Παίρνω φόρα και...

Αυτό το στάδιο πριν πάρεις μια μεγάλη απόφαση ή μάλλον πριν υλοποιήσεις τη μεγάλη απόφαση που πήρες.

Που η αποφασιστηκότητα σου εναλλάσεται με δειλία και αναποφασιστικότητα.

Που η σκέψη "μια ζωή είναι αυτή, ας κάνω το καλύτερο που μπορώ για μένα" εναλλάσσεται με το " που πας μωρή ξεβράκωτη στα αγγούρια".

Που υπάρχει η αναλογία των 10 ατόμων που σου λένε να τολμήσεις και ότι "κανείς καλός δεν χάνεται" και των 2 που λένε "σκέψου ξανά τα βήματα σου".

Που από την μια νιώθεις superwoman και από την άλλη μικρή και ασήμαντη.

Που ζυγίζεις εκείνα που θα χάσεις και εκείνα που θα κερδίσεις. Όμως εκείνα που θα χάσεις , βαθιά μέσα σου ξέρεις πως πρώτον δεν είναι τόσο σημαντικά όσο το να είσαι ψυχικά υγιής και δεύτερο ίσως τα ξανακτίσεις ακόμα καλύτερα. Και εκείνα που θα κερδίσεις, θα είναι καταρχάς η σκέψη πως τόλμησες, πως δεν έκατσες στα αυγά σου, πως είσαι το "βουνό που πήγε στον Μωάμεθ". Αλλά και πάλι σκέφτεσαι...αν τα ζυγίζω λάθος; Αν όντως το βουνό δεν πρέπει να πάει στον Μωάμεθ;

Αυτό το στάδιο το μεταβατικό. Που όμως ξέρεις πως δεν θα συγχωρέσεις τον εαυτό σου αν δεν το πάρεις στο επόμενο. Στο καλύτερο, στο πιο αληθινό, στο πιο τολμηρό, στο πιο κοντά σε εσένα.

Αυτό το στάδιο που σου κόβεται η αναπνοή.

Αυτό το στάδιο που αποφάσισες πως ότι έγινε στη ζωή σου πριν, τα τόσα δύσκολα πράγματα των τελευταίων καιρών ΠΡΕΠΕΙ να οδηγήσουν κάπου. Δεν μπορεί να μείνει κάτι το ίδιο...