Tik Tok

Η μάνα μου χθες μου έριξε την εξής - εμπνευσμένη- ατάκα:

"Κοίτα να δεις. Εμένα και του μπαμπά σου, κτύπησε το βιολογικό μας ρολόι.

Θέλουμε να γίνουμε παππούδες".

Την κοίταξα, προσπαθώντας να διατηρήσω ένα ήρεμο ύφος.

Το κατάφερα.

Μέσα μου όμως ζούσα την ΑΠΟΛΥΤΗ φρίκη.

Πάλι ρε παιδί μου;

Πάλι πίεση;

Οι Κύπριοι γονείς. Προορισμός τους στη ζωή να γίνουν παππούδες.

Η πραγματική ευτυχία των παιδιών τους - αδιάφορος παράγοντας.

Δεν μπορούν απλά να περνάνε καλά με τους φίλους τους και να ταξιδεύουν;

Πρέπει όλοι στη ζωή να έχουμε τον απώτερο σκοπό του γονιού/παππού;

Στην τελική και εγώ περνάω δύσκολα. Εμένα με ρώτησε η μάνα μου αν μπορώ πια να χειριστώ τη ρουτίνα μου και εκείνη τη συνεχή σκέψη πως όλα είναι τόσο περιττά και ίδια;

Και γω θέλω μια τεράστια αλλαγή.

Αν όμως δεν είναι το δίπτυχο καλός άνδρας-ένα παιδί;

Αν με φοβίζει τόσο πολύ να μπω στο γαμημένο καλούπι που βλέπω γύρω μου τα τελευταία 34 χρόνια και φρικάρω;

Αν από την άλλη δεν θέλω ούτε και να το παίζω επαναστάτρια χωρίς αιτία;

Αν εμένα σκοπός μου στη ζωή είναι απλά να είμαι ευτυχισμένη χωρίς επιβαρύνω κανένα;

Αν αυτό είναι για μένα αρκετό;

Μου πρότεινε να μου γνωρίσει τον γιο ενός πρώην συναδέλφου του μπαμπά μου.

" Είναι δάσκαλος". Λες και το επάγγελμα του άλλου είναι καθοριστικό.

Θέλουν να μου τον γνωρίσουν. Προξενιό ένα πράγμα. Δεν θέλω. Όποτε λέω "ναι" σε τέτοιες καταστάσεις, για να μην το παίζω σκύλα, νιώθω σαν γουρούνι στο σακί.

Η τελευταία φορά ήταν πριν από 1-2 χρόνια, ο γιος κάτι κολλητών τους. Έμοιαζε με μικρό ποντίκι ο τύπος.

Μια άλλη φορά, πήγανε να μου συστήσουν ένα μαμόθρεφτο, αδιάφορο, άσχημο τύπο. Ξέρεις τι έκανα; Φλέρταρα με τον μπαμπά του που ήταν πολύ πιο σέξι. Ο μπαμπάς μου το καταδιασκέδασε, η μάνα μου φρίκαρε.

Αυτές τις μέρες παίζουν και δεν παίζουν δυο φάσεις.

Ο ένας που μ' αρέσει πολύ, μου "απαγόρευσε" να τον ερωτευτώ. Οκ ρε φίλε, το πήρα το μηνυματάκι. Σε γουστάρω, με γουστάρεις, αλλά με αποφεύγεις. Ξέρω γιατί το κάνεις. Αλλά δεν θα σου κάνω ψυχανάλυση. Νομίζω ξέρουμε και οι δύο τους μηχανισμούς μας. Η μόνη διαφορά είναι ότι εγώ ξέρω τους όρους σου, αλλά εσύ δεν ξέρεις τους δικούς μου.

Όπως και να έχει, δεν έχω αποθέματα να το/σε κυνηγήσω. Όποιος θέλει ας με κερδίσει.

Ο άλλος...χμ δεν ξέρω. Ομορφούλης, αλλά δεν κόβομαι. Μπορεί να δώσω ευκαιρία. Δεν είμαι σίγουρη. Βρεθήκαμε μια φορά με κοινή παρέα, κάναμε ένα κλικ και βρεθήκαμε μια άλλη φορά μόνοι μας όπου νομίζω έβλεπε λίγο υπερβολικά το κενό. Μα το κενό; Τέλοσπάντων. Αν υπάρξει τρίτη φορά, θα βλέπω και εγω το κενό. Να δούμε πόσο θα αντέξει ο καθένας.

Όπως και να χει, η σούμα από όλα αυτά είναι ένα ωραιότατο - συναισθηματικό - μηδενικό.

Στο τέλος της μέρας, ερωτευμένη δεν είμαι, οι τόποι δεν με χωράνε, τα μπαρ μου φαίνονται τα ίδια, τα σαββατοκύριακα είναι ένα βάσανο και τίποτα και κανείς δεν μου κάνει "κλικ".

Όσο για το βιολογικό μου ρολόι;

Μου φωνάζει "άλλαξε τη ζωή σου, ρίσκαρε". Αυτό μόνο.

Euro-pean(ut)s.

Αυτές τις μέρες που γίνεται ο χαμός στο κέντρο της Αθήνας, διερωτώμαι τι κάνουμε εμείς εδώ.

Νιώθω ότι μας έχει αγγίξει και εμάς η κρίση. Όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό, αλλά τίποτε δεν θυμίζει τη ζωή μου πριν από πέντε ή δέκα χρόνια.

Ξόδευα αλόγιστα, ρούχα, βιβλία, ήμουν κάθε δυο μήνες Αθήνα, έβγαινα για καφέδες και ποτά σχεδόν κάθε μέρα.

Τώρα το σκηνικό έχει αλλάξει.

Είναι και λίγο ψυχολογικό όλο αυτό που ζούμε.

Μπορεί να μην έχει παίξει αύξηση τα τελευταία πέντε χρόνια, μπορεί να ζούμε σε μια πανάκριβη χώρα αλλά επαναλαμβάνω, Ελλάδα δεν είμαστε.

Από αρχές του Σεπτέμβρη όμως μπήκα σε τριπάκι.

Δεν πολυγουστάρω να βγαίνω για φαγητό ή για ποτό μέσα στη βδομάδα. Σκέφτομαι πως έχω να δώσω 500 ευρώ τον άλλο μήνα για τη θέρμανση και βάζω φρένο σε πολλά. Όσο σκέφτομαι ότι έδωσα την Τρίτη στην Plato's 8 ευρώ για ένα ποτήρι κρασί, φρικάρω.

Προχθές σκεφτόμουν πόσο κοστίζει ένας καφέ φίλτρου των 250γρ. Είναι η μοναδική πολυτέλεια που δεν κόβω με τίποτα.

Του Starbucks, 7,50 ευρώ του περιπτέρου, 5 παρά κάτι. Σήμερα θα πεταχτώ από το Whittard να δω τι παίζει.

Τώρα θα μου πεις, θα σωθείς από δύο ευρώ;

Δύο από εκεί, δέκα από εδώ, μείον 8 ευρώ από ένα ποτήρι gin 'n' tonic μια Πέμπτη...και πάει λέγοντας.

Επίσης το θεωρώ αδιανόητο πια να δίνω 7,50 ευρώ για μια κυριακάτικη ελληνική εφημερίδα. Εκεί που έπαιρνα 2-3 κάθε Κυριακή, τώρα διαβάζω τα νέα online.

Όσο για τις μάρκες, αυτό το είχα απομυθοποιήσει από καιρό. Δεν καταλαβαίνω κάτι φίλες μου, που φυλάνε λεφτά για να πάρουν μια Louis Vuitton, 500 ευρώ. Τί να την κάνεις καταρχάς; Να την μοστράρεις στη Στασικράτους τα απόγεύματα Σαββάτου; Μου κάνει πολύ 90s όλο αυτό. Ή, τι με ενδιαφέρει να φαίνεται το ""G" του Gucci στη ζώνη σου ρε φίλε;

Αν αυτό το "μάζεμα" σημαίνει να μαζευόμαστε σε σπίτια, γουστάρω.

Τον τελευταίο καιρό τη βγάζω όλο και πιο συχνά σε καναπέδες φίλων. Δεν μου λείπει καθόλου το έξω.

Νιώθω ότι έχουμε χάσει την μπάλα σε αυτό το νησί.

Ζούμε από δάνεια και νομίζουμε ότι είμαστε μεγάλοι και τρανοί.

