Τα μπλουζ του Αυγούστου

 Σε πιάνουν και σένα οι μαύρες σου τον Αύγουστο;

Πάντα είχα μια ρομαντική ιδέα για τον Αύγουστο. Έρημη πόλη, βόλτες στα σοκάκια της παλιάς πόλης φορώντας σαγιονάρες, ηρεμία παντού, τζίτζικες, και μια παράξενη ησυχία. Όλα αφημένα, όλα όμως ήρεμα. 

Τα τελευταία χρόνια περνάω τον περισσότερο Αύγουστο στη Λευκωσία. Παλιά επιδίωκα να κάνω διακοπές αυγουστιάτικα στην Αθήνα, για να απολαύσω στο μαξ το πιο πάνω σκηνικό. Ήταν πραγματικά υπέροχα. Βολτάραμε λίγοι και παντού εντελώς ελεύθερα, τα μπαράκια ήταν σχεδόν άδεια, βρίσκαμε πάρκιγκ όπου θέλαμε, ακόμα και στο Γκάζι όταν ήταν στα πάνω του. Τα μεσημέρια ξάπλωνα σε καθαρά, κάτασπρα σεντόνια. Αργά το απόγευμα ετοιμαζόμασταν για έξω. Για φαγητό, για ποτό σε πλατείες στον Κεραμεικό, στο Κουκάκι, πάντα στο κέντρο. Επιστρέφαμε σπίτι χαράματα, με μια τελευταία στάση για παγωμένο γάλα σοκολάτας. Μοιάζει σαν μια άλλη ζωή, μάλλον ήταν άλλη.

Σήμερα 7 Αυγούστου, είναι η τρίτη μέρα που είμαι στα πολύ χάλια μου. Μου φταίει ότι το μόνο που προχωράει στη ζωή μου είναι η ηλίκια μου. Τα άλλα είναι στάσιμα. Η πόλη είναι δύσκολη, σχεδόν εχθρική αυτές τις μέρες. Χθες βγήκα για ένα ποτό με μια φίλη (ποτό = τσάι τζίτζερ, ζήτω το άρρωστο στομάχι) και ήταν ωραία. Μιλούσαμε για πράγματα που προχωράνε (για εκείνη) και για πράγματα που δεν προχωράνε (για εμένα). 

Θυμάσαι τι έλεγα στο περασμένο ποστ...καιρός για κινήσεις και γεναιότητες. Χμ, η υποφαινόμενη είναι ίσως το πιο δειλό και άβουλο πλάσμα που γνωρίζεις αυτό τον καιρό. 

Διάβασα μια ατάκα χθες. Έλεγε " Just because it's taking time, it doesn't mean it's not happening". Πόσο θα ήθελα να ισχύει. 

Πολύ μπλουζ...και δεν είναι καν ωραίο πλην όμως μοιραίο. 

Oh I wish a had a river to skate on...

Είναι κάτι φορές στη ζωή σου, που έχεις τη βαθιά επιθυμία να τα ανατινάξεις όλα.
Να παραιτηθείς, να χωρίσεις, να αλλάξεις στέκια, να αλλάξεις την ώρα που ξυπνάς, να αλλάξεις τη διάθεσή σου, να αλλάξεις τη μάρκα του απορρυπαντικού, να πιεις τον καφέ σου αλλιώς.
Κάτι τελοσπάντων για να νιώσεις ότι προχωράς.

Θέλω να παραιτηθώ. Βαρέθηκα, είναι ανέμπνευστη η δουλειά μου και όσο μεγαλώνω με μαθαίνω, με αποδέχομαι, με αγαπώ. Ξέρω τι θέλω να είμαι. Η δουλειά ήταν πάντα μέρος της προσωπικότητάς μου, ίσως γιατί ήταν πάντα δημιουργική, δεν ήταν δουλειά γραφείου.
Τώρα κάνω δουλειά γραφείου, το χειρότερο, δουλειά που έχει πολλή συνανστροφή με κόσμο που υπό κανονικές συνθήκες θα απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι. Μμμμ, ωραία ε;
Είχα ένα πλάνο, κάτι για το μέλλον. Προέκυψε το COVID19, δεν μπορώ να το κάνω, ακόμα.
Καλύτερα ίσως, δεν είμαι σίγουρη.

Πριν κάποια χρόνια ένας φίλος - ξέρεις ποιος είσαι - με ρώτησε αν είχα επιλογή, πως θα ήταν η ιδανική μου μέρα, που θα ήταν, πως θα ήμουν. Καθόμασταν στην μπάρα του Silver Star. Εγώ απογοητευμένη που το freelance δεν με έπαιρνε κάπου. Με ρωτάει αυτό. "Μα όπου θέλω και ότι θέλω;" Για την επόμενη μισή ώρα ξεδίπλωσα ένα φανταστικό σενάριο, με ένα φανταστικό σπίτι, κάπου στη Νέα Υόρκη και μια δική μου δουλειά. Τελειώνοντας το σενάριο, έμεινα να κοιτάω τον καθρέφτη απέναντι, κάτι μεταξύ σοκαρισμένης και ήρεμης. "Αλήθεια, αυτό θέλω να κάνω;"
Ήταν αγαπητέ//η, κάτι ονειρεμένο. Κάτι που θα μπορούσα να κάνω, δεν είναι τόσο ακραίο σενάριο. Ακόμα και στην Κυπρο.

Εδώ και λίγες μέρες/μήνες, κατάλαβα ότι ο κύκλος της υφιστάμενης δουλειάς, όχι απλά έκλεισε, αλλά είναι στην δεύτερη και τρίτη επανάληψη του. Δεν έχω να κερδίσω τίποτα πια, δεν θέλω να πάω γραφείο ( δουλεύω από σπίτι), αποφεύγω να συναναστραφώ με κόσμο δουλειάς. Απλά πληρώνομαι για να κάνω ότι είναι να κάνω. 

(Ναι, δεν εχω οικογενεια και γι αυτο το παιζω "μάγκας". Δεν θα απολογηθω και για αυτο ομως. )

Oh I wish I had a river I could skate my way on....

"Σκέψεις Ρεαλιστικές"

Εχουν περάσει περίπου 10 μέρες από το τέλος της καραντίνας στην Κύπρο.
Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ νιώθω πως επιστρέψαμε ακριβώς στο ίδιο σημείο πριν αρχίσει όλο αυτό.
Κάποιοι το ονομάζουν "κανονικότητα" (my ass).
Κανονικότητα δεν το λες, γιατί δεν θεωρώ πως τα τελευταία αρκετά χρόνια ζούμε κανονική ζωή.
Δεν μιλώ απαισιόδοξα αλλα ρεαλιστικά.
Πες μου, πόσο καλά είσαι με τις σχέσεις σου; Πόση ειλικρίνεια ζεις; Πόση γενναιότητα στις συμπεριφορές; Πόσο ανθρώπινες είναι οι συμπεριφορές; Αυτό. Για σκέψου.

Σίγουρα ζούμε μια "νέα κανονικότητα" όμως. Στην οποία προσποιούμαστε πως όλο αυτό που έγινε μας έχει αλλάξει, πως έχουμε δει τη ζωή αλλιώς, πως έχουμε βάλει άλλες προτεραιότητες. Μια μικρή ψευδαίσθηση, που μάλλον για γέλια ειναι μόνο.

