλω να ειμαι single. Ναι, θέλω να ερωτευτώ ξανά. Ναι ρε παιδι μου, πιστεύω στον έρωτα και στο lust, τι θες , να απολογηθώ ΚΑΙ γι αυτό;
Ναι γνωρίζω επίσης, ότι έχω γινει συγκεκριμένη. Επαναλαμβάνω, δεν θέλω να απολογούμαι και γι αυτό. Θέλω να κάνει νόημα η παρουσία του άλλου στη ζωή μου.
Ναι, υποψιάζομαι ότι κινούμαι εντελώς λάθος. Μου αρέσουν 2-3 άτομα κατά φάσεις, αλλά δεν είναι περιπτώσεις να τις πάρω και στα σοβαρά. Και να ήταν, εγώ δεν κάνω κίνηση. Ναι καλέ, παραδέχομαι ότι φταίω. Κότα.
Ναι, εκνευρίζομαι που μου λένε "βρες κάποιο απλά για σεξ". Αν μου αρέσει τόσο για σεξ, είναι επειδή με τραβάει και εγκεφαλικά. Άρα γιατί να μην παίξει και κάτι άλλο; Επίσης δεν έχω περιθώρια χρονικά για μαλακίες, ουτε και διάθεση.

Από την άλλη... με έχει κουράσει αυτό το νησί. Ο κόσμος του. Και γω Κύπρια είμαι, θα μου πεις. Αλλά είναι όλα τοσο ίδια.
Έχω γίνει και γω βαρετή. Και έχω αραιώσει τα έξω. Όταν βγαίνω, πάω σε μπαρ που μου αρέσουν, σε εστιατόρια που θέλω να φάω. Βγαίνω για να δω τους φίλους μου. Κατά φάσεις κοιτάω γύρω γύρω. Τίποτα. Κανένας. Μοναξιά.

Τα βράδια κοιμάμαι και σκέφτομαι ότι έχω πολύ καλό κύκλο φίλων, μια οικογένεια που προς το παρόν κάνει παύση στον πόλεμο που δεν έχω κάνει οικογένεια, μια δουλειά που είναι ο τομέας που μου αρέσει, ένα σπίτι που αγαπώ, τα ζώα μου.
Και αυτό που λείπει όμως...εαν δεν έρθει ποτέ;

Αν μείνω για πάντα single;
Τουλίπα μόνη. Ψάχνει;

Ω, τι ( κυπριακός) κόσμος μαμά!

Στη νέα μου δουλειά, έχω πολλή επικοινωνία με κόσμο. Πάρα πολλή. Περισσότερο και από την προηγούμενη δουλειά. Αυτό το μήνα που γυρίζω σε όλη την Κύπρο, έχω γνωρίσει και συνανατραφεί επαγγελματικά με τις εξής κατηγορίες ανθρώπων/πελατών:

1. Ο ξερόλας: "Ναι, ο τιτλος σου δειχνει οτι μπορει να ξερεις πραγματα αλλα εγω τα ξέρω όλα και δεν με ενδιαφέρει τι θα μου πεις"

Σε αυτή την περίπτωση κάνω: Με υπομονή, την πάπια

Τι θα ήθελα να κάνω: Να τον αποκεφαλίσω χωρίς να καταφέρει να πει ακόμα μια λέξη παραπάνω.

2. Ο ημιμαθής " Δεν τα ξέρω όλα, αλλά κάνω πως τα ξέρω όλα. Φυσικά δεν θα σε αφήσω να μιλήσεις ποτέ γιατί είμαι πελάτης και έχω πάντα δίκιο"

Σε αυτή την περίπτωση κάνω: Με προσπάθεια, ευγενικό διάλογο. Πολλή προσπάθεια. Δεν πετυχαίνω πάντα.

Τι θα ήθελα να κάνω: Να αποχωρήσω με χάρη από το τραπέζι και καθώς το κάνω να ρίξω πίσω μου μια βόμβα.

3. Ο αμαθής " Δεν ξέρω τίποτα. Δεν έχει σημασία. Δεν με ενδιαφέρει ότι τα ξέρεις εσύ. Μίλα μου για λεφτά μόνο".

Σε αυτή την περίπτωση κάνω: Πάσα στον οποιοδήποτε βρίσκεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων γιατί διαπιστώνω ότι δεν έχω πια τόση υπομονή.

Τί θα ήθελα να κάνω: Να ανοίξω ένα μπαρ στην Κούβα και αυτό το μπαρ να μην μπορεί να το εντοπίσει κάποιος, ούτε από δορυφόρο.