Ο κανονικός κόσμος στην Ευρώπη, σε μεγάλες πόλεις, ζει με πολύ πιο λίγα.

Η ποιότητα ζωής δεν καθορίζεται από το χρήμα.

Αργήσαμε αλλά νομίζω αρχίσαμε να το καταλαβαίνουμε.

The ex files

Μα υπάρχει περίπτωση στην μικρή χώρα που ζούμε να μην τα μαθαίνεις όλα ή σχεδόν όλα σε κάποια φάση;

Δηλαδή υπήρχε περίπτωση να μην το μάθω;

Όχι πως με ενδιαφέρει τώρα πια. Ούτε πριν έξι μήνες θα μου έκανε αίσθηση. Πριν από ένα χρόνο ίσως. Αλλά καθαρά λόγω εγωισμού θα με ενοχλούσε όταν θα μάθαινα με ποιες έκανες φάση.

Τουλάχιστον εγώ το παραδέχομαι. Σε κάποια φάση, μετά από μια επεισοδιακή "ανάρρωση", σε ξε-ερωτεύτηκα. Και το κατάλαβες. Αλλά επέμενες σε δεύτερη ευκαιρία. Όχι πως εσύ ήσουν ερωτευμένος. Αλλά ο γαμημένος σου εγωισμός σε έβαλε στο τριπάκι. Τί κέρδισες; Τίποτα. Τί έχασες; Νομίζω πως τίποτα. Όσο για μένα, έκανα λάθος. Πίστεψα και έδωσα δεύτερη ευκαιρία. Και να δεις που πάντα δήλωνα και δηλώνω πως δεν πιστεύω στα δεύτερα. Είναι άκυρα. Ειδικά όταν έχεις χωρίσει για έναν ουσιαστικό λόγο.

Είναι άδικο το ξέρω , να τα διαβάζεις όλα αυτά από εδώ και συ να μην έχεις ένα blog να γράψεις. Αλλά και πάλι τι να γράψεις; Άσε μας μωρέ.

Τέλοσπάντων, βαριέμαι να ασχοληθώ άλλο. Έχω και γω τα δικά μου που δεν τα λες και εύκολα.

Με σκοτώνουν οι γνωστές αϋπνίες και οι εφιάλτες - τι παράξενη νέα σχολική χρονιά. Να δεις πως όλα τα καλά, κακά και τα άκυρα ειναι σημάδια να ανοίξω άλλες πόρτες.

Άρπα το τραγουδάκι δίπλα. Παλιό και αγαπημένο. Δεν συμφωνώ με όλους τους στίχους, αλλά μερικοί από αυτούς είναι σωστοί. Ξέρεις.

7 things

Αυτο το παιχνιδι γυρίζει την μπλογκόσφαιρα εδώ και αρκετές μέρες.

Η Ina με κάλεσε να παίξω και γω. Ευχαριστώ :)

Ορίστε 7 πραγματα που - όλως παραδόξως - δεν ξέρεις για μένα.

1. Είμαι απροσανατόλιστη και δεν έχω μνήμη. Ο συνδυασμός ήταν σχεδόν θανατηφόρος στο Λονδίνο που σπούδαζα γιατί χανόμουν στις λάθος συνοικίες - μην σου τύχει μεθυσμένος να σε κυνηγάει με ένα σπασμένο μπουκάλι μπίρας. Από την άλλη, όταν πηγαίνω σε μια νέα χώρα και χάνομαι ανακαλύπτω μικρούς θησαυρούς. Επίσης εννοείται πως δεν ξέρω τι κατεύθυνση έχει το σπίτι μου και το υπνοδωμάτιο μου αν είναι βορρά κλπ.

2. Μιλάω γρήγορα. Πολλές φορές τα σύμφωνα ενώνονται και γίνονται ένας ακατανόητος ήχος. Σε αυτό φταίει πρώτο το γονίδιο του μπαμπά μου γιατί κάνει το ίδιο ακριβώς πράγμα και δεύτερο στο γεγονός ότι η αδερφή μου πάντα με διέκοπτε όταν μιλούσα στην μαμά μου για να πει τα δικά της. Οπότε και εγώ βιαζόμουν να τα πω. Ή τελικά απλά σκέφτομαι γρήγορα :)

3. Έχω μια συγκεκριμένη φοβία για την οποία με δουλεύει πολύς κόσμος. Κάτσε καλά. Φοβάμαι...τα πολλά μικρά πράγματα μαζί! Δηλαδή πολλές μπίλιες μαζί, κάτι σαλιγκαράκια που κολλάνε τα καλοκαίρια όλα μαζί στις φοινικιές στον κεντρικό δρόμο στον Πρωταρά. Και μόνο που το γράφω δεν αισθάνομαι καλά.

4. Είμαι φανατική mac-user. Αγαπώ το λευκό macbook μου σε σημείο που πολλές φορές κοιμάμαι μαζί του. Το iphone μου είναι ο νέος μου γκόμενος και μονίμως θα με δεις με τα λευκά ακουστικά του ipod να κρέμονται από τα αυτιά μου. Και όχι δεν θα αγοράσω ipad. Μόνο αν μου το κάνουν δώρο.

5. Το αγαπημένο μου τραγούδι ever είναι η "Συννεφιασμένη Κυριακή". Προτιμώ να το τραγουδάει ο Στελλάρας παρά η Μπέλου αν και γενικά δεν είμαι οπαδός του. Απλά λέει πιο ωραία τα φωνήεντα σε αυτό το τραγούδι. Αυτό το τραγούδι μου το έμαθε ο μπαμπάς μου.

6. Έχω πoλλά πράγματα που θα ήθελα ν γράψω στο blog. Αλλά υπάρχει κόσμος που το διαβάζει, εκτός από εκείνους που τους το είπα, και που ξέρω ποιοι είναι και αυτό με περιορίζει πάρα πολύ. Γι αυτό και εδώ και αρκετούς μήνες γράφω αερολογίες. Νομίζεις πως η ζωή μου είναι μόνο θεωρίες; :P

7. Είμαι πολύ δύσκολος άνθρωπος. Μπορεί να περνιέμαι για κοινωνική, να ξέρω κόσμο, να προσαρμόζομαι εύκολα σε παρέες αλλά το να παραμείνει κάποιος στη ζωή μου είναι δύσκολο. Δεν συγχωράω εύκολα αν και έχω πάντα καλές προθέσεις. Γενικά δεν πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες γιατί απλά ο άνθρωπος δεν αλλάζει.

Αυτά. Όσοι σχολιάσουν τους καλώ να παίξουν το παιχνίδι.

Γάλα τριαντάφυλλο και λαχματζιούν

Δεν θέλει και πολλά ο άνθρωπος για να είναι καλά.

Μια βόλτα στην Ονασαγόρου μετά τη δουλειά. Δυο λαχματζιούν στο χέρι από τον Άβο ( είμαι και λαίμαργη) αφού στηθείς για δέκα λεπτά στην ουρά με κάθε λογής κόσμο ( ναι έχει και Αρμένιους στην ουρά).

Να δεις την πόλη σου με τα μάτια μιας πολυταξιδεμένης φίλης. "Έχετε μια υπέροχη πόλη. Πρέπει να κάνετε κάτι εσείς οι νέοι για να την ανανεώσετε", μου έλεγε η φίλη χθες το βράδι. Καθώς κοίταγα εκείνο το κτίριο στη Λήδρας που γράφει "ΜΑΡΟΥΛΑ", σκεφτόμουν πως θα ήθελα να είμαι μια από αυτούς που θα κάνει αυτό το κάτι.

Ένα παγωτό με γεύση σκούρα σοκολάτα από το 3Cows. Να αράζεις στις καρέκλες, να χαζεύεις τα παιδιά των Καλών Καθουμένων, να σκέφτεσαι ότι αυτή είναι μια όμορφη κατάληξη μιας δύσκολης Δευτέρας.

Ένα κρασί στον Φώτη, εκεί στα "7 Κλειδιά". Αχ, ας με άκουγε και λίγο και δεν είχε ρεμπέτικα στις δέκα το βράδι. Αυτό το κουτούκι-στιλ πόσο δεν μ' αρέσει. Θα του πάω ένα Χατζιδάκι "πειραγμένο" από Raining Pleasure και Κωνσταντίνο Βήτα και ελπίζω να μην φρικάρει.