Βάζοντας και εμένα στο μείγμα, θεωρώ πως έχουμε χάσει το παιχνίδι της επικονωνίας προ πολλού. Επί καραντίνας, με όσους έπρεπε να μιλάμε, μιλούσαμε. Αυτοί μας έψαχναν, αυτούς ψάχναμε εντελώς αβίαστα.
Με όσους δεν θα "έπρεπε" να μιλάμε, απλά έχουν εξαφανιστεί μόλις ξεκλειδωθήκαμε. Με αποτέλεσμα να νιώθουμε μαλάκες.
Αυτό είναι η κανονικότητα; Όχι δεν είναι.
Γιατί όταν μοιράζεσαι το χρόνο σου και τις σκέψεις σου με τον άλλο, κάτι σημαίνει μακροπρόθεσμα. Έτσι δεν είναι ή είναι η ιδέα μου;
Ή πολύ απλά ειναι η φάση " σου δείχνω τον πραγματικό μου εαυτό" αλλά αυτό ισχύει μόνο για τους δύο μήνες του Covid 19. Πώς γινεται αυτό;
Όσα χρόνια και αν περάσουν, δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί πρέπει να κάνω "στρατηγική"συμπεριφοράς και να μην ειμαι ο πραγματικός μου εαυτός.
Φτύνω για να κολλήσεις. Φίλος ή γκομενος.
Έτσι πάει;
Μάλλον ναι ,και δυστυχώς αυτόν τον "κανόνα" τον παίρνουμε μαζί μας και στην "νέα κανονικότητα".

Υ.Γ. Όσα πιο πολλές λέξεις με εισαγωγικά έχω σε ένα κείμενο, τόσο πιο σουρεαλιστική νιώθω πως γίνεται η σκέψη μου.
Υ.Γ. "Δώστε μας γενναίους έρωτες".

Καραντινα, ημέρα Μηδέν

"΄Πώς νιώθεις αύριο που θα τελειώσει η καραντίνα;"
Η ερώτηση που παίζει σήμερα στα μηνύματα, από μένα και από φίλους προς εμένα.
Διαβάζω εν τω μεταξύ post για το πως νιώθει ο καθένας.
Ένα θα σου πω: Μου έκανε καλό. Ήταν αυτό που χρειαζόμουν μετά από 4 χρόνια άσχημης πίεσης. Δεν θα παραπονεθώ.
Ναι, θα πεις, δεν έχεις παιδιά. Σωστό δεν έχω. Δεν έχω όμως και σύντροφο. Άρα η μοναξιά υπήρξε κατα φάσεις. Όμως είχα φίλους και τα μοιραζόμασταν. Και κρασί.
Έχω την υγεία μου. Άλλη δεν την έχουν, δεν την είχαν ή ανήκαν σε ευπαθείς ομάδες και είναι τρομοκρατημένοι. Εγώ απλά έστελνα ένα μνμ και πήγαινα βόλτα ή σουπερμάρκετ.
Έκατσα σπίτι μου με αργούς ρυθμούς. Δούλεψα πολύ, μελέτησα, συγυρίστηκα. Δεν παραπονιέμαι.
Απέκτησα άλλες δεξιότητες. Με όλα αυτά τα zoom, έκανα εξάσκηση στις παρουσιάσεις, στο να μιλώ και να αναπτύσσω θέματα μπροστά από μεγάλα γκρουπ.
Γνώρισα κόσμο από το instagram, κυρίως από τα live, σε επαγγελματικό επίπεδο. Μου άρεσε πολύ.
Ήρθα πιο κοντά με φίλους.
Έκανα καλύτερη διατροφή ( οκ παράγγειλα 6-7 φορές γουρονιές και έφαγα πατατάκια και σοκολάτες). Αλλά μαγειρεύω περισσότερο πια.

Αρα από την καραντίνα θέλω να κρατήσω την ηρεμία μου, το μαγείρεμα, το μυαλό μου, καποιες σχέσεις που αναπτύχθηκαν ΚΑΙ τα online meeting/session/εκπαιδευτικά μαθήματα.
Θα ήθελα και 1-2 σχέσεις να αναπτυχθούν πέρα από τη συνήθεια των μηνυμάτων λόγω καραντίνας, αλλά αυτό θα φανεί ε;

Καλή επάνοδο αύριο.

UT

Κι όλα αρχίζουν ξανά;

Σήμερα είναι η μέρα του "τέλους της καραντίνας". Μια ατάκα που γέμισε χθες ολόκληρο το facebook.
Για να είμαι ειλικρινής, παίζει πρώτον να μην θεωρώ ότι έχει τελειώσει όλο αυτό και, δεύτερον να είμαι το μόνο άτομο παγκυπρίως που δεν χαίρεται για το υποτιθέμενο "τέλος".

Από τις 11 του Μάρτη που είμαι σπίτι μέχρι τώρα, πέρασαν περίπου 2 μήνες.
Αυτούς τους δύο μήνες ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν.
Είχα δουλειά να κάνω τις πρώτες βδομάδες, είχα διαβάσματα, είχα γενκά πολλά.
Τις τελευταίες 1-2 βδομάδες ίσως έχω χαλαρώσει λίγο. Όχι γιατί έχω λιγότερη δουλειά, αλλά γιατί μάλλον προσαρμόστηκα σε αυτούς τους ρυθμούς.

Περνώ καλά. Στην κοσμάρα μου, με μια ρουτίνα που έχω δημιουργήσει.
Ξυπνάω αργά ( πρέπει σιγά σιγά να επιστρέψω στο 7 πμ), κοιμάμαι αργά (αϋπνίες και κουβέντες στις 2 το πρωί), κάνω πρωινό και κάθομαι στο γραφείο λίγο πριν το μεσημέρι. Θα μαγειρέψω, θα φάω, θα κάνω λίγο διάλειμμα και μετά ξανά δουλειά, social media μέχρι την ώρα που θα πάω βόλτα.
Έχω γράψει το πρόγραμμα μου σε άλλο κείμενο.

Το θέμα είναι πως μου αρέσει πολύ αυτό. Ή μαλλον μου αρέσω εγώ σε αυτό. Σκέφτομαι πιο ουσιαστικά. Βασικά σταμάτησε ο χρόνος και πρόλαβα να ηρεμήσω λίγο. Σαφώς δεν έχω κάνει όλα όσα θα ήθελα μέσα σε 2 μήνες π.χ. να προγραμματίσω το μέλλον μου, να μάθω να ψήνω ψωμί, να κάνω όλα τα ντουλάπια, να κάνω το κορμί-φέτες με youtube βιντεάκια.
Από την άλλη, δεν κατάλαβα πως πέρασε πραγματικά ο καιρός. Θα μπορούσα να είμαι πιο παραγωγική. Ναι. Αλλά αυτό δεν έγινε. Ίσως γιατί έπρεπε να κατεβάσω ταχύτητες για να επιβιώσω.

