Για να είμαι ειλικρινής, παίζει πρώτον να μην θεωρώ ότι έχει τελειώσει όλο αυτό και, δεύτερον να είμαι το μόνο άτομο παγκυπρίως που δεν χαίρεται για το υποτιθέμενο "τέλος".
Από τις 11 του Μάρτη που είμαι σπίτι μέχρι τώρα, πέρασαν περίπου 2 μήνες.
Αυτούς τους δύο μήνες ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν.
Είχα δουλειά να κάνω τις πρώτες βδομάδες, είχα διαβάσματα, είχα γενκά πολλά.
Τις τελευταίες 1-2 βδομάδες ίσως έχω χαλαρώσει λίγο. Όχι γιατί έχω λιγότερη δουλειά, αλλά γιατί μάλλον προσαρμόστηκα σε αυτούς τους ρυθμούς.
Περνώ καλά. Στην κοσμάρα μου, με μια ρουτίνα που έχω δημιουργήσει.
Ξυπνάω αργά ( πρέπει σιγά σιγά να επιστρέψω στο 7 πμ), κοιμάμαι αργά (αϋπνίες και κουβέντες στις 2 το πρωί), κάνω πρωινό και κάθομαι στο γραφείο λίγο πριν το μεσημέρι. Θα μαγειρέψω, θα φάω, θα κάνω λίγο διάλειμμα και μετά ξανά δουλειά, social media μέχρι την ώρα που θα πάω βόλτα.
Έχω γράψει το πρόγραμμα μου σε άλλο κείμενο.
Το θέμα είναι πως μου αρέσει πολύ αυτό. Ή μαλλον μου αρέσω εγώ σε αυτό. Σκέφτομαι πιο ουσιαστικά. Βασικά σταμάτησε ο χρόνος και πρόλαβα να ηρεμήσω λίγο. Σαφώς δεν έχω κάνει όλα όσα θα ήθελα μέσα σε 2 μήνες π.χ. να προγραμματίσω το μέλλον μου, να μάθω να ψήνω ψωμί, να κάνω όλα τα ντουλάπια, να κάνω το κορμί-φέτες με youtube βιντεάκια.
Από την άλλη, δεν κατάλαβα πως πέρασε πραγματικά ο καιρός. Θα μπορούσα να είμαι πιο παραγωγική. Ναι. Αλλά αυτό δεν έγινε. Ίσως γιατί έπρεπε να κατεβάσω ταχύτητες για να επιβιώσω.
Δεν θέλω να πάω πίσω στη δουλειά. Ούτε θέλω να συναναστραφώ με συναδέλφους. Σίγουρα δεν θέλω να πήζω στην κίνηση, να μαλώνω με κόσμο, να τρέχω και να μην προλαβαίνω τη ζωή μου. Αυτό δεν το πεθυμώ.
Επίσης δεν θέλω να τελειώσει η καραντίνα γιατί αυτό σημαίνει οτι θα πρέπει να ξαναπιάσω τη ζωή μου από εκεί που την άφησα. Κάτι που με λυπεί αφάνταστα. Διαπίστωσα σήμερα ότι όλα στη ζωή μου είναι μια υποχρέωση: Πρέπει να είμαι σε μια δουλειά που δεν θέλω, πρέπει όταν φυγω από αυτή τη δουλειά να κάνω κάτι συγκεκριμένο που μόνο το αρνητικά του βλέπω και όχι τα θετικά, πρέπει να βρω κάποιο να παντρευτώ να κάνω παιδιά γιατι δεν με παίρνει ο χρόνος και γιατί με έχουν πρήξει οι γονείς μου, πρέπει να διαβάζω, πρέπει, πρέπει, πρέπει.
Με αδικείς που θέλω να μείνει σταματημένος ο χρόνος;
Φέρε μου την καραντίνα μου πίσω.
Με έχει βολέψει η καραντίνα κάπως και μένα με τους ρυθμούς λίγο. Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια δεν έχω πρόβλημα με τις ώρες μου γιατί "πιάνω δουλειά" την ώρα που πρέπει. Δεν βιάζομαι να προλάβω να "κτυπήσω κάρτα".
