Dream a little, dream of me

Τις μέρες και νύκτες του σαββατοκύριακου μου τις περνάω μπροστά από την οθόνη, να δουλεύω, να χαζολογάω στο ίντερνετ, να βλέπω σειρές και ταινείες. Δεν μου λείπουν οι βόλτες της μέρας, αυτή είναι η αλήθεια και σίγουρα δεν τρελαίνομαι να γυρίζω στα  μπαρ τα Σάββατα. Τί έγινε θα μου πεις;

Δεν ξέρω. Είμαι κάτι μεταξύ " το 'δαμε τόσες φορές το έργο"  και "τόσο δύσκολη σεζόν που ήταν, δικαιούμαι να κάνω ότι θέλω". 

Περνάω μια φάση ημί-εσωστρέφειας. Βγαίνω για να δω εκείνους που θέλω. Στέλνω μηνύματα όταν θέλω, όχι όταν πρέπει. Πάω σε μέρη που μ' αρέσει με τον κόσμο που μ' αρέσει. Έχω και πολλές βραδιές, πράγματα της δουλειάς. Γενικά κυκλοφορώ τα βράδια. Αυτό σημαίνει ότι δεν βυθίστηκα στο μαύρο και είναι καλό. 

 Από την άλλη έχω πεθυμήσει κάτι πολύ συγκεκριμένο.

Το φλερτ. Όχι το γενικό το αόριστο, να πάω δηλαδή κάπου και να φλερτάρω τους πάντες. Πεθυμώ να μου αρέσει ένας. Να επιδιώκω να τον δω. Να προσπαθώ να δω σημάδια αν του αρέσω. Αλλά εμένα να μου αρέσει πάρα πολύ (ή έμφαση στο "πάρα"). Και κάτι να παίζει, ένα μήνυμα, ένα υπονοούμενο, που να δείχνει ότι μπορεί  και να υπάρχει κάτι. Και μετά αυτή η στιγμή, που είστε οι δυο τετ α τετ. Εκείνα τα δευτερόλεπτα πριν το πρώτο φιλί. Εκείνο το πρώτο φιλί. Με τον άνθρωπο που θες πάρα πολύ. Οι ανοιξιάτικες βόλτες στην πόλη μαζί του. Εκείνος ο μαγνήτης που σας φέρνει κοντά, που δεν θες να ξεκολλήσεις. Που επικεντρώνεις το βλέμμα σου στις λεπτομέρειες του προσώπου του. Που παλαβώνεις με το χαμόγελο του, που θες τα χείλη του συνέχεια πάνω στα δικά σου.

Ναι, αυτό το έχω πεθυμήσει πολύ.

Σε προλαβάινω. Δεν το εξιδανικεύω. Από τη στιγμή που το έχω ζήσει μερικές φορές στη ζωή μου, σημαίνει ότι υπάρχει, σημαίνει ότι δικαιούμαι να το επιζητώ. Τώρα πώς βρίσκεις αυτόν τον ΕΝΑ, δεν έχω ιδέα. Να εμπιστευτώ το σύμπαν; Να γυρίζω παντού; Δεν ξέρω. Δεν θα έπρεπε να είναι τόσο πυρηνική φυσική το θέμα, όμως πολλές φορές νιώθω πως είναι πιο εύκολο να κάνω δοκτοράτο στο Χάρβαρντ, παρά να βρω τον άνθρωπο μου. Χμ.

Υ.Γ Ξέρω ότι υπάρχεις κάπου εκεί έξω...