Δεν θέλω να πάω πίσω στη δουλειά. Ούτε θέλω να συναναστραφώ με συναδέλφους. Σίγουρα δεν θέλω να πήζω στην κίνηση, να μαλώνω με κόσμο, να τρέχω και να μην προλαβαίνω τη ζωή μου. Αυτό δεν το πεθυμώ.
Επίσης δεν θέλω να τελειώσει η καραντίνα γιατί αυτό σημαίνει οτι θα πρέπει να ξαναπιάσω τη ζωή μου από εκεί που την άφησα. Κάτι που με λυπεί αφάνταστα. Διαπίστωσα σήμερα ότι όλα στη ζωή μου είναι μια υποχρέωση: Πρέπει να είμαι σε μια δουλειά που δεν θέλω, πρέπει όταν φυγω από αυτή τη δουλειά να κάνω κάτι συγκεκριμένο που μόνο το αρνητικά του βλέπω και όχι τα θετικά, πρέπει να βρω κάποιο να παντρευτώ να κάνω παιδιά γιατι δεν με παίρνει ο χρόνος και γιατί με έχουν πρήξει οι γονείς μου, πρέπει να διαβάζω, πρέπει, πρέπει, πρέπει.
Με αδικείς που θέλω να μείνει σταματημένος ο χρόνος;

Φέρε μου την καραντίνα μου πίσω.

Έτσι οι μέρες περνούν

Έχει περάσει ένας μήνας και σχεδόν μια βδομάδα.

Ο εγκλεισμός είναι σαν μια νέα κανονικότητα. Υπάρχει μια ροή στην καθημερινότητα.

Ξυπνάω το πρωί, ακόμα χαρούμενη που δεν πρέπει να πάω γραφείο  αυτό που δεν μου κάθεται η δουλειά μου, πρέπει να το διαχειριστώ μέσα στο 2020), ντύνομαι, κάνω πρόγευμα, κάθομαι pc και δουλεύω. Μερικές φορές κωλοβαράω δηλαδή μιλώ στα τηλ ή σε κάμερα με 1-2 φίλους ή χαζεύω στο ipad ή γενικά χαζεύω. Ενοχικά πάντα ας μην το ξεχνάμε.

Το μεσημέρι θα φτιάξω κάτι να φάω. Σε αυτή την καραντίνα διαπίστωσα ότι βαριέμαι να μαγειρεύω. Έχω ψιλοκόψει το κρέας, είμαι και ότι νά ναι με συνταγές (δεν τις ακολουθώ, λες και πρέπει να είμαι αντιδραστική και εδώ) και γενικά δεν με ενθουσιάζει η ιδέα της μαγειρικής δημιουργίας. 

Το απόγευμα θα συνεχίσω να δουλεύω ή να διαβάζω. Κατά τις 4 θα κάνω ένα εσπρεσάκι.

Στις 6 θα στείλω μήνυμα, θα βγω έξω και θα περπατήσω στην γειτονιά μου περίπου 3-4 χιλιόμετρα. Δεν έχω αφήσει γωνιά που να μην την έχω περπατήσει, μέσα στα όρια των 950 μέτρων ακτίνας. Άρχισα να βαριέμαι λίγο.

Κατά τις 7 θα μπω σπίτι. Θα κάνω μπάνιο. Θα σκεφτώ τι θα φάω πάλι, θα πεθυμήσω πουράκια Παπαδοπούλου, θα αντισταθώ, θα φάω σάντουιτς. Ίσως πιω ένα ποτήρι κρασί.

Μετά μπορεί να κάνω ένα video call με φίλους, μπορεί και όχι. Άρχισα να το βαριέμαι.

Στις 820 θα δω ειδήσεις, αλλά πολλές φορές ξεχνάω. Δεν αλλάζει και κάτι. Πάλι υπάρχει η απορία του πότε θα τελειώσει όλο αυτό.

Ακολούθως, δεν θα καταφέρω να πειθαρχήσω να δω σοβαρή ταινεία η σοβαρή σειρά οπότε πάλι θα τη βγάλω με Big Bang Theory. Τελικά ειμαι ο Sheldon, διαπιστώνω. 

Καθώς θα παίζει η σειρά στην τιβι και γω θα γελάω δυνατά - σκέφτηκα χθες το βράδι ότι είχε πολύ καιρό να γελάσω δυνατά - , θα αρπάξω το ipad και θα διαβάσω το light βιβλίο μου. Επιμένω: light. Σαν φτερό. Δεν θέλω να πιεστώ.

Αυτή ειναι η καθημερινότητά μου, κάθε μέρα εδώ και 1 μήνα και 1 βδομάδα. Με ελάχιστες διακυμάνσεις π.χ. να δω γονείς και όντως να φάω πουράκια Παπαδοπούλου.

Το πιο ενδιαφέρον όμως που μου συμβαίνει - αν και επιμένω ότι μου φαίνεται πολύ ωραία η φάση αυτή - είναι ότι άρχισα να σκέφτομαι πολλά και διάφορα.  Όχι πως δεν σκεφτόμουν παλιά. Άλλά τώρα είναι αλλιώς. Σαν να καθάρισε το μυαλό μου και τολμάει και κάνει όνειρα. Και μάλιστα σκέφτεται πως να τα πραγματοποιήσει. Επίσης, ξεκαθαρίζω κόσμο. Συμπεριφορές κακές ειδικά αυτήν την περίοδο, μπαίνουν στο μικροσκόπιο. Το ίδιο και οι καλές. Έτσι γίνονται τα ξεκαθαρίσματα και συνειδητοποιείς τι και ποιους έχεις γύρω σου. 

...και έτσι οι μέρες περνούν :)

"Τί θα κάνεις όταν τελειώσει ο εγκλεισμός;'

