Έχω ταξιδέψει πολύ. Σε πόλεις, χώρες, ηπείρους. Τα τελευταία χρόνια λόγω δουλειάς τα ταξίδια μου είναι όλο και πιο συχνά. Τον περασμένο Μάρτιο, μέτρησα 10 πτήσεις. Συνηθίζεις. Μαθαίνεις να κινείσαι στα αεροδρόμια, στους ελέγχους, ξέρεις τι να πάρεις μαζί σου στο αεροπλάνο, φορτιστές, κινητά, βιβλία κλπ. Ξέρεις που είναι οι καλές θέσεις. Και σίγουρα βαριέσαι να πιάνεις κουβέντα τους διπλανούς. Το έκανα τώρα ως φοιτήτρια. Τώρα άντε να χαμογελάσω. Ως εκεί.
Εκείνο που δεν θα συνηθίσω ποτέ και μάλλον είναι νέο φρούτο, είναι η μικρή δυσφορία που νιώθω, την προηγούμενη μέρα. Νιώθω κάτι σαν αγωνία. Ακινητοποιούμαι. Είναι δυσάρεστο. Τον Ιούλιο, αναγκάστηκα να πάρω τηλέφωνο ένα κολλητό μου, να με βοηθήσει με step by step οδηγίες να μην το κάνω πιο "τέρας" το θέμα.
Αύριο ταξιδεύω. Τώρα γράφω εδώ για να διαχειριστώ αυτό το τέρας. Κάπως σαν αναπνοές.
Πόσο μ' αρέσει να γράφω εδώ. Πραγματικά.
Σκεφτόμουν πριν κάποιες μέρες πως τα τελευταία χρόνια , όταν έγραφα εδώ, γκρίνιαζα.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που διαχωρίζει την γκρίνια από την εξομολόγηση ενός συγκεκριμένου point of view. Αλλά νομίζω πως γκρίνιαζα.
Δεν θέλω πια, ούτε να γκρινιάζω, ούτε να βλέπω αρνητικά τα πράγματα.
Τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν φάσεις που τραβάω μεγάλο ζόρι. Δουλεύω πάρα πολύ, κλείνομαι σπίτι εξαιτίας αυτού ( καλή ώρα απόψε που θα ήθελα να βγω, αλλά..δουλειά), στον ορίζοντα κανένα γκομενικό ( εσύ υπέροχε τύπε που έχουμε εκατόν κοινά και κάτι μας ενώνει κάτι ανεξήγητο που το παραδεχθήκαμε και οι δύο...είσαι παντρεμένος, τι να κάνουμε).
Αυτό που επίσης σκέφτομαι σήμερα, είναι ότι τις προάλλες μια συνάδελφος που την ξέρω 3-4 χρόνια, έβλεπε τις φωτογραφίες μου από το μακρινό ταξίδι που έκανα στην Ασία πριν οκτώ καλοκαίρια. Γυρίζει και μου λέει " είναι απίστευτο. Χαμογελάς στις φωτό. Έχει πολύ καιρό να σε δω να χαμογελάς σε οποιαδήποτε φωτό".
Χμμ...φίλε/φίλη. Το σκέφτομαι. Έχασα την χαρά; Είναι που μεγαλώνω;
Πάω να κάνω τη λίστα της βαλίτσας. Θα τα πούμε σύντομα *** βαθιές αναπνοές ***
Υ.Γ Χρωστάω επισκέψεις σε πολλά blog. Μου δώσετε μεγάλη χαρά όσοι εμφανιστήκατε να το ξέρετε. Αν αλλάξατε www του blog σας, ενημερώστε με.
και εμείς χαιρόμαστε να σε διαβάζουμε Τουλίπα. δώσε αέρα στα πανιά σου
ReplyDeleteΤέλσον! <3 με συγκινείς να ξέρεις ΧΧ
Deletejust stating the fact dear... :) σε διαβάζω δεν ξέρω και εγώ πόσα χρόνια, έρχεσαι, φεύγεις, σχεδον ξεχαστήκαμε. Είναι ευτυχία να βλέπω την προοδευτική σκέψη σου να μεταβάλλεται μέσα στα τικ-τοκ των ρολογιών. Η συγκίνηση είναι αμοιβαία.
DeleteΚαλά ταξίδια! Αυτό που μπορώ να πω εγώ επειδή περνώ παρόμοια φάση με τη δουλειά κλπ, είναι ότι ίσως να σε βοηθήσει να σκέφτεσαι ότι όλα αυτά είναι της στιγμής, της εβδομάδας, του μήνα, του χρόνου, και κάποια στιγμή θα τα θυμάσαι όλα από μακριά. Και τότε θα έχεις άλλα θέματα με άλλες δουλειές, και άλλες συνθήκες στη ζωή σου. *έντερ ιμότζι κοπελίτσα που σηκώνει τα χέρια τύπου who knows*
ReplyDeleteΣημερα, με αφορμή ακόμα ένα ταξίδι στα μέσα Οκτώβρη, σκεφτόμουν πως αυτά τα συχνά ταξίδια είναι ίσως ένας συμβολισμός για το μέλλον. Που ίσως δεν θα κάνω τόσο συχνα γιατί ίσως αλλαξουν οι συνθηκες. Ποιος ξέρει οντως!
Delete