a bit of red...

Νομίζω πως έχει μήνες να γράψω στο blog, ενώ έχουν περάσει μόνο δέκα μέρες.

Μάλλον έχουν γίνει τόσα έντονα πράγματα αυτή την περίοδο.

Όμορφα έντονα.

Ουσιαστικές κουβέντες με φίλους.

Βόλτα με τον κολλητό, απόγευμα Σαββάτου στην Αθήνα.

Εκείνη η στιγμή, το βράδι Παρασκευής που βρέθηκε στο σωστό σημείο τη σωστή ώρα να μου δώσει μια αγκαλιά εκεί που την χρειαζόμουνα για να χαλαρώσω.

Η φίλη που το πήρε προσωπικά το θέμα και μου ανέλυσε τη θεωρία του The Art of War και ήταν σύμμαχός μου στο "παιχνίδι".

Εκείνο το βλέμμα.

Εκείνο το πρώτο φιλί.

Εκείνη η παραδοχή πως...ότι είναι να γίνει θα γίνει. Τίποτα δεν αποκλείεται. Ούτε τα πολλά, ούτε και το μηδέν όμως. "ειδικά μαζί σου".

Η συνειδητοποίηση πως οι φιλενάδες μου, παντρεύονται, κάνουν παιδιά και γω απλά...γυρίζω, ξενυκτώ και πίνω. Η θλίψη που ακολούθησε και διήρκησε όσο η διαδρομή Αμπελόκηποι-Γκάζι.

Το νέο μαγαζάκι που ανακαλύψαμε και η πλατεία Ειρήνης. Τσέκαρε το Tailor-Made. Τι γαμάτη διακόσμηση. Απλή και όμορφη.

Τα υποβρύχια που μας κέρασαν και πιάσαμε και κουβέντα στο άσχετο.

Οι άσκοπες βόλτες στις 4 η ώρα, στα στενά του Γκαζιού. Οι αυθόρμητες αγκαλιές.

Η στιγμή που "φοβήθηκα" γιατί κατάλαβα πόσο πολύ μου έχει λείψει η ερωτική οικειότητα.

Ένα συνεχές μούδιασμα, μια αδράνεια που δεν μπορούσα να ελέγξω.

Η επιστροφή και η διαδικασία του να μπω πάλι στο "κουτί" μου. Ξεχνάω, απέχω για να με προστατέψω. Αλλά είμαι καλά. Τουλάχιστον τώρα.