Σεπτέμβρη, σκάσε.

Ακου τι γινεται τώρα.

Του κουτρούλη ο γάμος η ζωή μου. Αλλά επί της ουσίας, τίποτα σημαντικό, τίποτα ουσιαστικό που λέει η Μποφίλιου ( κάποτε την άκουγα αλλά βαριέμαι πια να μοιρολογώ πάνω από ένα ποτήρι κρασί ή μια μπίρα).

Θα μου βγει η ψυχή. Δεν μου βγαίνει η σούμα από την άλλη. Από την μια γνωρίζω πάρα πολύ καλά ότι πρώτον, αρχίζω νέο κεφάλαιο στη ζωή μου που θα φέρει νέες εικόνες, νέα δεδομένα, πιθανόν νέο κόσμο, δεύτερον είναι Σεπτέμβρης και κάθε Σεπτέμβρη γίνονται διάφορες ανακατατάξεις, μαλακίες και τα σχετικά. Από την άλλη βέβαια, δυσκολεύομαι να χωνέψω αυτό το μεταβατικό στάδιο.

Ρε παιδί μου, δεν ταλαιπωρήθηκα αρκετά πέρσι; Δεν πήρα μεγάλες αποφάσεις; Δεν έτυχαν μεγάλες ατυχίες στην οικογένεια μου; Ναι! Δεν δικαιούμαι λοιπόν να αναπνεύσω και να μου τύχουν πολύ καλά πράγματα; Ναι!

Ε, πουν' τα;

Εντάξει προέκυψαν 2-3 προτζεκτ, 2-3 κουβέντες για μελλοντικές συνεργασίες. Ξαναβρέθηκα με φίλους μου που έχασα. Εντάξει όλα αυτά.

Αλλά, είναι αυτές οι ανατροπές εκεί που δεν τις περιμένεις. Οι τρικλοποδιές, συγκεκριμένα, είναι ένα συχνό φαινόμενο στην υπέροχη νήσο Κύπρο. Που δεν μπορούν να βλέπουν ένα άνθρωπο, να προχωρεί ή να κάνει κάτι διαφορετικό. Αμέσως, κτύπημα κάτω από τη ζώνη.

Πες ότι και αυτό, σε κάποια φάση θα περάσει.

Η αλήθεια είναι ότι σήμερα, αποφάσισα να μιλώ γενικώς. Εκεί που σου έλεγα ότι δεν μιλώ και αφήνω πράγματα να πέσουν κάτω. Μάλλον, για να είμαι καλά, δεν θα τα αφήνουν να πέφτουν όλα κάτω. Και σε όποιον αρέσει. Και θα πάρει η μπάλα μου και πρώην φίλους και πρώην συνεργάτες και τη μάνα μου ακόμα, αν συνεχίσει τον Ψυχρό Πόλεμο ( καλά εκεί δεν ξέρω, 60 χρονών γυναίκα αν υπάρχει λόγος καν να ασχολούμαι).

Επίσης, κόσμος εγωκεντρικός, μακριά. Ούτε καν συζήτηση μαζί τους. Δεν σε πιάνουν, δεν θα σε πιάσουν ποτέ και επίσης δεν κάνουν διάλογο. Ποτέ. Για παράδειγμα μπορεί να τους πεις: "ξέρεις ρε συ, είμαι άρρωστη" και αντί να πουν το φυσιολογικό ("περαστικά", " τι έχεις;") θα απαντήσουν ότι και εκείνοι είναι άρρωστοι και θα αρχίσουν το μονόλογο. Οπότε μένεις μαλάκας. Σε τέτοιες περιπτώσεις, είτε τους αποκεφαλίζεις είτε απαντάς ένα ξερό "οκ" τσαντίζονται και δεν μιλάτε ( true story).

Το άλλο που παρατήρησα, σε περιπτώσεις που αποφασίζεις να απαντήσεις και να επιμένεις, οι περισσότεροι, είναι δειλοί και όταν δουν όταν έχεις σοβαρή και εμπεριστατωμένη άποψη, σκάνε. Ωραίο συναίσθημα αυτό : Επιτέλους να σκάνε.

Χμ, αλλού άρχισα τη κουβέντα, αλλού την πήρα.

Τέλοσπαντων, έτσι ειναι τα μεταβατικά στάδια. Δεν κάνουν νόημα. Δεν κάνω νόημα, το ξέρω.

Γιατί κάνει κάτι άλλο σε αυτή τη ζωή;

Υ.Γ Ευτυχώς που υπάρχει και το αλκοόλ σε αυτή τη ζωή