4. Ο αμαθής νούμερο 2: " Δεν ξέρω τίποτα όμως εσύ ξέρεις και σε ακούω"

Σε αυτή την περίπτωση κάνω: Πάρτι. Τον ευχαριστώ και του δηλώνω με γενναιοδωρία  "ότι θες μου λες, πάρε με τηλέφωνο ότι ώρα θες"

Τι θα ήθελα να κάνω: Να τον φιλήσω και να του πω " ευτυχώς που υπάρχεις και εσύ".

5. Ο γνώστης "Ας μιλήσουμε. Ας μιλήσουμε ουσιαστικά και ευγενικά"

Σε αυτή την περίπτωση κάνω: Μεγάλη χαρά που θα ξεσκονίσω τις γνώσεις μου και θα μάθω κάτι και από τον άλλο.

Τί θα ήθελα να κάνω: All of the above.

Όπως βλέπεις ζω μια συναρπαστική περίοδο. Θα επανέλθω.

Η τράπουλα

Πρώτο φλιτζάνι καφέ.

Ξανακατεύοντας την τράπουλα.
Νέα χρονιά δεν είπαμε; Καινούρια δεν θέλουμε;
Το σύμπαν με ένα μαγικό τρόπο, με άκουσε.
Αλλαγές λοιπόν, με το που μπήκε το 2018. Σύγχυση, σκέψη, ποιο ειναι το σωστό βήμα;
"Δεν υπάρχει σωστό βήμα", μου λένε οι φίλοι μου όταν συζητώ αυτή την πρόταση για μια δουλειά που δεν έχω ξανακάνει στη ζωή μου.
Από την άλλη, ξέρεις μέσα σου, εαν αυτό το επόμενο βήμα είναι για σένα.
Οπότε ξέρω και θα το πάρω, έχω αποφασίσει. Τέλη της βδομάδας θα δείξει.
Είναι και αυτή η φούσκα ασφαλείας που έχω μπει τον τελευταίο χρόνο που είναι καιρός να σπάσει.
Έτσι όπως έσπασε πριν 2,5 χρόνια όταν εκείνη τη χρονιά, άλλαξε τόσο πολύ η ζωή μου.
Είναι καιρός.
Θα μου λείψει η ασφάλεια μου. Από την άλλη, είναι καιρός για άλλους ουρανούς.

Δεύτερο φλιτζάνι καφέ.

Μιλώ στο messenger με μια καινούρια φίλη.
Οι νέες φιλίες είναι σαν τους νέους έρωτες. Η περίοδος που ανακαλύπτεις τον άλλο, τον μαθαίνεις είναι η αγαπημένη μου. Όσο φυσικά ειναι και εκείνη η περίοδος που πια έχουμε μάθει τόσο πολύ ο ένας τον άλλο, που μπορούμε να χειριζόμαστε καλά τις αλήθειες μας. Απαιτούμε να λέμε μόνο αλήθειες.

Μιλάμε για έρωτες. Δεν ξέρω εαν θα μου ξανατύχει, εαν η ζωή μου έχει ποτέ αυτό το στοιχείο. Δεν περιμένω κάτι. Γνωρίζω κόσμο, βγαίνω εκείνα τα αμήχανα πρώτα ραντεβού. Προς το παρόν μένω στα πρώτα. Δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχεις εσύ. Που θα θέλω να σε ξαναδώ. Που θα θες και εσύ να με ξαναδείς. Αλλά το πιο σημαντικό...που δεν θα "πρέπει" να ξαναβγούμε, αλλά θα είναι μια φυσική εξέλιξη.

Τσακώνομαι με έναν τύπο στο ιντερνετ για το χθεσινό πολιτικό debate. "Καμία γυναίκα", γράφω εγώ. "Εσείς φταίτε που δεν συμμετέχετε ", απαντά. Ξεφυσώ, ριχνω μια γελοία ατάκα, ειρωνική. Κάνει επίθεση. Προβλέψιμος. Κρίμα. Νεαρός άνθρωπος.

Ακούω στον Εν Λευκώ "The light will stay on" από τους Walkabouts.

It will.

X,
UT

Τέσσερις μέρες πριν

Πώς ήταν το 2017;
Ακόμα μια ανακατωμένη και δύσκολη χρονιά. Και κουραστική και με πολλές ώρες δουλειές και πολλές φορές με εμένα να κοιτώ το κενό και να σκέφτομαι "υπάρχει Θεός γιατί κάτι παίζει με την υπομονή και την αντοχή μου".
Φυσικά θα πει κάποιος πως το 2016 ήταν επίσης μια μαλακία και μισή. Μπορεί και να ήταν. Ήταν σίγουρα πιο αδιάφορο. Και αυτό κάνει το 2017 συγκριτικά, καλύτερο.
Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα πια. Έχω σβήσει πολλές εικόνες, αναμνήσεις από το μυαλό μου και τις έχω γεμίσει με πράγματα της καθημερινότητας, της δουλειάς μου που εμένα μου είναι χρήσιμα.
Μπορεί να το κάνεις και εσύ αυτό. Καμιά φορά όμως δεν σκέφτεσαι, πως είναι κρίμα που σβήνονται εικόνες, που πολλές φορές μπορεί να είναι και πιο ανέμελες, ενός άλλου εαυτού;

