1,2,3,4 προβατάκια...

Το τελευταίο μήνα, οι νύκτες μου είναι δύσκολες. Ζω ένδοξες στιγμές αϋπνίες, ενώ οι εφιάλτες έχουν αντικαταστήσει τον ύπνο μου.

Αυτή είναι η ζωή μου πλέον. Τα βράδια, πάω να ξαπλώσω εξαντλημένη από την έλλειψη ύπνου, αλλά αντί να πέφτω ξερή, καταλήγω να κοιτάζω το ταβάνι και να μην ξέρω ούτε τι να κάνω γι αυτό, ούτε τι να σκεφτώ.

Τις 2-3 ώρες που καταφέρνω να με πάρει ο ύπνος, βλέπω εφιάλτες τις περισσότερες φορές.

Οπότε δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, οι εφιάλτες ή οι αϋπνίες;

Άρχισε πριν από δύο βδομάδες ακριβώς. Οι εφιάλτες είναι τόσο άσχημοι που με ξυπνούν στο μέσο της νύκτας και μετά φοβάμαι να ξανακοιμηθώ.

Περιστρέφονται σχεδόν γύρω από το ίδιο θέμα, νιώθω ότι είναι κάποιος στο δωμάτιό μου.

Χθες το βράδι με πήρε ο ύπνος στον καναπέ μια ώρα, ξύπνησα, πήγα στο κρεβάτι παραπατώντας για να ξαπλώσω και να καταλήξω να κοιτάζω το ταβάνι ως τις 4.

Είμαι ανήσυχη. Ξεσηκωμένη αλλά ταυτόχρονα σαν να με τραβάει κάτι στο πάτωμα.

Σκατά.

Μπορώ να σκεφτώ ότι αυτό οφείλεται σε τρία πράγματα.

Πρώτον, στο ότι δεν έχω καταφέρει να επανέλθω στην πραγματικότητά μου μετά από το ταξίδι μου και αυτό είναι πάρα, μα πάρα πολύ παράξενο. Αλλά ήθελα Ασία. Καλά να πάθω.

Δεύτερον, στο ότι νομίζω ότι με έχει κουράσει η ρουτίνα της δουλειάς μου, δεν την θεωρώ δημιουργική πια και δεν μπορώ να περάσω ακόμα ένα χρόνο, μέσα στην ένταση χωρίς να αξίζει και τον κόπο.

Τρίτο, πήγε να παίξει φάση με κάποιο, χωρίς να έχει καθοριστεί αν θα ήταν Light ή όχι και τελικά προκύπτει πιο δύσκολο από ότι νόμιζα. Και εκεί που δεν με πολυένοιαζε, τελικά, όχι μόνο με νοιάζει αλλά με ενοχλεί που το παιχνίδι δεν το βρίσκω διασκεδαστικό πλέον.

Ακούω λύσεις για ήρεμο ύπνο.

Εκτός και αν προσφέρεσαι για παρέα να σου μιλάω στο τηλέφωνο στις 4 το πρωί.