Friday, March 06, 2020

Το γκελ

Υπάρχει το εξής φυσικό φαινόμενο: Όταν πέσεις με φόρα στη θάλασσα με τα πόδια και αγγίξουν την άμμο, τότε αυτόματα, το σώμα σου θα αντισταθεί και τα πόδια σου θα τεντώσουν προς τα πάνω για να βγεις στην επιφάνεια. Κάνουν δηλαδή ένα γκελ.

Έτσι είναι και στη ζωή. Όταν πέφτεις σε κάποια φάση θα κάνεις γκελ και θα ανέβεις.
Όσο πιο μεγάλη θέληση, όσο πιο πολύ νεύρο έχεις, τόσο πιο γρήγορα θα ανέβεις στην επιφάνεια.

Το 2020 μου όπως θα έχεις διαβάσεις, δεν είναι μια απλή βόλτα στο πάρκο.
Έχει πολύ πράμα. Δικό μου εσωτερικό, αλλά κυρίως, εξωτερικές καταστάσεις που δυστυχώς δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να εμποδίσω.
Ίσως μερικές...ίσως να έπρεπε να τους δώσω πολύ πιο μικρές διαστάσεις. Πιθανόν. Αλλά βλέπεις, όταν θες να ζήσεις ένα παραμύθι...το κάνεις χολιγουντιανή παραγωγή, χωρίς να υπάρχει budget. Και χρεωκοπείς. Τέλοσπαντων.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι σήμερα 6 Μαρτίου 2020, 2 μήνες και 6 μέρες μετά, βλέπω πιο καθαρά, πέντε πράγματα.
Μέρα με τη μέρα, πολεμώ περισσότερο να ανέβω στην επιφάνεια πιο γρήγορα.

Η χειρότερη στιγμή ήταν μια Παρασκευή νύκτα, μέσα Φεβρουαρίου που με βρήκε στα πατώματα να διερωτούμαι, γιατί όλα - εξαίρεση οι φίλοι όπως ξανάπα - μου πήγαιναν τόσο κόντρα όσο ποτέ άλλοτε. Απάντηση δεν πήρα. Αλλά θυμάμαι εκείνη τη νύκτα. Πολύ σκοτεινή. Και πρώτη φορά κάθισα κυριολεκτικά στο πάτωμα της κουζίνας. Το ποτήρι με το ουίσκι μου λειπε και είχα σκηνή από ταινεία.

Τις τελευταίες 2- 3 μέρες το παλεύω. Να σηκώνομαι όταν πέφτω για συγκεκριμένα πράματα. Μιλω με τις κολλητές μου για να τα βγάλω όλα από μέσα μου, για να μου φύγει η απογοήτευση. Μου περνάει. Οι φίλες δεν φεύγουν. Σημαντικό.
Σκέφτομαι το μέλλον μου, τουλάχιστον στο επαγγελματικό. Βγάζω σιγά-σιγά άκρη. Πάντα ήμουν άνθρωπος της επαγγελματικής πορείας ("καριέρας") και τώρα είναι καιρός για ένα τεράστιο βήμα. Τεράστιο όμως. Νιώθω καλά. Νιώθω ότι ειναι σωστή κίνηση στο σωστό χρόνο.

Σκέφτομαι κάποια οικογενειακά. Θα τα βρούμε. Με κάποιο τρόπο.

Τα προσωπικά τα σκέφτομαι; Μετά το crash and burn που ακόμα στο μυαλό μου παραμένει ένα ερωτηματικό, ίσως να αφεθώ. Να ηρεμήσω. Δεν ξέρω τι θα γίνει. Σίγουρα πια, θα είμαι πιο προσεκτική. Λιγότερο με τα μούτρα. Πολύ λιγότερο.

Διαβάζω για τα μαθήματα μου καλύτερα, πιο συγκεντρωμένα. Δυσκολεύτηκα πολύ τις τελευταίες μέρες να συγκεντρωθώ. Κρίμα ήταν, σωστό δεν ήταν, αλλά αυτό ήταν.
Όμως την επόμενη βδομάδα έχω εξετάσεις. Θα το προσπαθήσω. Στείλε θετική ενέργεια. Θέλω πολύ αυτό το πτυχίο.

Ωραία τα γκελ. Και πιο ωραία, όταν φτάσεις στον πάτο και συνειδητοποιήσεις πως the only way is up.


4 comments:

  1. Εγώ θα κρατήσω το "..., σωστό δεν ήταν, αλλά αυτό ήταν..." μεγάλο βήμα

    it's a marathon, not a sprint Tulip dear

    ReplyDelete
    Replies
    1. I suppose you 're right...
      (Έμαθα από παιδί να τρέχω sprint. Κάτσε να ξεμάθεις τώρα)

      Delete
  2. Ο πάτος και οι όποιες ενέργειες και τα συναισθήματα που τον συνοδεύουν δεν μ αρέσει καθόλου, το γκελ όμως είναι συνειδητά υπέροχο.
    Είναι ωραία οταν υπάρχουν δρόμοι και παραθυράκια.
    Είναι ωραίες οι φάσεις με τις μεγάλες αποφάσεις που σηματοδοτούν νέα αρχή.

    Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου στο πάτωμα, θυμάμαι όμως τον εαυτό μου να κοιμάται άπειρες ώρες στον καναπέ κι ένα πηγάδι από το οποίο ήθελα να βγω.

    Αυτά, κατά καιρούς παίρνουν διάφορες μορφές, ηπιότερες, δυσκολότερες κλπ
    Το θέμα, η ουσία είναι στο γκελ, πόσο θα το επιθυμούσα και για τον εαυτό μου.

    Όλα θα πάνε καλά τουλίπα :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Οι άπειρες ώρες στον καναπέ και το πηγάδι, είναι επίσης ένας δύσκολος πάτος. Εύχομαι να σου συμβαίνουν όλο και πιο αραιά και πιο ανάιμακτα.
      Το γκελ εχει να κάνει με το να πιαστείς από 1-2 πράγματα. Μπορεί να μην είναι τα σημεία που θα ήθελες ιδανικά να γίνουν καλύτερα ( π.χ. να έχεις δουλειά τώρα), αλλά θα σε βοηθήσουν να ανέβει η ψυχολογία σου. Και ακολούθούν και τα άλλα.

      Θα πάνε καλά fish eye :)

      Delete