"Θα κόψω ένα αεροπορικό εισιτήριο. Ναι, αυτό θα κάνω", του είπα όταν με ρώτησε.
"Δεν θες να πας μια εκδρομή;", με κοίταξε απορημένα.
Ένιωσα κάποια ενοχή που προτιμούσα άλλες χώρες από την εξοχή της Κύπρου.
Μα δεν μπορούσα να πω ψέματα. Θέλω ένα ταξίδι εκτός.
Γιατί πεθύμησα εμενα, ως ταξιδιώτη.
Αυτό το αίσθημα της ανακάλυψης νέων δρόμων, νέων γειτονιών, νέων χρωμάτων, νέων μυρωδιών.
Την ιδέα του "νέου". Αυτό πεθυμώ. Και ας μην είναι αυτό αποτέλεσμα μόνο του παρόντος εγκλεισμού.
Πεθυμώ εκείνο το συγκεκριμένο λεπτό που νιώθεις συμπυκνωμένα όλα εκείνα μέσα σου, όταν πρωταντικρίζεις το καινούριο. Μια περιέργεια αλλά συνάμα την αναζήτηση της οικειότητας προσπαθώντας υποσυνείδητα να συγκρίνεις αυτό το καινούριο με εκείνα που ήδη ξέρεις.
Πεθυμώ να ακούσω άλλες γλώσσες, άλλες διαλέκτους. Από εκείνες που μπορεί να αρπάξω μια λέξη και να υποθέσω τι με ρωτάει ο σερβιτόρος ή κάποιος στο δρόμο που ίσως θεώρησε ότι είμαι ντόπια.
Πεθυμώ νέες γεύσεις, νέα κρασιά, νέα ποτά, νέες μάρκες νερών, νέα παγωτά, νέα γλυκά. Νέες συνήθειες. Το εσπρέσο στα όρθια σε μια γειτονιά της Ρώμης, την μπίρα την αρτιζανάλ στη χώρα των Βάσκων, τη γεύση της ντομάτας στη Τοσκάνη, τη μυρωδιά του καζάν ντιπί στο μικρό συνοικιακό ζαχαροπλαστείο στην Κωνσταντινούπολη. Είμαι junkie, εθισμένη στις αισθήσεις. Γεύσεις, μυρωδιές, χρώματα, χροιές. Θέλω συνέχεια νέα ερεθίσματα.
Πεθυμώ να ξεβολεύομαι, να χάνομαι σε δρόμους, να μην ξέρω πως να μιλάω στους ντόπιους, να νιώθω άβολα αν κοιτάω στα μάτια στο μετρό και αν παραγγέλνω σωστά τον καφέ μου.
Πεθυμώ τις πλατείες, ξέρεις τις πραγματικές πλατείες. Εκείνες που είναι γεμάτες κόσμο, cafe και πλανόδιους μουσικούς και πολύ κόσμο να κάθεται στα σκαλιά των μουσείων και των κτιρίων.
Πεθυμώ να κάθομαι σε ένα παγκάκι, κουρασμένη από το περπάτημα και να κοιτάω γύρω μου. Και να μην νιώθω ενοχές ότι θα έπρεπε να δουλεύω ή να διαβάζω. Απλά να είμαι παρούσα στη στιγμή.
Πεθυμώ να γεμίσει το μάτι και η ψυχή μου τα χρώματα του κόσμου.

Η Μέρα της Μαρμότας

Το Γενάρη που μας πέρασε, κάπου έγραψα ότι έτρεμα το 2020 γιατί ήξερα πως θα ήταν δύσκολο και επίπονο. Και παρακάλεσα να μην τελειώσει ο Γενάρης.
Ήθελα να σταματήσει ο χρόνος.
Και να που σταμάτησε. Κυριολεκτικά και παγκόσμια.

Οι μέρες κυλάνε ήρεμα σχετικά - σήμερα είχα νεύρα, δεν ξέρω γιατί - , γρήγορα, χωρίς να είναι ιδιαίτερα εποικοδομητικές.
Σκεφτόμουν οτι θα μείνω σπίτι εσώκλειστη και θα είναι ευκαιρία να προγραμματίσω το μέλλον μου και να διαβασω.
Βλακείες.
Δεν έχω κάνει τίποτε. Οκ δουλεύω ατελείωτα με μικρά διαλείμματα να μιλήσω λίγο στο τηλέφωνο με γονείς και φίλους. Μέχρι να σηκωθώ από την καρέκλα, να φτιάξω κάτι να φάω, να πάω μια βόλτα στη γειτονιά (γιατί με δείχνει μισό κιλό πάνω η ζυγαριά από τα προχθες; Δεν εφαγα KFC!), πάει 8. Δεν θα προγραμματισω το μέλλον μου στις 8, πόσο μάλλον να διαβάσω εκείνα τα τεχνικά πράγματα.
Στις 830 μπορεί να δω ειδήσεις ή να μιλήσω με τον  κολλητό στην Αθήνα. Καμιά φορά θα πιω μαζί του ενα ποτήρι κρασί (όχι κάθε μέρα). Δεν θα δω Netflix γιατί δεν βρήκα κάτι που να θέλω να δω ή απλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ να δω τίποτε άλλο εκτός από το The Big Bang Theory.
Πάει 11. Μπαίνω κρεβάτι. Χαζεύω το κινητό. Διαβάζω 1-2 σελίδες από βλαμμένα βιβλία (τουτέστιν με κανένα βάθος).
Τελείωνει. Τη επόμενη, το ίδιο.
Έτσι ειναι η ζωή μάλλον στο κενό, όταν σταματάει ο χρόνος.
Σαν Μέρα της Μαρμότας.

Ημερολόγια μιας εσώκλειστης τουλίπας - Μέρα 7

Δεν θέλαμε μια αλλαγή να μας ταρακουνήσει; Νάτην! 

Όλος ο πλανήτης κλεισμένος στο σπίτι του σε total lockdown. 

Παραπονό δεν πρέπει να έχουν οι εσωστρεφείς αλλά και εκείνοι που δουλεύουν έτσι και αλλιώς από σπίτια τους. Πιο σκούρα τα βρίσκουν όσοι έχασαν δουλειές, είτε προσωρινά είτε μόνιμα, όσοι έχουν ιατρικά προβλήματα και φυσικά εκείνοι που έχουν τον ιό.

Εμείς οι υπόλοιπα απλά πρέπει να σκάσουμε και να το αποδεκτούμε.

Από την δική μου πλευρά, από τη μέρα που επέστρεψα από το ταξίδι, την περασμένη Πέμπτη, παραμένω στο σπίτι σε υποχρεωτικό αυτοπεριορισμό. Πήγα 2 φορές σουπερμάρκετ και από τότε είμαι σπίτι. 

Αυτές οι μέρες μου θύμισαν την ένδοξη περίοδο του freelancing μου.

Δουλειά έχω, παράπονο δεν έχω. Πρέπει φυσικά να βοηθήσω λίγο στο γραφείο, για να μην μου πουν "άκου να δεις τουλίπα δεν μας είσαι χρήσιμη αυτή την περίοδο". Οπότε σκαρφίζομαι διάφορα για να βοηθήσω.

Τις επτά μέρες που είμαι σπίτι συμβαίνουν τα εξής:

1) Μαγειρεύω όπως όλος ο κόσμος αρκετά συχνά. Δεν κάνω ψωμιά και κέικ όπως πολλοί που βλέπω στα insta stories μου, αλλά για άνθρωπος που μια ζωή έβγαινε έξω για φαγητό, δεν τα πάω και άσχημα.

2) Παίζει τρελό πλυντήριο. Με αφορμή τον ιό, πλένω συνέχεια. Λατρεύω τη διαδικασία του να βάζω ταμπλέτες στον κάδο, μαλακτικά, αποσκληρυντικά νερού αλλά και τον ήχο που κάνει το πλυντήριο. Η δε μυρωδιά των φρεσκοπλυμένων ρούχων, αχ!

3) Συγυρίζω ντουλάπια, σκουπίζω, σφουγγαρίζω, ξεσκονίζω. Πρώτη φορά το σπίτι είναι υπό τόσο έλεγχο.

4) Ακούω ανελέητα spotify, Εν Λευκώ ( Τζούμα σ' αγαπώ) και Pepper. Ανακαλύπτω καινούριες μουσικές, μια διαδικασία που μου έχει λείψει.

5) Μιλάω με φίλους στο τηλ, viber, instagram, whatsapp. Κάνω βίντεοκλήσεις το βράδι , πίνουμε ποτά και μιλάμε σαν να βρισκόμαστε στην αγαπημένη μας μπάρα.

6) Έχω απίστευτη δουλειά, του γραφείου και δικά μου. Τα έχω παίξει. Δεν με φτάνει ο χρόνος! Και σκέψου πως διάβασμα ακόμα δεν άρχισα.