Καταλαβαίνεις πως έχω μπει σε mode απολογισμού.
Μπήκα λίγο στα blog που έχω στη λίστα μου. Είδα κόσμο να έχει παιδάκια, να κάνει δεύτερα, να έχει αλλάξει χώρα κλπ.
Τα δικά μου νέα είναι κατά βάση νέα δουλειάς, καριέρας, ότι και αν είναι αυτό.
Νέα που κυλούν τόσο γρήγορα , που πλέον τα λέω σε φίλους που έχω καθημερινή επαφή γιατί μετά βαριέμαι να αρχίσω να μιλάω και να μονολογώ όταν με ρωτάνε "πώς πάει η δουλειά;". Και αρχίζω και μιλώ, και μιλώ και μιλώ και μετά κλείνω με τη φράση " σόρι, απλά με πορώνει αυτό που κάνω".
Και απλά μετά μιλάμε για θέματα που καταλαβαίνουμε όλοι.

Φυσικά αν θέλει κάποιος να σκάσω το μόνο που έχει να κάνει ειναι να με ρωτήσει "τουλίπα πότε θα κάνεις χώρο για κάποιο στο ζωή σου;"
Και καθώς φαντάζομαι την ερωτική μου ζωή να μεταμορφώνεται σε ένα γκαράζ και ο γκόμενος/σύντροφος/σύζυγος/ κλπ. να είναι on wheels ( χμ τι μοντέλο θα ήταν), περνά η ώρα και αυτός που με ρώτησε, αλλάζει ερώτηση.
Γιατί τί μπορείς να πεις; Κατά καιρούς φυσικά λέω τα εξής
α) Πότε θα κάνω χώρο; Ε, να εδώ εχω 10 στη σειρά που με περιμένουν να διαλέξω.
β) Η Κύπρος είναι μικρή, το ποσοστό single ειναι ελαχιστο. Δεν είμαστε δα και Μανχάταν.
γ) Καλά που μου το είπες, να το γράψω στη λίστα To Do στο moleskin μου.

Ξέρεις τι θέλω για το 2018; Λίγο όνειρο, έτσι λίγο ρομάντζο, γιατί όχι; Και πιο θετική διάθεση και λιγότερη μιζέρια. Έτσι βρε παιδί μου, για το κινηματογραφικό της υπόθεσης.

Χ,
UT

Το 2

Έχεις παρατηρήσει πως όσο μεγαλώνουμε, ξαφνικά όλα "σοβαρεύουν" όσο και αν εμείς το αρνούμαστε;
Και όταν λέω σοβαρεύουν, δεν μιλώ για τα ανάλαφρα, αλλά για τα πιο ουσιαστικά.
Κόσμος γύρω σου, δικοί σου άνθρωποι, αρρωσταίνουν, πεθαίνουν.
Φίλοι σου έχουν προβλήματα στο γάμο τους, δεν έχουν δουλειά, έχουν οικονομικά θέματα.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει, θα ήθελα να μην ήταν η απαισιοδοξία μου που ομολογουμένως με έχει καταπλακώσει αυτή τη χρονιά, αλλά γίνονται πράγματα που μου υπενθυμίζουν δύο πράγματα:
1. Η ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη.
2. Η ζωή είναι μικρή.

Και από τη μια, ξέρω πως το 2, είναι καλά να το σκέφτομαι όταν προκύπτει το 1, γιατί είναι η αλήθεια, αλλά από την άλλη έχει φορές που σκέφτομαι μόνο το 1 και δεν θυμάμαι το 2.

Κάπου χάνω την μπάλα μέσα σε όλο αυτό των κυκεώνα των κακών και δυσάρεστων πραγμάτων που ακούω, που διαβάζω, που καμιά φορά ζω.

Και με πιάνει μια λύπη, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μεγάλη.
Είναι από αυτές τις λύπες του καλοκαιριού, που σε διαλύουν ακόμα περισσότερο, γιατί οι άλλοι γύρω σου είναι στις παραλίες, ποστάρουν φωτό στα κοινωνικά μέσα με τις χαρούμενες στιγμές τους (δεν ξέρω αν το εννοούν, αν ποζάρουν δηλαδή για τη στιγμή και μετά προσγειώνονται σε μια άλλη πραγματικότητα), και εσύ κοιτάς τα ταβάνια του ζεστού - κυριολεκτικά - σπιτιού σου και σκέφτεσαι ότι είσαι αχάριστος.
Αχάριστος γιατί την υγεία σου, προς το παρόν την έχεις. Τα άλλα λύνονται. Οι άλλες αποτυχίες, κακοτυχίες περνάνε. Είναι μέρος της ζωής εξάλλου, δεν είναι μαμά;

Αλλά είναι αυτή η λύπη του χρόνου που περνάει. Και που τα πράγματα αλλάζουν. Κόσμος "φεύγει" και φεύγει. Και νιώθεις πως δυσκολεύουν οι καταστάσεις. Οι σχέσεις, η καθημερινότητα.

