2016, έλα είμαι έτοιμη

Απολογισμό του 2015, δεν θα κάνω αυτή τη φορά.

Έχω διηγηθεί σε τόσο πολύ κόσμο, όλα όσα έγιναν που με οδήγησαν στο να παραιτηθώ και να γίνω freelancer και μετά έχω πει τόσες πολλές φορές, πως είναι η ζωή του freelancer, που νιώθω ότι έκανα δεκάδες απολογισμούς κατά τη διάρκεια του χρόνου.

Θα βάλω όμως στόχους. Πέρσι και πρόπερσι, νομίζω πως δεν έβαλα. Γιατί θα βάλω φέτος; Γιατί βαρέθηκα που είμαι παντού αλλά ταυτοχρόνως πουθενά. Είμαι χαμένη.

Θα μου πεις, ζω ένα μεταβατικό στάδιο. Σαφώς. Έχω πάρει τον κουβά της ζωής μου και τον αναποδογύρισα φέτος. 

Όμως, πεθυμώ πια, πράματα πιο χειροπιαστά.

Πεθυμώ έναν ωραίο, γεμάτο και ουσιαστικό έρωτα. Όχι επιφανειακό, όχι αυτές τις βλακείες που έκανα τα τελευταία χρόνια.  Έναν άνθρωπο που να θαυμάζω, που να είμαι περήφανη που είμαι δίπλα του. Αυτό πεθυμώ.

Άρα στόχος του 2016; Αισιοδοξία στον έρωτα; Μάλλον χαλαρότητα  και θετικότητα. 

Θέλω επίσης στα επαγγελματικά, να κάνω εκείνα που είχα στο μυαλό όταν παραιτήθηκα. Τα πιο δημιουργικά. Που θα με πάρουν ταξίδια, που θα γνωρίσω νέο κόσμο, που θα μπορώ να αναπτύσσομαι.Workaholic με λένε οι φίλοι μου, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν είναι αυτό μόνο.

Το 2016 θέλω να είμαι πιο κοντά στους φίλους μου. Το 2015 ήταν όμορφα σε αυτό τον τομέα, γιατί πραγματικά ήμουν τυχερή. Φίλοι στα μπαλκόνια, φίλοι στα εύκολα, φίλοι στα δύσκολα, όμορφες κουβέντες.

Το 2016, θέλω να πετάξω από πάνω μου όλα τα κολλήματα που έχω. Δεν θέλω πια να κάθομαι στο μπαρ και η γλώσσα του σώματος μου να είναι κουμπωμένη. Χθες το βράδι ήμουν έξω και από αμηχανία, κάθισα κάπως. Διαπίστωσα πως ήμουν σαν σταυρόκομπος. Χωρίς υπερβολή. Δεν θέλω κόμπους, θέλω σχοινιά λυμένα και ελεύθερα.

Το 2016 θέλω εμένα, όπως είμαι χωρίς τα περιττά.

Καλή χρονιά :)
xx

Προσθαφαιρέσεις

Οι φίλοι που πάνε και έρχονται.

Αυτοί που τους βρήκες όταν ήσουν πολύ μικρός για να μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς τα "νοήματα πίσω από τις λέξεις". Αυτοί μένουν.

Αυτοί, που πέτυχες εντελώς τυχαία στη ζωή σου, αλλά τελικά όχι και τόσο τυχαία σε εκείνη τη συγκεκριμένη φάση. Αυτοί μένουν.

Αυτοί, που μένουν στα δύσκολα σου και στα εύκολα σου, ειδικά εκείνα που δεν χρειάζεται να εκφράσεις με λέξεις. Αυτοί μένουν.

Εκείνοι που τους καλύπτει ένα νέφος, ανειλικρινούς παρουσίας. Γιατί είστε φίλοι; Τί σας έφερε μαζί; Απροσδιόριστο. Εκείνοι φεύγουν.

Εκείνοι που γύρισες και έψαξες όταν το είχες ανάγκη και δεν ήταν εκεί. Και που μάλιστα, έψαξες, βρήκες αλλά δεν ήταν εκεί. Εκείνοι φεύγουν.

Εκείνοι, που στα εύκολα σου σε κοιτάνε περίεργα και στα δύσκολα σου καθόλου. Εκείνοι φεύγουν.

Κάπως έτσι η ίδια η ζωή κάνει τη σούμα, χωρίς να της το ζητήσεις.

Mind Games

Ναι, ναι πάλι χάθηκα.

Όχι, δεν ερωτεύτηκα (ναι σιγά μην συμβεί δηλαδή...).

Ούτε είμαι σε μια εξωτική χώρα. Ούτε γυρίζω τον κόσμο.

Απλά δουλεύω.

Και το δουλεύω του freelance είναι διαφορετικό από το δουλεύω του κανονικού υπαλλήλου.

Για παράδειγμα, μόνο και μόνο που όλοι για τους οποίους δουλεύεις θεωρούν ότι τους ανήκεις, είναι αρκετό για να αναποδογυριστεί το πρόγραμμα της μέρας, της βδομάδας, του μήνα σου.

Επίσης, δεν σε παίρνει να πεις μια μέρα " δεν πα να γαμηθεί; Θα πάω θάλασα ή μια εκδρομή! Αφού είμαι freelancer. Είναι από τα καλά της δουλειάς". Μόλις πάρεις αυτή την απόφαση και την πραγματοποιήσεις, την επομένη θα σου έρθουν δουλειές και εκκρεμότητες που θα σε κάνουν να μετανιώσεις την ώρα και την στιγμή που πήγες να το παίξεις "free".

Το άλλο, ως freelancer, πρέπει να έχεις έννοια συνέχεια για όλα. Από τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσεις, μέχρι το πως θα εξασφαλίσεις τα νέα πρότζεκτ.

Και τα λοιπά, και τα λοιπά.

Οπότε δεν είναι η πιο εύκολη περίοδος. Το μετανιώνω; Φυσικά και όχι.

Θα άλλαζα  κάτι;

Μπορεί να έλεγα όχι σε 1-2 πρότζεκτ που ήρθαν και με βρήκαν από την αρχή. Έτσι θα αναγκαζόμουνα να βρεθώ, πραγματικά χωρίς δίκτυ ασφαλείας. Και αυτό ίσως να με έφερνε πιο εύκολα και ενδεχομένως, πιο γρήγορα, στην δική μου αλήθεια και τα θέλω μου.

Κάπως έτσι κυλούν οι μέρες και οι νύκτες μου.

Σε μια αβέβαιη αλλά αρκετά ήρεμη κατάσταση. Λες και πρόκειται να συμβεί κάτι πιο σημαντικό στο μέλλον. Δεν ξέρω, έτσι νιώθω πάντως.

Εν τω μεταξύ, όταν αφήσεις κάποιες σταθερές, για παράδειγμα τη δουλειά και το ωράριο, μπαίνεις σε μια κατάσταση, όπου αμφισβητείς πολλά από τα μέχρι τώρα δεδομένα σου.

Για παράδειγμα, θέλω αυτή τη δουλειά; Και αν ναι, ηθικά που στέκομαι; Στέκομαι κάπου καν; Το κάνω για τα λεφτά; Θέλω να με πάρει κάπου ως άνθρωπο;

Ή το παίρνεις παραπέρα. Θέλω αυτή την καθημερινότητα; Με ικανοποιεί ο κόσμος γύρω μου; Είμαι εγώ 100% ο εαυτός μου; Τί τους δίνω;

Όλα αυτά. Μικρές, ασήμαντες ( μπορεί και όχι) στιγμές που είναι αρκετές για να γεμίσουν ένα 24ωρο με σκέψεις.

Πάω να κάνω έναν καφέ και να συνεχίσω τη δουλειά μου.

On Love

" When I saw you, I fell in love, and you smiled because you knew"

Αυτό. Τίποτα λιγότερο.

Αυτό

Αυτό που φοβάσαι για τις επιλογές σου αλλά, σσσσσσ.....μην το μάθει κανείς.

Αυτό που δεν θες να κοιμηθείς το βράδι γιατί τρέμεις τι θα σου ξημερώσει την επομένη.

Αυτό που διαπιστώνεις ότι απλά αργά και σταθερά γίνεσαι εκείνο από το οποίο προσπάθησες να ξεφύγεις και νόμιζες πως τα είχες καταφέρει. Στην προκειμένη, την προηγούμενη δουλειά.

Αυτό που δεν είσαι σίγουρη αν τα πας καλά. Σκέφτεσαι πως όχι, αν και οι άλλοι σου λένε ναι. Δεν τους αντικρούεις όμως. 

Αυτό που το μόνο που θες να κάνεις είναι να είσαι σε έναν καναπέ με αυτό τον άνθρωπο που σκέφτεσαι, που ποθείς, που δεν του το πες ακόμα. Να είστε αγκαλιασμένοι, τα σώματα να εφάπτονται. Να μην μιλάτε. Ή μάλλον να συλλαβίζετε. Αυτό είναι το αρκετό για σένα. Το δικό σου αρκετό. Που δεν σε νοιάζει να το εξηγήσεις σε κανέναν. Αυτό...

Αυτό που οι σκέψεις σου δεν κάνουν νόημα πια ούτε σε σένα.

Αυτό που φοβάσαι τόσο πολύ για το που πας.

Αυτό που κάνεις σενάρια στο μυαλό που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει. Αλλά γιατί να σε νοιάζει αν θα τα καταλάβει κάποιος; Δεν θα αλλάξει κάτι. Γιατί αυτό είναι κάτι που μόνο εσύ νιώθεις.

Και...Αυτό που ξέρεις ότι τούτο το κείμενο θα το διαβάσουν μερικοί φίλοι σου και θα σε κοιτάνε παράξενα.

Μην μου στείλετε μηνύματα, μην με ρωτήσετε, μην κάνετε τίποτα.

Είναι αυτό το δικό μου, που δεν κάνει νόημα, παρά μόνο σε μένα.

Σεπτέμβρη, είσαι βλάκας.

Τελικά, ο Σεπτέμβρης, όχι μόνο δεν έσκασε, αλλά συνεχίζει αλύπητα να δηλώνει πως είναι ο μήνας που θα ανατραπούν όλα - εδικά τα συννεφάκια του καλοκαιριού.

Ο Σεπτέμβρης, είναι πολύ σκληρός και ολίγον ντι μαλάκας. Καταρχάς, είναι ο μήνας που αρχίζει η καθημερινή ρουτίνα. Το ξύπνημα, τα ωράρια, οι δουλειές, τα σχολεία κλπ. Οτι χαλαρώσεις είχες το καλοκαίρι, ξέχνα τες.

Είναι κυρίως όμως ο μήνας, που όπως είπα και πριν, γκρεμίζει όλα εκείνα τα ωραία καστράκια που έκτισες στην άμμο του καλοκαιριού.

Φαντασιώθηκες ας πούμε ότι θα τα φτιάξεις με εκείνο το τύπο ήθελες όλο το καλοκαίρι; Που πίστευες τα σημάδια ήταν ολοφάνερα, αφού μιλάγατε σχεδόν συνέχεια στο τηλ., σου έκανε Like όλα σου τα post ( είναι και αυτό μια ένδειξη, ας μην κοροϊδευόμαστε); Θα μείνεις στη φαντασίωση.
Ο Σεπτέμβρης, θα έρθει ως τσουνάμι και θα σου διαλύσει τις φαντασιώσεις πριν προλάβεις να ψελλίσεις τη λέξη "έρωτας". Γιατί πολύ απλά " αυτός δεν είναι για σένα και πρέπει να προσγειωθείς επιτέλους σε μια ρεαλιστική πραγματικότητα".

Και προσγειώνεσαι. Με τα οπίσθια. Και πονάει. Αλλά ντρέπεσαι να το παραδεχθείς.