Ένα πρωινό Σαββάτου ή Κυριακής, για φραπέ και τυρόπιττα στα "3 Φανάρια" ή πιο κάτω στο "Hurricane". Μ' αρέσουν οι καφενέδες. Μου θυμίζουν τους παππούδες μου. Θα το κάνω πιο συχνά. Με εφημερίδες και βιβλία. Ευτυχώς δεν έχουν wi-fi.

Σου έχω πει ποτέ ότι το γάλα τριαντάφυλλο είναι το comfort ποτό μου; Όποτε δεν είμαι καλά, παραγγέλνω ένα στου Σύμη.

Εκείνα τα βράδια στην αυλή του Αιγαίου. Το γιαούρτι με γλιστρίδα και άνηθο, το ωραίο ροζέ κρασί με το ποτήρι, ο Βάσος να γκρινιάζει για τους κοσμικούς ( ασχέτως αν είναι τίγκα το μαγαζί του μ' αυτούς). Το κόλπο για να μην σου 'ρχεται ο κούκος αηδόνι, είναι να παραγγέλνεις λίγα και καλά.

Δεν χρειαζόμαστε πολλά ε;

Υ.Γ Σκέψου αυτή την πολυκατοικία στη φωτό, εκεί στο προαύλιο της Φανερωμένης, να την ανακαίνιζαν και να μέναμε εκεί. Φανταστικό θα ήταν.

Over the walls

Η Παρασκευή ήταν μια ιστορική μέρα.

Γιατί ήταν η μέρα που αποφάσισα να κάνω αποχή από το facebook.

Το σκεπτικό μου ήταν το εξής:

1. Μου τρώει πολλή ώρα και ενέργεια , ιδιαίτερα στη δουλειά.

2. Επειδή δεν έχω πολλή ώρα γενικώς και επειδή τα πράγματα στη δουλειά είναι δύσκολα, μόνο η συναναστροφή με φίλους θα με σώσει. Και αυτό μόνο σε τρισδιάστατο το αποδέχομαι. Άντε και κανά τηλέφωνο με φίλους στην Αθήνα.

3. Όποιος πραγματικά θέλει να με ψάξει, έχει το τηλέφωνο μου και επίσης μπορεί να μου στείλει μήνυμα στο inbox του fb. Το οποίο θα είναι και το μόνο που θα ελέγχω, από το τηλέφωνο μου, χωρίς να βλέπω "τοίχους".

Άρχισα να το εφαρμόζω και έχω να σου πω ότι το σαββατοκύριακο ένιωσα πολύ απελευθερωμένη. Το γεγονός ότι φιλοξενούσα και μια Αμερικανίδα φίλη μου βοήθησε αρκετά. Μεταξύ βουτιών στον Κόννο, εκδρομής στην Κακοπετριά, αμέτρητων βόλτων στην παλιά Λευκωσία και ταβέρνων γιατί να κάτσω να ασχολούμαι με το τι κάνει ο καθένας στον "τοίχο" μου;

Η φίλη φεύγει αύριο. Ελπίζω να κρατήσει η αποχή ακόμα λίγο.

Έτσι και αλλιώς, έχω τόσα πράγματα να κάνω και να σκεφτώ.

Η φίλη αποδείχθηκε εξαιρετική πηγή ενέργειας και ιδεών. Μου θύμισε ότι κάποτε είχα όνειρα και φιλοδοξίες και επίσης με ενθάρρυνε να σπάσω κάποια καλούπια.

Άσε που, αφού ξεπέρασα την πρώτη φρίκη της συγκατοίκησης, άρχισα να την συνηθίζω στο σπίτι και θα μου κακοφανεί όταν φύγει.

Αλλά θα έχω δουλειά, θα έχω όνειρα που θα αρχίσω να κάνω κάτι γι αυτό και θα κυκλοφορώ σε χώρους με πραγματικούς τοίχους :)

Υ.Γ1 Την Κυριακή το πρωί δούλεψα λίγο στα "3 Φανάρια". Ήταν υπέροχα! Και το φραπέ, 2 ωραιότατα ευρώ μόνο!

Υ.Γ2 Η φωτό από το σημείο στην παλιά Λευκωσία ( τέρμα Χρυσαλινιώτισσας) που πάω πάντα εκεί για να σκεφτώ.

Μούμπλε Μούμπλε...

Οταν είσαι ο εαυτός σου οι άνδρες φοβούνται.

Τέλος.

Ειδικά όταν ο εαυτός σου έμαθε στα δύσκολα και δεν θέλει πλέον να το παίζει "καλή κορούδα" απλά για να πηγαίνει με τα νερά του άλλου.

Τέλος ξανά.

Μην μου πεις τώρα ότι δεν ισχύει.

Οκ ισχύει σε ελάχιστες φορές.

Και αυτές τις φορές, όρμησα με φόρα και ερωτεύτηκα.

Μα πώς δηλαδή να είμαι;

Να κάθομαι φρόνιμη, να πίνω το κρασί μου φρόνιμα, να μην έχω άποψη, να κοιτάζω τον άλλο και να περιμένω να μου μιλήσει;

Να μην ρωτάω, να μην λέω ιστορίες ( που βρίσκουν οι φίλοι μου χαριτωμένες και γελάνε), να μην θέλω με λίγα λόγια να κάνω τον άλλο να χαμογελάσει, να μη καρφώνω στα μάτια, να μην θέλω το παίχνίδι με τις ατάκες;

Ή να ντρέπομαι που ο ιδιοκτήτης του μπαρ μας κερνάει τα ποτά γιατί ξέρει εμένα και όχι εκείνον, τον άνδρα;

Πώς να είμαι ώστε να μην τους φοβίζω και από την άλλη να μην με φοβίζω και μένα όταν συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι εγώ;

Υ.Γ Δες το κλιπάκι δίπλα.

Up in the air

Silence is gold, λέμε στο χωριό μου και από σήμερα λέω να το τηρήσω για τις επόμενες μέρες. Αρχή έκανα σήμερα, όπου έμεινα μακριά από facebook.

Μετά λέω να αρχίσω να διαβάζω βιβλία και να βλέπω ταινίες. Είναι πολύ σπουδαίο πράγμα να θρέφεται το μέσα σου. Μου έχει λείψει. Εκεί μου επιτρέπω να "μαζευτώ" :)

Στα υπόλοιπα...μ' αρέσει που είμαι τόσο χαλαρή ( εκτός δουλειάς).

Τέλοσπάντων, είναι πολύ παράξενες αυτές οι μέρες. Φαινομενικά ζω μια αδράνεια, αλλά κάτι σιγοκαίει, κάτι υπόγειο που βράζει. Θα δείξει.

Αν υπάρχει κάτι που έμαθα - the hard way- τα τελευταία 4-5 χρόνια που τα βρίσκω με τον εαυτό μου - επιτέλους- είναι πως όλα παίρνουν το δρόμο τους, στο χρόνο τους.

Κρατάω μια απόσταση ασφαλείας από όλα και από όλους. Δεν μου λείπει η ανθρώπινη επαφή, έχω όση πρέπει αυτές τις μέρες. Λίγη και καλή. Tα πράγματα κυλάνε πολύ πιο εύκολα έτσι. Επιτέλους ξεκούραση.

Το ξέρω πως τα τελευταία μου post είναι κάπως κουβέντες του αέρα. Αλλά έτσι είναι η ζωή μου τώρα. Όλα παίζουν και τίποτα δεν είναι δεδομένο :)

Κουβέντες της Δευτέρας

Πήρα χθες τηλέφωνο τη μάνα μου.

Εγώ: Μαμά θέλω να παραιτηθώ. Έχω Χ λεφτά στο λογαριασμό μου. Αν μου δίνεις ταπεράκι με φαγητό μια φορά τη μέρα, πηγαίνω γυμναστήριο που το έχω ήδη πληρώσει και απλά είμαι μια γυμνασμένη άνεργη, πόσο καιρό λες να με πάει αυτό;

Υπό άλλες συνθήκες η μαμά θα απαντούσε το γνωστό να κόψω τις βλακείες, να σοβαρευτώ, να βρω έναν πλούσιο να με συντηρεί, να κάνω αίτηση στην κυβέρνηση και να αλλάξω επιτέλους τις προτεραιότητες μου, με λίγα λόγια να παντρευτώ.