7) Δεν βρήκα ακόμα σειρά να πορωθώ. Εισηγήσεις;

8) Έμαθα στον κολλητό μου στην Αθήνα πως να φτιάχνει Dry Martini μέσω βιντεοκλήσης. 

9) Κάνω τις γνωστές βόλτες στη γειτονιά. Στόχος περίπου 2-3 Km τη μέρα/νύκτα.

10) Αποφεύγω το facebook. Έχει  καταντήσει μια μπούρδα. Από την άλλη λατρεύω insta stories, παίζει χιούμορ και βιντεάκια τύπου "How To".

11) Δεν θέλω να κοιμάμαι συνέχεια - ίσα ίσα ο ύπνος με παίρνει στις 1.30 περίπου κάθε βράδι. Ισως το γεγονός ότι δεν βγαίνω έξω, αν και δουλεύω, να ξεκουράζει το σώμα μου. Επίσης η έλλειψη συναναστροφής με αρνητικές ενέργειες τελικά συμβάλει.

12) Πίνω περίπου μισό μπουκάλι κρασί ή 1 gin 'n' tonic τη μέρα. Το καλοκαίρι θα βγω στην παραλία και θα προκαλέσω τσουνάμι και δεν το εννοώ μεταφορικά.

13) Συνεχίζω την ανασκόπηση των τελευταίων βδομάδων, μηνών. Είμαι πιο ήρεμη. Δεν ξέρω γιατί. Δεν έχει αλλάξει κάτι σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Μήπως να σκεφτώ σοβαρά να μονάσω;

14) Όταν τελειώσω όλα αυτά που έχω να κάνω, σκέφτομαι μήπως αρχίσω να γράφω κάτι. Τώρα είναι καιρός.

Πες μου πως περνάς εσύ.

UT.

Το γκελ

Υπάρχει το εξής φυσικό φαινόμενο: Όταν πέσεις με φόρα στη θάλασσα με τα πόδια και αγγίξουν την άμμο, τότε αυτόματα, το σώμα σου θα αντισταθεί και τα πόδια σου θα τεντώσουν προς τα πάνω για να βγεις στην επιφάνεια. Κάνουν δηλαδή ένα γκελ.

Έτσι είναι και στη ζωή. Όταν πέφτεις σε κάποια φάση θα κάνεις γκελ και θα ανέβεις.
Όσο πιο μεγάλη θέληση, όσο πιο πολύ νεύρο έχεις, τόσο πιο γρήγορα θα ανέβεις στην επιφάνεια.

Το 2020 μου όπως θα έχεις διαβάσεις, δεν είναι μια απλή βόλτα στο πάρκο.
Έχει πολύ πράμα. Δικό μου εσωτερικό, αλλά κυρίως, εξωτερικές καταστάσεις που δυστυχώς δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να εμποδίσω.
Ίσως μερικές...ίσως να έπρεπε να τους δώσω πολύ πιο μικρές διαστάσεις. Πιθανόν. Αλλά βλέπεις, όταν θες να ζήσεις ένα παραμύθι...το κάνεις χολιγουντιανή παραγωγή, χωρίς να υπάρχει budget. Και χρεωκοπείς. Τέλοσπαντων.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι σήμερα 6 Μαρτίου 2020, 2 μήνες και 6 μέρες μετά, βλέπω πιο καθαρά, πέντε πράγματα.
Μέρα με τη μέρα, πολεμώ περισσότερο να ανέβω στην επιφάνεια πιο γρήγορα.

Η χειρότερη στιγμή ήταν μια Παρασκευή νύκτα, μέσα Φεβρουαρίου που με βρήκε στα πατώματα να διερωτούμαι, γιατί όλα - εξαίρεση οι φίλοι όπως ξανάπα - μου πήγαιναν τόσο κόντρα όσο ποτέ άλλοτε. Απάντηση δεν πήρα. Αλλά θυμάμαι εκείνη τη νύκτα. Πολύ σκοτεινή. Και πρώτη φορά κάθισα κυριολεκτικά στο πάτωμα της κουζίνας. Το ποτήρι με το ουίσκι μου λειπε και είχα σκηνή από ταινεία.

Τις τελευταίες 2- 3 μέρες το παλεύω. Να σηκώνομαι όταν πέφτω για συγκεκριμένα πράματα. Μιλω με τις κολλητές μου για να τα βγάλω όλα από μέσα μου, για να μου φύγει η απογοήτευση. Μου περνάει. Οι φίλες δεν φεύγουν. Σημαντικό.
Σκέφτομαι το μέλλον μου, τουλάχιστον στο επαγγελματικό. Βγάζω σιγά-σιγά άκρη. Πάντα ήμουν άνθρωπος της επαγγελματικής πορείας ("καριέρας") και τώρα είναι καιρός για ένα τεράστιο βήμα. Τεράστιο όμως. Νιώθω καλά. Νιώθω ότι ειναι σωστή κίνηση στο σωστό χρόνο.

Σκέφτομαι κάποια οικογενειακά. Θα τα βρούμε. Με κάποιο τρόπο.

Τα προσωπικά τα σκέφτομαι; Μετά το crash and burn που ακόμα στο μυαλό μου παραμένει ένα ερωτηματικό, ίσως να αφεθώ. Να ηρεμήσω. Δεν ξέρω τι θα γίνει. Σίγουρα πια, θα είμαι πιο προσεκτική. Λιγότερο με τα μούτρα. Πολύ λιγότερο.

Διαβάζω για τα μαθήματα μου καλύτερα, πιο συγκεντρωμένα. Δυσκολεύτηκα πολύ τις τελευταίες μέρες να συγκεντρωθώ. Κρίμα ήταν, σωστό δεν ήταν, αλλά αυτό ήταν.
Όμως την επόμενη βδομάδα έχω εξετάσεις. Θα το προσπαθήσω. Στείλε θετική ενέργεια. Θέλω πολύ αυτό το πτυχίο.

Ωραία τα γκελ. Και πιο ωραία, όταν φτάσεις στον πάτο και συνειδητοποιήσεις πως the only way is up.

Confession (and confetti) time.

Εξομολόγηση 1 : Ακυρώθηκε το ένα από τα 2 ταξίδια δουλειάς λόγω του ιου και ανάσανα. Θα έλειπα από Κύπρο 10 μέρες. Μπορεί πέρσι να λυπόμουν, αλλά φέτος λόγω διαβάσματος ίσως κερδίσω 3 μέρες.

Εξομολόγηση 2: Ίσως να τα έκανα θάλασσα στα υποτιθέμενα ερωτικά μου θέματα (δες προηγούμενα ποστ). Έδωσα τη σημασία μου πολύ εύκολα αλλά δεν έκανα έξυπνο, τσαχπίνικο παιχνίδι. Ξέρω τι θα πεις " αμα σ αρέσει κάποιος δίνεις σημασία και δεν παίζεις παιχνίδια". Ναι, οκ. Αλλά δεν θα πείραζε να μην ήμουν όλη μέρα πάνω από το τηλέφωνο - προφανώς κατάλαβα λάθος. Όσο και αν ήταν και ο άλλος πάνω από το τηλέφωνο συνέχεια. Ήθελε σημασία απλά; Μπορεί. Σκατά.