Όλο το καλοκαίρι πίστευες ότι θα έρθει το φθινόπωρο και θα κάνεις 2 ταξίδια. Ένα στην κοντινή Αθήνα και ένα κάπου πιο ευρωπαϊκά. Ε , να μην κτυπήσεις μια Πράγα; Έστω μια Ρώμη; Ακόμα και εκείνη την Ιορδανία; Ναι ρε παιδί μου, τρεις μήνες έχει το φθινόπωρο, θα πας το ένα το Σεπτέμβρη και το άλλο το Νοέμβριο. Όχι, προς τα τέλη όμως του φθινοπώρου γιατί θα πας και ένα ταξίδι τα Χριστούγεννα. Όλα κι όλα, τα Χριστούγεννα εκτός Κύπρου είναι υπέροχα. 

Αλλά. Έρχεται αυτός. Ό Σεπτέμβρης. Με το που μπουν οι πρώτες μέρες, συνειδητοποιείς ότι το πιο κοντινό σε check in, είναι το facebook. Γιατί πρώτον, δεν βγαίνεις οικονομικά - εννοείται τώρα, λέει γελώντας ο Σεπτέμβρης -  και δεύτερον έχεις τρελά deadline για δουλειές και πρότζεκτ και ο μόνος σου ελεύθερος χρόνος είναι όταν γράφεις στο blog σου και όταν κάνεις μπάνιο. Θεσπέσια!

Και αν έπεισες τον εαυτό σου, ότι ο Σεπτέμβρης είναι σοφός και κάτι ξέρει ( αν και το γκομενικό που ήθελες, λυπάσαι που δεν έκατσε τελικά), έρχεται ξανά και...μπαμ! Ακόμα ένα τελειωτικό κτύπημα.

Πίστευες ότι τα βρήκες με τους γονείς σου; Ότι δεν θα σε ξαναπρήξουν να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά σε ...ένα μήνα. Όχι. Νόμιζες λάθος. Με το που μπαίνει ο Σεπτέμβρης, είναι σαν να αλλάζει το track και ξαναρχίζουν " Ε πότε θα παντρευτείς; Όλο τον εαυτό σου σκέφτεσαι. Εμάς; Αυτό μας κρατά στη ζωή ( δηλαδή έλεος... πότε έγιναν τα εγγόνια, αναπνευστήρας)". Εσύ από την άλλη διερωτάσαι, τι σκατά σου έκανε το καλοκαίρι και  πίστευες ότι αυτά τα θέματα λύθηκαν.

Αυτός είναι ο Σεπτέμβρης. Ένας μήνας, εκδικητικός, προσγειωμένος ( είναι και Παρθένος στο ζώδιο τι περίμενες δηλαδή;), πεζός, αδίστακτος και ισοπεδωτικός.

Και εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι πρώτον, την πάπια και δεύτερο να σιγουτραγουδας το απίστευτο κλισέ - αλλά μεγάλη αλήθεια - Wake me up, when September ends.

Σεπτέμβρη, bite me.

Σεπτέμβρη, σκάσε.

Ακου τι γινεται τώρα.

Του κουτρούλη ο γάμος η ζωή μου. Αλλά επί της ουσίας, τίποτα σημαντικό, τίποτα ουσιαστικό που λέει η Μποφίλιου ( κάποτε την άκουγα αλλά βαριέμαι πια να μοιρολογώ πάνω από ένα ποτήρι κρασί ή μια μπίρα).

Θα μου βγει η ψυχή. Δεν μου βγαίνει η σούμα από την άλλη. Από την μια γνωρίζω πάρα πολύ καλά ότι πρώτον, αρχίζω νέο κεφάλαιο στη ζωή μου που θα φέρει νέες εικόνες, νέα δεδομένα, πιθανόν νέο κόσμο, δεύτερον είναι Σεπτέμβρης και κάθε Σεπτέμβρη γίνονται διάφορες ανακατατάξεις, μαλακίες και τα σχετικά. Από την άλλη βέβαια, δυσκολεύομαι να χωνέψω αυτό το μεταβατικό στάδιο.

Ρε παιδί μου, δεν ταλαιπωρήθηκα αρκετά πέρσι; Δεν πήρα μεγάλες αποφάσεις; Δεν έτυχαν μεγάλες ατυχίες στην οικογένεια μου; Ναι! Δεν δικαιούμαι λοιπόν να αναπνεύσω και να μου τύχουν πολύ καλά πράγματα; Ναι!

Ε, πουν' τα;

Εντάξει προέκυψαν 2-3 προτζεκτ, 2-3 κουβέντες για μελλοντικές συνεργασίες. Ξαναβρέθηκα με φίλους μου που έχασα. Εντάξει όλα αυτά.

Αλλά, είναι αυτές οι ανατροπές εκεί που δεν τις περιμένεις. Οι τρικλοποδιές, συγκεκριμένα, είναι ένα συχνό φαινόμενο στην υπέροχη νήσο Κύπρο. Που δεν μπορούν να βλέπουν ένα άνθρωπο, να προχωρεί ή να κάνει κάτι διαφορετικό. Αμέσως, κτύπημα κάτω από τη ζώνη.

Πες ότι και αυτό, σε κάποια φάση θα περάσει.

Η αλήθεια είναι ότι σήμερα, αποφάσισα να μιλώ γενικώς. Εκεί που σου έλεγα ότι δεν μιλώ και αφήνω πράγματα να πέσουν κάτω. Μάλλον, για να είμαι καλά, δεν θα τα αφήνουν να πέφτουν όλα κάτω. Και σε όποιον αρέσει. Και θα πάρει η μπάλα μου και πρώην φίλους και πρώην συνεργάτες και τη μάνα μου ακόμα, αν συνεχίσει τον Ψυχρό Πόλεμο ( καλά εκεί δεν ξέρω, 60 χρονών γυναίκα αν υπάρχει λόγος καν να ασχολούμαι).

Επίσης, κόσμος εγωκεντρικός, μακριά. Ούτε καν συζήτηση μαζί τους. Δεν σε πιάνουν, δεν θα σε πιάσουν ποτέ και επίσης δεν κάνουν διάλογο. Ποτέ. Για παράδειγμα μπορεί να τους πεις: "ξέρεις ρε συ, είμαι άρρωστη" και αντί να πουν το φυσιολογικό ("περαστικά", " τι έχεις;") θα απαντήσουν ότι και εκείνοι είναι άρρωστοι και θα αρχίσουν το μονόλογο. Οπότε μένεις μαλάκας. Σε τέτοιες περιπτώσεις, είτε τους αποκεφαλίζεις είτε απαντάς ένα ξερό "οκ" τσαντίζονται και δεν μιλάτε ( true story).

Το άλλο που παρατήρησα, σε περιπτώσεις που αποφασίζεις να απαντήσεις και να επιμένεις, οι περισσότεροι, είναι δειλοί και όταν δουν όταν έχεις σοβαρή και εμπεριστατωμένη άποψη, σκάνε. Ωραίο συναίσθημα αυτό : Επιτέλους να σκάνε.

Χμ, αλλού άρχισα τη κουβέντα, αλλού την πήρα.

Τέλοσπαντων, έτσι ειναι τα μεταβατικά στάδια. Δεν κάνουν νόημα. Δεν κάνω νόημα, το ξέρω.

Γιατί κάνει κάτι άλλο σε αυτή τη ζωή;

Υ.Γ Ευτυχώς που υπάρχει και το αλκοόλ σε αυτή τη ζωή

Φάμιλι

" Μόνο τις φίλες σου ακούς, δεν είμαστε κοντά εμείς οι δυο. Και τώρα πρέπει να σου το πω για να ξαλαφρώσω".

Κάπως έτσι τέλειωσε η κουβέντα με τη μάνα μου, τις προάλλες στο τηλέφωνο.

Το έκλεισα. Κάθισα στη βεράντα. Κοίταξα αφηρημένη τα φυτά μου, γεμάτα σκόνη κι αυτά.

Αν διερωτάσαι, τι απάντησα στην πιο πάνω βαρύγδουπη ατάκα, η απάντηση είναι αυτή: Τίποτα.

Δεν είχα κάτι να πω. Πρώτο ήταν αλήθεια, δεύτερο, δεν είμαι πρόθυμη να κάνω κάτι γι αυτό.

Θα ήθελα να ήταν η μάνα μου πιο κοντά; Ναι. Μπορεί να είναι πιο κοντά μου, με την τρόπο που σκέφτεται; Όχι.

Οι γονείς, τις περισσότερες φορές, θέλουν να είσαι ο καθρέφτης τους. Ή μάλλον, να κάνεις μια ζωή, όπως την έχουν φανταστεί εκείνοι για σένα. Το οποίο έρχεται σε αντίθεση, με το γεγονός ότι προσπαθούν να σου δώσουν τα καλύτερα, να σε στείλουν να σπουδάσεις, να δεις τον κόσμο, να αποκτήσεις με λίγα λόγια κριτική ματιά της ζωής.

Αν το πετύχουν, τότε, εξελίσσεσαι ως ένας άνθρωπος με άποψη και το κυριότερο, με δικό σου χαρακτήρα.

Άρα σε αυτή την περίπτωση υπάρχει ένα "ρίσκο". Το ρίσκο, του να μην πρωταγωνιστείς στο φιλμ που έχουν φτιάξει στο μυαλό τους για σένα.

Το ρίσκο στη δική μου περίπτωση, ήταν μεγάλο. Δεν ξέρω ποιος κέρδισε και ποιος έχασε όμως. Σίγουρα δεν έγινα αυτό που θα ήθελε η μάνα μου. Δεν νομίζω να ήθελε μια κόρη που να είναι single και 38 και, εκτός αυτού, πήγε και παραιτήθηκε. Και όλα αυτά στην Κύπρο!

Εντάξει, είναι λίγο "πολύ" για εκείνη , το αντιλαμβάνομαι. Ίσως δεν θα έπρεπε να είμαι τόσο σκληρή. Ίσως με το να μην σχολίαζω αυτά που λέει και να την αφήνω να ξεσπά, χωρίς να κάνω καυγάδες, να είναι ο τρόπος μου , τουλάχιστον να της δίνω κάτι. Η σιωπή μου, είναι από τις περιπτώσεις, που μάλλον είναι η απάντηση.

Εξάλλου, τόσα χρόνια καυγάδες, μεταξύ δύο τόσο διαφορετικών ανθρώπων, δεν οδήγησαν πουθενά. Εγώ δεν πήγα τόσο κοντά όσο θα ήθελε και εκείνη δεν έκανε καμία προσπάθεια να δει, ποια είναι η πορεία αυτού του πλάσματος που γέννησε και μεγάλωσε.

Και η ζωή συνεχίζεται. Αυτή να δηλώνει ότι έμεινε στάσιμη λόγω εμένα και γώ να σκέφτομαι ότι είμαι επίσης στάσιμη, επίσης λόγω εμένα. Άρα η κάθεμια βλέπει τα δικά της. Όπως σε όλες τις σχέσεις ( αυτό σε άλλο ποστ).

Μια παραλία σαν κι αυτή...

Το ξέρω πως σε μερικούς μήνες, σε ένα χρόνο από τώρα, θα φέρνω στο νου μου τις πρώτες μέρες αυτού του Σεπτέμβρη και θα σκέφτομαι πόσο πολύ μεταβατικό στάδιο ήταν. Και είμαι σίγουρη πως θα τις σκέφτομαι και θα διαπιστώνω ότι ήταν η αρχή για άλλες παράξενες μέρες. Το νιώθω. Ανοίγουν κεφάλαια μεγάλα. Ελπίζω συναρπαστικά και, έτσι για αλλαγή, ωραία.

