Sleepwalking

Δεν ξέρω αν φταίνε τα χρόνια που περνούν και εγώ είδα και έζησα αρκετά, δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει ότι αρχισα να κουράζομαι και δεν ξέρω εαν τα παίρνω όλα τόσο τοις μετρητοίς και δεν πρέπει.

Όμως. Πόση καταπίεση;
Από την κοινωνία, από τον κόσμο γύρω, από την οικογένεια.
Αυτά τα "πρέπει" της κυπριακής κοινωνίας, είναι σαν θηλιά που άρχισε να στενεύει επικίνδυνα. Ναι, δεν θα έπρεπε να με επηρεάζουν σε αυτή την ηλικία. Όμως η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν παράγοντες που με κάνουν να μένω ακίνητη. Σε μια γωνιά.

Δεν αναπνέω πια. Και αυτό με επηρεάζει πάρα πολύ. Μου προκαλεί μια λύπη, τόσο μεγάλη που είναι σαν να έχει αποκτήσει οντότητα. Ειναι σκούρα γκρι, ειναι ψηλή, και αναπνέει στο σβέρκο μου, μόλις κάνω να κινηθώ.

Πιέζομαι. Να είμαι κάτι "αποδεκτό στην κοινωνία". Δηλαδή να έχω μια "κανονική" δουλειά με εξασφαλισμένο μισθό. Να έχω οικογένεια - "άργησες, δεν μετράς πια"-, να είμαι με κάποιον που είναι "καλό παιδί και σιγά τι είναι ο έρωτας".
Να βγαίνω έξω και να μιλάμε όχι για ιδέες, όχι για όμορφα πράγματα αλλά για τους άλλους. Τι κάνουν, που πάνε. Γιατί έτσι...εμείς οι "φυσιολογικοί" μιλάμε για ανθρώπους και είναι οκ.

Οχι, δεν δικαιούμαι να έχω φίλους που δεν ειναι "καλά παιδιά". Όχι φυσικά, δεν πρέπει να έχω φίλους γκέι γιατί, "ο κόσμος μιλάει και λέει οτι εισαι και συ γκει". Ωραία...το ξεκαθαρίσαμε και αυτό. Κάτω οι γκέι, κάτω οι single, κάτω οι αλλόθρησκοι, οι αλλο..., κάτω οι ενδιαφέροντες πραγματικά, κάτω όσοι έχουν άποψη. Κάτω, πολύ κάτω όμως.

ΣΣΣ.....κάνε ησυχία. Ο πραγματικός μου εαυτός κοιμάται.  Και ξυπνάει εύκολα. Αλλά μην ανησυχείς θα του αυξήσουμε τη δόση του αναισθητικού. Ναι καλέ, θα είναι οπως τον θες.
Ένα ζόμπι. Τέλειο. Θα το κάνεις ότι πραγματικά θες.