ReVisitEd

Την Πέμπτη το απόγευμα με έπιασε μια θλίψη. Ξαφνικά.

Με πλυμμύρισε εκείνο το αίσθημα ότι το καλοκαίρι και όλα όσα συμβολίζει, έχει τελειώσει.

Αλλιώς το περίμενα το φετινό καλοκαίρι, αλλιώς μου προέκυψε. Εκεί που, στις αρχές Ιουνίου, με εκνεύριζε, σιγά σιγά άλλα συναισθήματα μπήκαν στην πορεία.

Η θλίψη, το άγχος και η αμηχανία του Ιούλη.

Προς το τέλος του Ιούλη, μια περιέργεια για το μακρινό μου ταξίδι.

Αρχές Αυγούστου, ήμουν αλλιώς. Σε μια ξένη χώρα όπου εκεί που δεν το περίμενα, αφέθηκα σε μαγικές, όμορφες στιγμές. Ήθελα τόσο πολύ να ζήσω αυτή την άλλη κουλτούρα, που πολύ συνειδητά μπήκα σε mode αποστασιοποίησης, κυριολεκτικά από όλα. Ήταν τόσο υπέροχα. Κοιτάζω τις φωτογραφίες - ακόμα τα μάτια μου βουρκώνουν - και παρατηρώ πως όσο περνούσαν οι μέρες, το χαμόγελό μου γινόταν όλο και πιο πλατύ και το βλέμμα μου όλο και πιο χαρούμενο.

Μετά επέστρεψα πίσω. Για πολλές μέρες ήμουν στην απόλυτα ευτυχισμένη καρακοσμάρα μου. Αν και είχα επιστρέψει γραφείο, εντούτοις το περιβάλλον και γω δεν είχαμε καμιά επικοινωνία. Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να πηγαίνω θάλασσα με φίλους καλούς και να λιώνουμε με τις ώρες κάτω από τον ήλιο, κατεβάζοντας gin 'n' tonic και κάνοντας το θεϊκό απόλυτο τίποτα. Όχι πως στο γραφείο έκανα κάτι διαφορετικό!

Ύστερα προέκυψε κάτι που σιγοψηνόταν ολόκληρο το καλοκαίρι. Στις αρχές δεν είχα δώσει ιδίατερη σημασία. Μετά σιγά σιγά, άρχισα να τον προσέχω. Δεν ήμουν σίγουρη αν είχε ιδέα καν. Μια νύκτα παράξενη, έγινε μια μικρή ανατροπή. Κατάλαβα ότι έπαιζε πια ένα παιχνίδι. Ακαθόριστο μεν, ιντριγκαδόρικο δε.

Σιγά σιγά, μπήκα στον Σεπτέμβρη. Δεν ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω τη "νέα σχολική χρονιά", όσο και αν τα πράγματα στη δουλειά ειχαν πια σοβαρέψει, τα μητιγκ είχαν αυξηθεί και εγώ άρχισα να τρέχω να προλάβω όλα όσα δεν έκανα τον Αύγουστο.

Το φλερτ, άρχισε να ξεφτίζει. Με ενόχλησε. Εκεί που είχα μπει σε ένα συννεφάκι, ξαφνικά έγινε μια μαλακία και κατάλαβα ότι αυτή δεν είναι μια περίπτωση για έρωτες και αναγκαστικά προσγειώθηκα. Όχι ανώμαλα, αλλά και πάλι...σκεφτόμουν, ότι μου είχε απομείνει η ρουτίνα της ζωής μου για ακόμα μια φορά.

Ενα σαββατοκύριακο, το δεύτερο του Σεπτέμβρη, στη θάλασσα με φίλους καλούς έκανα ένα υπέροχο διάλειμμα από το γκρι του φθινοπώρου. Ήμουν καλά, το μπλε ήταν μπρος στα πόδια μου και εκείνος είχε ξανά εμφανιστεί. Άρα; Δεν ήξερα, δεν το σκεφτόμουν και δεν ήθελα να φτιάχνω εικόνες στο μυαλό μου. Άμα έχεις φάει τα μούτρα σου άγρια, ο μηχανισμός της άμυνας και της αυτοπροστασίας παίρνει μπρος όλο και πιο γρήγορα.

Λίγες μέρες μετά, βρέθηκα στην Αθήνα μου. Ένα παράξενο και πολύ όμορφο ταξίδι, με εικόνες που σου έγραψα στο προηγούμενο ποστ.

Επέστρεψα πίσω, σε μια αρκετά οκ κατάσταση. Πιο χαλαρή από όσο περίμενα. Με μια περιέργεια του τι θα γίνει μετά, αλλά και μια ανάγκη αποστασιοποίησης. Αποφάσισα να αφοσιωθώ στη δουλειά. Δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη προσπάθεια, 'πέσαν όλα πάνω μου κυριολεκτικά.

Δεν είδα πολλούς φίλους αυτές τις μέρες. Δεν ήθελα να βγω. Δεν ξέρω γιατί.

Σήμερα, Σάββατο πρωί, ετοιμάζομαι για ακόμα ένα διήμερο στην παραλία. Θα πάω να βρώ ξαπλώστρα στο Sirena Bay, πάνω στο κύμα. Θα αράξω με τους φίλους μου, θα πίνω μηλίτη, θα χαλαρώσω, θα βουτάω στα βαθιά, το βλέμμα μου θα χάνεται στο μπλε του ουρανού και σίγουρα θα σκέφτομαι πως αυτή η χρονιά πρέπει να είναι διαφορετική. Πρέπει να μου δώσει εκείνα που θέλω. Αλλά για να γίνει αυτό, εγώ θα πρέπει πια να ορίσω τα θέλω μου. Δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ, δεν είμαι σίγουρη αν θα είμαι ειλικρινής.

Θα τον σκεφτώ λίγο, όχι πολύ. Έτσι κι αλλιώς, υπάρχει μια συμφωνία μεταξύ μας. Όχι έρωτες.

Γυμναστήριο, υγιεινή διατροφή θα τα κάνω από Δευτέρας. Πόσο μισώ τη ρουτίνα μου. Πόσο ίδια μου φαίνονται όλα. Η μέρα της μαρμότας σε όλο της το μεγαλείο. Πόσο πολύ με θλίβει αυτό. Είναι διάθεση φθινοπωρινή ή το τελευταίο επεισόδιο του μεταδιακοπικού συνδρόμου; Δεν ξέρω.

Μου λείπει το καλοκαίρι του μυαλού μου.