Monday, April 16, 2018

Για τα λεφτά τα κάνεις όλα;


Μπορεί τελικά.
Τι μαλακία, να κάνεις δουλειές, και να περνάς το 1/3 - τουλάχιστον - της μέρας σου σε κάτι που "κλωτσά" μέσα σου.
Θα μου πεις "ξέρεις τουλίπα... το παν δεν ειναι η δουλεια".
Όχι δεν είναι. Ομως είναι σημαντική για αυτούς που θέλουν να αγαπούν αυτό που κάνουν και που έχουν επενδύσει χρόνο, χρήμα για να μαθαίνουν διαρκώς.

Από την άλλη, μεγαλώνοντας, θεωρώ πολύτιμο τον ελεύθερο χρόνο. Έχω δώσει τόσες ώρες απο τη ζωή μου στο να δουλεύω, δεν μπορείς να φανταστείς.Και τώρα είμαι θυμωμένη που στη νέα δουλειά μου στερούν σαββατοκύριακα και βράδια. Πολύ θυμωμένη.

Το μετανιώνω τελικά που δούλεψα τόσο πολύ στη ζωή; Λίγο. Η αλήθεια είναι ότι με πήρε κάπου σημαντικά, επαγγελματικά τουλάχιστον. Όμως θα ήθελα κατά βάθος τελικά, να είμαι μια από αυτούς που έχουν σε προτεραιότητα άλλα πράγματα.

Αλήθειες που μόνο αργά το βράδι, όταν όλα έχουν ηρεμήσει, μπορώ να αποδεχθώ και να γράψω κάτω.
Κάτι καίει μέσα μου.
Δεν θέλω να είμαι η δουλειά μου...

Πάω να πιω ουίσκυ. Σπίτι μου. Σκατά.

Υ.Γ. Το post γράφτηκε με το spotify να παίζει το "If I could" των Simon & Garfunkel.

9 comments:

  1. Ρε, όπως και να το κάμεις πλέον τα παραγωγικά μας χρόνια εν τούτα. Σφίχτου, δώσε ό,τι μπορείς, επένδυσε αν σου επιστρέφει κάτι, και απλά βάλε ένα όριο σε τούτο.
    Που την άλλη μπορεί να τα λαλώ τούτα για να παρηγοριέμαι εγώ που επαραίτησα που τη δουλειά όπου δούλευα 36μιση ώρες την εβδομάδα και με το που εγίνετουν 17:30 έκλεια τα κι έφευκα, και έπιανα τον βασικό, και μετά που πόσο καιρό άνεργη, ή με περιοδικές δουλειές, εβρέθηκα με 100 δουλειές και να πρέπει να προγραμματίζω την κάθε μου κίνηση, που το μπάνιο, στην εκδρομή 1 φορά κάθε κυρίου δόξει, και να φκάλλω αρκετά περισσότερα χρήματα. Λαλώ ότι στην τελική είμαι σίνγκολ, και αν δεν δουλέψω και να κάμω κάποια πράματα τωρά, εν θα τα κάμω ποτέ, άρα δούλεψε Μούνλαϊτ όσο σώνεις και λίο παραπάνω ακόμα...
    Τι να πω, εν ένα ζύγισμα. Το σίουρο εν ότι οι άνθρωποι που "αγαπούν τη δουλειά τους τόσο που εν σάννα κι εν δουλεύκουν" εν αστικός μύθος ή έστω η πολλά πολλά πολλά σπάνια εξαίρεση. Κάτι έννα υπάρχει στη δουλειά σου που εν σου αρέσκει: ο ένας μάστρος, τα λογιστικά, η συναδέλφισσα, η απόσταση, το τμήμα που συνεργάζεσαι, το ότι μιλάς με πελά(τ)ες, οι υπηρεσίες με τις οποίες απαραίτητα έρχεσαι σε επαφή, το ωράριο, ο κακός προγραμματισμός, το team-work, κλπ. You win some, you lose some.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Με κάλυψες Moonlight.

      Delete
    2. Επειδη τη φαση που λες για σενα " δουλεψε τωρα που μπορεις" την εκαμα παρα πολλα χρονια...τωρα αρχισα να μην αντεχω σωματικα. Δεν γερασα προς θεου. αλλα δουλεψα πολυ.
      Κραταω ομως την τελευταια σου φραση γιατι ειναι η σωστη αντιμετωπιση

      Delete
  2. εγώ πάλι είμαι της λογικής να έχεις άλλες προτεραιότητες. η δουλειά είναι σημαντική στο να σου παρέχει τα βασικά και κάποιες επιλογές για ένα ταξίδι κάθε τόσο. από εκεί και πέρα μια φορά θα ζήσουμε. στο νεκροκρεβατο μας θα σκεφτόμαστε πόσα deadlines πετύχαμε και πόσες προαγωγές πήραμε; I don't think so.
    άλλωστε το πότε θα πεθάνουμε κανένας δεν το ξέρει. δεν μας παίρνει να αναβάλλουμε συνέχεια αυτά που θέλουμε για τη δουλειά. ίσως ποτέ να μην τα κάνουμε έτσι..

    ReplyDelete
    Replies
    1. Δεν νομιζω πια κανεις να δουλευει για την προαγωγη. Ειναι θεμα επιβιωσης. Οταν οι δουλειες πια εχουν γινει αγριες, απαιτουν από σένα πολλά, απλά για να σε κρατήσουν ως υπαλληλο, τότε αυτό που μου γραφεις που θυμίζει συζήτηση που θα κάναμε πριν 10 χρόνια.
      Τώρα, η κούραση προέρχεται από βιοποριστική ανάγκη και όχι από "καριέρα".

      Delete
  3. Ευχάριστο να περνάς από την παλιά γειτονιά και να διαπιστώνεις ότι οι γείτονες παραμένουν εκεί...

    ReplyDelete
    Replies
    1. Διαστηματα!@! ωωω τι ευχαριστη εκπληξη :)

      Delete
  4. ωραίο πράμα οι αλλαγές! μας δίνουν έστω την ευκαιρία να επαναπροσδιοριστούμε!
    καλό απόγευμα τουλιπάκι :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Η αληθεια ειναι πως "κλωστάω" πολύ και τελικά μπορεί τα πράγματα να ειναι πιο απλά.
      Καλημέρα Mary!

      Delete