Εξομολόγηση 3: Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ να διαβάσω. Σαν ένα τυπικό μαθητούδι σκέφτομαι την crash and burn φάση μου. Καλά, 40 χρονών γαϊδούρα...συναισθηματική ανωριμότητα ολέ. Πώς ξεκολλάς; Ειδικά όταν πρέπει να είσαι κολλημένος σε ένα γραφείο να διαβάζεις τεχνικούς όρους.

Εξομολόγηση 4: Θέλω μια μεγάλη αλλαγή ζωής, με ένα happy end  (ή έστω happy beginning and continuity). Είσαι της σχολής "αν είναι κάτι καλό θα έρθει;" ή "get out there, συν Αθηνά και χείρα κίνει";

Εξομολόγηση 5: Ας υποθέσουμε ότι είχα ελεύθερο χρόνο, ας υποθέσουμε ότι δεν πέθανα στη δουλειά και στο διάβασμα. Αν είχα ελεύθερο χρόνο....θα τον πέρναγα στα cafe; στα μπαράκια; Είναι αυτός τρόπος ζωής; Χμ, ίσως να έγραφα ( επιτέλους να άρχιζα).

Εξομολόγηση 6: Crash and fucking burn. Νιώθω Loser.

Μας φάγανε οι σκέψεις

Σκέφτομαι. Σκέφτομαι πολύ. Πάρα πολύ. Αλύπητα.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το μυαλό μου δεν σταματάει.
Ατάκες όπως " σόρι δεν το σκέφτηκα" ή "δεν μπορώ να σκεφτώ", δεν συνηθίζω να τις ξεστομίζω. Και όποτε το κάνω, είναι για να με αφήσουν ήσυχη.
Φυσικά και το σκέφτηκα. Σκέφτομαι πάντα όλα τα ενδεχόμενα. Συνέχεια.

Αυτή την περίοδο, όπως θα έχεις καταλάβει συμβαίνουν πράγματα στη ζωή μου, που δεν μπορώ να διαχειριστώ καλά. Μερικά είναι εκτός ελέγχου μου, εκείνα που είναι στον έλεγχό μου, χάνω τον έλεγχο.
Αυτό που κάνω, αφού τελειώσω το αυτομαστίγωμα, είναι να προσπαθήσω να σκεφτώ με κάποια λογική, τουτέστιν, να βάλω τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις.

Γιατί αυτό είναι, φίλη/ε. Οι σωστές διαστάσεις είναι το κλειδί της υπόθεσης.

Χθες το βράδι, καθώς παρακολουθούσα το Fleabag - που μου σύστησαν ότι είναι σούπερ και εξάλλου το έγραψε η ίδια που έγραψε τον πρώτο κύκλο του εξαιρετικού Killing Eve - δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Σκέψου ότι θεώρησα πως το Fleabag ήταν μίζερο. Η πρωταγωνίστρια, σε συνεχές αδιέξοδο, να προσπαθεί  με χιούμορ, με σαρκασμό, με πολύ ανούσιο σεξ, να τα βγάλει πέρα. Δυστυχώς βρήκα πολλά κοινά, εκτός από το ανούσιο σεξ που δεν προκύπτει (ευτυχώς - να μην σου τύχει να κάνεις ανούσιο σεξ. Κακό, για τη ψυχή). Μιζέρια στο μυαλό.
Με έπιασε ένα παράπονο, πως δεν μου πάει κάτι καλά στη ζωή μου.
Το μόνο που διέκρινα πως πάει καλά, είναι οι φιλίες μου. Οι 2-3 φίλοι που τον τελευταίο καιρό δεν με αφήνουν μόνη και έχουν την έννοια μου. Σπουδαίο πράμα, να μην εξαφανίζεται ο άλλος στα δύσκολά σου. Είναι εκεί. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό.
Θα έπρεπε να είναι αρκετό ε;
Είναι. Στο τέλος του αυτομαστιγώματος.
Πιο πριν όμως;

Σήμερα ξύπνησα, άργησα να αφήσω το κρεβάτι, διάβαζα ένα πολύ light βιβλίο στο κρεβάτι. 11 σηκώθηκα, έκανα δουλειές και κάθισα να δουλέψω.
Το μυαλό μου δεν σταματά. Πρέπει να βάλω 2-3 πράματα σε σωστές διαστάσεις:
1. Δεν μπορώ να ελέγξω τη ροή πραγμάτων που δεν με αφορούν άμεσα.
2. Δεν είναι τόσο σημαντική η σημασία αυτού που μου αρέσει και που έχει εξαφανιστεί εδώ και λίγες μέρες. (κόλλημα - αυτομαστίγωμα).
3. Δεν θα είναι πάντα τόσο χάλια τα θέματα της δουλειάς.

Αυτά τα τρία. Συνέχεια στο μυαλό. Κουράστηκα.

UT

Rollercoaster

- Όλα καλα; με ρώτησε από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου. 

Τί να της έλεγα τώρα; Δεν έχουμε και την πιο ειλικρινή σχέση του πλανήτη. Αν δεν αντέχεις να ακούσεις την αλήθεια του άλλου, τότε ακους ότι θες. Και ο άλλος με τα χρόνια σου λέει "λευκά ψέματα".

- Ναι, όλα καλά, απάντησα χωρίς να καταφέρω να αλλάξω τον τόνο της φωνής μου.

- Δεν σε ακούω καλά. Σε γέννησα εξάλλου, είπε με ένα χαμόγελο αμηχανίας.

- Καλά είμαι. Απλά κουρασμένη.

- Οκ, και έκλεισε το τηλέφωνο. Δεν θα επέμενε περισσότερο. Βαθιά μέσα της ξέρει πως δεν είναι κούραση φυσικά. Αλλά έχει άλλα στο μυαλό της. Μια κόρη που είναι πεισματάρα και στην κοσμάρα της, δεν είναι ένα από αυτά. 

Η φράση "απλά κουρασμένη" είναι το μεγαλύτερο μου άλλοθι τα τελευταία χρόνια. Δεν λέω ψέματα εξάλλου. Από τα 26 μου, δουλεύω, δουλεύω, δουλεύω. Από τον Ιούλη φόρτωσα και διαβάσματα στο μιξ. 

Αλλά δεν είμαι κουρασμένη, όπως θα ήθελα να είμαι και να δηλώνω. 

Μακάρι να ήμουν απλά διαλυμένη σωματικά. 

Αν μη τι άλλο, δεν θα είχα την ενέργεια να σκέφτομαι και να αυτομαστιγώνομαι.

Θα ήμουν απλά κουρασμένη και θα κοιμόμουν.

Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που δεν σκέφτηκα ακραία πράγματα για 1 λεπτό. Που δεν έτριξα τα δόντια από το άγχος.

Τον τελευταίο μήνα, άμα πολύσκέφτομαι, βάζω ακουστικά, διαλέξω ένα playlist στο Spotify όχι πολύ λυπητερό, και περπατώ. Αν δεις μια μέσα στα μαύρα μεσάνυκτα, να περπατάει στο κέντρο της Λευκωσίας, εγώ είμαι. Κάνω τουλάχιστον 4 χιλόμετρα κάθε φορά. Το ρεκόρ μου είναι 8,6.