Και ξέρεις πως σου λείπουν πράγματα, ένας άνθρωπος. Τόσο πολύ που δεν μπορείς να το εκφράσεις.
Αλλά μετά ίσως κοιτάς στα μάτια τους κολλητούς σου και χαίρεσαι ότι είναι εκεί, ίσως βλέπεις τα ζώα που έχεις σπίτι, να κάνουν γκάφες και χαμογελάς έτσι αμυδρά.
Εσύ μου έμαθες μπαμπά, να αγαπώ τα ζώα και σε ευχαριστώ τόσο.

Κα μέσα σου σκέφτεσαι "Αχ, και να χαμογελούσα πιο συχνά, πιο πολύ, αχ και να το εννοούσα".

Γιατί είναι αυτό το 2. Αυτό το 2.

Ο Σταθμός Σκαρίνου

Είναι και αυτές οι φάσεις στην ερωτική μας ζωή, που τις έχουμε περάσει όλοι.

Καλές και κακές.

Υπάρχει όμως μια φάση, από αυτές, που είναι αψυχολόγητη, βασανιστική, που δεν κάνει νόημα, που είναι σημάδι ότι μαζοχίζεσαι άγρια.

Αυτή η φάση, φίλη/ε μου, ονομάζεται "Σταθμός Σκαρίνου".

Το σενάριο έχει ως εξής. Σου αρέσει ένα άτομο. Πάρα πολύ. Καταφέρνεις και μπαίνεις στη ζωή του. Κάνετε παρέα. Πολλή παρέα. Ξέρεις, τα γνωστά. Μηνύματα στο facebook, κανένα whatsapp, άντε και κανένα sms. Μέσα, μέσα βρίσκεστε κιόλας. Για ποτό, φαγητό, βόλτα, εκδρομή, θάλασσα.

Εσύ θες περισσότερο αυτό το άτομο. Δεν είπατε ποτέ ο ένας τον άλλοι "φίλοι", αλλά και να το είπατε ξέρεις πως κάτι αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Αλλά δεν λες, ούτε κάνεις κάτι γιατί ξερεις ότι είτε χώρισε πρόσφατα, είτε δεν σου δείχνει αυτό που θες ή είσαι αρκετά στην κοσμάρα σου ώστε να μην βλέπεις κανένα σημάδι ( αν υποθέσουμε ότι υπάρχει, γιατί είπαμε, είσαι στην κοσμάρα σου, οπότε και να υπάρχει δεν το βλέπεις).

Περνάει ο καιρός. Αυτό το είπαμε. Η παρέα συνεχίζεται. Δεν είναι φυσικά ο/η κολλητός/η σου που του λές όλα σου τα σώψυχα. Κρατάς και ένα ρόλο. 

Αρχίζεις να ανυπομονείς. Θες να πας στο επόμενο στάδιο. Κολώνεις. Δεν κάνεις τίποτε. Για όλους τους πιο πάνω λόγους. 

Περνούν οι μήνες. 

Το άτομο είναι πλέον μέρος της καθημερινότητάς σου, επικοινωνεί μαζί σου, πολύ φιλικά, πολύ άνετα. Κάποτε θα ρίξει υπονοούμενα, κάποτε θα ρίξει ένα βλέμμα. Αλλά δεν γίνεται κάτι. Ποτέ.

Και εσύ είσαι εκεί. Στη ζωή του, όποτε θέλει, όποτε μπορεί, όποτε επικοινωνεί. 

Αρχίζεις να βαριέσαι. Υποψιάζεσαι ότι μπήκες στο friend zone. Όχι από την πλευρά σου φυσικά. Εσύ ακόμα, μαζοχιστικά είπαμε, καραγουστάρεις.

Όμως φίλε/η μου η αλήθεια είναι πως αυτό που είσαι για τον άλλο, είναι απλά....ο Σταθμός Σκαρίνου.

Δηλαδή, το σημείο, όπου απλά θα σταματήσει να βάλει βενζίνη, θα περάσει. Δεν θα κάτσει. Δεν θα μείνει ώρα. Γιατί στον Σταθμό Σκαρίνου δεν έχει τίποτε να κάνεις, παρά μόνο στάση για λίγο.