Η Μέρα της Μαρμότας

Το Γενάρη που μας πέρασε, κάπου έγραψα ότι έτρεμα το 2020 γιατί ήξερα πως θα ήταν δύσκολο και επίπονο. Και παρακάλεσα να μην τελειώσει ο Γενάρης.
Ήθελα να σταματήσει ο χρόνος.
Και να που σταμάτησε. Κυριολεκτικά και παγκόσμια.

Οι μέρες κυλάνε ήρεμα σχετικά - σήμερα είχα νεύρα, δεν ξέρω γιατί - , γρήγορα, χωρίς να είναι ιδιαίτερα εποικοδομητικές.
Σκεφτόμουν οτι θα μείνω σπίτι εσώκλειστη και θα είναι ευκαιρία να προγραμματίσω το μέλλον μου και να διαβασω.
Βλακείες.
Δεν έχω κάνει τίποτε. Οκ δουλεύω ατελείωτα με μικρά διαλείμματα να μιλήσω λίγο στο τηλέφωνο με γονείς και φίλους. Μέχρι να σηκωθώ από την καρέκλα, να φτιάξω κάτι να φάω, να πάω μια βόλτα στη γειτονιά (γιατί με δείχνει μισό κιλό πάνω η ζυγαριά από τα προχθες; Δεν εφαγα KFC!), πάει 8. Δεν θα προγραμματισω το μέλλον μου στις 8, πόσο μάλλον να διαβάσω εκείνα τα τεχνικά πράγματα.
Στις 830 μπορεί να δω ειδήσεις ή να μιλήσω με τον  κολλητό στην Αθήνα. Καμιά φορά θα πιω μαζί του ενα ποτήρι κρασί (όχι κάθε μέρα). Δεν θα δω Netflix γιατί δεν βρήκα κάτι που να θέλω να δω ή απλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ να δω τίποτε άλλο εκτός από το The Big Bang Theory.
Πάει 11. Μπαίνω κρεβάτι. Χαζεύω το κινητό. Διαβάζω 1-2 σελίδες από βλαμμένα βιβλία (τουτέστιν με κανένα βάθος).
Τελείωνει. Τη επόμενη, το ίδιο.
Έτσι ειναι η ζωή μάλλον στο κενό, όταν σταματάει ο χρόνος.
Σαν Μέρα της Μαρμότας.