Την περασμένη βδομάδα, προσπάθησα να στρώσω τα νέα πρότζεκτ, για τα οποία έχω πλήρη επίγνωση, ότι ήμουν τυχερή που προσγειώθηκαν στη ζωή μου, με το που παραιτήθηκα και χωρίς ιδιαιτερη προσπάθεια (οκ, το έκτιζα όλο αυτό, τόσα χρόνια, με πολλές ώρες δουλειά).  Πριν από λίγες μέρες, έγιναν μικρές ανατροπές, τις οποίες όμως εμπέδωσα μετά από το πρώτο σοκ. Ζω και με πιο λίγα λεφτά, από εκείνα που υπολόγισα. Υποθέτω.

Την Πέμπτη άρχισα να δουλεύω τα πρότζεκτ μου.

Εκεί κόλλησα.

Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ούτε να γράψω τις παρουσιάσεις, ούτε να σκεφτώ τα πλάνα των εταιρειών που συνεργάζομαι, ούτε να οργανώσω τις μέρες μου, ούτε φυσικά να ενθουσιαστώ με κάποιο από αυτά τα πρότζεκτ.

Προσπάθησα να το δω λογικά. Αφού πλέον είμαι κυρία του εαυτού μου, captain of my faith. Τα πρότζεκτ αυτά είναι διαφορετικά μεταξύ τους , άρα δεν είναι μια από τα ίδια.  Είναι κάτι που ξέρω, άρα δεν παίζει η ανασφάλεια του ότι μπαίνω σε νέα χωράφια και είμαι χαμένη. Δουλεύω από σπίτι, έφυγα από τον ασφυκτικό κλοιό της παλιάς μου δουλειάς. 

Και πάλι, δεν. Ούτε τα πρότζεκτ έχω όρεξη να κάνω, ούτε μου βγαίνει να δουλεύω.

Βασικά, δεν θέλω να δουλεύω.  Κοιμάμαι συνέχεια, βαριέμαι να βγαίνω, δεν ανυπομονώ να δω κάποιους φίλους ιδιαίτερα. Αντί αυτού, βλέπω σειρές με ζωές δανεικές ή χαζεύω τα ταβάνια του σπιτιού μου και σκέφτομαι ότι τίποτα από όλα αυτά που ζω δεν μου κάνει.

Όταν δεν νιώθω αχάριστη, νιώθω λυπημένη και παγιδευμένη.

Αυτό που θέλω, είναι ένα, μεγάλο σε διάρκεια, ταξίδι.

Να κάνω μια παύση εδώ στην Κύπρο, να κάνω μια επανεκκίνηση κάπου αλλού. Σε μια άλλη χώρα, που δεν θα την ξέρω αλλά που θα ανακαλύψω. Που οι εικόνες της καθημερινότητας της, θα με "δυσκολεύουν" γιατί θα είναι πολλές και καινούριες και θα πρέπει να προσαρμοστώ σε αυτές. Τουλάχιστον όμως, θα ζοριστώ για κάτι που θα θέλω.

Αυτά σκέφτομαι, με μια τεράστια λύπη και ένα μεγάλο κενό μέσα μου.

Και σε παρακαλώ φίλη/ε αναγνώστη, μην αρχίσεις και εσύ τα γνωστά " καν' το". Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να αφήσω αυτές τις δουλειές, που τις ανέλαβα και που μου πληρώνουν τους λογαριασμούς; Πώς θα ζήσω; Το όνομα που έκτισα σε αυτό το νησί, στον χώρο μου, θα πάει του κώλου, αν ανεύθυνα πως σε όλους, ένα γεια και την κάνω. Και με τι λεφτά;

Και εσύ θες να φύγεις και το σκέφτεσαι, είμαι σίγουρη. Αν όχι, για πάντα, για κάποιους μήνες. Εσύ γιατί δεν το κάνεις; Ε, για αυτούς τους λόγους και εγώ δεν το κάνω.

Μετά σκέφτομαι " ρε συ, μήπως απλά σου λείπει ο έρωτας;". Δεν ξέρω.  Νιώθω εξάλλου ξενέρωτη. Σκέφτομαι ότι η τελευταία φορά που ήθελα κάποιον και έγινε και κάτι, ήταν προ αμνημονεύτων. Τα απωθημένα και οι φαντασιώσεις, δεν μου κάνουν πια. Μεγάλωσα, τα έζησα, τα πέρασα ( και εσύ μαζί μου). Από την άλλη, πάντα μου αρέσαν οι λάθος τύποι. 

Δεν προσπαθώ. Δεν έχω στόχο. Δεν έχω επιθυμίες. 

Δεν φανταζόμουν έτσι τη νέα αυτή αρχή στη ζωή μου...

Let the games begin

Αυτός ο Αύγουστος, ήταν σαν ένα σφηνάκι. Με το πότε τέλειωσα τις δουλειές μου, μέσα του μήνα, πότε πέρασα λίγες μέρες σπίτι κάνοντας το απόλυτο τίποτα ή γκρινιάζοντας για τη ζέστη, πότε πήγα στο Paradise Festival και στο Windcraft και πότε πέρασα 5 μέρες στον Πρωταρά για να πάρω λίγο χρώμα επιτέλους, ούτε καν το κατάλαβα. Άσε που για έναν παράξενο λόγο, πάλι κατάφερα να χαθώ με κόσμο.

Και να που έφτασε 31 Αυγούστου, ημέρα Δευτέρα, ημέρα που επισήμως αρχίζει για μένα η νέα σχολική χρονιά.

Σκεφτόμουν πριν λίγες μέρες, ότι ειδικά φέτος ανυπομονώ για αυτή τη νέα σχολική χρονιά. 

Οι ανατροπές και οι αλλαγές της περσινής σεζόν, έφεραν ένα νέο, λευκό καμβά που είμαι περίεργη, με ποια χρώματα θα γεμίσει φέτος.

Το Σάββατο ξύπνησα Πρωταρά και αν και είχα κανονίσει με φίλους θάλασσες και φαγητά το βράδι, τα μάζεψα και επέστρεψα άρον άρον Λευκωσία. Στο δρόμο σκεφτόμουν, ότι δεν αντέχω πια αυτό το μεταβατικό μου στάδιο. Είναι πολύ πράμα, πολύ έντονο.

Καταρχάς, δεν μου κάνει η καθημερινότητα μου, αλλά αυτό θα αλλάξει από σήμερα αφού θα αρχίσω να τρέχω τα νέα μου προτζεκτ.

Κατά δεύτερο, δεν μου κάνει πολύς κόσμος στη ζωή μου. Κόσμος, που συμπαθώ, που πρόλαβα και αγάπησα ρε παιδί μου, αλλά που τα κανάλια επικοινωνίας μας δεν κολλάνε. Δεν με αφορούν αυτά που λένε, δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να τους νταντεύω μερικές φορές. Θέλω απλές, σταράτες κουβέντες. Που μερικές φορές, μπορεί να μην είναι καν κουβέντες, αλλά να είναι ουσιαστικές σιωπές. Επίσης, κάποιες φιλίες που προσπαθείς πολύ να τις διατηρησείς....ε, όχι. Γιατί;

Τρίτον, θέλω να εξομολογηθώ, ότι δεν μου πολυαρέσει που αμέσως μπήκα σε φάση πολλής δουλειάς και επίσης κάποια πρότζεκτ τα οποία, αναγκαστικά ανέλαβα, δεν τα πολυθέλω. Ειδικά με ένα από αυτά, είμαι έξαλλη. Από τη μια με ήθελαν πολύ να το αναλάβω, από την άλλη μου δίνουν ψίχουλα για μεγάλη ποσότητα δουλειάς, με πρόφαση " δες το σαν μια αρχή συνεργασίας για μελλντικά πρότζεκτ". Παρεξηγήσαμε στην Κύπρο μου φαίνεται, πολλά πράγματα. Αν θες ποιότητα, πληρώνεις. Αν θες ποιότητα, αλλά δεν έχεις λεφτά, θα την πάρεις, αλλά σε μικρές δόσεις. Χμ, νομίζω αυτό θα τους πω.

Τέταρτο, μου τέλειωσαν τα λεφτά. Περιμένω να πληρωθώ από πρότζεκτ φυσικά, αλλά προς το παρόν, είναι αβέβαιο το πότε. Και αυτό my dear, ονομάζεται Freelance.

Πέμπτο, αυτό το καλοκαίρι μου άρεσαν αρκετά άτομα. ¨Οχι, ένα, όχι δύο, περισσότερα. Στην πορεία, ο ένας μας τέλειωσε - ε φτάνει πια χρυσέ μου, με το σύνδρομο κτητικότητας και ως εκεί - , ο άλλος είναι αλλού ξημερωμένος, ο άλλος χμ δεν νομίζω, ο άλλος, πολύ μικρός δυστυχώς ( ίσως σε μια άλλη ζωή) και οι άλλοι...ε , θα δούμε ! Πάντως, για πολύπλοκα και ανούσια δεν είμαι. Ούτε για one night, one week stand, γιατί αν κάνεις κάτι τέτοιο, ο νόμος του Μέρφι στην Κύπρο, τον φέρνει μπροστά σου, κάθε μέρα και μπορεί και στη γειτονιά σου. 

Έκτο, θέλω ταξίδια. Θέλω να μείνω σε μια άλλη χώρα ( μου κόλλησε η Κόστα Ρίκα), για 6 μήνες. Κάτι μου λείπει από το πάζλ του μυαλού μου και δεν ξέρω που να το ψάξω να το βρω.

Άντε βρε, καλή μας αρχή!

χχ

T(h)ink Tok

Ο Αύγουστος είναι ο πιο αργός μήνας του κόσμου. Είναι το τέλος της σεζόν, για πολλούς η αρχή των διακοπών, είναι ο τελευταιός μήνας του καλοκαιριού, οπότε ήδη έχουν περάσει τρεις μήνες που έχεις προσαρμοστεί σε μια πιο αργή και κυριολεκτικά ζεστή καθημερινότητα.

Λογικά, είναι ο μήνας που δεν σκεφτόμαστε. Το πολύ πολύ να σκεφτούμε σε ποια παραλία να αράξουμε, ποιο μπαρ είναι ανοικτό , που κάνουν το καλύτερο gin n tonic κλπ.

Τελικά όμως, διαπιστώνω ότι φέτος ειδικά, είναι ένας μήνας που όλοι σκέφτονται. Και όταν λέω "όλοι" εννοώ όλοι οι δικοί μου φίλοι.

Σκέφτονται, σκέφτομαι, σκεφτόμαστε μαζί και συζητάμε ατελείωτα και ανελέητα.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να συζητάς υπαρξιακά μέσα στη ζέστη. Ή μάλλον, υπάρχει. Να τα σκέφτεσαι και αφού έχεις φρικάρει, να αποφασίζεις να τα συζητήσεις με τους φίλους σου. Και να μην τους λυπάσαι. 

Είναι αυτή η φίλη μου, που έχει χωρίσει πριν από ένα χρόνο. Προσπαθεί να το ξεπεράσει. Θα μου πεις, είναι θέμα θέλησης, μήπως δεν θέλει να το ξεπεράσει; Χμ, δεν είναι τόσο απλό.Όταν ήσουν ερωτευμένος, όταν δεν έχεις λάβει κάποιες απαντήσεις, ε τότε, γίνεται αυτό. Αιωρείσαι. Σκέφτεσαι. Φρικάρεις. Έρχεται καλοκαίρι. Φρικάρεις περισσότερο. Φρικάρουν και οι φίλοι σου μαζί σου γιατί σε καταλαβαίνουν αλλά δεν μπορούν να πουν κάτι άλλο. Όλόκληρη σεζόν, τη βγάλαμε στους καναπέδες να συζητάμε τα γκομενικά μας, τα ερωτικά μας κλπ. Βγάλαμε άκρη; Όχι. Γιατί συνεχίζουμε τότε να τα συζητάμε; Γιατί δεν ήρθε ένας νέος έρωτας να μας κάνει να σκάσουμε.

