Μια παραλία σαν κι αυτή...

Το ξέρω πως σε μερικούς μήνες, σε ένα χρόνο από τώρα, θα φέρνω στο νου μου τις πρώτες μέρες αυτού του Σεπτέμβρη και θα σκέφτομαι πόσο πολύ μεταβατικό στάδιο ήταν. Και είμαι σίγουρη πως θα τις σκέφτομαι και θα διαπιστώνω ότι ήταν η αρχή για άλλες παράξενες μέρες. Το νιώθω. Ανοίγουν κεφάλαια μεγάλα. Ελπίζω συναρπαστικά και, έτσι για αλλαγή, ωραία.

Την περασμένη βδομάδα, προσπάθησα να στρώσω τα νέα πρότζεκτ, για τα οποία έχω πλήρη επίγνωση, ότι ήμουν τυχερή που προσγειώθηκαν στη ζωή μου, με το που παραιτήθηκα και χωρίς ιδιαιτερη προσπάθεια (οκ, το έκτιζα όλο αυτό, τόσα χρόνια, με πολλές ώρες δουλειά).  Πριν από λίγες μέρες, έγιναν μικρές ανατροπές, τις οποίες όμως εμπέδωσα μετά από το πρώτο σοκ. Ζω και με πιο λίγα λεφτά, από εκείνα που υπολόγισα. Υποθέτω.

Την Πέμπτη άρχισα να δουλεύω τα πρότζεκτ μου.

Εκεί κόλλησα.

Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ούτε να γράψω τις παρουσιάσεις, ούτε να σκεφτώ τα πλάνα των εταιρειών που συνεργάζομαι, ούτε να οργανώσω τις μέρες μου, ούτε φυσικά να ενθουσιαστώ με κάποιο από αυτά τα πρότζεκτ.

Προσπάθησα να το δω λογικά. Αφού πλέον είμαι κυρία του εαυτού μου, captain of my faith. Τα πρότζεκτ αυτά είναι διαφορετικά μεταξύ τους , άρα δεν είναι μια από τα ίδια.  Είναι κάτι που ξέρω, άρα δεν παίζει η ανασφάλεια του ότι μπαίνω σε νέα χωράφια και είμαι χαμένη. Δουλεύω από σπίτι, έφυγα από τον ασφυκτικό κλοιό της παλιάς μου δουλειάς. 

Και πάλι, δεν. Ούτε τα πρότζεκτ έχω όρεξη να κάνω, ούτε μου βγαίνει να δουλεύω.

Βασικά, δεν θέλω να δουλεύω.  Κοιμάμαι συνέχεια, βαριέμαι να βγαίνω, δεν ανυπομονώ να δω κάποιους φίλους ιδιαίτερα. Αντί αυτού, βλέπω σειρές με ζωές δανεικές ή χαζεύω τα ταβάνια του σπιτιού μου και σκέφτομαι ότι τίποτα από όλα αυτά που ζω δεν μου κάνει.

Όταν δεν νιώθω αχάριστη, νιώθω λυπημένη και παγιδευμένη.

Αυτό που θέλω, είναι ένα, μεγάλο σε διάρκεια, ταξίδι.

Να κάνω μια παύση εδώ στην Κύπρο, να κάνω μια επανεκκίνηση κάπου αλλού. Σε μια άλλη χώρα, που δεν θα την ξέρω αλλά που θα ανακαλύψω. Που οι εικόνες της καθημερινότητας της, θα με "δυσκολεύουν" γιατί θα είναι πολλές και καινούριες και θα πρέπει να προσαρμοστώ σε αυτές. Τουλάχιστον όμως, θα ζοριστώ για κάτι που θα θέλω.

Αυτά σκέφτομαι, με μια τεράστια λύπη και ένα μεγάλο κενό μέσα μου.

Και σε παρακαλώ φίλη/ε αναγνώστη, μην αρχίσεις και εσύ τα γνωστά " καν' το". Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να αφήσω αυτές τις δουλειές, που τις ανέλαβα και που μου πληρώνουν τους λογαριασμούς; Πώς θα ζήσω; Το όνομα που έκτισα σε αυτό το νησί, στον χώρο μου, θα πάει του κώλου, αν ανεύθυνα πως σε όλους, ένα γεια και την κάνω. Και με τι λεφτά;

Και εσύ θες να φύγεις και το σκέφτεσαι, είμαι σίγουρη. Αν όχι, για πάντα, για κάποιους μήνες. Εσύ γιατί δεν το κάνεις; Ε, για αυτούς τους λόγους και εγώ δεν το κάνω.

Μετά σκέφτομαι " ρε συ, μήπως απλά σου λείπει ο έρωτας;". Δεν ξέρω.  Νιώθω εξάλλου ξενέρωτη. Σκέφτομαι ότι η τελευταία φορά που ήθελα κάποιον και έγινε και κάτι, ήταν προ αμνημονεύτων. Τα απωθημένα και οι φαντασιώσεις, δεν μου κάνουν πια. Μεγάλωσα, τα έζησα, τα πέρασα ( και εσύ μαζί μου). Από την άλλη, πάντα μου αρέσαν οι λάθος τύποι. 

Δεν προσπαθώ. Δεν έχω στόχο. Δεν έχω επιθυμίες. 

Δεν φανταζόμουν έτσι τη νέα αυτή αρχή στη ζωή μου...