Αλλά όχι, αυτή τη φορά δεν το έκανε. Μετά από μια παύση απαντάει με ένα σοβαρό ύφος.

Μαμά: Χμ....δύο μήνες.

Εγώ ( απογοητευμένη) : Α, δεν με φτάνουν ε; Μαλακία....θα πρέπει να μαζέψω κι άλλα λεφτά και μετά να παραιτηθώ.

Μαμά: Ε, ναι (διατηρώντας το σοβαρό ύφος).

Τι θέλει να μας πει αυτή η στιχομυθία αγαπητοί μου;

Ότι ακόμα και η μάνα μου που συνήθως με έχει στην μπούκα, με ενθαρρύνει να εξανθρωπιστώ και να παραιτηθώ.

Άλλο θέμα τώρα.

Γίνονται πράγματα στη ζωή μου, εξελίξεις που με πανικοβάλλουν και νιώθω ότι δεν μπορώ να ελέγξω. Γνωρίζω συνέχεια κόσμο. Και δεν μιλάω για φίλους. Σκέψου δε, ότι δεν βγαίνω τόσο πολύ.

Α ναι, συνεχίζεται η αποχή από τα έξω. Όσο έβγαινα το καλοκαίρι άλλο τόσο δεν το κάνω τώρα.

Είχα έναν κολλητό γκει το καλοκαίρι που πίναμε μαζί στα μπαράκια της Λευκωσίας. Από το Σεπτέμβρη που δεν πολυκυκλοφορώ, βρήκε άλλη κολλητή και είναι συνέχεια μαζί. Ε βέβαια, αφού εγώ όχι μόνο δεν βγαίνω πολύ, αλλά επίσης ούτε και που μου περνάει από το μυαλό να ξεσηκωθώ στις 2 το πρωί και να πάω Λεμεσό, όπως κάνανε αυτοί τις προάλλες. Λες να έχω γεράσει; Χμ...

Τέλοσπαντων, είπα να μην το κάνω θέμα - είναι πολύ ξενέρωτο να κάνεις σκηνές και σε γκομενικά και σε φίλους.

Δεν βγαίνω λέμε.

Έχω πήξει στη δουλειά - δεν γίνεται πλέον αυτό ρε παιδί μου.

Επίσης, είμαι "αλλού" εδώ και 2-3 μήνες και όπως σου είπα, μπαινοβγαίνει κόσμος και με αποσυντονίζει το θέμα.

Εννοείται πω πιπιλάω συνέχει την ατάκα " όλα είναι ίδια".

Υποθέτω είναι φάση. Όλα είναι φάση. Και οι φάσεις περνάνε.

Υ.Γ1 Είμαι εκνευρισμένη που έχω βάλει 4 κιλά και έχω χάσει το μπικίνι look του καλοκαιριού.

Υ.Γ2 Τελικά όλοι χρειάζονται όρια, οπότε μην ντρέπεσαι να βάζεις. Είναι για το καλό και των δύο. Αυτό αφορά και σχέσεις και φιλίες.

Wandering and Wondering.

Σήμερα το πρωί, διάσχισα την παλιά Λευκωσία για να πάω στα γραφεία του Δήμου, να πληρώσω κάτι λογαριασμούς. Στο δρόμο μου, κόσμος να πηγαίνει δουλειά, ξένοι να κάθονται έξω στο πεζοδρόμιο, μαγαζιά με καρέκλες έξω. Το μάτι μου έπιασε το κατάστημα με τους ξηρούς καρπούς του Αθηαινίτη που πάντα έλεγα πως θέλω να μπω μέσα, ένα άλλο μικρό όπου απέξω κρέμονται μπρίκια, εκείνο το γνωστό, απέναντι από το δημοτικό του Αγίου Αντωνίου που πουλάει φουκούδες, παραδοσιακές σκούπες, πλαστικά ποτιστήρια και ότι άλλο φανταστείς, καφενέδες με παππούδες μέσα να παίζουν τάβλι.

Σκεφτόμουνα πως μια μέρα θα ήθελα να πάρω άδεια, να ξυπνήσω νωρίς και με τη φωτογραφική μου να περπατήσω στην παλιά πόλη. Να κάτσω στο Hurricane για καφέ και τυρόπιτα, να περπατήσω, να ανακαλύψω μικρά δρομάκια - δεν γίνεται, κάτι θα μου έχει ξεφύγει όλα αυτά τα χρόνια- , να πάω σε γειτονιές που πάντα περνάω βιαστικά με το αυτοκίνητο, να φωτογραφήσω το νέο σπίτι με το οποίο έχω πάθει εμμονή ( δίπλα από την Αρχιεπισκοπή, έχει την πιο συγκλονιστική ψηλή πόρτα), να, να, να...:)

Ξέρεις πόσο καιρό έχει να κυκλοφορήσω μέρα; Είδικά τις καθημερινές.

Έρχομαι γραφείο στις 830 και φεύγω με πολλή τύχη στις 7. 10-11 ώρες μπροστά από μια γαμημένη οθόνη. Εκεί που μου συνέβαινε 4-5 μέρες του μήνα, έχουν γίνει 15. Μας πιπιλάνε τη μαλακία "υπάρχει κρίση, είσαι τυχερή που έχεις αυτή τη δουλειά" και αναγκαζόμαστε σκάμε. Και βιογραφικό να φτιάξω, που να το στείλω; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα...

Εδώ και δυο βδομάδες δεν έχω όρεξη να βγαίνω και τα βράδια καταλήγω σπίτι μου στον καναπέ ή σε σπίτια φίλων. Δεν έχω διάθεση.

Πριν λίγο διάβαζα το τελευταίο κείμενο της pax. Έγραφε αυτό που λέμε όλοι και που προσπαθούμε να εμπεδώσουμε: Όλα θέλουν προσπάθεια, ακόμα και το να περνάς καλά.

Απλά η Pax λέει και κάτι άλλο. Καμιά φορά είναι πολύ δύσκολο να προσπαθείς να φτιαχτείς μόνος σου. Πόσο σωστό. Αυτές τις μέρες δεν θέλω να το φιλοσοφήσω το θέμα ή να σκέφτομαι "εγώ θα κάνω πράγματα για μένα".

Δεν θέλω! Είμαι κουρασμένη. Θέλω να κάνω ΤΙΠΟΤΑ.

Ναι ξέρω τις επιπτώσεις. Αμα δεν προσπαθείς, δεν γίνεται κάτι.

Το "όλα θα έρθουν στην ώρα τους και από μόνα τους" όντως δεν ισχύει γιατί προϋποθέτει εσύ να είσαι ΕΚΕΙ. 100% παρόν, χαλαρή και ο εαυτός σου. Και θέλει προσπάθεια και αυτό.

Εγώ που δεν είμαι σε mood όμως;

Ντάξει, η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να ήμουν Αθήνα τώρα.

Να κάνω το αγαπημένο μου ΤΙΠΟΤΑ.

Να γυρίζω άσκοπα με φίλους.

Να φλερτάρω.

Να γελάω με ατάκες έξυπνες.

Το παραδέχομαι.

Υ.Γ Το post που γράφτηκε πέρσι, αυτή τη μέρα εκφράζει αυτά ακριβώς που αισθάνομαι σήμερα, 12 μήνες μετά. Πολύ ανησυχητικό...

To do

Ξέρεις ότι έχεις "χωθεί" στην καθημερινότητα όταν:

Αποκτάς πρωινή ρουτίνα.

Ξυπνώ πλέον πολύ νωρίς, φτιάχνω καφέ φίλτρου και όχι φραπέ- που είναι καλοκαιρινή συνήθεια- ετοιμάζω το γκουρμέ σάντουιτς μου (οκ δυο φέτες ψωμί και μια τυρί) και πάω στη δουλειά πριν από όλους μόνο και μόνο για να εξασφαλίσω την "καλή" θέση στο πάρκιγκ.

Το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να προγραμματίζεις με μαθηματική ακρίβεια και γερμανική πειθαρχεία τη μέρα σου.

