T(h)ink Tok

Ο Αύγουστος είναι ο πιο αργός μήνας του κόσμου. Είναι το τέλος της σεζόν, για πολλούς η αρχή των διακοπών, είναι ο τελευταιός μήνας του καλοκαιριού, οπότε ήδη έχουν περάσει τρεις μήνες που έχεις προσαρμοστεί σε μια πιο αργή και κυριολεκτικά ζεστή καθημερινότητα.

Λογικά, είναι ο μήνας που δεν σκεφτόμαστε. Το πολύ πολύ να σκεφτούμε σε ποια παραλία να αράξουμε, ποιο μπαρ είναι ανοικτό , που κάνουν το καλύτερο gin n tonic κλπ.

Τελικά όμως, διαπιστώνω ότι φέτος ειδικά, είναι ένας μήνας που όλοι σκέφτονται. Και όταν λέω "όλοι" εννοώ όλοι οι δικοί μου φίλοι.

Σκέφτονται, σκέφτομαι, σκεφτόμαστε μαζί και συζητάμε ατελείωτα και ανελέητα.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να συζητάς υπαρξιακά μέσα στη ζέστη. Ή μάλλον, υπάρχει. Να τα σκέφτεσαι και αφού έχεις φρικάρει, να αποφασίζεις να τα συζητήσεις με τους φίλους σου. Και να μην τους λυπάσαι. 

Είναι αυτή η φίλη μου, που έχει χωρίσει πριν από ένα χρόνο. Προσπαθεί να το ξεπεράσει. Θα μου πεις, είναι θέμα θέλησης, μήπως δεν θέλει να το ξεπεράσει; Χμ, δεν είναι τόσο απλό.Όταν ήσουν ερωτευμένος, όταν δεν έχεις λάβει κάποιες απαντήσεις, ε τότε, γίνεται αυτό. Αιωρείσαι. Σκέφτεσαι. Φρικάρεις. Έρχεται καλοκαίρι. Φρικάρεις περισσότερο. Φρικάρουν και οι φίλοι σου μαζί σου γιατί σε καταλαβαίνουν αλλά δεν μπορούν να πουν κάτι άλλο. Όλόκληρη σεζόν, τη βγάλαμε στους καναπέδες να συζητάμε τα γκομενικά μας, τα ερωτικά μας κλπ. Βγάλαμε άκρη; Όχι. Γιατί συνεχίζουμε τότε να τα συζητάμε; Γιατί δεν ήρθε ένας νέος έρωτας να μας κάνει να σκάσουμε.

Μετά, είναι ο φίλος που δεν ξέρει τι να κάνει με τη δουλειά του, τι να διαλέξει, αν θα κάνει κι άλλο μεταπτυχιακό ( δεν σε σώζει ακόμα ένα χαρτί, του είπα τις προάλλες και μόνο που δεν μου πέταξε τη γαρνιτούρα του gin n tonic στα μούτρα). Να φύγει από Κύπρο; Μεταξύ μας, η Κύπρος είναι ένα νησάκι. Μπορείς να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα επαγγελματικά. Εκτός και αν ταξιδεύεις 360 μέρες το χρόνο και έχεις ένα σπίτι εδώ για να μείνεις τις υπόλοιπες 5. Αυτός ο φίλος όμως έχει μια υπέροχη σχέση, 4 χρονών. Άρα τί; Τί θυσιάζεις; Τί κρατάς; Ποια είναι η προτεραιότητα;

Ύστερα, είμαι εγώ, η αιωνίως φρικαρισμένη. Έβλεπα αυτή την ταινεία τις προάλλες , που διαδραματιζόταν στο Βερολίνο. Και ήταν κάτι υπέροχοι τύποι, αρχιτέκτοντες, που είχαν συγυρισμένη δουλειά, συγυρισμένη ζωή, έκαναν ανακύκλωση ( άσχετο) και φορούσαν υπέροχα μαύρα ρούχα ( δες προηγούμενο ποστ). Και με έπιασε η καραφρίκη. Θέλω και γω κάτι τέτοιο πολιτισμένο! Βαρέθηκα αυτή τη μεσανατολίτικη χώρα που δεν έχει καν την τσαχπινιά της Μέσης Ανατολής. Θα με πεις ξιπασμένη. Ε, καλά. Τί να σου πω; Είμαι. Δεν με ενδιαφέρει. Έτσι κι αλλιώς, τα κατάφερα και κόλλησα εδώ πάλι. Οπότε η φίλη που ήρθε να με μαζέψει με πέτυχε σε φάση πατωμάτων. Και μέσα σε όλα έμπλεξα και το θέμα "γκομενικό". Τί πειράζει ρε παιδί μου να έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε ένα One night stand εδώ μέσα; Χωρίς την επομένη να τους δούμε μπροστά μας; Ή τελικά να ανακαλύπτουμε ότι είναι αδέλφια προισταμένων μας ( έπαιξε). Κάτι μιας νύκτας, μιας βδομάδας, κάτι τόσο ελεύθερο που να σε απελευθερώνει.

Ή κάτι ερωτικό. 

Πάω να πιω. Γεια.