Σκόρπιες σκέψεις στη βεράντα

Μεγάλη Παρασκευή.
Πήρα άδεια. Και σήμερα και χθες. Είχε πολύ καιρό να το κάνω αυτό, την άδεια. Σε προηγούμενες δουλειές, υπήρχαν χρονιές που δεν είχα επιλογή από το να δουλέψω όλη τη Μεγάλη Βδομαδα, 15αύγουστο κλπ. Όταν δε, ήμουν freelancer, πάντα δούλευα.
Και αυτές τις μέρες θα δουλέψω, αλλά για να κάνω τα δικά μου.
Τα δικά μου είναι λίγο γράψιμο, δημιουργία.
Μου έβαλε την ιδέα μια φίλη, να γράψω ένα σενάριο για ταινεία. Λες;

Δημιουργία. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει σε άλλες χώρες, αλλά στην ασφυκτική Κύπρο, όπου εαν δεν εισαι πια 20 και έχεις ζήσει όλα τα σενάρια ( τα έξω, τους καφέδες, τις εκδρομές), θες να δημιουργείς. Για να μην πεθάνεις από τη βαρεμάρα.

Κάθομαι στο μπαλκόνι μου. Μισοφυτεμένο, θέλει ακόμα ο κήπος δουλειά. Ο πατέρας μου δεν με αφήνει να τα κάνω μόνη μου. Θέλει ο ίδιος να τον φτιάξει. Θέλω φέτος, πολλούς φίλους στη βεράντα. Παγωμένο κρασί, gin 'n' tonic, μπίρες παράξενες.

Έκανα το πρώτο παγωμενο καπουτσίνο της σεζόν. Άνοιξα το laptop, και άρχισα να γράφω σε μια φίλη tips για την Μαδρίτη. Πεθυμώ Ισπανία. Πεθυμώ χώρες χαλαρές. Δεν θεωρώ πως η Κύπρος είναι χαλαρή. Πριν κανά μήνα, ήμουν Αθήνα για δουλειά. Ήταν Παρασκευή βράδι, έπινα βότκες με μια φίλη, αργά κατά τις 11. Σε κάποια φάση πρόσεξα πως ο κόσμος γύρω μου ηταν εντελώς χαλαρά ντυμένος. Γυναίκες με αθλητικά παπούτσια, άνδρες με απλά μπλουζάκια. Αυτό το σκηνικό, το urban, μου λείπει πολύ στην καθημερινότητα μου. Μικρό νησί, μικρή κοινωνία, μικρά κολλημένα μυαλά.

Έγινε κάτι στη νέα δουλειά και με χάλασε πολύ. Πάρα πολύ. Δυο μέρες μετά διαπιστώνω ότι είναι μέρος του "αγώνα" μου να μάθω επιτέλους να βάζω όρια στους άλλους. Δεν θέλω να ζω για τη δουλειά μου πια. Ούτε θέλω να μου δώσει κάποιος έξτρα λεφτά για να δουλεύω 15 ώρες. Θέλω τη ζωή μου. Θέλω να έχω την επιλογή να χαλαρώσω.

Είμαι το πιο τσιτωμένο άτομο που γνωρίζω. Έχω γίνει άλλος άνθρωπος. Τις προάλλες διάβαζα παλιά μου post εδώ. Είχα πλάκα. Τώρα θα μου πεις, ήμουν και 10 χρόνια πιο μικρή. Αλλά αν και γκρίνιαζα - πόσο λάθος είχα τελικά - είχα ένα "χρώμα". Τώρα ζω σε μια σοβαρότητα, δεν ειμαι πια cool.
Λέω να αρχίσω γιόγκα.

Αυτές τις μέρες, σκέφτομαι πολύ έντονα πως έκανα μεγάλη βλακεία που δεν έφυγα για εξωτερικό. Γιατί έχω φτάσει σε ένα μεγάλο συναισθηματικό τέλμα που δεν απολαμβάνω τίποτα πια. Όμως...εαν έφευγα, θα έκανα όλους αυτούς τους φίλους, που αγαπώ και είμαι ευγνώμων που είναι στη ζωή μου;

Σκόρπιες σκέψεις...ίσως η αρχή του μυαλού που άρχισε να ξυπνά.