Let the games begin

Αυτός ο Αύγουστος, ήταν σαν ένα σφηνάκι. Με το πότε τέλειωσα τις δουλειές μου, μέσα του μήνα, πότε πέρασα λίγες μέρες σπίτι κάνοντας το απόλυτο τίποτα ή γκρινιάζοντας για τη ζέστη, πότε πήγα στο Paradise Festival και στο Windcraft και πότε πέρασα 5 μέρες στον Πρωταρά για να πάρω λίγο χρώμα επιτέλους, ούτε καν το κατάλαβα. Άσε που για έναν παράξενο λόγο, πάλι κατάφερα να χαθώ με κόσμο.

Και να που έφτασε 31 Αυγούστου, ημέρα Δευτέρα, ημέρα που επισήμως αρχίζει για μένα η νέα σχολική χρονιά.

Σκεφτόμουν πριν λίγες μέρες, ότι ειδικά φέτος ανυπομονώ για αυτή τη νέα σχολική χρονιά. 

Οι ανατροπές και οι αλλαγές της περσινής σεζόν, έφεραν ένα νέο, λευκό καμβά που είμαι περίεργη, με ποια χρώματα θα γεμίσει φέτος.

Το Σάββατο ξύπνησα Πρωταρά και αν και είχα κανονίσει με φίλους θάλασσες και φαγητά το βράδι, τα μάζεψα και επέστρεψα άρον άρον Λευκωσία. Στο δρόμο σκεφτόμουν, ότι δεν αντέχω πια αυτό το μεταβατικό μου στάδιο. Είναι πολύ πράμα, πολύ έντονο.

Καταρχάς, δεν μου κάνει η καθημερινότητα μου, αλλά αυτό θα αλλάξει από σήμερα αφού θα αρχίσω να τρέχω τα νέα μου προτζεκτ.

Κατά δεύτερο, δεν μου κάνει πολύς κόσμος στη ζωή μου. Κόσμος, που συμπαθώ, που πρόλαβα και αγάπησα ρε παιδί μου, αλλά που τα κανάλια επικοινωνίας μας δεν κολλάνε. Δεν με αφορούν αυτά που λένε, δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να τους νταντεύω μερικές φορές. Θέλω απλές, σταράτες κουβέντες. Που μερικές φορές, μπορεί να μην είναι καν κουβέντες, αλλά να είναι ουσιαστικές σιωπές. Επίσης, κάποιες φιλίες που προσπαθείς πολύ να τις διατηρησείς....ε, όχι. Γιατί;

Τρίτον, θέλω να εξομολογηθώ, ότι δεν μου πολυαρέσει που αμέσως μπήκα σε φάση πολλής δουλειάς και επίσης κάποια πρότζεκτ τα οποία, αναγκαστικά ανέλαβα, δεν τα πολυθέλω. Ειδικά με ένα από αυτά, είμαι έξαλλη. Από τη μια με ήθελαν πολύ να το αναλάβω, από την άλλη μου δίνουν ψίχουλα για μεγάλη ποσότητα δουλειάς, με πρόφαση " δες το σαν μια αρχή συνεργασίας για μελλντικά πρότζεκτ". Παρεξηγήσαμε στην Κύπρο μου φαίνεται, πολλά πράγματα. Αν θες ποιότητα, πληρώνεις. Αν θες ποιότητα, αλλά δεν έχεις λεφτά, θα την πάρεις, αλλά σε μικρές δόσεις. Χμ, νομίζω αυτό θα τους πω.

Τέταρτο, μου τέλειωσαν τα λεφτά. Περιμένω να πληρωθώ από πρότζεκτ φυσικά, αλλά προς το παρόν, είναι αβέβαιο το πότε. Και αυτό my dear, ονομάζεται Freelance.

Πέμπτο, αυτό το καλοκαίρι μου άρεσαν αρκετά άτομα. ¨Οχι, ένα, όχι δύο, περισσότερα. Στην πορεία, ο ένας μας τέλειωσε - ε φτάνει πια χρυσέ μου, με το σύνδρομο κτητικότητας και ως εκεί - , ο άλλος είναι αλλού ξημερωμένος, ο άλλος χμ δεν νομίζω, ο άλλος, πολύ μικρός δυστυχώς ( ίσως σε μια άλλη ζωή) και οι άλλοι...ε , θα δούμε ! Πάντως, για πολύπλοκα και ανούσια δεν είμαι. Ούτε για one night, one week stand, γιατί αν κάνεις κάτι τέτοιο, ο νόμος του Μέρφι στην Κύπρο, τον φέρνει μπροστά σου, κάθε μέρα και μπορεί και στη γειτονιά σου. 

Έκτο, θέλω ταξίδια. Θέλω να μείνω σε μια άλλη χώρα ( μου κόλλησε η Κόστα Ρίκα), για 6 μήνες. Κάτι μου λείπει από το πάζλ του μυαλού μου και δεν ξέρω που να το ψάξω να το βρω.

Άντε βρε, καλή μας αρχή!

χχ