Δεν περπατάω κάθε νύκτα. Αν και θα το ήθελα. Όταν πηγαίνω σπίτι όμως από αυτόν τον περίπατο και με πονάνε τα πόδια μου, τουλάχιστον ηρεμά εκείνο το μαύρο πράγμα μέσα μου. Και κοιμάμαι.

Την επόμενη μέρα το ίδιο. Σαν roller coaster οι σκέψεις και η διάθεση. Πάνω, κάτω, πάνω και κάτω.

"Θες ένα έρωτα", μου είπε τις προάλλες μια καινούρια  φίλη καθώς αράζαμε στο τζάκι της.

Είναι θέμα έρωτα όλο αυτό;

Έχω κουραστεί να είμαι ωραία, μόνη και ατυχής; Το μόνο σίγουρο.

Αυτό έχω ανάγκη;

Δεν ξέρω.

Υ.Γ Απολογούμαι στους 2-3 φίλους που με ακούνε να είμαι τόσο ολόμαυρη. Θα απολογηθώ και σε σένα. Σόρι.

Wanna go out with me?

Σπάνια έχω ζήσει ερωτικό ραντεβού, σαν αυτά που βλέπουμε στα φιλμ.

Στα φιλμ, ο ένας ζητά από το άλλο άτομο να βγουν. 

- Want to go to dinner with me?

- Yes ( απαντά αυτή/ός με ενα χαμόγελο του τύπου "επιτέλους μου ζήτησε να βγούμε")

- Shall I pick you up at 7 pm?

- It's a date!

Τόσο απλά. Τόσο ξεκάθαρα.

Στις 7 παρά 2, βρίσκεται έξω από την πόρτα της. Κτυπά το  κουδούνι. Αυτή ανοίγει, φορώντας ένα υπέροχο φόρεμα, μαλλιά τύπου ανέμελα αλλά δεν εξέχει ούτε και μία τρίχα. 

- Ready?, της λέει σκάζοντας ένα χαμόγελο.

Και αυτή χαμογελάει.

Φτάνουν στο εστιατόριο. Κάθονται απέναντι. Παραγγέλνουν. Τρώνε από 2 ή 3 κουταλιές. Πίνουν κρασί και κοιτάζονται κατάματα. Σε κάποιες περιπτώσεις, το σενάριο του θέλει να γελάνε κιόλας και να μιλάνε για τα παιδικά τους χρόνια.

Φεύγοντας από το εστιατόριο, περπατάνε στα σοκάκια. Σταματάνε μπροστά από το σπίτι της. Είναι το πρώτο ραντεβού, δεν θα ανέβει πάνω. 

Την κοιτάει, τον κοιτάει, σκύβει, την φιλάει.

Ένα τέλειο φιλί.

Την αποχαιρετάει και καθώς απομακρύνεται, γυρνάει πίσω και την κοιτάζει μια ακόμα φορά χαμογελώντας.

Πες μου ειλικρινά. Έχεις ζήσει κάτι τέτοιο;

Πώς ήταν το καλύτερο σου πρώτο ραντεβού;

Τώρα θα μου πεις, πόσο δύσκολο είναι; Του αρέσεις, σου αρέσει, βγαίνετε.

Ναι, αυτό συμβαίνει υποθέτω συνήθως στον κανονικό κόσμο.

Στον κόσμο της τουλίπας, σπάνια.

Και όταν συμβεί, να είσαι σίγουρος/η αγαπητή/ε πως βαριέμαι από το πρώτο δευτερόλεπτο σε αυτό το ραντεβού.

Σκέψου να είσαι η τουλίπα, να σου αρέσει κάποιος, να βγαίνετε για ποτά μετά τη δουλειά 2-3 φορές και να μην ξέρεις τι παίζει. Πόσο μάλλον να παίξει το πιο πάνω σενάριο. 

Είμαι πεπεισμένη πως η γλώσσα του σώματος δεν είναι η καλύτερη ένδειξη για να δεις αν κάτι ειναι ραντεβού ή απλά φιλικά ποτά. Γιατί αν εσύ είσαι 'κλειδωμένος" ο άλλος το εκλαμβάνει ή ως έλλειψη ενδιαφέροντος ή  ως κάτι απροσδιόριστο που όμως δεν βοηθάει την κατάσταση.

Και μετά σκέφτεσαι τι πήγε λάθος ή τι, τελοσπάντων δεν τσουλάει.

Αχ, αυτά τα φιλμ...μας κατάστρεψαν τον ρεαλισμό :)

Σώσε με

Σκέφτηκες καμιά φορά πως θα αντιδρούσες, αν βρισκόσουν απέναντί σου όταν έλεγες κάτι; Καλό ή κακό, νέο ή όχι, σχόλιο, ατάκα, παραδοχή, επίθεση, μονόλογο.
Σε φίλο, σε εραστή, ερωμένη, συνάδελφο, συγγενή.
Δεν θα ήταν ενδιαφέρον;
Σκέφτηκες καμιά φορά ότι αυτά που λες ο άλλος μπορεί να μην μπορεί να τα διαχειριστεί και γι' αυτό δεν αντιδρά ή αντιδρά με ένα τρόπο που δεν καταλαβαίνεις;
Είναι όντως ενδιαφέρον.

Τις προάλλες, παραδέχθηκα σε μια πολύ φίλη μου, ότι με έφαγε ένας φαύλος κύκλος από τον οποίο δεν μπορώ να αποδράσω ( δες το προηγούμενο ποστ - χωρίς τη θετική πινελιά του φλερτ). Της είπα επίσης ότι δεν βρίσκω πια νόημα σε κάτι (το οποίο εννοώ) . Αυτές τις δύο ατάκες τις έριξα απλά, χωρίς κανένα απολύτως φίλτρο, σαν οβίδα.

Τί περίμενα να μου πει; Δεν ξέρω. Περίμενα να με λυπηθεί; Όχι. Τί γενικά περίμενα; Τίποτε. Απλά το έριξα. Μπορεί να ήταν σαν μια μικρή σανίδα σωτηρίας; Μπορεί τελικά.

Θυμήθηκα αυτή την ελληνική ταινεία του 2001 με τίτλο "Σώσε με".
Η περίληψη λέει "Η ταινία είναι το πορτραίτο μιας σύγχρονης γυναίκας. Κεντρική ηρωίδα η Αννα, μια κοπέλα που η λαχτάρα της να αγαπήσει και ν' αγαπηθεί, την οδηγεί σε μια σειρά από λάθη και, τελικά, σε αδιέξοδο. Παγιδεύεται στα λάθη που έχει κάνει στη ζωή της και δίνει μάχη να ξεφύγει από τον ασφυκτικό κλοιό τους. Μία ταινία που κατορθώνει με τον πιο ειλικρινή και άμεσο τρόπο να απεικονίσει για τα τραύματα και τις πληγές που κρύβονται στις ψυχές των ανθρώπων μιας μεγαλούπολης." 
Σε κάποια φάση γράφει σε ένα χαρτί τη φράση "Σώσε με". Δεν θυμάμαι καλά, αλλά αυτό το χαρτί ήταν η έκκλησή της.

