Είναι κάτι φάσεις της ζωής σου που ξέρεις πως όσο και να προσπαθείς να έχεις ρουτίνα, το μυαλό σου και η καρδιά σου επιζητούν κάτι άλλο. Κάποιες φορές μπορείς να αγνοήσεις αυτό το ένστικτο και να είναι οκ, αλλά κάποιες άλλες όχι.
Από το 2015 μου έχει βγει ο πάτος στη δουλειά. Κάνω εκατόν πράγματα με ένα αυστηρό πρόγραμμα. Το 2019 αποφάσισα να γίνω και μαθήτρια. Από τον Ιούλη μέχρι τον Νοέμβριο, πρέπει να έζησα 1-2 κρίσεις πανικού. Από τον Νοέμβριο μέχρι το Δεκέμβριο, έπεσαν κάπως οι ρυθμοί. Για πρώτη φορά όμως ένιωσα πως το 2020 θα είναι δύσκολο από όλες τις απόψεις.
Είμαστε στις 28 Ιανουαρίου. Ζω μια δύσκολη καθημερινότητα η οποία όμως ξέρω πως θα γίνει ακόμα δυσκολότερη από το Μάρτιο και μετά. Αν είχα τη μαγική δύναμη θα τράβαγα τον Ιανουάριο από τα μαλλιά να μην φύγει. Τόσο τρέμω το μετά.
Όμως. Δώσε βάση εδώ. Όσο και αν αγχώνομαι, όσο και αν τρέχω, όσο και αν νιώθω ενοχές που πολλές μέρες δεν καταφέρνω να ξυπνήσω 6 για να μελετήσω ή δεν τρέχω τις έξτρα δουλειές μου όσο θα ήθελα, νιώθω κάτι άλλο: θέλω να παίξω στα ερωτικά μου.
Αλλά, δεν έχω ώρα. Όταν παίζω, χάνω 4-5 ώρες από την καθημερνότητα μου και πάνε όλα πίσω. Τα σαββατοκύριακα είμαι μέσα στο άγχος να κάνω πρόγραμμα για να βγάλω δουλειά όμως δεν τα καταφέρνω γιατί ονειροπολώ.
Τί έγινε;
25 ξανά;
UT.
Λοιπόν, Τουλίπα μου αγαπημένη, σπάνια γράφω σχόλια πια αλλά μ' αυτά που διάβασα στο ποστ σου, σφίχτηκε η καρδιά μου. Γιατί, ρε κορίτσι μου, θες κι επιδιώκεις να ζεις σαν ρομπότ; Γιατί αυτό ακριβώς περιγράφεις ότι κάνεις από το 2015. Αντιλαμβάνομαι ότι οι δουλειές μας μπορεί να μας οδηγήσουν σε τέτοια μονοπάτια, είτε γιατί παθιαζόμαστε μαζί τους (ιδανικά) είτε γιατί πατωνόμαστε να έχουμε έναν ικανοποιητικό μισθό για να κάνουμε άλλα όνειρα μας πραγματικότητα: ταξίδια, σπίτι, έξοδοι, χόμπι, u name it, είτε και τα 2. Αλλά, ρε παιδί μου, επέλεξες συνειδητά να γίνεις και μαθήτρια με όλη αυτήν την πίεση που ήδη δεχόσουν; Μη με πάρεις στραβά, δεν έχει καμιά/κανένα που να πιστεύει περισσότερο από μένα στη δια βίου μάθηση, αλλά για κάθετι που κάνουμε είναι καλά να ζυγίζουμε τα καλά που θα μας φέρει, σε σχέση με όλα αυτά που θα μας πάρει. Τόσο στη δουλειά, όσο και στη μάθηση, στα χόμπι, στις σχέσεις, παντού. Και χαίρομαι πάρα πολύ, έχω να σου πω, που η καρδιά και το μυαλό σου επαναστατούν γιατί αυτά άλλα θέλουν κι αποζητούν. Άκουσε τα και άσε τα να σε χαλαρώσουν. Φτάνει πια να ελέγχεις τα πάντα, αφέθου στον φόβο, στο ρίσκο, στο καρδιοχτύπι το υγιές αυτή τη φορά. Δεν ξέρω αν θα το ονόμαζα συμπεριφορά 25χρονου ατόμου το να θες έρωτα, δεν έχουν ηλικία τα θέλω. Σίγουρα πάντως αυτό που κάνεις τώρα είναι να προσπαθείς να ζεις άχρονα. Πάτα pause, σε παρακαλώ, σε ότι σε στρεσάρει και το ξαναπιάνεις όταν και αν είναι καλύτερο το timing. Ζήσε πολλά όμορφα τώρα, νιώθω πως σου λείπουν...και είναι τα μόνα που σίγουρα έχεις.
ReplyDeleteTravelbug,
DeleteΜε ψιλοδιέλυσε λίγο το σχόλιό σου :)
Δυστυχώς δεν έχω επιλογή να πατήσω pause. Τα έχω κάνει χειρότερα, από τη μέρα που έγραψα αυτό το post.
Πιο πολλή δουλεια.
Νομίζω δεν θα είναι καλύτερο το timing...αυτό που κάνω τώρα, θα καθορίσει την πορεία μου για τα επόμενα χρόνια που θα επιλέξω να δουλεύω. Άρα τώρα και όχι μέτά. Δυστυχώς μέχρι τώρα δεν είναι ομαλή η πορεία.
Θα δείξει.
Πάω στο κλουβί μου.
Σε ευχαριστώ ξανά :)
Κουράγιο, εμείς εδώ είμαστε να μας τα λες πάντως, ίσως είναι μια ανακούφιση xx
Deleteremember to breathe
ReplyDeleteThis comment has been removed by the author.
Deleteόχι δεν είναι κατάντια, ούτςε πρέπει. Είναι μιά φυσική διεργασία που χρειάζεται να γίνεται στο αυτόματο, ΠΡΩΤΗ απ' όλα... ούτε χρειάζεται προσπάθεια, άσε πίσω σου ότι σε ασφυκτιά
DeleteΣυνειδητα τις προάλλες, όταν βόλταρα στην γειτονιά - γιατί τελικά το περπάτημα είναι η μόνη διέξοδος- ανάπνεα συνειδητά. Μετράω ως το 7 εισπνοή, μετράω ως το 8 σταδιακή εκπνοή.
Delete