Μετά, είναι ο φίλος που δεν ξέρει τι να κάνει με τη δουλειά του, τι να διαλέξει, αν θα κάνει κι άλλο μεταπτυχιακό ( δεν σε σώζει ακόμα ένα χαρτί, του είπα τις προάλλες και μόνο που δεν μου πέταξε τη γαρνιτούρα του gin n tonic στα μούτρα). Να φύγει από Κύπρο; Μεταξύ μας, η Κύπρος είναι ένα νησάκι. Μπορείς να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα επαγγελματικά. Εκτός και αν ταξιδεύεις 360 μέρες το χρόνο και έχεις ένα σπίτι εδώ για να μείνεις τις υπόλοιπες 5. Αυτός ο φίλος όμως έχει μια υπέροχη σχέση, 4 χρονών. Άρα τί; Τί θυσιάζεις; Τί κρατάς; Ποια είναι η προτεραιότητα;

Ύστερα, είμαι εγώ, η αιωνίως φρικαρισμένη. Έβλεπα αυτή την ταινεία τις προάλλες , που διαδραματιζόταν στο Βερολίνο. Και ήταν κάτι υπέροχοι τύποι, αρχιτέκτοντες, που είχαν συγυρισμένη δουλειά, συγυρισμένη ζωή, έκαναν ανακύκλωση ( άσχετο) και φορούσαν υπέροχα μαύρα ρούχα ( δες προηγούμενο ποστ). Και με έπιασε η καραφρίκη. Θέλω και γω κάτι τέτοιο πολιτισμένο! Βαρέθηκα αυτή τη μεσανατολίτικη χώρα που δεν έχει καν την τσαχπινιά της Μέσης Ανατολής. Θα με πεις ξιπασμένη. Ε, καλά. Τί να σου πω; Είμαι. Δεν με ενδιαφέρει. Έτσι κι αλλιώς, τα κατάφερα και κόλλησα εδώ πάλι. Οπότε η φίλη που ήρθε να με μαζέψει με πέτυχε σε φάση πατωμάτων. Και μέσα σε όλα έμπλεξα και το θέμα "γκομενικό". Τί πειράζει ρε παιδί μου να έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε ένα One night stand εδώ μέσα; Χωρίς την επομένη να τους δούμε μπροστά μας; Ή τελικά να ανακαλύπτουμε ότι είναι αδέλφια προισταμένων μας ( έπαιξε). Κάτι μιας νύκτας, μιας βδομάδας, κάτι τόσο ελεύθερο που να σε απελευθερώνει.

Ή κάτι ερωτικό. 

Πάω να πιω. Γεια. 

Παράξενες μέρες του Αυγούστου

Το ξέρω, ακούγεται κάπως λογοτεχνικός, να μην πω και βαρετός, ο τίτλος. Αλλά είπα, ας το πάρω κάπως στα "μαλακά" το θέμα.
Λοιπόν, άκου τι παίζει. Τον Ιούλιο δούλευα ατελείωτα, έκανα μητιγκ, προσπαθούσα να οργανώσω τη ζωή μου. Επίσης κοιμόμουν πολύ, λόγω κούρασης σωματικής και ψυχολογικής, λόγω ζέστης ή και μεταξύ μας, επειδή δεν γούσταρα την καθημερινότητα μου.
Αυτό το καλοκαίρι είναι παράξενο πολύ. Η χρονιά ήταν παράξενη όπως σου είπα τα τελευταία χίλια ποστ.
Έχω πάει θάλασσα επιτέλους, αλλά έμεινα μέσα για 10 λεπτά. Ήταν και χάλια ο βυθός , δεν μπορούσες να πατήσεις κάπου χωρίς να σκέφτεσαι συνέχεια ότι μπορεί να ξεπηδήσει κανένα πλάσμα από τα βράχια και τα κοράλια.
Από την άλλη έλεγα και σε ένα φίλο "Ρε συ, με σκέφτεσαι μετά από όλα αυτά που συνέβηκαν αυτή τη χρονιά, ξαφνικά να είμαι στον Πρωταρά, στο άσχετο, να ξαπλώνω στην παραλία, σαν να μην συμβαίνει τίποτα;  Είναι πιο λογικό να πάρω φόρα και να βουτήξω από βράχια στον Πωμό".

Σε αυτή τη φάση είμαι, αν μπορείς να το πιάσεις.

Επίσης, βαριέμαι το καλοκαίρι, βαριέμαι τη ζέστη, βαρέθηκα κόσμο να βγάζει σέλφι από παραλία. Φτάνει πια. Αν είσαι στην παραλία στο Μπαλί, σε απάτητο ελληνικό νησί, βγάλε να δω το τοπίο να το χαρώ. Πόσες φορές ο Κόννος, το Μακένζι και το έρμο το Σειρήνα; Βαριέμαι. Οχι, δεν ζηλεύω.
Εξάλλου, μετά από όλα που έγιναν φέτος, έγινε και μια αναδιάρθωση σε παρέες, κάτσε οργανώσου τώρα, ανάμεσα σε παραιτήσεις και τα διάφορα, να "εμφανιστείς" ξανά σε ζωές φίλων με τους οποίους χάθηκες ή να δημιουργήσεις νέους κύκλους. Δεν είχα το σθένος. Έγιναν και κάποια ξεκαθαρίσματα, έγιναν και κάποιες νέες γνωριμίες. Με τη νέα σχολική σεζόν θα δούμε.

Επίσης, έχουμε οικογενειακά θέματα. Δεν μπορώ να χειριστώ εντάσεις. Είναι ζέστη. Έχω και εγώ τα δικά μου, πνίγομαι.

Το άλλο, την "είπα" σε μια φίλη που επιμένει να κολλά στο παρελθόν, ενώ είχε την τύχη να έχει τώρα ένα όμορφο παρόν. Μην το κάνεις ούτε εσύ αυτό. Αν θες να μείνεις στο παρελθόν,μείνε. Μην πάρεις όμως στο λαιμό σου άλλο κόσμο. Φυσικά, το ότι χάνεις τον καιρό σου, όταν ασχολείσαι με το παρελθόν, είναι δεδομένο.

Και το άλλο. Πόσο θα ήθελα να ερωτευτώ. Αλλά να μην ξαναχωρίσω. Να βρω τον άνθρωπο μου. Να ξέρω ότι είναι αυτός. Να μην είναι απλά ένα "καλό παιδί" , μια "καλή κυπριακή περίπτωση". Και σκέφτομαι διάφορα, μήπως είναι αργά;, μήπως είναι πολύ να θέλω τον έρωτα; μήπως δεν μπορώ να ερωτευτώ, δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που φλέρταρα, έστω και για την πλάκα.....και γυρίζει ο νους μου και η ζέστη δεν βοηθά.

Σήμερα έλεγα σε έναν φίλο μου πως θέλω να πάω λίγους μήνες σε μια πόλη ευρωπαϊκή. "Που φοράνε μαύρα" του έλεγα, και είμαι σίγουρη ότι με πήρε για τρελλή. Το μάυρο το εννούσα, απλό, πρακτικό, πολιτισμένο, κατευθείαν στο θέμα. Με κούρασε αυτό το νησί, που σχεδόν όλα πάνε λάθος, που η κοινωνία δεν σέβεται κόσμο, ζώα, δικαιώματα. Που ο καθένας παρκαρει όπου θέλει, που ή έννοια μας είναι η σούβλα και να κάνουμε και το σόου μας. Βαρέθηκα. 38 χρόνια, μείον κάποια των σπουδών, είναι πολλά. Αλλά κολώνω να φύγω.

Τί άλλο;
Θέλω να ερωτευτώ, στο πα;

Δυο βδομάδες μετά

Αυτή τη στιγμή που σου γράφω, είμαι στο νέο μου γραφείο, το οποίο είναι δροσερό - ας είναι καλά ο ανεμιστήρας - , από τα ηχεία ακούγεται Εν Λευκώ, Pepper ή ότι προκύψει στο Spotify. Ανά τακτά διαστήματα φτιάχνω freddo espresso ή αν βαριέμαι απλά φραπέ, το μεσημέρι τρώω από το φαγητό που μου φέρνουν οι γονείς μου - πήραν σοβαρά την ελεύθερη πτώση μου και μου συμπαραστέκονται -, κατά τις 2 με πιάνει μια τρελλή νύστα, καμιά φορά κοιμάμαι κανένα μισάωρο. Το απόγευμα δουλεύω πάλι και κατά τις 7-8 σταματώ. 

Λοιπόν , το freelance, δυο βδομάδες περίπου μετά - μια βδομάδα αν υπολογίσεις τα τρεχάματα των πρώτων ημερών -  το περίμενα λίγο πιο...free. Δεν γκρινιάζω, αλλά δουλεύω non stop.

Εντάξει, σπίτι μου, με τη μουσική μου, με την ηρεμία μου. Ειναι πολύ καλό αυτό.

Περιμένω να στρώσουν λίγο τα πράγματα να πάω να δουλέψω από κανένα cafe.

Και το στρώσιμο , σημαίνει κι άλλο τρέξιμο για να βρω τις δουλειές που θα κάνουν το παζλ για να έχω εισόδημα. Ναι, το ξέρω ακούγεται αγχωτικό και ίσως είναι. Αλλά δεν έχω επιλογή. Αφού αυτό ήθελα να κάνω.

Τέλοσπάντων ΔΕΝ κλαίγομαι.

Θέλω διακοπές όμως. Απλά να σου πω, πως δεν έχω πάει θάλασσα ακόμα. Ω, ναι.

Αλλά ξέρεις κάτι; Μόνο και μόνο ότι τα πράγματα από εδώ και πέρα θα είναι πιο περιπετειώδη , μου αρέσει. Σε μια βαρετή χώρα, να έχω κάτι που να μην είναι σίγουρο...ναι, είναι σημαντικό.

Από τη λίστα του προηγούμενου ποστ, με τα πράγματα που είπα ότι θα κάνω, η σούμα μετά από 2 βδομάδες είναι η εξής:

• Νέα πρότζεκτ, κλείσιμο εκκρεμοτήτων. Αυτό, έντονο για όλο τον Ιούλη.  Ναι, ναι, ναι , αλλά δύσκολα γιατί ο χρόνος κυλά απίστευτα
• Σκέψη και προβληματισμός για νέες προσφορές δουλειάς . Ευτυχώς ναι, και το τοπίο θα ξεκαθαρίσει σε λίγες βδομάδες.
• Συνειδητοποίηση της αλλαγής  και απανωτά σοκ ανά τακτά διαστήματα κατά τη διάρκεια της μέρας. Ναι, είναι απίστευτο. Καμιά φορά σκέφτομαι " αμάν τι έχεις κάνεις", αλλά τις πιο πολλές φορές είμαι οκ.
• Καθημερινές στην παραλία , μια φορά τη βδομάδα. Με το λαπτοπ ανά χείρας.  Μπα....Έχω κολλήσει σπίτι, κάπως τρομοκρατημένη μήπως δεν προλάβω. Άρα, όχι δεν είμαι ακόμα cool freelancer
• Από καφέ σε καφέ στη Λευκωσία με το λαπτοπ ανά χείρας. Ούτε αυτό το έχω κάνει για τον πιο πάνω λόγο.
• Ώρα με την γιαγιά μου, χωρίς να πρέπει να της πω " πρέπει να πάω να δουλέψω". Νιώθω άσχημα αλλά ούτε αυτό το έχω κάνει. Θα το κάνω την Πέμπτη όπως. Και θέλω πιο συχνά.
• Ποτά με φίλους μέχρι αργά, όχι πολύ αργά, αλλά αργά. Ναι, αυτό επιτέλους έχει αρχίσει. Τώρα συνειδητοποιώ τι χρονιά δύσκολη ήταν αυτή που με έκλεισε σπίτι.
• Φλερτ. Εξάσκηση. Μπας και αλλάξει το παιχνίδι. Ελαφρώς, αλλά ναι και εδώ θα επιμείνω.
• Να προγραμματίσω ταξίδια το Φθινόπωρο. Ένα Μαρόκο δεν θα με χάλαγε. Ναι, ναι, ναι αυτό θέλω να το κάνω πολύ.
• Αθήνα. 3 μέρες. Μπα....