Σήμερα αποφάσισα και λόγω φόρτου εργασίας και λόγω του ότι με εκνευρίζει αυτή η βαρετή πόλη πως θα δουλεύω μέχρι τις 8. Ακολούθως θα πηγαίνω γυμναστήριο, πρώτον για να χάσω τα τέσσερα κιλά του καλοκαιριού και δεύτερο για να ανεβάσω τα επίπεδα σεροτονίνης στον οργανισμό μου. Μετά, θα φεύγω κατά τις 930, θα πηγαίνω σπίτι και αναλόγως του τι έχω προγραμματίσει θα βγαίνω για ΕΝΑ ποτό ή θα προσπαθώ να βλέπω σειρές/ταινίες χωρίς, επαναλαμβάνω, χωρίς να ανοίγω το facebook κάθε δέκα λεπτά.

Αρχίζεις να φοράς τζιν και παπούτσια με τακούνι.

Εκεί που δεν ανεχόμουν το τζιν λόγω ζέστης και φόραγα μόνο λινά παντελόνια, τώρα με πρόφαση την ελάχιστη ψύχρα στις 8 το πρωί, φοράω μόνο αυτό. Επίσης οι havaianas μου φαίνονται εκτός τόπου και χρόνου γιατί απλά μου θυμίζουν μέρες στην παραλία και βόλτες στην παλιά πόλη τα ζεστά βράδια του καλοκαιριού.

Το κόκκινο κρασί αντικαθιστά το λευκό και το ροζέ κρασί.

Όχι γιατί σερβίρεται πλέον σε θερμοκρασία δωματίου (τους 16 βαθμούς ούτε το χειμώνα δεν τους έχουμε), αλλά γιατί μου δίνει την αίσθηση του "μαζέματος".

Αρχίζεις να ψάχνεις τι παίζει με σειρές και ταινίες.

Και δεν εννοώ τις κυπριακές σαχλομπούρδες που άρχισαν φέτος και είναι πραγματικά άθλιες. Τόσο χάλια είναι, που μόνο πέντε λεπτά άντεξα να δω την καθεμιά, απλά για να έχω μια άποψη. Μπήκα, που λες, στο www.tv.com σημείωσα τις νέες σειρές που θέλω να δω ( Treme, Suits) και είδα πότε κάνουν πρεμιέρα οι καινούριοι κύκλοι των αγαπημένων μου ( Το The Good Wife έχει ήδη αρχίσει).

Αναπολείς όμορφες και οικείες στιγμές που ταίριαζαν με το ανάλαφρο καλοκαίρι/αρχές Σεπτέμβρη και νιώθεις πως δεν το έχεις ζήσει εσύ αυτό.

Ουδέν σχόλιο.

Σε παίρνει ο ύπνος στον καναπέ.

Όχι από το ποτό, όχι λόγω ζέστης αλλά λόγω της γαμημένης δουλειάς. Είναι να μην κάτσω στις 11 στον καναπέ, σε δέκα λεπτά κοιμάμαι, βλέπω τον γνωστό εφιάλτη με τα κομμένα χέρια και μετά ξυπνάω στις 2 σε στάση που θα ζήλευαν αθλητές ενόργανης γυμναστικής.

Κάνεις λίστα για το σουπερμάρκετ.

Το ψυγείο μου, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, έμοιαζε με ψυγείο περιπτέρου. Μέσα υπήρχε μόνο πολύ νερό, μπίρες, κρασιά και άντε και κανά γιαούρτι για πρόγευμα. Τώρα έχω λαχανικά, φρούτα, ψωμί, τυρί, γαλοπούλα και με βλέπω και σε κάποια φάση να βάζω και τάπερ γιατί είπα πως φέτος θα μαγειρεύω ( ναι καλά).

Αρχίζεις να ψάχνεις τους φίλους σου.

Με την πρόφαση του καλοκαιρινού μου ταξιδιού, των σουκου στην παραλία και του ταξιδιού στην Αθήνα έλεγα σε όλο τον κόσμο "μόλις έρθω θα σου τηλεφωνήσω να βρεθούμε". Κάτι που δεν έκανα ποτέ γιατί απλά βρισκόμουν σε έναν άλλο γαλαξία. Το καλοκαίρι ήμουν μόνο με φίλους που τηλεφωνιόμασταν δέκα λεπτά πριν και απλά βγαίναμε. Και τώρα πρέπει να μπω σε mode "κανονίζω". Merde.

Παρόλο που είναι ακόμα ζέστη, έχεις την ψευδαίσθηση πως είναι φθινόπωρο και στη θερμοκρασία.

Τώρα που στα γράφω αυτά, ζεσταίνομαι. Όμως πίνω ζεστό καφέ, έχω μισάνοικτο το παράθυρο και ακούω τζαζ. Για όνομα δηλαδή...

Σταματάς τις τηγανητές πατάτες, αρχίζεις τα παξιμάδια.

Εδώ και 40 λεπτά έχω τσακίσει ότι παξιμάδι υπάρχει στο γραφείο. Άρχισα με κριτσίνια ολικής αλέσεως "Ελενα", προχώρησα με σπιτικά παξιμαδάκια γλυκάνισου και τώρα μασουλώ κάτι παξιμάδια από το ΙΚΕΑ που είναι σαν γεύση εφημερίδας που έχει μείνει στον ήλιο μια βδομάδα.

Κάνεις λίστες όπως αυτή εδώ.

Και θα ακολουθήσουν κι άλλες.

ReVisitEd

Την Πέμπτη το απόγευμα με έπιασε μια θλίψη. Ξαφνικά.

Με πλυμμύρισε εκείνο το αίσθημα ότι το καλοκαίρι και όλα όσα συμβολίζει, έχει τελειώσει.

Αλλιώς το περίμενα το φετινό καλοκαίρι, αλλιώς μου προέκυψε. Εκεί που, στις αρχές Ιουνίου, με εκνεύριζε, σιγά σιγά άλλα συναισθήματα μπήκαν στην πορεία.

Η θλίψη, το άγχος και η αμηχανία του Ιούλη.

Προς το τέλος του Ιούλη, μια περιέργεια για το μακρινό μου ταξίδι.

Αρχές Αυγούστου, ήμουν αλλιώς. Σε μια ξένη χώρα όπου εκεί που δεν το περίμενα, αφέθηκα σε μαγικές, όμορφες στιγμές. Ήθελα τόσο πολύ να ζήσω αυτή την άλλη κουλτούρα, που πολύ συνειδητά μπήκα σε mode αποστασιοποίησης, κυριολεκτικά από όλα. Ήταν τόσο υπέροχα. Κοιτάζω τις φωτογραφίες - ακόμα τα μάτια μου βουρκώνουν - και παρατηρώ πως όσο περνούσαν οι μέρες, το χαμόγελό μου γινόταν όλο και πιο πλατύ και το βλέμμα μου όλο και πιο χαρούμενο.

Μετά επέστρεψα πίσω. Για πολλές μέρες ήμουν στην απόλυτα ευτυχισμένη καρακοσμάρα μου. Αν και είχα επιστρέψει γραφείο, εντούτοις το περιβάλλον και γω δεν είχαμε καμιά επικοινωνία. Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να πηγαίνω θάλασσα με φίλους καλούς και να λιώνουμε με τις ώρες κάτω από τον ήλιο, κατεβάζοντας gin 'n' tonic και κάνοντας το θεϊκό απόλυτο τίποτα. Όχι πως στο γραφείο έκανα κάτι διαφορετικό!

Ύστερα προέκυψε κάτι που σιγοψηνόταν ολόκληρο το καλοκαίρι. Στις αρχές δεν είχα δώσει ιδίατερη σημασία. Μετά σιγά σιγά, άρχισα να τον προσέχω. Δεν ήμουν σίγουρη αν είχε ιδέα καν. Μια νύκτα παράξενη, έγινε μια μικρή ανατροπή. Κατάλαβα ότι έπαιζε πια ένα παιχνίδι. Ακαθόριστο μεν, ιντριγκαδόρικο δε.

Σιγά σιγά, μπήκα στον Σεπτέμβρη. Δεν ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω τη "νέα σχολική χρονιά", όσο και αν τα πράγματα στη δουλειά ειχαν πια σοβαρέψει, τα μητιγκ είχαν αυξηθεί και εγώ άρχισα να τρέχω να προλάβω όλα όσα δεν έκανα τον Αύγουστο.

Το φλερτ, άρχισε να ξεφτίζει. Με ενόχλησε. Εκεί που είχα μπει σε ένα συννεφάκι, ξαφνικά έγινε μια μαλακία και κατάλαβα ότι αυτή δεν είναι μια περίπτωση για έρωτες και αναγκαστικά προσγειώθηκα. Όχι ανώμαλα, αλλά και πάλι...σκεφτόμουν, ότι μου είχε απομείνει η ρουτίνα της ζωής μου για ακόμα μια φορά.