ReplyDeleteΔεν έχω προλάβει να κάμω τίποτα από αυτά που έλεγα και εγώ ακόμα γιατί έχω και τους τρεις μικρούς ανθρώπους στο σπίτι που προσπαθώ να μην τους πιάσει πελλάρα που έχουν περιοριστεί και αυτοί στο σπίτι. Να βρίσκω πράγματα να κάμνουν την ώρα που δουλεύω που να μην έχει να κάνει με οθόνες το πιο δύσκολο μου.
Αλλά αυτή την μικρή χαλαρότητα που υπάρχει τώρα θα μου λείψει πάρα πολύ.
Εσυ εχεις και τα παιδια στο σπιτι, που ηταν ακομα πιο μεγάλη πρόκληση.
DeleteΑπό την αλλη, είδες ότι θα το πεθυμήσεις και εσυ.
Σε νιώθω και εγώ τα ίδια. Η καραντινα ήταν χρόνος για να υπαρξουμε για τον εαυτό μας και μονο...
ReplyDeleteΗταν ενα ειδος δώρου. Και δεν θα βάλω εισαγωγικά στη λέξη δώρο.
DeleteΤουλίπα μου όχι, με αυτά τα δεδομένα, δεν σε αδικώ. Ούτε κι εγώ θα ήθελα να τελειώσει! :)
ReplyDeleteΑπό την άλλη εγώ πιέστηκα απίστευτα και είμαι πολύ χαρούμενη που τελειώνει.
Είναι ανάλογα ο καθένας μας πώς βίωσε την όλη κατάσταση.
Υποθετω πιεστηκες λογω δουλειας; Ευχομαι οντως να εισαι καλυτερα σε λιγες μερες.
DeleteΠερασα παρα πολυ ωραια στην καραντινα, κυρίως γιατί έφυγε πολύ πρήξιμο απο πάνω μου. Πάρα πολύ όμως.
Λόγω δουλειάς και καραντίνας παράλληλα, λόγω του ότι ο αρραβωνιαστικός μου πιέστηκε πολύ περισσότερο στη δουλειά του, λόγω της έλλειψης ελευθερίας (μου φάνηκε πολύ δύσκολο το 1 μήνυμα τη μέρα), λόγω του ότι σταμάτησαν και ανατράπηκαν τα πάντα, χωρίς ορίζοντα (για πολλές εβδομάδες) πότε θα ξανανοίξουν.
DeleteΑ και λόγω της καθαρίστριας! Μισώ το καθάρισμα, κάνω τα βασικά. (Διαχωρίζω το μαγείρεμα :) ). Οπότε προστέθηκε κι αυτό στην ήδη πιεστική καθημερινότητα.
DeleteΣκέψου ότι εμείς πηγαίναμε δουλειά με περισσότερη πίεση, τα μεταπτυχιακά μας (άρα και το διάβασμα συνεχίζονταν), προστέθηκαν και όοολες οι δουλειές του σπιτιού, συν την ψυχολογική πίεση από όλα τα υπόλοιπα.
Τα άλλα είναι πιο ρηχά. Μου έλειψε να πάω για τα νύχια μου, να βάψω το μαλλί μου, να έχω την επιλογή αν το χρειάζομαι να κάνω έναν καθαρισμό ή ένα μασάζ. Το ότι έκλεισε το γυμναστήριο (είμαι ο τύπος που μια πάει και μια δεν πάει φυσικά, αλλά είναι άσχημο να μην έχεις επιλογή. Τώρα ήμουν στην φάση που πήγαινα λόγω γάμου). Το ξέρω, δεν είναι ζωτικής σημασίας αυτά.
Απλά επειδή όλα αυτά ήταν η ρουτίνα μου, για μένα συνέβαλαν στο ότι με πίεσε αυτή η περίοδος. Νιώθω τραγικά άσχημα όταν νιώθω ότι κάποιος με κλείνει σε κλουβί και μου περιορίζει τον αέρα. Άμα ξέρω ότι η πόρτα είναι ορθάνοιχτη να φύγω μπορώ να κάτσω στο ίδιο μέρος για πάντα, αν είναι δική μου επιλογή. Όταν με κλειδαμπαρώνουν πνίγομαι.
Οσα περιγραφεις ειναι καθαρα θεμα δικης σου διαχειρισης. Οποτε αυριο που θα τελειωσει η καραντινα, θα νιωσεις καλυτερα ειμαι σιγουρη αλλα απο την αλλη θα προκυψουν αλλα. Σιγα σιγα. Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου.
Delete