On Freedom

Τι θα ήθελα να κάνω μετά την παραίτηση:

• Ατέλειωτες ώρες στην παραλία. Να μαυρίσω πολύ, να κολυμπήσω πολύ, να μην βιάζομαι να φύγω.
• Ατέλειωτες ώρες μαραθώνιους σειρών. Orange is the new black, The Good Wife, Suits.
• Ποτά με φίλους μέχρι αργά, αργά, αργά. Να περπατάμε στις 3 το πρωί ευτυχισμένοι και πιωμένοι, στους δρόμους της πόλης.
• Ύπνο, ύπνο, ύπνο, ύπνο μέχρι να φύγουν οι κύκλοι από τα μάτια μου.
• Αποχή από το PC.
• Ξάπλα στον καναπέ να ακούω τραγούδια και να κοιτάω το κενό. Με τις χιλιάδες ώρες.
• Βόλτες σε χωριά και σε βουνά.
• Ώρα με την γιαγιά μου, χωρίς να πρέπει να της πω " πρέπει να πάω να δουλέψω"
• Μαγειρική. Να πηγαίνω στις λαχαναγορές να διαλέγω τα καλά φρούτα και λαχανικά, να μελετάω βιβλία μαγειρικής.
• Τηλέφωνο κλειστό χωρίς να αγχώνομαι αν θα με ψάξει κάποιος από τη δουλειά.
• Φλερτ. Εξάσκηση. Μπας και αλλάξει το παιχνίδι.
• Να προγραμματίσω ταξίδια το Φθινόπωρο. Ένα Μαρόκο δεν θα με χάλαγε.
• Αθήνα. 1 μήνα.

Τι θα κάνω μετά την παραίτηση:

• Νέα πρότζεκτ, κλείσιμο εκκρεμοτήτων. Αυτό, έντονο για όλο τον Ιούλη.
• Σκέψη και προβληματισμός για νέες προσφορές δουλειάς.
• Συνειδητοποίηση της αλλαγής  και απανωτά σοκ ανά τακτά διαστήματα κατά τη διάρκεια της μέρας.
• Καθημερινές στην παραλία , μια φορά τη βδομάδα. Με το λαπτοπ ανά χείρας.
• Από καφέ σε καφέ στη Λευκωσία με το λαπτοπ ανά χείρας
• Ώρα με την γιαγιά μου, χωρίς να πρέπει να της πω " πρέπει να πάω να δουλέψω"
• Ποτά με φίλους μέχρι αργά, όχι πολύ αργά, αλλά αργά. 
• Φλερτ. Εξάσκηση. Μπας και αλλάξει το παιχνίδι.
• Να προγραμματίσω ταξίδια το Φθινόπωρο. Ένα Μαρόκο δεν θα με χάλαγε.
• Αθήνα. 3 μέρες.

Και τελικά, δεν είσαι ποτέ ελεύθερος με την αυστηρή έννοια του όρου. Απλά αγωνίζεσαι να ελευθερωθεί το πνεύμα σου, όσο γίνεται, όσο μπορείς, όσο αντέχεις, όσο αντέχουν οι γύρω σου ( να μην έχουμε και αίματα). Αλλά από το να μην είσαι και να το ξέρεις...

Τι κάνεις μετά από την παύση;

Μου απομένει περίπου μια βδομάδα από την τελευταία μέρα στο γραφείο.
Ήδη έχω αρχίσει να το ανακοινώνω σε εξωτερικό κόσμο. Οι αντιδράσεις ανάμικτες. Κάποιοι σοκάρονται και δεν μιλάνε για αρκετή ώρα, άλλοι μου λένε "συγχαρητήρια" (!!), μερικοί λένε το γνωστό, κυπριακό " μα είσαι παλαβή; Που θα πας μέσα στην κρίση;" κλπ.
Αντιλαμβάνεσαι ότι μετά από τις τόοοσες σκέψεις και διαδικασία που έγινε μέσα μου ώσπου να το αποφασίσω, ειδικά τους τρίτους όχι μόνο δεν τους λαμβάνω υπόψη, αλλά συνειδητά μου ακούγονται κινέζικα αυτά που μου λένε.

Έχω αρχίσει να συγυρίζω γραφείο, να τακτοποιώ email. Κατά φάσεις με πιάνει μια νοσταλγία, αλλά μετά προσγειώνονται πάνω μου κι άλλες δουλειές, κι άλλες κι άλλες , λες και πρέπει να με ξεζουμίσουν ώσπου να φύγω, που συνέρχομαι και μου φεύγει ο συναισθηματισμός.

Στον έξω κόσμο, εκτός γραφείου δηλαδή, το μόνο που κάνω είναι να μένω σπίτι. Δεν κάνω τίποτε άλλο. Με πρόφαση τη δουλειά , δεν ξεμυτίζω. Ούτε καθημερινές, ούτε βράδια ούτε το σαββατοκύριακο. Θα μπορούσα να πάω για ένα ποτό - να έκανα ένα καλό time management και να τέλειωνα τη δουλειά μου ως τις 9. Αλλά όχι, δεν το κάνω. Δεν θέλω κιόλας.
Νιώθω πως τώρα βρίσκομαι σε παύση. Ακίνητη.
Ίσως να μου βγαίνει η κούραση όλων αυτών των μηνών, ίσως έχω ξεσυνηθίσει να βγαίνω αφού πέθανα από τη δουλειά όλους αυτούς τους μήνες. Ίσως πάλι τώρα να είναι ο τρόπος του εαυτού μου να αντιδράσει σε αυτή τη τόσο δύσκολη χρονιά που έγιναν τόσα πράγματα που με ακινητοποίησαν ψυχολογικά και συναισθηματικά.
Θα ήθελα να κάνω ένα start; Ναι, φυσικά. Είναι πολύ καλή η ψυχολογία μου. Ξέρω ότι αυτό το διάλειμμα το δικαιούμουν.
Φοβάμαι να κάνω το start; Λίγο. Η αποχή μου ήταν πολλή. Ο άνθρωπος που έβγαινε 7 μέρες τη βδομάδα, τώρα βγαίνει 1 φορά κάθε 2-3 βδομάδες. Έχω πει τόσα "όχι" σε φίλους για έξω που δεν περιμένω να με περιμένουν. Θα πρέπει να προσπαθήσω να ξαναμπώ στη ζωή τους.
Από την άλλη....ρε συ, άλλαξα όλη μου τη ζωή!  Πήρα το ρίσκο και ξήλωσα ένα τεράστιο δίκτυ ασφαλείας. Από βδομάδας θα τρέχω να ψάχνω δουλειές, θα τρέχω να είμαι out there.

Πόσο δύσκολο θα είναι να ξαναβγώ έξω στον κόσμο, να ξαναβρώ τους φίλους μου, να φλερτάρω, να ξανα είμαι χαρούμενη;
Δεν είναι τόσο ε;

Πώς να χάσεις τα αυγά και τα καλάθια ( και να είναι το καλύτερο που σου έχει τύχει ποτέ)

Ήμουν σε μια παρέα τις προάλλες, με δύο 27χρονες. Σούπερ κορίτσια, μέσα σε όλα, φιλικές, μαγκάκια, ψαγμένες κλπ.

Η μια της παρέας όμως, ανακάλυψα σε κάποια φάση, δεν μπορεί στην ιδέα να χάσει την έλεγχο. Φρικάρει. Όταν το παραδέκτηκε, γύρισα και την κοίταξα με ένα ύφος, που δεν νομίζω να ήταν το πιο συμπονετικό μου. Άκουγα καλά; Τί σημαίνει δεν μπορείς στην ιδέα του να χάσεις τον έλεγχο; Τί σε κάνει να νομίζεις ότι πρώτον, δεν θα συμβεί και δεύτερο και πιο σημαντικό, ότι αυτό είναι για καλό;

Αν δεν χάσεις τον έλεγχο καταρχάς δεν θα μάθεις πέντε πράγματα, δεν θα ανακαλύψεις άλλα δέκα πράγματα, δεν θα βρεις τον εαυτό σου.

Επίσης ο έλεγχος είναι μια έννοια που μπορεί να έχει νόημα, μόνο όταν πρόκειται για πρακτικούς λόγους. Π.χ. έχω τον έλεγχο των πράξεων μου και δεν θα χάσω την πτήση μου ( μιλάει ο άνθρωπος που ανέβηκε σε 8 αεροπλάνα τον τελευταίο ενάμιση μήνα) ή ελέγχω το φαί να μην μου καεί. Πρακτικά πράγματα.

Οπότε γυρίζει η σοφή και 11 χρόνια πιο μεγάλη τουλίπα ( m-o-n d-i-e-u) και της λέει : Μα δεν είναι εντελώς βαρετό να μην χάνεις τον έλεγχο; Θα σου άρεσε να κάνεις παρέα ή να φλερτάρεις με έναν άνθρωπο που δεν θέλει να χάνει τον έλεγχο;

Δεν ξέρω αν το έπιασε, αλλά από την άλλη δεν μπορούσε να με αντικρούσει. Γιατί αυτή τη χρονιά, όχι μόνο έχασα τον έλεγχο, αλλά είχα και όλο το θάρρος και το θράσος του κόσμου, να αφήσω και ότι άλλο νόμιζα ότι έλεγχα. Σχέσεις που δεν οδηγούσαν πουθενά, δεδομένα καθημερινότητας. 

Και πάνω σε ΟΛΑ, έσπασα και αυτή τη φούσκα που σού έλεγα: Έδωσα παραίτηση από τη δουλειά μου! Ναι αυτό, έκανα αγαπητέ φίλε, δεν θα σου πω άλλους γρίφους. Παραιτήθηκα. Ταλαιπωρήθηκα ώσπου να το αποφασίσω, αλλά όλα τα σημάδια ήταν εκεί: Δεν ήμουν ευτυχισμένη, δεν ήμουν καλά, δούλευα πολύ χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί, έπαθα μίνι κατάθλιψη και δεν έβγαινα από το σπίτι. Με λίγα λόγια δεν με έπαιρνε πουθενά όλο αυτό.

Και έτσι , έχασα τον "έλεγχο". Της θέσης που είχα, του ωραρίου ή έστω της καθημερινότητας που είχα. Και πλέον αυτό που θα κάνω είναι, χωρίς δίκτυ ασφαλείας πια, να βρω το δρόμο που μου ταιριάζει. Και αυτή την πορεία, θα την ελέγξω όσο μπορώ. 

Γιατί τις περισσότερες φορές, το ένστικτο έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη από τον έλεγχο.

Αυτά σκεφτόμουν να πω, στην φίλη μου την 27άρα. Αλλά θα την αφήσω να το μάθει μόνη της, όταν μια μέρα, φανεί τυχερή και χάσει και τα αυγά και τα καλάθια.

Το νήμα ξανά από την αρχή

Η φούσκα έσπασε!