Ενα σαββατοκύριακο, το δεύτερο του Σεπτέμβρη, στη θάλασσα με φίλους καλούς έκανα ένα υπέροχο διάλειμμα από το γκρι του φθινοπώρου. Ήμουν καλά, το μπλε ήταν μπρος στα πόδια μου και εκείνος είχε ξανά εμφανιστεί. Άρα; Δεν ήξερα, δεν το σκεφτόμουν και δεν ήθελα να φτιάχνω εικόνες στο μυαλό μου. Άμα έχεις φάει τα μούτρα σου άγρια, ο μηχανισμός της άμυνας και της αυτοπροστασίας παίρνει μπρος όλο και πιο γρήγορα.

Λίγες μέρες μετά, βρέθηκα στην Αθήνα μου. Ένα παράξενο και πολύ όμορφο ταξίδι, με εικόνες που σου έγραψα στο προηγούμενο ποστ.

Επέστρεψα πίσω, σε μια αρκετά οκ κατάσταση. Πιο χαλαρή από όσο περίμενα. Με μια περιέργεια του τι θα γίνει μετά, αλλά και μια ανάγκη αποστασιοποίησης. Αποφάσισα να αφοσιωθώ στη δουλειά. Δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη προσπάθεια, 'πέσαν όλα πάνω μου κυριολεκτικά.

Δεν είδα πολλούς φίλους αυτές τις μέρες. Δεν ήθελα να βγω. Δεν ξέρω γιατί.

Σήμερα, Σάββατο πρωί, ετοιμάζομαι για ακόμα ένα διήμερο στην παραλία. Θα πάω να βρώ ξαπλώστρα στο Sirena Bay, πάνω στο κύμα. Θα αράξω με τους φίλους μου, θα πίνω μηλίτη, θα χαλαρώσω, θα βουτάω στα βαθιά, το βλέμμα μου θα χάνεται στο μπλε του ουρανού και σίγουρα θα σκέφτομαι πως αυτή η χρονιά πρέπει να είναι διαφορετική. Πρέπει να μου δώσει εκείνα που θέλω. Αλλά για να γίνει αυτό, εγώ θα πρέπει πια να ορίσω τα θέλω μου. Δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ, δεν είμαι σίγουρη αν θα είμαι ειλικρινής.

Θα τον σκεφτώ λίγο, όχι πολύ. Έτσι κι αλλιώς, υπάρχει μια συμφωνία μεταξύ μας. Όχι έρωτες.

Γυμναστήριο, υγιεινή διατροφή θα τα κάνω από Δευτέρας. Πόσο μισώ τη ρουτίνα μου. Πόσο ίδια μου φαίνονται όλα. Η μέρα της μαρμότας σε όλο της το μεγαλείο. Πόσο πολύ με θλίβει αυτό. Είναι διάθεση φθινοπωρινή ή το τελευταίο επεισόδιο του μεταδιακοπικού συνδρόμου; Δεν ξέρω.

Μου λείπει το καλοκαίρι του μυαλού μου.

a bit of red...

Νομίζω πως έχει μήνες να γράψω στο blog, ενώ έχουν περάσει μόνο δέκα μέρες.

Μάλλον έχουν γίνει τόσα έντονα πράγματα αυτή την περίοδο.

Όμορφα έντονα.

Ουσιαστικές κουβέντες με φίλους.

Βόλτα με τον κολλητό, απόγευμα Σαββάτου στην Αθήνα.

Εκείνη η στιγμή, το βράδι Παρασκευής που βρέθηκε στο σωστό σημείο τη σωστή ώρα να μου δώσει μια αγκαλιά εκεί που την χρειαζόμουνα για να χαλαρώσω.

Η φίλη που το πήρε προσωπικά το θέμα και μου ανέλυσε τη θεωρία του The Art of War και ήταν σύμμαχός μου στο "παιχνίδι".

Εκείνο το βλέμμα.

Εκείνο το πρώτο φιλί.

Εκείνη η παραδοχή πως...ότι είναι να γίνει θα γίνει. Τίποτα δεν αποκλείεται. Ούτε τα πολλά, ούτε και το μηδέν όμως. "ειδικά μαζί σου".

Η συνειδητοποίηση πως οι φιλενάδες μου, παντρεύονται, κάνουν παιδιά και γω απλά...γυρίζω, ξενυκτώ και πίνω. Η θλίψη που ακολούθησε και διήρκησε όσο η διαδρομή Αμπελόκηποι-Γκάζι.

Το νέο μαγαζάκι που ανακαλύψαμε και η πλατεία Ειρήνης. Τσέκαρε το Tailor-Made. Τι γαμάτη διακόσμηση. Απλή και όμορφη.

Τα υποβρύχια που μας κέρασαν και πιάσαμε και κουβέντα στο άσχετο.

Οι άσκοπες βόλτες στις 4 η ώρα, στα στενά του Γκαζιού. Οι αυθόρμητες αγκαλιές.

Η στιγμή που "φοβήθηκα" γιατί κατάλαβα πόσο πολύ μου έχει λείψει η ερωτική οικειότητα.

Ένα συνεχές μούδιασμα, μια αδράνεια που δεν μπορούσα να ελέγξω.

Η επιστροφή και η διαδικασία του να μπω πάλι στο "κουτί" μου. Ξεχνάω, απέχω για να με προστατέψω. Αλλά είμαι καλά. Τουλάχιστον τώρα.

Free Falling!

Η ζωή μας θα έπρεπε να είναι όπως το video clip " Τhe Adventures of Rain Dance Maggie" από το νέο δίσκο των Red Hot Chili Peppers. Χαλαρή, καλοκαιρινή, με πολύ funky sexy rock beat και με θέα τον ουρανό και τη θάλασσα! Δες το κλιπάκι στα δεξιά και θα καταλάβεις.

Το Σάββατο είχα μια από τις πιο ωραίες μέρες της φετινής καλοκαιρινής σεζόν.

Το Sirena, είχε λίγο και καλό κόσμο, η μουσική ήταν σούπερ, με remixed μπιτάκια, Ella, Nina και τα σχετικά και η θάλασσα ήταν γλυκιά σαν μέλι.

Χαλαρώσαμε, μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων, κάναμε τα χορευτικά μας στο νερό, ξεχάσαμε την μαλακισμένη βδομάδα, ήπιαμε την μπίρα-μηλίτη με παγάκια, πήγαμε μετά στο Knight's Pub. Σούπερ, σου λέω.

Άσε που έγινε και κάτι και ανέβηκε το ηθικό μου... ;)

Την Κυριακή, το σκηνικό επαναλήφθηκε, σε πισίνα αυτή τη φορά. Για να διακοπεί λίγο απότομα αφού είχα δουλειά στο σπίτι.

Φέτος, πρέπει να ελέγξω λίγο καλύτερα το χρόνο μου. Θα μπορούσα να προγραμματιστώ, να μην τεμπελιάζω και να χαζολογάω στο facebook.

Τέλοσπαντων, δεν μιλώ για δουλειά - έχω καταντήσει γελοία και κουραστική.

Είπα πως φέτος θα είναι η χρονιά που θα ασχοληθώ με τα γκομενικά μου. :))

Ότι και αν σημαίνει αυτό. ¨Οπου και αν οδηγήσει.

Πως ορίζει κάποιος τη "σοβαρή" σχέση;

Εγώ δεν είμαι σίγουρη.

Νομίζω πως απλά σημαίνει πως σε παίρνω στα σοβαρά, σου δίνω με όλη μου την ειλικρίνεια ένα κομμάτι του εαυτού μου και θέλω να είμαι ΕΚΕΙ μαζί σου. Για όσο διαρκέσει.

Υ.Γ Σε είδα όνειρο χθες το βράδυ. Ήταν τόσο όμορφο. Αλλά δεν θα στο πω. Ευτυχώς δεν διαβάζεις το blog μου. Κάνω πολλές παραδοχές και δεν θέλω να το ξέρεις.

Υ.Γ2 Αθήνα σε λίγες μέρες - yeah baby!

Στο μπλέντερ βάζουμε μια δόση απορίες και δύο δόσεις νεύρα...

Θα γράφω εδώ κάθε μέρα ώσπου να εκτονωθώ. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.

