Still

Όλα στη ζωή μου μηδενίζονται αυτή τη σχολική χρονιά.

Όχι όλα. Αλλά από τα βασικά, τις σταθερές μου αναφορές, σχεδόν όλα.

Είναι ένα σημάδι. Το βλέπω.

Καιρός για αλλαγή.

Από που να αρχίσω δεν ξέρω. Ούτε που ξέρω που θέλω να πάω. Με πιέζουν να πάρω έναν δρόμο συγκεκριμένο. Δεν ξέρω αν θέλω αυτόν τον δρόμο. Μπορεί και να τον θέλω. Μπορεί όχι. Δεν έχω απάντηση. Και πως θα ξεκινήσω να ανοίξω το part 2 της ζωής μου;

Έλα μου ντε.

Τώρα με βολεύει που μένω ακίνητη. Δεν κοιτάω δεξιά ή αριστερά μου, δεν με ενδιαφέρει κανείς. Έχω απομονωθεί. Δεν με πειράζει - αστείο δεν είναι που δεν φοβάμαι τη μοναξιά; Εγώ που δεν μπορούσα να μείνω μόνη;

Κοιτάω λίγο πίσω - αυτό πρέπει να μάθω να το λιγοστεύω σιγά σιγά. Πώς μου το ΄λεγε να δεις μια φίλη μου...παρελθοντολαγνεία. Αυτό έχω.

Είναι η δικαιολογία μου που φοβάμαι να κοιτάξω μπροστά. Ούτε και που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ρίσκαρα. Σίγουρα πριν τα 30 μου. 

Προς το παρόν είναι όλα θολά. Ξέρω πως δικαιούμαι το θολά τώρα. Αλλά ο χρόνος περνάει και εγώ δεν περνώ καλά. Καθόλου καλά.

¨Ενα σημάδι. Κάτι καλό να ΄λθει. Υπόσχομαι να το αρπάξω. Αλήθεια.

Υ.Γ1 Ξέρω ότι μάλλον σκυλοβαρέθηκες να με διαβάζεις να γκρινιάζω, να τα βλέπω όλα κατάμαυρα κλπ κλπ. Έχεις δίκιο. Με βαρέθηκα επίσης.
Υ.Γ2 Βλέπω ξανά το γνωστό όνειρο, ότι πάω ξανά πανεπιστήμιο. Ποτέ δεν κάνω μάθημα. Γυρίζω στο campus, μιλώ με κόσμο άγνωστο, ενίοτε κάνω και σεξ. Ωραία...