Ναι για αυτό δεν μιλούσα τόσο καιρό. Σκεφτόμουν και σκεφτόμουν και πανικοβαλλόμουνα. Συνέχεια και συνέχεια ώσπου δεν ανάπνεα. Απομονώθηκα από όλους, πήγα ταξίδια, επέστρεψα, ήμουν σαν χαμένη, πολλές φορές ξεχνούσα που ήμουν.

Και τελικά την έσπασα σήμερα.

 Όλα από την αρχή λοιπόν...

Αυτή η χρονιά ήταν επώδυνη και δύσκολη. Η μια φούσκα ασφαλείας έσπαζε πίσω από την άλλη. Τρεις στο σύνολο με τη σημερινή. Τρεις σταθερές στη ζωή μου δεν υπάρχουν πια.

Πώς νιώθω; Ήρεμη.
Το ξέρω πως σε κάποια φάση θα πανικοβληθώ όταν συνειδητοποιήσω τα ρίσκα που πήρα.

Αλλά η ζωή (μου) είναι μικρή.

Εννιά χρόνια και τέσσερις μέρες

Πριν εννιά χρόνια και τέσσερις μέρες, έγραψα το πρώτο ποστ. Με βάφτισα, ή μάλλον με "ξύπνησα".
Εννιά χρόνια και τέσσερις μέρες μετά, είμαι ακόμα εδώ.
Η πιο μεγάλη μου σχέση. Που δεν περίμενα να διαρκέσει τόσο. Άσε που αν ήξερα ότι θα έμπαινα σε τέτοια δέσμευση, θα κώλωνα και θα την έκανα με ανάλαφρα πηδηματάκια. Ευτυχώς η καρακοσμάρα μου σε αυτή την περίπτωση λειτούργησε θετικά.


Μια σχέση με τα πάνω και τα κάτω της. Με τις μέρες του ενθουσιασμού, τις μέρες τις αδιάφορες, τις μέρες τις δύσκολες χωρίς κάτι να πω, τις μέρες που είχα ανάγκη να μοιραστώ, τις μέρες που ήσουν εσύ το παρεάκι μου, που από την άλλη πλευρά της οθόνης, ήξερα ότι διάβαζες και με "έπιανες". Τα βράδια, που με ανοικτό το παράθυρο, θα έσκαγα αν δεν έγραφα, τα βράδια που ο ήχος του πληκτρολογίου ήταν εκκωφαντικός, σχεδόν μου τρυπούσε τις σκέψεις, τα βράδια που ξέκλεβα λίγο χρόνο από τις άλλες σχέσεις, για αυτή τη σχέση.

Το blog στην αρχή γεννήθηκε από μια ανάγκη μου να μπορώ να εκφράζομαι χωρίς τα κολλήματα που ένιωθα ότι κουβαλούσα στην καθημερινότητα μου. Αργότερα, μετατράπηκε σε κάτι άλλο, πιο δημόσιο, αφού τα post δημοσιεύονταν σε κυπριακό έντυπο. Για να καταλήξει τα τελευταία χρόνια να είναι η δική μου εσωτερική ανάγκη, να καταγράφω ότι ζω. Από τη μια για να θυμάμαι και να λειτουργεί το blog ως η μνήμη μου και από την άλλη για να παίρνω τη γνώμη σου για όλα όσα έχω στο μυαλό μου. Και αυτή νομίζω είναι η καλύτερη φάση μου ως τώρα. Νιώθω ότι υπάρχει μια ουσιαστική επικοινωνία.

Και τώρα που αυτή η χρονιά μου διέλυσε δύο μεγάλες φούσκες και ετοιμάζομαι να σπάσω και τρίτη, μου αρέσει που είσαι εδώ και είσαι δίπλα μου σε αυτό το μεγάλο βήμα που ετοιμάζομαι να κάνω.

Στα επόμενα εννιά χρόνια και τέσσερις μέρες λοιπόν!
Cheers!

Παίρνω φόρα και...

Αυτό το στάδιο πριν πάρεις μια μεγάλη απόφαση ή μάλλον πριν υλοποιήσεις τη μεγάλη απόφαση που πήρες.

Που η αποφασιστηκότητα σου εναλλάσεται με δειλία και αναποφασιστικότητα.

Που η σκέψη "μια ζωή είναι αυτή, ας κάνω το καλύτερο που μπορώ για μένα" εναλλάσσεται με το " που πας μωρή ξεβράκωτη στα αγγούρια".

Που υπάρχει η αναλογία των 10 ατόμων που σου λένε να τολμήσεις και ότι "κανείς καλός δεν χάνεται" και των 2 που λένε "σκέψου ξανά τα βήματα σου".

Που από την μια νιώθεις superwoman και από την άλλη μικρή και ασήμαντη.

Που ζυγίζεις εκείνα που θα χάσεις και εκείνα που θα κερδίσεις. Όμως εκείνα που θα χάσεις , βαθιά μέσα σου ξέρεις πως πρώτον δεν είναι τόσο σημαντικά όσο το να είσαι ψυχικά υγιής και δεύτερο ίσως τα ξανακτίσεις ακόμα καλύτερα. Και εκείνα που θα κερδίσεις, θα είναι καταρχάς η σκέψη πως τόλμησες, πως δεν έκατσες στα αυγά σου, πως είσαι το "βουνό που πήγε στον Μωάμεθ". Αλλά και πάλι σκέφτεσαι...αν τα ζυγίζω λάθος; Αν όντως το βουνό δεν πρέπει να πάει στον Μωάμεθ;

Αυτό το στάδιο το μεταβατικό. Που όμως ξέρεις πως δεν θα συγχωρέσεις τον εαυτό σου αν δεν το πάρεις στο επόμενο. Στο καλύτερο, στο πιο αληθινό, στο πιο τολμηρό, στο πιο κοντά σε εσένα.

Αυτό το στάδιο που σου κόβεται η αναπνοή.

Αυτό το στάδιο που αποφάσισες πως ότι έγινε στη ζωή σου πριν, τα τόσα δύσκολα πράγματα των τελευταίων καιρών ΠΡΕΠΕΙ να οδηγήσουν κάπου. Δεν μπορεί να μείνει κάτι το ίδιο...

Dream a little, dream of me

Τις μέρες και νύκτες του σαββατοκύριακου μου τις περνάω μπροστά από την οθόνη, να δουλεύω, να χαζολογάω στο ίντερνετ, να βλέπω σειρές και ταινείες. Δεν μου λείπουν οι βόλτες της μέρας, αυτή είναι η αλήθεια και σίγουρα δεν τρελαίνομαι να γυρίζω στα  μπαρ τα Σάββατα. Τί έγινε θα μου πεις;

Δεν ξέρω. Είμαι κάτι μεταξύ " το 'δαμε τόσες φορές το έργο"  και "τόσο δύσκολη σεζόν που ήταν, δικαιούμαι να κάνω ότι θέλω". 

Περνάω μια φάση ημί-εσωστρέφειας. Βγαίνω για να δω εκείνους που θέλω. Στέλνω μηνύματα όταν θέλω, όχι όταν πρέπει. Πάω σε μέρη που μ' αρέσει με τον κόσμο που μ' αρέσει. Έχω και πολλές βραδιές, πράγματα της δουλειάς. Γενικά κυκλοφορώ τα βράδια. Αυτό σημαίνει ότι δεν βυθίστηκα στο μαύρο και είναι καλό. 

 Από την άλλη έχω πεθυμήσει κάτι πολύ συγκεκριμένο.

Το φλερτ. Όχι το γενικό το αόριστο, να πάω δηλαδή κάπου και να φλερτάρω τους πάντες. Πεθυμώ να μου αρέσει ένας. Να επιδιώκω να τον δω. Να προσπαθώ να δω σημάδια αν του αρέσω. Αλλά εμένα να μου αρέσει πάρα πολύ (ή έμφαση στο "πάρα"). Και κάτι να παίζει, ένα μήνυμα, ένα υπονοούμενο, που να δείχνει ότι μπορεί  και να υπάρχει κάτι. Και μετά αυτή η στιγμή, που είστε οι δυο τετ α τετ. Εκείνα τα δευτερόλεπτα πριν το πρώτο φιλί. Εκείνο το πρώτο φιλί. Με τον άνθρωπο που θες πάρα πολύ. Οι ανοιξιάτικες βόλτες στην πόλη μαζί του. Εκείνος ο μαγνήτης που σας φέρνει κοντά, που δεν θες να ξεκολλήσεις. Που επικεντρώνεις το βλέμμα σου στις λεπτομέρειες του προσώπου του. Που παλαβώνεις με το χαμόγελο του, που θες τα χείλη του συνέχεια πάνω στα δικά σου.

Ναι, αυτό το έχω πεθυμήσει πολύ.

Σε προλαβάινω. Δεν το εξιδανικεύω. Από τη στιγμή που το έχω ζήσει μερικές φορές στη ζωή μου, σημαίνει ότι υπάρχει, σημαίνει ότι δικαιούμαι να το επιζητώ. Τώρα πώς βρίσκεις αυτόν τον ΕΝΑ, δεν έχω ιδέα. Να εμπιστευτώ το σύμπαν; Να γυρίζω παντού; Δεν ξέρω. Δεν θα έπρεπε να είναι τόσο πυρηνική φυσική το θέμα, όμως πολλές φορές νιώθω πως είναι πιο εύκολο να κάνω δοκτοράτο στο Χάρβαρντ, παρά να βρω τον άνθρωπο μου. Χμ.

Υ.Γ Ξέρω ότι υπάρχεις κάπου εκεί έξω...

Me Llaman Calle

Η φετινή σεζόν ήταν, όπως έχεις καταλάβεις από τις πιο δύσκολες της ζωής μου. Το ένα μετά, το άλλο. Και εκεί που νόμιζα ότι οκ θα κάνει τον κύκλο του κάτι, έγινε κάτι άλλο και άνοιξε και δεύτερος κύκλος. Σαν ζογκλέρ ήμουν φέτος. Και δεν το παίζω drama queen. Ίσα ίσα, φίλοι μου ψυχολόγοι με "μάλωσαν" γιατί δεν αφησα τον εαυτό μου να πενθήσει και βιάστηκα να είμαι καλά. Οπότε αφέθηκα και το έζησα πλήρως, σε όλες του τις διαστάσεις. Οταν ήμουν χάλια, έμενα σπίτι, όταν ήμουν καλά έβγαινα. Οι φίλοι μου, μόνο 1-2 κατάλαβαν ακριβώς σε τι φάση είμαι φέτος.
Τέλοσπαντων, είναι όλα μέσα στη ζωή έτσι δεν είναι;
Είμαι καλύτερα σαφώς. Τα πάνω είναι πιο πολλά, τα κάτω είναι πιο λίγα. Όταν συμβαίνουν τα κάτω είναι συνειδητοποιημένα, είναι μεν μια μαύρη τρύπα, αλλά έχει πάτο, δεν είναι το άπειρο. Όταν πιάνω πάτο, κάνω ένα γκελ με τα πόδια μου και σύντομα ανεβάινω πάνω στην επιφάνεια. Έμαθα πια καλά τον μηχανισμό του γκελ. Ίσως ονομάζεται "ωριμότητα"; Δεν ξέρω.

Σήμερα ξύπνησα και παρόλο που όπως και όλα τα τελευταία σ/κ και τις νύκτες μου , έχω άπειρη δουλειά (ναι βλακεία το ξέρω - αλλά προέκυψε freelance και αυτό είναι καλό), έβαλα στα ηχεία να παίζει στο full Manu Chao.

