Ζητείται

Όρεξη για δουλειά. Δεν είναι αστείο πια. Το μεταδιακοπικό σύνδρομο θα με πάει ως τα Χριστούγεννα όπως πάμε. Από τις 17 που επέστρεψα στο γραφείο, κινούμαι με ταχύτητες χελώνας. Δεν με παίρνει πια, τα project στοιβάζονται και το αφεντικό θα αρχίσει από βδομάδας να μου ζητάει αποτελέσματα.

Όμως δεν μπορώ να δουλέψω. Όλη μέρα διαβάζω εφημερίδες και περιοδικά online, παίζω Sims στο facebook και ψάχνω στο ebay θήκες για iphone.

Και να πεις ότι το μυαλό μου είναι κάπου συγκεκριμένα. Όχι τόσο πολύ πια.

Δεν έχω σκέψεις, δεν κάνω όνειρα, απλά αιωρούμαι.

Λέω τώρα, προσπαθώντας να εκλογικευτώ κάπως, μήπως να μπω στο τριπάκι της νέας χρονιάς; Ήταν 1η του Σεπτέμβρη εξάλλου χθες.

Ίσως να κόψω τις σοκολάτες που άρχισα από τη Δευτέρα να χλαπακιάζω, να μπω σε ένα πρόγραμμα αποτοξίνωσης και διατροφής, να μελετήσω τον κατάλογο του ΙΚΕΑ και να δω τι χρειάζεται το σπίτι μου, να γραφτώ στο γυμναστήριο και...να δουλέψω!

Αλλά μου φαίνονται βουνό. Έχω πρόβλημα - έχω παραλύσει ολόκληρη.

Δεν διαβάζω, δεν βλέπω ταινίες, δεν με ενδιαφέρει να πάω για καφέ, δεν μπορώ να προγραμματίσω έξοδο, ότι κάτσει.

Περνάω τέλεια στον καναπέ, ξαπλωμένη να ακούω μουσική και να βλέπω το ταβάνι.

Ευτυχώς που έχω κανονίσει και ένα σύντομο ταξιδάκι Αθήνα σε 15 μέρες, έτσι βρε παιδί μου για την αλλαγή.

Ως τότε πρέπει να χάσω κανά δυο σοκολατοκιλά και αναγκαστικά να τελειώσω τη δουλειά μου ( θέλοντας και μη, τα deadline δεν αλλάζουν).

Βρε τι έχω πάθει...

Υ.Γ Το προ προηγούμενο post με τις ατάκες λειτούργησε ως πείραμα. Κάθε μέρα, για μια βδομάδα κατέγραφα το τι αισθανόμουνα για ένα συγκεκριμένο θέμα. Τελειώνοντας και διαβάζω την πρώτη φράση και την τελευταία λέξη, διαπιστώνω ότι έγινε ένας κύκλος.

Η ζωή κάνει κύκλους τελικά.