Οκ, μπορώ να ανέβω στην ταράτσα και να φωνάζω, μπορώ να σπάσω πέντε πράματα.

Όμως όχι. Δεν το κάνω, όπως επίσης δεν εκφράζομαι όπως θα έπρεπε σε μερικά άτομα.

Έχω νεύρα ρε φίλε. Πάρα πολλά.

Φέρε μου το καλοκαίρι μου πίσω. Φέρε τη διάθεση που είχα πριν ένα μήνα. Φέρε μου την παραλία μου, τον ήλιο να μου καίει την πλάτη, τις άσκοπες ώρες με φίλους στη θάλασσα, τα βιβλία, τις μουσικές, τα ταβανιάσματα στον καναπέ, την ανάλαφρη μου διάθεση.

Κάθε μέρα, από τότε που μπήκε ο Σεπτέμβρης τα πράγματα γίνονται όλο και πιο άχρωμα, πιο άγευστα, πιο άκυρα. Με λίγα λόγια, ρουτίνα.

Για να το γράφω εδώ, πάει να πει πως δεν μπορώ πλέον να ελέγξω όλο αυτό που μου συμβαίνει. Νιώθω μια κακή ενέργεια σε όλα. Μια άρνηση να κοινωνικοποιηθώ. Δεν περνάω καλά.

Καταρχάς, δεν γίνεται ρε παιδί μου να είναι όλα τόσο σκατά στη δουλειά. Είναι η νέα χρονιά.

Είχα πει ότι θα κάνω κάτι γι αυτό. Δεν ξέρω από που να αρχίσω. Κάτι δραστικό. Δεν θέλω τον κάθε μαλάκα, να έρχεται να με διατάζει ή να έρχεται και να πρέπει να ικανοποιώ τα καπρίτσια του. Δεν θέλω ευθύνες. Θέλω να κάνω τα δικά μου πράγματα. Να δημιουργώ.

Μετά, τι έγινε παιδιά; Πάλι στα ίδια μπαράκια θα τη βγάλουμε; Εμείς κι εμείς; Δεν λέω, σας αγαπώ, αλλά είναι τεράστια επανάληψη όλο αυτό. Η Λευκωσία είναι πολύ μικρή, η Λεμεσός είναι πολύ μικρή. Και εγώ όταν βγαίνω έξω θέλω να κάνω "παιχνίδι'. Δεν θέλω απλά να στέκομαι με το ποτό ώσπου να πάει 3 για να πω ότι "βγήκα, ξενύκτησα". Επαρχία ρε φίλε.

Εδώ αναλαμβάνω την ευθύνη μου. Ξέρω ότι μια βραδιά εξαρτάται και από την ίδια την διάθεσή μας να περάσουμε καλά. Οπότε, άντε θα προσπαθήσω να παίζω παιχνίδι. Θα γίνω κυνηγός. Και ας με φοβούνται οι άνδρες. Να πάτε να γαμηθείτε ρε δειλοί. Δεν θα βρεθεί ένας με κότσια ανάμεσά σας να παίξει μαζί μου;

Δηλώνω ευθαρσώς ότι είμαι έτοιμη για σχέση.

Γιατί αν κάνω το άλλο σενάριο και απλά παίζω...δεν εγγυώμαι ότι θα έχω την καλύτερη συμπεριφορά!

Μετά μου συμβαίνει το έξης. Αν το ήξερα πως το παιχνίδι σημαίνει πως δεν πρέπει ούτε για μια στιγμή να χαλαρώσω και να πάρω τον άλλο σοβαρά, δεν θα το έκανα καν. Το χειρότερό μου είναι να παίζουμε, να πέφτουν οι ατάκες, εγώ να "ψήνομαι", να κατεβάζω λίγο τις άμυνες μου και όταν συνειδητοποιήσεις ότι με "έχεις"... να με έχεις γραμμένη. Κάτσε τώρα να διασώσεις το παιχνίδι. Δεν ξέρω πως να το χειριστώ...γαμώτο. help!

4 βδομάδες μετά

Βεράντα. Ροζέ κρασί. Τσιγάρο. Στα ηχεία PJ Harvey.
Πρέπει να δουλέψω. Βαριέμαι, αλλά θα το κάνω. Σήμερα συνειδητοποίησα ότι τα ζόρια στη δουλειά έχουν αρχίσει. Τέτοιο τρέξιμο και άγχος, είχα μήνες να ζήσω.

Σήμερα κλείνει ένας μήνας από τη μέρα που επέστρεψα από το ταξίδι μου. Μου φαίνεται πως δεν πήγα κάν. Τόσο μακρινή ανάμνηση.
Πριν ένα μήνα, πολλά πράγματα ήταν αλλιώς. Πώς έγιναν τόσα πολλά μέσα σε τέσσερις βδομάδες, ούτε εγώ δεν ξέρω.

Θυμάσαι που σου έλεγα ότι καθόμουν στη βεράντα, μύριζα τα φρεσκοπλυμμένα μου σεντόνια και ήμουν τρισευτυχισμένη; Ωραία αίσθηση! Είχα καιρό να νιώσω τόσο ήρεμη.

Αυτό με προβληματίζει. Όπως και το γεγονός ότι μου είπαν πολλοί πρόσφατα ότι δεν βγάζω το παιδί από μέσα μου. Ίσως τελικά το γεγονός ότι δεν λέω να 'ωριμάσω" και να δω τι θα κάνω με την προσωπική μου ζωή , να μην σημαίνει ότι είμαι παίδί, όπως νόμιζα.
Φέτος θα ψάξω πολύ το μέσα μου. Το απέφευγα πολύ καιρό. Τώρα πια δεν με παίρνει να μην.

Μέσα σε αυτές τις τέσσερις βδομάδες, πρόλαβα να μου αρέσει και κάποιος. Ένας τύπος που ήξερα από την αρχή πως δεν θα ήταν και καλή ιδέα να μπω καν στη διαδικασία. Ούτε καν για το παιχνίδι. Και όμως μπήκα. Προς μεγάλη μου έκπληξη, μπήκε και αυτός.
Δεν ξέρω τι θέλω από αυτόν. Νομίζω δεν έχω και επιλογή να θέλω κάτι πολύ.
Έτσι, κάτι λίγο. Για τις όμορφες στιγμές.
Το θέμα τελικά δεν εξελίχθηκε πολύ. Παίζει και να μην ξαναμιλήσουμε. Μπορεί και ναι. Δεν ξέρω ακόμα. Η μαλακία είναι πως θέλω κι άλλο.

Οκ, ανοίγω powerpoint και excel και σκάω.

1,2,3,4 προβατάκια...

Το τελευταίο μήνα, οι νύκτες μου είναι δύσκολες. Ζω ένδοξες στιγμές αϋπνίες, ενώ οι εφιάλτες έχουν αντικαταστήσει τον ύπνο μου.

Αυτή είναι η ζωή μου πλέον. Τα βράδια, πάω να ξαπλώσω εξαντλημένη από την έλλειψη ύπνου, αλλά αντί να πέφτω ξερή, καταλήγω να κοιτάζω το ταβάνι και να μην ξέρω ούτε τι να κάνω γι αυτό, ούτε τι να σκεφτώ.

Τις 2-3 ώρες που καταφέρνω να με πάρει ο ύπνος, βλέπω εφιάλτες τις περισσότερες φορές.

Οπότε δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, οι εφιάλτες ή οι αϋπνίες;

Άρχισε πριν από δύο βδομάδες ακριβώς. Οι εφιάλτες είναι τόσο άσχημοι που με ξυπνούν στο μέσο της νύκτας και μετά φοβάμαι να ξανακοιμηθώ.

Περιστρέφονται σχεδόν γύρω από το ίδιο θέμα, νιώθω ότι είναι κάποιος στο δωμάτιό μου.

Χθες το βράδι με πήρε ο ύπνος στον καναπέ μια ώρα, ξύπνησα, πήγα στο κρεβάτι παραπατώντας για να ξαπλώσω και να καταλήξω να κοιτάζω το ταβάνι ως τις 4.

Είμαι ανήσυχη. Ξεσηκωμένη αλλά ταυτόχρονα σαν να με τραβάει κάτι στο πάτωμα.

Σκατά.

Μπορώ να σκεφτώ ότι αυτό οφείλεται σε τρία πράγματα.