Me llaman calle, λοιπόν. Με λένε δρόμο. Και ο δρόμος μου είναι γεμάτος λουλούδια, δέντρα, φίλους με τα πιο όμορφα χαμόγελα, οικογένεια καταδική μου, μια χώρα όλο ήλιο και με ένα έντονα γαλάζιο ουρανό. Ένας δρόμος που περπατώ χωρίς να φοβάμαι, τις πιο πολλές χωρίς να κοιτάω πίσω. Ένας δρόμος που χαίρομαι την πορεία του. Που κρατώ στο χέρι ένα gin 'n' tonic, σε μεγάλο ποτήρι, έτσι όπως τα φτιάχνουν στα cool μπαράκια της Βαρκελώνης ( φωτό από περσινό καλοκαίρι) και όχι στα ξιπασμένα μπαρ της Κύπρου. Στην πορεία γνωρίζω νέο κόσμο - ίσως σε κάποια φάση αρχίσω να φλερτάρω κιόλας -, γνέφω στους φίλους μου να περπατήσουμε μαζί. Χαλαρά, όμορφα, απλά και ουσιαστικά.

Είναι καιρός για χρώμα ε;

Υ.Γ Μια φίλη γνώρισε έναν τύπο και μου έλεγε ότι της άρεσε αν και το ζώδιο ήταν λίγο "πρόβλημα". Της απάντησα " Τα μόνα άστρα που αξίζουν είναι του ουρανού και αυτά που βλέπεις όταν σου δίνουν το τέλειο φιλί".  Το γράφω εδώ, για να το θυμάμαι.

Είναι οκ.

Αυτό το πράγμα που βγαίνεις από το λήθαργο μετά από 2-3 απανωτά σοκ.

Που μια μέρα ξυπνάς και δεν σε ενοχλεί που έχει ήλιο. Που δεν χώνεσαι στην κουβέρτα και να θες να μείνεις εκεί για πάντα.

Που θες να κάνεις πράγματα, που κανονίζεις να έχεις κάτι τα βράδια, γιατί σου έχουν λείψει πολλά πράγματα, όσο και αν το σπίτι σου ήταν το τέλειο καταφύγιο.

Που οι μαύρες σκέψεις σου, αφήνουν περιθώριο να μπουν 2-3 ακτίνες φωτός. Και είναι οκ, δεν νιώθεις ενοχές και γι αυτό.

Αυτό που συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις περάσει και λίγα. Και που πολλά, από αυτά, τα αποφάσισαν άλλοι και εσύ απλά έπρεπε να τα ζήσεις. Και που τώρα συνειδητοποιείς, ότι ναι όντως έγιναν, κυριάρχησαν στη ζωή σου και ότι ο μόνος τρόπος να τα αποδεκτείς είναι να σκεφτείς το εξής: " Δεν θα είμαι ξανά η ίδια, πέρασα τόσα πολλά, δεν είναι δυνατόν να πέρασαν και να μην με άγγιξαν. Ναι, με άγγιξαν αλλά ανακάλυψα πράγματα για μένα που τα αγνοούσα. Τώρα δεν έχω επιλογή από το να τα δω κατάματα. Και να τα χρησιμοποιήσω για να ανοίξω δρόμους δικούς μου".

Αυτό που δεν έχεις άπειρο θυμό και λύπη, τόσο πολύ που δεν ξέρεις πως να το χειριστείς. Τώρα ξέρεις, καλύτερα από πριν. 

Και αυτό που καταλαβαίνεις ότι, όχι δεν είναι στάδια. Είναι κύκλοι. Που γυρίζουν και που σημαίνει ότι θα ξαναπέσεις, θα ξαναθυμώσεις, θα ξαναπελπιστείς, θα ξανασηκωθείς, θα ξαναχαρείς και τούμπαλιν. Ώσπου οι κύκλοι να γίνονται μικρότεροι και μικρότεροι. Αλλά οι κύκλοι θα υπάρχουν. Γιατί η ζωή είναι έτσι.

Αυτό που μπορείς να σκέφτεσαι "είναι οκ". Και να είναι όντως οκ.

Flirt, αυτός ο άγνωστος

Έλα ας μιλήσουμε για φλερτ.

Πώς φλερτάρεις; Πώς σε φλερτάρουν;

Το καταλαβαίνεις όταν σου συμβαίνει; 

Φλερτάρεις καν;

Είναι ολόκληρη επιστήμη. Εγώ δεν είμαι σίγουρη αν φλερτάρω. Μάλλον ναι, αλλά έχει πάρα πάρα πολύ καιρό. Τόσο πολύ που δεν καταλαβαίνω και αν με φλερτάρουν. Δηλαδή μπορεί να εμφανιστεί μπροστά μου γυμνός κάποιος και με κοιτάξει και έντονα και απλά να νομίσω ή ότι ζεστάθηκε, έχει μυωπία, ξέχασε τα ρούχα του ή νιώθει τελοσπάντων τόσο άνετα και φιλικά μαζί μου που είπε να βγάλει και κανένα ρουχαλάκι.

Όσο αν μου αρέσει κάποιος...κάνω ακριβώς το αντίθετο που θε έκανε ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος. Δεν παίρνω τηλ, δεν επικοινωνώ, δεν κοιτάω στα μάτια, κάθομαι μακριά. Καταστροφή. Και μετά το βράδι που βλέπω τα γνωστά όνειρα, τους φαντασιώνομαι. 

Έπεσα σήμερα που λες σε ένα άρθρο των Times, με τίτλο "How to flirt". Σε ένα σημείο, λέει για το άγγιγμα που σύμφωνα με το άρθρο είναι η πιο μεγάλη ένδειξη αν υπάρχει φλερτ ή είναι απλά φιλικό.Λέει:

Φιλικό: Σε σπρώχνουν λίγο στον ώμο ή τον κτυπάνε λίγο, χειραψία

Ναι κάνει νόημα...είσαι ο "παρέας"ή κρατάνε απόσταση με χειραψία

Ίσως να υπάρχει κάτι: Άγγιγμα γύρω από τον ώμο ή στη μέση ή άγγιγμα στον αγκώνα

Αυτό με τη μέση...ε ναι, ε; Αλλά ο αγκώνας...παράξενο σημείο δεν είναι;

alert alert!: Άγγιγμα στο πρόσωπο

Ε, πού στο πρόσωπο; Στο μάγουλο σαν να είναι ο μπαμπάς σου ή η μάνα σου; Δεν είναι λίγο "νοιάζομαι για σένα φιλικά";

Ολόκληρη επιστήμη σου λέω.

Still

Όλα στη ζωή μου μηδενίζονται αυτή τη σχολική χρονιά.

Όχι όλα. Αλλά από τα βασικά, τις σταθερές μου αναφορές, σχεδόν όλα.

Είναι ένα σημάδι. Το βλέπω.

Καιρός για αλλαγή.

Από που να αρχίσω δεν ξέρω. Ούτε που ξέρω που θέλω να πάω. Με πιέζουν να πάρω έναν δρόμο συγκεκριμένο. Δεν ξέρω αν θέλω αυτόν τον δρόμο. Μπορεί και να τον θέλω. Μπορεί όχι. Δεν έχω απάντηση. Και πως θα ξεκινήσω να ανοίξω το part 2 της ζωής μου;

Έλα μου ντε.

Τώρα με βολεύει που μένω ακίνητη. Δεν κοιτάω δεξιά ή αριστερά μου, δεν με ενδιαφέρει κανείς. Έχω απομονωθεί. Δεν με πειράζει - αστείο δεν είναι που δεν φοβάμαι τη μοναξιά; Εγώ που δεν μπορούσα να μείνω μόνη;

Κοιτάω λίγο πίσω - αυτό πρέπει να μάθω να το λιγοστεύω σιγά σιγά. Πώς μου το ΄λεγε να δεις μια φίλη μου...παρελθοντολαγνεία. Αυτό έχω.

Είναι η δικαιολογία μου που φοβάμαι να κοιτάξω μπροστά. Ούτε και που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ρίσκαρα. Σίγουρα πριν τα 30 μου. 

Προς το παρόν είναι όλα θολά. Ξέρω πως δικαιούμαι το θολά τώρα. Αλλά ο χρόνος περνάει και εγώ δεν περνώ καλά. Καθόλου καλά.

¨Ενα σημάδι. Κάτι καλό να ΄λθει. Υπόσχομαι να το αρπάξω. Αλήθεια.

Υ.Γ1 Ξέρω ότι μάλλον σκυλοβαρέθηκες να με διαβάζεις να γκρινιάζω, να τα βλέπω όλα κατάμαυρα κλπ κλπ. Έχεις δίκιο. Με βαρέθηκα επίσης.
Υ.Γ2 Βλέπω ξανά το γνωστό όνειρο, ότι πάω ξανά πανεπιστήμιο. Ποτέ δεν κάνω μάθημα. Γυρίζω στο campus, μιλώ με κόσμο άγνωστο, ενίοτε κάνω και σεξ. Ωραία...

Όχι πια φίλοι, μόνο σεξ

Τί κάνεις όταν συμβαίνει αυτό;

Εσύ πως το βλέπεις;

Δεν μου έχει τύχει ποτέ να έχω έναν φίλο για χρόνια και μετά μια μέρα ή μια στιγμή , να τον δω αλλιώς. Δεν είμαι απόλυτη, αλλά δεν νομίζω να συμβεί και ποτέ.

Πήγε 1-2 φορές να παίξει αυτό το σενάριο, αλλά δεν μου βγήκε. Ειδικά σε μια περίπτωση, καμιά φορά σκέφτομαι, μήπως ήταν...the one who got away? Αλλά αφού δεν μου έβγαινε;

Σκέψου. Ο άλλος να είναι ήδη φίλος σου. Δηλαδή να ξέρεις τον χαρακτήρα του, να ξέρεις και τα καλά του και τα κακά του. Να σε ξέρει και να σε αγαπά όπως είσαι, άρα δεν θα προσπαθήσεις να είσαι κάτι άλλο, ειδικά στην αρχή, για να εντυπωσιάσεις και καλά.

Και μετά να σου βγαίνει και το σεξ.

Ιδανικό ε;

Δεν ξέρω για σένα αλλά εγώ φίλο μου γυμνό και να κάνω το Κάμα Σούτρα, δεν μπορώ να φανταστώ. Αλήθεια. 

Τις προάλλες κοιμήθηκα στο ίδιο κρεβάτι με ένα φίλο μου. Ούτε να το σκεφτώ. Αν έκανα κίνηση, κάτι θα γινόταν πιστεύω. Αλλά προτιμώ το μόνο φίλοι σενάριο.

Από την άλλη, μου ψιλοαρέσει ένας τύπος που μάλλον είναι φιλική η σχέση μας. Αλλά επειδή είναι φιλία που εξελίχθηκε τον τελευταίο μήνα, δεν είναι ακριβώς φιλία. Είναι η αρχή της.

Και τέλοσπαντων, να μην στα πολυλογώ, κατά φάσεις τον σκέφτομαι αλλιώς. Γυμνό.

Όμως δεν θα κάνω κάτι. Γιατί πολλές φορές πιάνουμε vibe επειδή θέλουμε, όχι επειδή υπάρχουν.

Οπότε θα συνεχίσουμε να κάνουμε παρέα, θα συναντιόμαστε με τις φόρμες μας και θα τρώμε σοκολάτες. Όχι αλκοόλ. Εγώ χυλόπιτα στα γεράματα δεν τρώω!

Τα ταβάνια

Σκεφτόμουν να αρχίσω το κείμενο γράφοντας ότι δεν είναι τυχαίο που αυτή την εποχή πέφτουμε σε χειμέρια νάρκη. Θα έγραφα ότι ο λόγος που ειμαι ένα χάλι, που δεν κάνω τίποτα, που δεν θέλω να δω κανένα, που τα βλέπω όλα μαύρα, που βλέπω ξανά τα "Υπέροχα Πλάσματα" και αναπολώ φάσεις που ήμουν και εγώ κάπως έτσι και που η ζωή μου είχε ένα ενδιαφέρον, είναι η χειμέρια νάρκη μου.

