Η τράπουλα

Πρώτο φλιτζάνι καφέ.

Ξανακατεύοντας την τράπουλα.
Νέα χρονιά δεν είπαμε; Καινούρια δεν θέλουμε;
Το σύμπαν με ένα μαγικό τρόπο, με άκουσε.
Αλλαγές λοιπόν, με το που μπήκε το 2018. Σύγχυση, σκέψη, ποιο ειναι το σωστό βήμα;
"Δεν υπάρχει σωστό βήμα", μου λένε οι φίλοι μου όταν συζητώ αυτή την πρόταση για μια δουλειά που δεν έχω ξανακάνει στη ζωή μου.
Από την άλλη, ξέρεις μέσα σου, εαν αυτό το επόμενο βήμα είναι για σένα.
Οπότε ξέρω και θα το πάρω, έχω αποφασίσει. Τέλη της βδομάδας θα δείξει.
Είναι και αυτή η φούσκα ασφαλείας που έχω μπει τον τελευταίο χρόνο που είναι καιρός να σπάσει.
Έτσι όπως έσπασε πριν 2,5 χρόνια όταν εκείνη τη χρονιά, άλλαξε τόσο πολύ η ζωή μου.
Είναι καιρός.
Θα μου λείψει η ασφάλεια μου. Από την άλλη, είναι καιρός για άλλους ουρανούς.

Δεύτερο φλιτζάνι καφέ.

Μιλώ στο messenger με μια καινούρια φίλη.
Οι νέες φιλίες είναι σαν τους νέους έρωτες. Η περίοδος που ανακαλύπτεις τον άλλο, τον μαθαίνεις είναι η αγαπημένη μου. Όσο φυσικά ειναι και εκείνη η περίοδος που πια έχουμε μάθει τόσο πολύ ο ένας τον άλλο, που μπορούμε να χειριζόμαστε καλά τις αλήθειες μας. Απαιτούμε να λέμε μόνο αλήθειες.

Μιλάμε για έρωτες. Δεν ξέρω εαν θα μου ξανατύχει, εαν η ζωή μου έχει ποτέ αυτό το στοιχείο. Δεν περιμένω κάτι. Γνωρίζω κόσμο, βγαίνω εκείνα τα αμήχανα πρώτα ραντεβού. Προς το παρόν μένω στα πρώτα. Δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχεις εσύ. Που θα θέλω να σε ξαναδώ. Που θα θες και εσύ να με ξαναδείς. Αλλά το πιο σημαντικό...που δεν θα "πρέπει" να ξαναβγούμε, αλλά θα είναι μια φυσική εξέλιξη.

Τσακώνομαι με έναν τύπο στο ιντερνετ για το χθεσινό πολιτικό debate. "Καμία γυναίκα", γράφω εγώ. "Εσείς φταίτε που δεν συμμετέχετε ", απαντά. Ξεφυσώ, ριχνω μια γελοία ατάκα, ειρωνική. Κάνει επίθεση. Προβλέψιμος. Κρίμα. Νεαρός άνθρωπος.

Ακούω στον Εν Λευκώ "The light will stay on" από τους Walkabouts.

It will.

X,
UT