Σώσε με λοιπόν.

Εν τάχει

Είναι κάτι φάσεις της ζωής σου που ξέρεις πως όσο και να προσπαθείς να έχεις ρουτίνα, το μυαλό σου και η καρδιά σου επιζητούν κάτι άλλο. Κάποιες φορές μπορείς να αγνοήσεις αυτό το ένστικτο και να είναι οκ, αλλά κάποιες άλλες όχι.
Από το 2015 μου έχει βγει ο πάτος στη δουλειά. Κάνω εκατόν πράγματα με ένα αυστηρό πρόγραμμα. Το 2019 αποφάσισα να γίνω και μαθήτρια. Από τον Ιούλη μέχρι τον Νοέμβριο, πρέπει να έζησα 1-2 κρίσεις πανικού. Από τον Νοέμβριο μέχρι το Δεκέμβριο, έπεσαν κάπως οι ρυθμοί. Για πρώτη φορά όμως ένιωσα πως το 2020 θα είναι δύσκολο από όλες τις απόψεις.
Είμαστε στις 28 Ιανουαρίου. Ζω μια δύσκολη καθημερινότητα η οποία όμως ξέρω πως θα γίνει ακόμα δυσκολότερη από το Μάρτιο και μετά. Αν είχα τη μαγική δύναμη θα τράβαγα τον Ιανουάριο από τα μαλλιά να μην φύγει. Τόσο τρέμω το μετά.

Όμως. Δώσε βάση εδώ. Όσο και αν αγχώνομαι, όσο και αν τρέχω, όσο και αν νιώθω ενοχές που πολλές μέρες δεν καταφέρνω να ξυπνήσω 6 για να μελετήσω ή δεν τρέχω τις έξτρα δουλειές μου όσο θα ήθελα, νιώθω κάτι άλλο: θέλω να παίξω στα ερωτικά μου.

Αλλά, δεν έχω ώρα. Όταν παίζω, χάνω 4-5 ώρες από την καθημερνότητα μου και πάνε όλα πίσω. Τα σαββατοκύριακα είμαι μέσα στο άγχος να κάνω πρόγραμμα για να βγάλω δουλειά  όμως δεν τα καταφέρνω γιατί ονειροπολώ.

Τί έγινε;
25 ξανά;

UT.

On dating.

Θα έλεγε κανείς πως μετά από τόσα χρόνια πρώτων ραντεβών, πρώτων γνωριμιών, πρώτων ποτών, πρώτων κουβέντων, θα καταλάβαινα αν παίζει κάτι με τον τύπο απέναντι.

Και όμως.

Εγώ η τουλίπα, που κατά τα άλλα έχω 6η αίσθηση - λέμε τώρα- , που το ένστικτό μου πολλές φορές βγαίνει σωστό, στα ερωτικά μου είμαι σκράπας. Δεν έχεις ξανασυναντήσει πιο αλλού ξημερωμένο άνθρωπο στα ερωτικά του. 

Θα ήθελα να γράψω για τα "αποτυχημένα"μου ραντεβού, όπως υποσχέθηκα αλλα τελικά, τι είναι αποτυχημένο και τι πετυχημένο; Ιδού 2 παραδείγματα. Το αποτέλεσμα είναι κάπως παρόμοιο. Ή μήπως δεν είναι; Η αποφαση δική σου.

1ο σενάριο

Γνωρίζεστε μόνο διαδικτυακά. Ο τύπος είναι αμήχανος. Το ίδιο και εσύ. Δίνετε ραντεβού σε ένα ουδέτερο χώρο, με κόσμο ώστε να μην υπάρχει αμηχανία. Είναι χαμογελαστός, το ίδιο και εσύ. Δεν υπάρχει ιδιαίτερη σωματική επικονωνία, δεν ακουμπούν χέρια, πόδια, ούτε καν κατά λάθος. Ρωτάς πράγματα για να αποκτήσετε κοινό έδαφος, ξέρεις χόμπι κλπ.. Ειναι ντροπαλός, άρα είναι λογικό. Απαντά, με λίγα λόγια. Προσπαθείς να είσαι ευχάριστη και φιλική για να μην τον τρομάξεις. Αλλά δεν πολύπάει η φάση, γιατί αν και έχετε κάποια κοινά επί της ουσίας κάπως νιώθεις πως δεν σε αφορούν αυτά που σου είπε. Περνάτε μαζί περίπου 2 ώρες. Η αλήθεια είναι πως θα ήθελες να πας σπίτι, στο κρεβάτι, μόνη σου με το Netflix. Βγαίνετε από το μπαρ, σε κοιτάει γιατί δεν ξέρει πως θα αποχαιρετιστείτε και αν θα υπάρξει δεύτερο ραντεβού. Οπότε εσύ συνειδητά, κάνεις είτε χειραψία (σαν να είσαι υπουργός) είτε κρατάς λίγη απόσταση και αποχαιρετάς χαμογελαστά χωρίς να λες κάτι άλλο. Φεύγεις.

2ο σενάριο

Γνωρίζεστε 3-4 χρόνια ήδη από κοινούς φίλους. Τον συμπαθείς, αλλά δεν είχατε ποτέ ιδιαίτερη επικοινωνία εκτός από κάποια social media σχόλια. Ξαφνικά αρχίζετε και μιλάτε. Βρίσκετε κοινά, η κουβέντα κάθε φορά μπορεί να πάει από μισή ώρα μέχρι 2-3 ώρες. Είναι ωραία. Κανονίζετε μετά από ένα μήνα να συναντηθείτε. Σε ένα κοινό χώρο, που αγαπάτε και οι δύο. Δεν είναι ραντεβού γιατί μπορεί να είστε απλά φίλοι (σωστά;). Κάθεστε στο μπαρ, αμήχανα. Αρχίζετε μιλάτε, στην αρχή δειλά όμως μετά από 1 ποτό ψιλοχαλαρώνετε. Τυχαία αγγίζετε τα πόδια σας, ίσως τα χέρια σας. Είναι άνετος μαζί σου. Εσύ είσαι προσεκτική. Στην τελική, ξέρεις ότι του αρέσει η προσωπικότητα σου αλλά δεν ξέρεις αν του αρέσεις ερωτικά. Ούτε συ ξέρεις τι θες έτσι κι αλλιώς. Είσαι προσεκτική, ίσως όχι τόσο χαλαρή όσο θα ήθελες. Στο 2ο ποτό, παίρνεις θάρρος και τυχαία αγγίζεις ένα γόνατο, ρίχνεις ένα έντονο βλέμμα που πάει άντε το πολύ 3 δευτερόλεπτα. Η ώρα περνάει, μιλάτε για πολλά θέματα, κάποια πολύ προσωπικά. Περνάτε 5 ώρες μαζί. Ακόμα δεν ξέρεις αν ήταν απλά μια καλή παρέα ή αν υπάρχει κάτι. Βγαίνετε έξω. Πρέπει να αποχαιρετιστείτε αφού ήρθατε με διαφορετικά αυτοκίνητα. Κάνεις ένα βήμα μπροστά, σκύβει σε φιλάει στο μάγουλο. Τον αγκαλιάζεις απλά. Αμηχανία. Φεύγεις.