Πρώτον, στο ότι δεν έχω καταφέρει να επανέλθω στην πραγματικότητά μου μετά από το ταξίδι μου και αυτό είναι πάρα, μα πάρα πολύ παράξενο. Αλλά ήθελα Ασία. Καλά να πάθω.

Δεύτερον, στο ότι νομίζω ότι με έχει κουράσει η ρουτίνα της δουλειάς μου, δεν την θεωρώ δημιουργική πια και δεν μπορώ να περάσω ακόμα ένα χρόνο, μέσα στην ένταση χωρίς να αξίζει και τον κόπο.

Τρίτο, πήγε να παίξει φάση με κάποιο, χωρίς να έχει καθοριστεί αν θα ήταν Light ή όχι και τελικά προκύπτει πιο δύσκολο από ότι νόμιζα. Και εκεί που δεν με πολυένοιαζε, τελικά, όχι μόνο με νοιάζει αλλά με ενοχλεί που το παιχνίδι δεν το βρίσκω διασκεδαστικό πλέον.

Ακούω λύσεις για ήρεμο ύπνο.

Εκτός και αν προσφέρεσαι για παρέα να σου μιλάω στο τηλέφωνο στις 4 το πρωί.

Ασκήσεις Θάρρους

1. Καλύτερα να τολμάς και να τρως το "όχι" στη μούρη παρά να στέκεσαι στη γωνιά και να μένεις αδρανής. Γιατί και η αδράνεια είναι ένα "όχι" και μάλιστα πιο επώδυνο, αφου το λες εσύ στον ίδιό σου τον εαυτό όταν αποκλείεις κάθε πιθανότητα να γίνει κάτι. Εσύ είσαι ο παίκτης στην σκακιέρα της ζωή σου - το απέναντι γκομενάκι είναι απλά σκηνική παρουσία :)

2. Στον έρωτα και γενικά στο φλερτ, επειδή το πιο σημαντικό είναι να περάσεις εσύ καλά, κάνε εσύ πρώτος τις κινήσεις. Όχι μια μονο και μετά να περιμένεις να κάνει ο άλλος για να ξανακάνεις. Το φλερτ δεν είναι πινγκ πονγκ. Και όχι δεν τον τρέχεις τον άλλο ξωπίσω - νομίζω πως αν θες κάτι, κυνήγα το ακόμα λίγο πιο πολύ από όσο αντέχεις/ντρέπεσαι/μπαίνει ο εγωισμός στη μέση.

3. Πάντα κοίτα τον άλλο στα μάτια - η δύναμη του βλέμματος είναι τεράστια.

4. Μια φορά ρώτησα μια φίλη μου, μεγάλο player στα γκομενικά " ρε συ δεν είναι χάλια οι χυλόπιτες;". Απάντησε "ναι εννοείται". Απαντώ " και δεν σε αγχώνουν τα πολλά όχι;". Με κοιτάζει με το πιο απαθές βλέμμα και απαντάει " Με αγχώνουν τα πολλά ναι". Ένα τεράστιο respect.

5. Παίξε. Ακόμα και αν σου αρέσει ένα συγκεκριμένο άτομο, εσύ παίξε γενικά και με άλλους. Γιατί πρώτον το παιχνίδι σου τονώνει την αυτοπεποίθηση και φαίνεσαι στα μάτια του άλλου νικητής και δεύτερο αν δεν κάτσει φάση θα προσγειωθείς λιγότερο ανώμαλα.

6. Να χαμογελάς. Ένα πλατύ χαμόγελο μαγνητίζει τα βλέμματα.

7. Πρόσεξε την γλώσσα του σώματος σου. Μην καμπουριάζεις, μην κοιτάς κάτω, μόνο μπροστά. Ίσιοι οι ώμοι, μην διπλώνεις τα χέρια μπροστά σου λες και ο άλλος θα κάνει εισβολή στη ζωή σου. Φαντάσου οτι στέκεσαι μπροστά από τη θάλασσα, με πουκάμισο ανοικτό και σου φυσάει το αεράκι στο πρόσωπο!

8. Λίγο πριν κάνεις μια κίνηση ή την ώρα που περιμένεις να συμβεί κάτι σκέψου το εξής: Δεν χάθηκε ο κόσμος. Και να χάσεις και να μην γίνει κάτι, τροχός είναι και γυρίζει. Να είσαι cool ή τουλάχιστον έτσι δείξε.

9. Μάθε όταν πέφτεις στον βυθό/πάτο, να ανεβαίνεις γρήγορα πάνω. Από τη στιγμή που αποδεχόμαστε πως ο πάτος είναι καλός, γιατί μας κάνει να βλέπουμε κάποια πράγματα πιο καθαρά, τότε δεν τον φοβόμαστε. Αλλά μην μένεις πολύ ώρα κάτω - το οξυγόνο αυξάνεται όσο ανεβαίνεις. Και η θέα γίνεται καλύτερη!

10. Έφτασες εδώ που έφτασες, είσαι αυτός που είσαι γιατί το προσπάθησες και το έκτισες. Μην αφήνεις εύκολα κόσμο να μπαινοβγαίνει στη ζωή σου και με τις ανασφάλειές του να σου διαλύει τα πάντα σαν κάστρα στην άμμο. Μάθε να προστατεύεις τον εαυτό σου. Η καλη άμυνα βοηθά στην καλύτερη επίθεση.

Υ.Γ Αυτό το post γράφτηκε με το "A better Man" του Cayetano στο repeat και στην διαπασών.

Υ.Γ2 Αυτό το post θα μπορούσε να ονομαστεί και "Notes to Self".

Ζητείται

Όρεξη για δουλειά. Δεν είναι αστείο πια. Το μεταδιακοπικό σύνδρομο θα με πάει ως τα Χριστούγεννα όπως πάμε. Από τις 17 που επέστρεψα στο γραφείο, κινούμαι με ταχύτητες χελώνας. Δεν με παίρνει πια, τα project στοιβάζονται και το αφεντικό θα αρχίσει από βδομάδας να μου ζητάει αποτελέσματα.

Όμως δεν μπορώ να δουλέψω. Όλη μέρα διαβάζω εφημερίδες και περιοδικά online, παίζω Sims στο facebook και ψάχνω στο ebay θήκες για iphone.

Και να πεις ότι το μυαλό μου είναι κάπου συγκεκριμένα. Όχι τόσο πολύ πια.

Δεν έχω σκέψεις, δεν κάνω όνειρα, απλά αιωρούμαι.

Λέω τώρα, προσπαθώντας να εκλογικευτώ κάπως, μήπως να μπω στο τριπάκι της νέας χρονιάς; Ήταν 1η του Σεπτέμβρη εξάλλου χθες.

Ίσως να κόψω τις σοκολάτες που άρχισα από τη Δευτέρα να χλαπακιάζω, να μπω σε ένα πρόγραμμα αποτοξίνωσης και διατροφής, να μελετήσω τον κατάλογο του ΙΚΕΑ και να δω τι χρειάζεται το σπίτι μου, να γραφτώ στο γυμναστήριο και...να δουλέψω!

Αλλά μου φαίνονται βουνό. Έχω πρόβλημα - έχω παραλύσει ολόκληρη.

Δεν διαβάζω, δεν βλέπω ταινίες, δεν με ενδιαφέρει να πάω για καφέ, δεν μπορώ να προγραμματίσω έξοδο, ότι κάτσει.

Περνάω τέλεια στον καναπέ, ξαπλωμένη να ακούω μουσική και να βλέπω το ταβάνι.

Ευτυχώς που έχω κανονίσει και ένα σύντομο ταξιδάκι Αθήνα σε 15 μέρες, έτσι βρε παιδί μου για την αλλαγή.

Ως τότε πρέπει να χάσω κανά δυο σοκολατοκιλά και αναγκαστικά να τελειώσω τη δουλειά μου ( θέλοντας και μη, τα deadline δεν αλλάζουν).

Βρε τι έχω πάθει...

Υ.Γ Το προ προηγούμενο post με τις ατάκες λειτούργησε ως πείραμα. Κάθε μέρα, για μια βδομάδα κατέγραφα το τι αισθανόμουνα για ένα συγκεκριμένο θέμα. Τελειώνοντας και διαβάζω την πρώτη φράση και την τελευταία λέξη, διαπιστώνω ότι έγινε ένας κύκλος.

Η ζωή κάνει κύκλους τελικά.