Μια και μοναδική ανάσα

Πριν από τρεις βδομάδες σκέφτηκα οτι αφού κάνουν όλοι τατουάζ στην Κύπρο μήπως να κάνω και εγώ ένα. Έστω και σε "αυτή την ηλικία". Σκεφτόμουν και τελικά κατέληξα ότι θα ήθελα να κάνω...εμένα. Μια μαύρη τουλίπα. Αύτο το οποίο για τόσα χρόνια ήταν μέρος της ζωής μου. Και μετά σκέφτηκα πως "αν το δει κάποιος και καρφωθώ; Δεν γουστάρω". Τελικά αποφάσισα να μην κάνω. Όχι για αυτό τον λόγο, αλλά γιατί σκέφτηκα να κάνω ένα άλλο τατουαζ: Να ξαναρχίσω να γράφω εδώ, μετά από ένα χρόνο.

Δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα τον τελευταίο χρόνο. Τουλάχιστον τα επιφανειακά, αυτά που βλέπει ο κόσμος. Δεν έχω αλλάξει, δεν έχω κάνει κοσμογονικές αλλαγές, δεν έχω παιδιά, δεν έχω παντρευτεί, δεν άλλαξα χώρα.
Όμως το μέσα μου άλλαξε πάρα πολύ. Μπορεί να είναι το "40". Αυτή η αλλαγή στην ηλικία.
Μπορεί να ζυμώνονταν όλα τόσο καιρό και τώρα να βλέπω εγώ τις αλλαγές.
Το ένιωσες ποτέ σε κομβικό ηλικιακό σημείο;

Βλέπω πιο ήρεμα πολλά πράγματα. Έχω αποδεχθεί πολλά και κυρίως βαρέθηκα να πολεμάω με ανεμόμυλους. Κυρίως αυτό.
Έχω κερδίσει μάχες; Τον τελευταίο καιρό και ναι και όχι. Κατά βάση όμως δεν πολεμώ, τουλάχιστον σε κάποιους τομείς, άρα πως να χάσω; Ή πως να κερδίσω;

Αυτό το καλοκαίρι, που δεν θα κάνω μεγάλες και γκράντε διακοπές στο εξωτερικό, προσπαθώ να θυμηθώ παλιά καλοκαίρι, που ήμουν πιο ελαφριά στο μυαλό.
Διαβάζω λογοτεχνία.
Ακούω μουσική - πολλές φορές ξαπλώνω στο κρεβάτι, ανοίγω παράθυρα και ακούω τα νέα του Spotify.
Επικοινωνώ με φίλους, ρωτώ τα νέα τους. Έχω σταματήσει τους μονολόγους. Δεν έχω κάτι να πω. Ή μάλλον έχω, αλλά από τη στιγμή που ψάχνω λύσεις και δεν βρίσκω, δεν θέλω να μιλάω. Αλλά ακούω. Μου αρέσει.
Γνωρίζω νέο κόσμο. Εκείνοι που με ενδιαφέρουν, μιλάμε. Άπειρα. Τι υπέροχο πράγμα.
Ψάχνω τον έρωτα; Δεν ξέρω. Καμιά φορά σκέφτομαι πως ότι ειναι να ΄ρθει με ένα μαγικό τρόπο θα συμβεί. Ρομαντικιά ή ηλίθια;
Από την άλλη μπήκα και γω στο tinder. Αχ παναγιά μου - βιβλίο θα γράψω γι αυτό. Ένα μεγάλο όχι, και ας μια φίλη βρήκε έναν σούπερ σύντροφο έτσι.
Είναι και αυτός ο χρόνος που περνάει και ο ρομαντισμός κινδυνεύει να γίνει "πρακτική ανάγκη". Αλλά αυτό μια άλλη φορά.

Πεθύμησα να ζήσω αμπιάνς σαν την ταινεία "Ήσυχες Μέρες του Αυγούστου".
Αν καταφέρω να το ζήσω, θα επιστρέψω στην τουλίπα όπως ήταν 10 χρόνια πριν.
Που ήταν νέα, ωραία, ατυχής αλλά...

UT.

Υ.Γ Το κείμενο αυτό γράφτηκε με μια και μοναδική ανάσα.