Tell me lies, tell me sweet little lies...

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει μια "λογοτεχνική", "κινηματογραφική" χροιά στο να είσαι single.
Τουτέστιν, ζεις τη ζωή σου μόνο για σένα,  κάνεις ότι θες στο σπίτι σου, επιστρέφεις από τη δουλειά και πάλι κάνεις ότι σου βιδώσει. Πας στο γυμναστήριο, στους καφέδες σου τις ώρες που θες. Τα βράδια μπορείς να πας όπου θες για σουβλάκι, ποτό, φαγητό με τις τις παρέες σου. Μπορεί επίσης να μείνεις μέσα, να φας το φαγητό που γουστάρεις, να δεις τη σειρά που σε πορώνει χωρίς να πρέπει να εξηγείς το γιατί.

Είναι μια ροή τελοσπάντων στην οποία είσαι the master of your faith, the captain of your soul.


Όλα τα πιο πάνω μπορούν να ανατραπούν όταν:
1. Πρέπει να πας σε γάμο φίλης που έχεις να τη δεις 100 χρόνια και για να λέμε την αλήθεια δεν έχεις και τίποτε να πεις ή να μοιραστείς.
2. Ο αδελφικός σου φίλος σε καλεί στην θεατρική σχολική παράσταση του 8χρονου γιου του.
3. Γίνεται μόδα το baby shower πάρτι στην Κύπρο και πρέπει, εκεί στο άσχετο , να βρεθείς σε ένα από τα στέκια σου, όχι κρατώντας ένα negroni, όχι κάνοντας PR από εκεί και απο δώ, αλλά αυτή τη φορά με πολλά μπαλόνια, γύρω σου, πάνες τυλιγμένες ως δώρα και μια έγγυο με την κοιλιά στο στόμα.

Κανένα από τα πιο πάνω δεν είναι μέρος της ζωής σου.
Νιώθεις ενοχές που βαριέσαι να ασχοληθείς. Η έμφαση στο "βαριέσαι".
Τελικά για να τα αποφύγεις λες δικαιολογίες π.χ. " αχ έχω ένα σημαντικό ταξίδι δουλειάς" ή "έχω πήξει και θα μείνω γραφέιο ως αργά".
Λευκά ψέματα ή απλά ψέματα;