Είναι οκ.

Αυτό το πράγμα που βγαίνεις από το λήθαργο μετά από 2-3 απανωτά σοκ.

Που μια μέρα ξυπνάς και δεν σε ενοχλεί που έχει ήλιο. Που δεν χώνεσαι στην κουβέρτα και να θες να μείνεις εκεί για πάντα.

Που θες να κάνεις πράγματα, που κανονίζεις να έχεις κάτι τα βράδια, γιατί σου έχουν λείψει πολλά πράγματα, όσο και αν το σπίτι σου ήταν το τέλειο καταφύγιο.

Που οι μαύρες σκέψεις σου, αφήνουν περιθώριο να μπουν 2-3 ακτίνες φωτός. Και είναι οκ, δεν νιώθεις ενοχές και γι αυτό.

Αυτό που συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις περάσει και λίγα. Και που πολλά, από αυτά, τα αποφάσισαν άλλοι και εσύ απλά έπρεπε να τα ζήσεις. Και που τώρα συνειδητοποιείς, ότι ναι όντως έγιναν, κυριάρχησαν στη ζωή σου και ότι ο μόνος τρόπος να τα αποδεκτείς είναι να σκεφτείς το εξής: " Δεν θα είμαι ξανά η ίδια, πέρασα τόσα πολλά, δεν είναι δυνατόν να πέρασαν και να μην με άγγιξαν. Ναι, με άγγιξαν αλλά ανακάλυψα πράγματα για μένα που τα αγνοούσα. Τώρα δεν έχω επιλογή από το να τα δω κατάματα. Και να τα χρησιμοποιήσω για να ανοίξω δρόμους δικούς μου".

Αυτό που δεν έχεις άπειρο θυμό και λύπη, τόσο πολύ που δεν ξέρεις πως να το χειριστείς. Τώρα ξέρεις, καλύτερα από πριν. 

Και αυτό που καταλαβαίνεις ότι, όχι δεν είναι στάδια. Είναι κύκλοι. Που γυρίζουν και που σημαίνει ότι θα ξαναπέσεις, θα ξαναθυμώσεις, θα ξαναπελπιστείς, θα ξανασηκωθείς, θα ξαναχαρείς και τούμπαλιν. Ώσπου οι κύκλοι να γίνονται μικρότεροι και μικρότεροι. Αλλά οι κύκλοι θα υπάρχουν. Γιατί η ζωή είναι έτσι.

Αυτό που μπορείς να σκέφτεσαι "είναι οκ". Και να είναι όντως οκ.