"Τί θα κάνεις όταν τελειώσει ο εγκλεισμός;'

"Θα κόψω ένα αεροπορικό εισιτήριο. Ναι, αυτό θα κάνω", του είπα όταν με ρώτησε.
"Δεν θες να πας μια εκδρομή;", με κοίταξε απορημένα.
Ένιωσα κάποια ενοχή που προτιμούσα άλλες χώρες από την εξοχή της Κύπρου.
Μα δεν μπορούσα να πω ψέματα. Θέλω ένα ταξίδι εκτός.
Γιατί πεθύμησα εμενα, ως ταξιδιώτη.
Αυτό το αίσθημα της ανακάλυψης νέων δρόμων, νέων γειτονιών, νέων χρωμάτων, νέων μυρωδιών.
Την ιδέα του "νέου". Αυτό πεθυμώ. Και ας μην είναι αυτό αποτέλεσμα μόνο του παρόντος εγκλεισμού.
Πεθυμώ εκείνο το συγκεκριμένο λεπτό που νιώθεις συμπυκνωμένα όλα εκείνα μέσα σου, όταν πρωταντικρίζεις το καινούριο. Μια περιέργεια αλλά συνάμα την αναζήτηση της οικειότητας προσπαθώντας υποσυνείδητα να συγκρίνεις αυτό το καινούριο με εκείνα που ήδη ξέρεις.
Πεθυμώ να ακούσω άλλες γλώσσες, άλλες διαλέκτους. Από εκείνες που μπορεί να αρπάξω μια λέξη και να υποθέσω τι με ρωτάει ο σερβιτόρος ή κάποιος στο δρόμο που ίσως θεώρησε ότι είμαι ντόπια.
Πεθυμώ νέες γεύσεις, νέα κρασιά, νέα ποτά, νέες μάρκες νερών, νέα παγωτά, νέα γλυκά. Νέες συνήθειες. Το εσπρέσο στα όρθια σε μια γειτονιά της Ρώμης, την μπίρα την αρτιζανάλ στη χώρα των Βάσκων, τη γεύση της ντομάτας στη Τοσκάνη, τη μυρωδιά του καζάν ντιπί στο μικρό συνοικιακό ζαχαροπλαστείο στην Κωνσταντινούπολη. Είμαι junkie, εθισμένη στις αισθήσεις. Γεύσεις, μυρωδιές, χρώματα, χροιές. Θέλω συνέχεια νέα ερεθίσματα.
Πεθυμώ να ξεβολεύομαι, να χάνομαι σε δρόμους, να μην ξέρω πως να μιλάω στους ντόπιους, να νιώθω άβολα αν κοιτάω στα μάτια στο μετρό και αν παραγγέλνω σωστά τον καφέ μου.
Πεθυμώ τις πλατείες, ξέρεις τις πραγματικές πλατείες. Εκείνες που είναι γεμάτες κόσμο, cafe και πλανόδιους μουσικούς και πολύ κόσμο να κάθεται στα σκαλιά των μουσείων και των κτιρίων.
Πεθυμώ να κάθομαι σε ένα παγκάκι, κουρασμένη από το περπάτημα και να κοιτάω γύρω μου. Και να μην νιώθω ενοχές ότι θα έπρεπε να δουλεύω ή να διαβάζω. Απλά να είμαι παρούσα στη στιγμή.
Πεθυμώ να γεμίσει το μάτι και η ψυχή μου τα χρώματα του κόσμου.