Αλλά δεν το έγραψα. 

Μήπως είναι και αυτό μια φθηνή δικαιολογία; Μήπως δεν έχω ουσιαστικό λόγο να είμαι έτσι;

Και είναι όλα μέσα στο μυαλό μου;

Η βαρεμάρα μου, η απομόνωση μου από τους πάντες και τα πάντα, η έλειψη ενδιαφέροντος για όλα ( μα, όλα) και για όλους ( δυστυχώς, όλους) είναι καθαρά δικό μου θέμα.

Φυσικά, ίσως σκεφτείς πως οι περασμένες εμπειρίες είναι αυτά που μας κάνουν αυτό που είμαστε τώρα. Και όπως ξέρεις και διαβάζεις, οι τελευταίοι μήνες δεν ήταν και οι καλύτεροι μου. Μια ταλαιπωρία σκέτη, ήταν.

Όμως, μήπως ο καθένας το χειρίζεται διαφορετικά; Μήπως αν περνούσες εσύ ότι πέρασα εγώ να έκανες κάτι διαφορετικό τώρα π.χ. να πείσμωνες, να ξεσήκωνες ότι φίλους έχεις και δεν έχεις και να μην μένεις βράδι σπίτι σου, να γυρίζεις όλα τα μπάρ όλης της Κύπρου, να γνωρίζεις νέο κόσμο, με το έτσι θέλω, να γνωρίσεις νέα άτομα, να μπεις σε διαδικασία φλερτ;

Ότι δεν κάνω εγώ δηλαδή.

Νιώθω και ξέρω πως ακούγομαι μίζερη. Δεν ξέρω τι να κάνω. Με αφήνει αδιάφορη η ζωή μου, η καθημερινότητα και ο κόσμος μου - όσοι μείναν και δεν τους ρούφηξε το τρίπτυχο συζυγος-οικογενεια - φιλοι αλλα ζευγάρια - είναι στην κοσμάρα του και θέλει σπρώξιμο κάτι που δεν έχω δύναμη να κάνω. Επίσης...δεν ξέρω και τι να πούμε πια, είναι σαν να έχει τελειώσει η συναρπαστική ζωή για όλους μας. Μεγαλώσαμε;

 Θα μου πεις...κάτσε δούλεψε, αφού εχεις τόσα στο μυαλό που θες να κάνεις και ίσως σε πάνε ένα βήμα παραπέρα. Το οποίο ξεσκίστηκα και έκανα όλο τον Γενάρη. Αλλά τώρα, πάει 8, νιώθω εξάντληση και δεν το λέω να ξανακαρφωθώ μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή; Αντί αυτού καρφώνω το ταβάνι με τις ώρες.

Και όσο για φλέρτ, ούτε λόγος. Τίποτα, μα τίποτα. Κάτι πήγε να περάσει από το μυαλό μου, αλλά ξέρεις κάτι;  Ξέρεις πότε υπάρχει η πιθανότητα και από την άλλη πλευρά. Και δεν τη βλέπω να υπάρχει. Ακόμα και φίλοι να είστε σε μια φάση, ένα κάτι το πιάνεις στον αέρα. Το μόνο που πιάνω στον αέρα, είναι μύγες. Άρα, μηδέν εις το πηλίκον.

Και το χειρότερο από όλα ξέρεις ποιο είναι; Δεν νομίζω κάποιος από τον κύκλο μου να συνειδητοποιεί την απελπισία μου. Ένας να μου πει " έλα, θα σε τραβώ εγώ ώσπου να σηκωθείς". Μπα...πάντα μόνοι μας είμαστε.

πω πω ταβάνια....

Δύσκολοι καιροί για τουλίπες

Έχω μια φίλη που περνάει μια παρόμοια κατάσταση με μένα. Δεν είναι καλά, νιώθει ότι η ζωή της έχει σταματήσει, ότι το παρελθόν δεν την αφήνει ήσυχη και ότι το μόνο που θέλει είναι να κλείσει τα μάτια και να ξυπνήσει και τίποτα από όλα όσα νιώθει και έχει ζήσει τους τελευταίους μήνες να μην υπάρχουν.

Την καταλαβαίνω, είμαι σίγουρη ότι και εσύ σε κάποια φάση της ζωής σου θα έχεις ζήσει κάτι παρόμοιο.

Της είπα ότι τα πράγματα είναι απλά.

Οτι το μόνο που έχεις να κάνεις είναι υπομονή και να αποδέχεσαι την φάση σου. Τί να το πολεμάς; Θα αλλάξει κάτι; Σίγουρα όχι και μάλλον δεν θα κλείσουν κύκλοι και δεν θα επουλωθούν πληγές. Και υπάρχει περίπτωση στο δικό της θέμα να υπάρχει happy end, αυτό ίσως συμβεί, ίσως και όχι. Αν θέλει περιμένει, αν δεν θέλει δεν περιμένει. Και ίσως δεν εξαρτάται από εκείνη. Ίσως τα πράγματα πάρουν την πορεία τους έτσι κι αλλιώς.

Πολύ σοφά τα λόγια μου ε; Τα πιστεύω το ξέρεις.

Στην δική μου περίπτωση όμως υπάρχει μια πολύ μικρή λεπτομέρεια, που βασικά όλα τα πιο πάνω τα θολώνει.

Μικρή λεπτομέρεια: Είμαι ακόμα - τρεις μήνες μετά - πάρα μα πάρα πολύ θυμωμένη. Δεν ξυπνώ και να εύχομαι ο άλλος να είναι καλά. Ξυπνώ και σκέφτομαι πολλές φορές ότι δεν θέλω να ευχηθώ κάτι καλό.  

Είμαι τόσο πληγωμένη, τόσο θυμωμένη.

Άρα όλα τα πιο πάνω δεν θα μου συμβούν τώρα. Πώς θα κλείσουν κύκλοι άμα εγώ έχω τόσο μεγάλες πληγές; Πώς θα προχωρήσω να ανοίξω άλλα κεφάλαια, όταν σκέφτομαι τα παλιά και γεμίζω αρνητική ενέργεια;

Δεν ξέρω πώς να το ξεπεράσω. Μην βιαστείς να μου πεις να κάνω κουβέντα. Δες το προηγούμενο ποστ.

Άρα τι κάνω;

Κλείνω τα μάτια και προχωρώ όπως όπως. Ίσως ο χρόνος με λυπηθεί και κάνει μαγικά και απλά σε κάποια φάση ηρεμήσω και -ως εκ θαύματος - αποκτήσω ενέργεια για να ανοίξω νέες πόρτες.

Πόσες βαθιές αναπνοές; Έχω σκάσει.

Παράλογο;

Είναι και αυτοί οι άνθρωποι που σου λείπουν πολύ, αλλά δεν θες να τους ξαναδεις.

Έτσι, παίρνεις μια βαθιά αναπνοή και συνεχίζεις τη ζωή σου.

Alone

Κάποιοι λένε πως δεν μπορούν να μείνουν μόνοι τους. Κάποιοι κάνουν συνέχεια σχέσεις για να είναι με κάποιο και ας μην είναι ερωτευμένοι. Κάποιοι είναι συνέχεια σε παρέες ακόμα και αν δεν έχουν κάτι να πουν.

Δεν ανήκω σε καμιά από αυτές τις κατηγορίες. Συνειδητά και μάλλον και ασυνείδητα, μου αρέσει να είμαι με τον εαυτό μου.

Γι' αυτό και βλέπω φίλους μόνο άμα τους πεθυμώ. Γι αυτό και ερωτεύομαι και κάνω σχέσεις μόνο όταν θέλω να περάσω πάρα πολλή ώρα με τον άλλο. Και γι' αυτό τα σαββατοκύριακα - ειδικά του χειμώνα - μένω σπίτι μου και εξαφανίζομαι από τον υπόλοιπο κόσμο.

Τι κάνω; Πολλά και τίποτα. Ότι έχω ανάγκη μάλλον την κάθε φάση της ζωής μου. 

Αυτή την περίοδο, μάλλον έχω ανάγκη να είμαι καλά με εμένα. Να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου με τον εαυτό μου.

Το Σάββατο που μας πέρασε, ξύπνησα κατά τις 9, έκανα πολύ καφέ, κάθισα στον υπολογιστή και έκανα ένα ατέλειωτο σερφάρισμα. Μετά, έφτιαξα τραχανά, έφαγα δύο λουκάνικα με κουμανδαρία στη σχάρα, μετά έφτιαξα κι άλλο καφέ, μετά είδα 2-3 επεισόδια της νέας μου αγαπημένης σειράς, The Affair, μετά κοιμήθηκα μια ώρα, μετά βγήκα για μισή ώρα έξω για μια δουλειά, επέστρεψα, είδα τιβί, έπαιξα με το γατί και μετά βγήκα για ποτά και φαγητό με δύο αγαπημένα μου πρόσωπα.

Την Κυριακή, ξύπνησα, πήγαμε οικογενειακώς Κακοπετριά, επέστρεψα στις 4 και ξέρεις τι έκανα; Ακύρωσα ένα καφέ που είχα με φίλους, ακύρωσα επίσκεψη στους κουμπάρους, γιατί πρώτον ειλικρινά δεν πιάνω το concept καφές ( βαριέμαι) , δεύτερο βαριέμαι τα ίδια και τα ίδια μέρη και τρίτον, ήθελα να μείνω σπίτι με τον εαυτό μου να περάσουμε τέλεια! Και ήταν όντως υπέροχα.

Τώρα δεν ξέρω αν είναι νορμάλ αυτό. Ή αν έχει κάποιο βαθύ νόημα. Ή αν πρέπει να επιληφθώ του θέματος.

Καλως τη νέα χρονιά! (Να είσαι συναρπαστική)

Αθήνα 2015. 

Πήγα με λίγο φόβο. Αν δεν ήταν καλή η διάθεση μου; Ήδη στην Κύπρο τους τελευταίους μήνες, ένιωθα πολύ κάπως. Στα έγραψα.

Αθήνα είχα να πάω χειμώνα από το Δεκέμβριο του 2011. Πήγαινα μόνο κάτι καλοκαίρια, για ένα βράδυ, in transit για τα νησιά.

Πήγα λοιπόν για αλλαγή του χρόνου. Για αλλαγή γενικά. Για το θαύμα.

Και έγινε. Η αλλαγή. Και το θαύμα.

Ήταν φανταστικά, υπέροχα.

Είδα τους φίλους μου, πέρασα χρόνο μαζί τους - ήθελα κι άλλο η αλήθεια, δεν τους χόρτασα.

Γύρισα στα νέα μπαράκια, επέστρεψα σε παλιά στέκια. Ήπια ΟΛΗ την πόλη σε αλκοόλ. Περπάτησα, άραξα σε μπαράκια, γνώρισα κόσμο, πήγα σε πάρτι, πήγα σε τραπέζι, ξενύκτησα. Έκανα δηλαδή, ότι δεν έκανα στην Κύπρο εδώ και καιρό.

Επίσης προέκυψαν, εντελώς τυχαία, 1-2 επαγγελματικές γνωριμίες και ίσως ευκαιρίες.

Δηλαδή τι άλλο θέλει ο άνθρωπος για να του βγει καλά η χρονιά και να του μπει με ελπίδες και προοπτικές η νέα; Τίποτα. Όλα τα πιο πάνω ήταν αρκετά.

Μετά βλέπουμε. 

Οπότε, καλή σου χρονιά. Να είναι το 2015, η πιο όμορφη σου χρονιά μέχρι τώρα.

χ